 |
| Institutional Grief by Eric Drooker |
της Ιωάννας Σωτήρχου,
αναδημοσίευση από την
Στη λογική τού «τρελοί για δέσιμο» λειτουργούν τα ψυχιατρικά νοσοκομεία της χώρας. Το μέτρο του κλινοστατισμού από έσχατη λύση τείνει να μετατραπεί σε καθιερωμένη πρακτική, λόγω των συνθηκών (υπο)λειτουργίας των δημόσιων ψυχιατρείων. Εν τω μεταξύ, η λίστα των ψυχικά πασχόντων-θυμάτων μεγαλώνει επικίνδυνα.
Μπορεί σε μια κοινωνία που δοκιμάζεται παρατεταμένα να ακούγεται ως πλεονασμός η «απάνθρωπη και ταπεινωτική μεταχείριση». Προτού γίνει καθεστώς για σχεδόν όλους μας, η χώρα μας είχε δώσει τα διαπιστευτήριά της σε τέτοιου είδους πρακτικές, και μάλιστα σε βάρος των πιο ευάλωτων –δείγμα πολιτισμού κι αυτό…- των ψυχικά ασθενών. Αυτό φανερώνουν οι εδώ και δεκαετίες διαπιστώσεις της Επιτροπής κατά των Βασανιστηρίων του Συμβουλίου της Ευρώπης (CPT), αλλά και τα πιο πρόσφατα πορίσματα της Ειδικής Επιτροπής για την Προστασία των Δικαιωμάτων των Ψυχικά Ασθενών.
Η επιστολή-καταγγελία συγγενών ασθενούς που εξευτελίστηκε στο Δαφνί, καθώς -αφού την έδεσαν- δεν την άφησαν να πάει ούτε στην τουαλέτα (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) και «της αφαίρεσαν τα εσώρουχα και την άφησαν έτσι σε κοινή θέα μέχρι το πρωί που την έλυσαν», τον περασμένο μήνα, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Κι ας διατάχτηκε ΕΔΕ από τον αρμόδιο υπουργό…
Θα μπορούσε απλώς να ρίξει μια ματιά στα πορίσματα της Επιτροπής, της οποίας εποπτεύει ως υπουργός, που επιβεβαιώνουν ότι οι καθηλώσεις αποτελούν καθημερινότητα στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής. Θα μπορούσε με μια απλή επικοινωνία του με τον διοικητή του να μάθει (όπως μας ανέφερε ο ίδιος σε τηλεφωνική μας επικοινωνία, αλλά χωρίς ποτέ να απαντήσει στα ερωτήματα που του θέσαμε γραπτώς, κατόπιν απαίτησής του μάλιστα) ότι έτσι είναι, επειδή δεν υπάρχει αρκετό νοσηλευτικό προσωπικό. Το παραδέχτηκε έπειτα από σχεδόν μία ώρα συνομιλίας, λέγοντάς μας ότι από την εμπειρία του σε αντίστοιχες δομές στη Βρετανία δεν χρησιμοποιούνται ποτέ οι καθηλώσεις, ακριβώς επειδή υπάρχει το ανθρώπινο δυναμικό που μπορεί να στηρίξει μια περισσότερο επιστημονική θεραπευτική διαδικασία.
Στην πράξη ποτέ δεν εφαρμόζεται το «πρωτόκολλο της Επιτροπής» που περιγράφει τον τρόπο εφαρμογής των περιοριστικών μέτρων κατά την ψυχιατρική νοσηλεία, κι ας διατυπώνονται αντιρρήσεις, επειδή γίνονται αποδεκτά τέτοιου είδους μέτρα, όπως ο κλινοστατισμός, η καθήλωση δηλαδή, έστω και ως έσχατη λύση. Ωστόσο, οι συνθήκες λειτουργίας των δημόσιων ψυχιατρείων τον έχουν αναγάγει σε καθιερωμένη πρακτική.
Με πρόγραμμα…
Συχνές και πρόσφατες είναι οι εκθέσεις της Επιτροπής, με αφορμή καταγγελίες για κατάχρηση αυτού του μέτρου. Διαβάσαμε και μία που αναφερόταν στον θάνατο ενός νοσηλευόμενου πέρσι, ενώ ήταν καθηλωμένος στο ψυχιατρείο Τρίπολης: την τιμητική τους έχουν συγκεκριμένα τμήματα στο Δαφνί, ενώ μάλιστα σε ένα (το 7ο) η Επιτροπή ανακάλυψε και τη διεθνή πρωτοτυπία του δεσίματος, με πρόγραμμα που αφορούσε τους περισσότερους ψυχικά ασθενείς του τμήματος.
Συγκεκριμένα, στις 15/5/2012 -όπως αναφέρεται στην έκθεσή της- η Επιτροπή διαπίστωσε ότι «[...] επέλεξαν τη λύση να καθηλώνονται με ιμάντες επί κλίνης, προληπτικά, οι 10 από τους 17 νοσηλευόμενους κάθε νύχτα από 9 μ.μ. έως 9 π.μ.». «Το μέτρο της προληπτικής νυχτερινής καθήλωσης στο 7ο τμήμα πρέπει να αρθεί άμεσα» ήταν η πρώτη σύσταση της Επιτροπής.
Παρατηρούσε επίσης, αναδεικνύοντας το αδιέξοδο που υπάρχει σε μια ημιτελή ψυχιατρική μεταρρύθμιση: «Οι τρόφιμοι του 7ου Τμήματος θα έπρεπε να βρίσκονται σε οικοτροφεία αυξημένης φροντίδας. Με δεδομένη την αναστολή προσλήψεων στο Δημόσιο, και μέχρις ότου αυτή αρθεί, προτείνεται να απευθυνθεί πρόσκληση από το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης στις ΑΜΚΕ για τη σύσταση δύο οικοτροφείων αυξημένης φροντίδας που θα στεγάσουν και θα περιθάλψουν τα εν λόγω άτομα».
Η Επιτροπή επανήλθε έναν χρόνο αργότερα, με δεύτερη επίσκεψή της στις 17.9.2013, για να διαπιστώσει πως τίποτα δεν έχει αλλάξει και τα δεσίματα συνεχίζονταν: «Στο Τμήμα δεν υπάρχει ιδιαίτερος θάλαμος περιορισμού. Δύο από τους νοσηλευόμενους ήταν καθηλωμένοι σε κάθισμα στον διάδρομο, ενώ κάθε νύχτα εξακολουθούν να καθηλώνονται, προληπτικά, επί κλίνης εννέα -τουλάχιστον- νοσηλευόμενοι (9 μ.μ. έως 9 π.μ.)» από τους 19 που υπήρχαν εκείνη την περίοδο. Και φυσικά επαναλαμβάνονταν τα όσα περί έλλειψης προσωπικού ιατρικού και νοσηλευτικού είχαν εξ αρχής διαπιστωθεί.
Κατά κόρον
Αποκαλυπτικός ο διάλογος για τη συχνότητα εφαρμογής αυτού του μέτρου από τη συνομιλία της Αιμιλίας Πανάγου (επαγγελματίας ψυχικής υγείας, ειδική επιστήμονας στον Συνήγορο του Πολίτη) με έναν γιατρό, στο πλαίσιο της διδακτορικής διατριβής της με θέμα τις καθηλώσεις, την οποία ετοιμάζει. Ο γιατρός παραδέχεται ότι αφορά σχεδόν τους μισούς νοσηλευόμενους, ενώ, αν τους διαχωρίσει σε αυτούς που προσέρχονται εκούσια στα ψυχιατρεία και σε αυτούς που μεταφέρονται εκεί κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας (ακούσιους ασθενείς), τότε στους δεύτερους εφαρμόζεται κατά κόρον και αφορά τους 7 στους 10:
- Θεωρείτε ότι πρόκειται για φαινόμενο ασυλικής προστασίας που συμβαίνει εξαιτίας μιας ασυλικής ψυχιατρικής κουλτούρας ή εξαιτίας της αδυναμίας, της αποδιοργάνωσης του συστήματος ψυχιατρικής φροντίδας;
Οι περισσότερες μελέτες που έχουν γίνει έχουν δείξει ότι τα περιοριστικά μέτρα δεν σχετίζονται τόσο με την ψυχοπαθολογία και την ένταση της ψυχοπαθολογίας των ασθενών, όσο σχετίζονται με άλλου τύπου θέματα, όπως: οι κλινικές που έχουν πολύ κόσμο (ασθενείς) ή οι κλινικές που έχουν λίγο προσωπικό, ή παράγοντες όπως: ποια είναι η γενικότερη πολιτική του Νοσοκομείου, δηλαδή είναι θέματα που δεν άπτονται της παθολογίας του ασθενή, τόσο πολύ όσο είναι γενικότερα -συστημικά, όπως λέτε- θέματα και σαφώς το πιστεύω αυτό… Εγώ θεωρώ ότι κάθε φορά που εφαρμόζουμε ένα περιοριστικό μέτρο αποτυγχάνουμε»…
Καταπάτηση δικαιωμάτων ή προστασία;
της Αιμιλίας Πανάγου *
Με αφορμή την πολυετή έρευνά της, ζητήσαμε από την κ. Πανάγου να μας δώσει μια συνοπτική εικόνα της διεθνούς επιστημονικής συζήτησης γύρω από το θέμα:
«Οι περιοριστικές πρακτικές, στο πλαίσιο παροχής ψυχιατρικών υπηρεσιών, έχουν χαρακτηρισθεί, είτε ως αμιγώς θεραπευτικές μέθοδοι είτε ως μορφές τιμωρίας και καταστολής, σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Σύμφωνα με τους επικριτές των καθηλωτικών μέτρων, η χρήση τους ισοδυναμεί με κατάφωρη καταπάτηση του δικαιώματος των ασθενών στην ελευθερία και στην αξιοπρεπή μεταχείριση κατά τη νοσηλεία. Η προσφυγή σε τέτοιου είδους μεθόδους σηματοδοτεί αποτυχία στην παροχή φροντίδας και ταυτόχρονα απουσία πιθανότητας για ομαλή κοινωνική συνδιαλλαγή».
»H καθήλωση μπορεί δυνητικά να χρησιμοποιηθεί ως τιμωρία ή να ισοσταθμίσει την έλλειψη προσωπικού σε δομές με υπερπληθυσμό ασθενών. Επιπλέον, δεν συντελεί στη μάθηση μιας νέας, περισσότερο αποδεκτής συμπεριφοράς και συχνά έχει συσχετισθεί με τραυματισμούς ασθενών ή προσωπικού. Συγκεκριμένα, 50-150 θάνατοι ετησίως καταγράφονται ως συνέπεια των περιοριστικών πρακτικών («Deadly restraint», 1998)».
»Στον αντίποδα βρίσκεται η άποψη των υποστηρικτών. Κύριο επιχείρημα είναι η δυσκολία διαχείρισης έκτακτων καταστάσεων, στις οποίες εμπλέκονται ασθενείς με σοβαρή ψυχοπαθολογία, ιστορικό βίαιης συμπεριφοράς και συνακόλουθη ανάγκη για νοσηλεία. Οι ψυχικά ασθενείς είναι επιρρεπείς στην αιφνίδια έλλειψη αυτοελέγχου και ως εκ τούτου στερούνται της δυνατότητας συμμετοχής σε «υγιή», διαπροσωπική επικοινωνία».
»Η καθήλωση θεωρείται τρόπος προστασίας της ακεραιότητας ενός ατόμου και προώθησης του αυτοελέγχου. Υπό το πρίσμα αυτό, η χρήση των περιοριστικών πρακτικών διεθνώς βασίζεται στην υπόθεση ότι ενδέχεται να οδηγεί σε καλύτερα και αμεσότερα θεραπευτικά αποτελέσματα. Η «ιδανική ισορροπία» μεταξύ πατερναλισμού και αυτονομίας του ασθενούς θα μπορούσε να βρίσκεται στη μικρότερη, εφικτή χρήση καθηλωτικών πρακτικών, συνδυαζόμενη με το μεγαλύτερο δυνατό κλινικό αποτέλεσμα».
»Ανεξάρτητα από τις επιμέρους θέσεις, περιορισμένη γνώση υπάρχει σχετικά με το αντίκτυπο της χρήσης καθηλωτικών πρακτικών και τα αποτελέσματα που επιφέρει. Οπως επεσήμαναν ο Rubenstein και οι συνεργάτες του, η καθήλωση κατά την ψυχιατρική πρακτική φαίνεται να έχει εδραιωθεί σε μια βάση ομοφωνίας και όχι επαρκών, επιστημονικών δεδομένων. Ισως έτσι δικαιολογούνται και οι διεθνείς αποκλίσεις όσον αφορά στα είδη, τη συχνότητα εφαρμογής και τις νομικές διατάξεις των περιοριστικών μέτρων».
* Επαγγελματίας ψυχικής υγείας, ειδική επιστήμονας στον Συνήγορο του Πολίτη
