ΟΚΑΝΑ: Προσωπικά δεδομένα στα σκουπίδια

ΕΙΚΟΝΕΣ ΝΤΡΟΠΗΣ ΠΕΡΙΞ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΟΥ

Αναδημοσίευση από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

Απεξάρτηση πεταμένη στα σκουπίδια

Το κλείσιμο της μονάδας του ΟΚΑΝΑ στην οδό Καποδιστρίου στην Αθήνα έμελλε να σημαδευτεί από ένα γεγονός βαρβαρότητας για κάθε πολιτισμένη ευνομούμενη κοινωνία.

Την ίδια ημέρα που σφραγίστηκε η μονάδα προσωπικά δεδομένα με ονόματα χρηστών, δοσολογίες φαρμάκων, ζωές και γεγονότα, που διαδραματίζονταν στην Καποδιστρίου πετάχτηκαν στους κάδους του δήμου Αθηναίων και έγιναν ένα με τα σκουπίδια.

Ο φακός της «Κ.Ε.» κατέγραψε εικόνες απίστευτης ντροπής και μηδενισμού.

Χρήστες αγανακτισμένοι, με γυμνά χέρια, χωμένοι στα σκουπίδια, μαζεύουν μέσα και έξω από τους κάδους χαρτιά με τα προσωπικά τους στοιχεία. Αλλοι φωνάζουν, άλλοι ετοιμάζονται να καταγγείλουν το γεγονός στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων και όλοι μαζί ρωτούν: «Είμαστε σκουπίδια»;

Μαζί τους ανασύρουμε από τους κάδους έγγραφα με ημερομηνίες από το 2005 έως σήμερα. Διαβάζουμε εκατοντάδες ονοματεπώνυμα θεραπευόμενων και τις ποσότητες φαρμάκων, που χορηγούνται στον καθέναν. Μετράμε ατέλειωτες καταστάσεις με αναλύσεις ούρων, όπου συμπεριλαμβάνονται κωδικοί ασθενών, αριθμοί ταυτότητας, μιλιγκράμ φαρμάκων, ημέρες χορήγησης, ονόματα των θεραπευτών του ΟΚΑΝΑ.

Εντοπίζουμε έγγραφα του οργανισμού με προγράμματα επιδότησης για θέσεις εργασίας σε απεξαρτημένους και αποφυλακισμένους. Ακόμη έγγραφα με ονόματα ασθενών, μετρήσεις βενζοδιαζεπινών και δοσολογίες που τους χορηγήθηκαν στις αρχές Οκτωβρίου. Ολα είναι σε άριστη κατάσταση, ούτε καν τσαλακωμένα ή διπλωμένα.

Η Άννα πιο πέρα φωνάζει ταραγμένη. Δείχνει σε όλους το ημερολόγιο που κρατούσε μια θεραπεύτρια της μονάδας και σημείωνε γεγονότα που αφορούσαν τη συμπεριφορά τους. Φοβάται τη διαπόμπευση, το παίρνει και χάνεται στην οδό Σολωμού.

Ο Ανδρέας «κυνηγάει» χαρτιά, ο αέρας τα σκορπάει σαν φεϊγβολάν στους δρόμους, τα μαζεύει, τρέμοντας μας δείχνει το όνομά του: «Εγώ εμπιστεύθηκα τον ΟΚΑΝΑ και ήμουν ευχαριστημένος με όσα κάνουν για μας. Περίμενα τρία χρόνια στη λίστα αναμονής και όταν με πήραν πριν από πέντε χρόνια μου υποσχέθηκαν εχεμύθεια και απόλυτη κάλυψη των προσωπικών μου δεδομένων. Και να που κατέληξα να τα αναζητώ στους δρόμους».

Η Λουίζα μας παρακαλεί να γράψουμε: «Με ποιο δικαίωμα αποκαλύπτουν τα προσωπικά μας δεδομένα; Πού είναι η επαγγελματική και επιστημονική τους επάρκεια;»

Αναζητούμε τον υπεύθυνο της μονάδας, Β. Καφετζόπουλο, είναι ο άνθρωπος τους, ακόμη και τώρα τον εμπιστεύονται οι χρήστες. Του δείχνουμε τα έντυπα, του εξηγούμε πού τα βρήκαμε: «Δεν μπορώ να φανταστώ τι έχει συμβεί. Αναγνωρίζω τα ονόματα των παιδιών, δεν το αμφισβητώ: τα έντυπα προέρχονται από τη μονάδα της Καποδιστρίου. Δεν ξέρω τι έγινε, πώς κατέληξαν στα σκουπίδια. Οι οδηγίες που έχουμε είναι σαφείς: Δεν πετάγεται τίποτε. Ουδέποτε έδωσα παρόμοια εντολή. Ο όγκος των εγγράφων είναι τεράστιος και δεν γίνεται να μεταφερθούν στις νέες μονάδες. Θα κατασκευαστεί ειδικός χώρος στα κεντρικά γραφεία του οργανισμού στην οδό Αβέρωφ και τότε θα μεταφερθούν όσα πρέπει να φυλαχθούν. Ο,τι δεν χρειάζεται -όπως πάντα γίνεται- θα σχιστούν με μεγάλη προσοχή και θα δοθούν σε ειδική εταιρεία που πληρώνουμε για ανακύκλωση».

Χτυπάμε την πόρτα της διοίκησης του ΟΚΑΝΑ. Αντιμετωπίζουμε την ίδια έκπληξη και από την πρόεδρο Μένη Μαλλιώρη, που ζητάει να δει τα έγγραφα για να μας δηλώσει αργότερα: «Αρχικά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την ενημέρωση που μου κάνατε για ένα τόσο σοβαρό και ευαίσθητο θέμα. Η διοίκηση του οργανισμού κίνησε αμέσως τις προβλεπόμενες διαδικασίες εξέτασης του θέματος και βάσει του πορίσματος το διοικητικό συμβούλιο του οργανισμού θα πάρει σχετικές αποφάσεις.

Διαψεύσεις έκπληξη, ωστόσο εκατοντάδες χρήστες αντιμετωπίζονται ακόμη μία φορά σαν σκουπίδια!

* Το διοικητικό συμβούλιο του ΟΚΑΝΑ πρέπει να απαντήσει σε πολλά ερωτήματα. Και εδώ οφείλουμε να θυμίσουμε ότι μετά από ρεπορτάζ της «Κ.Ε.» που αφορούσαν τα εκτεθειμένα αρχεία του Αναμορφωτηρίου Θηλέων Παπάγου, η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων στις 20 Μαΐου του 2007 επέβαλε στο υπουργείο Δικαιοσύνης πρόστιμο 5.000 ευρώ. Ήταν η πρώτη φορά. Μήπως έφτασε η στιγμή για μια δεύτερη;