ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΙΚΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΕΧΟΥΝ
ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΕΧΟΥΝ
Εκπρόσωποι και στελέχη από ΚΨΥ και Κινητές Μονάδες ψυχικής υγείας πήραν μέρος, στις 14 και 15 Δεκεμβρίου 2011, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στις εργασίες της διημερίδας «Η Κοινοτική Ψυχική Υγεία στη σημερινή περίοδο της οικονομικής κρίσης», ανοίγοντας, για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, μιαν επικοινωνία και ένα διάλογο, μεταξύ αυτών ακριβώς που είναι έμπρακτα στην πρώτη γραμμή της κοινοτικής ψυχικής υγείας, για το πώς διαμορφώνεται υπό τις παρούσες συνθήκες το αίτημα που απευθύνεται στις κοινοτικές υπηρεσίες, για το τι σημαίνει και πώς συγκροτείται ένα ολοκληρωμένο σύστημα κοινοτικών υπηρεσιών εν μέσω των σημερινών συνθηκών της κρίσης, που απειλεί την ίδια ύπαρξη υπηρεσιών με μακρόχρονη ιστορική διαδρομή και αναντικατάστατη προσφορά.
Σε μια περίοδο που διαγράφεται μια αλματώδης αύξηση των αιτημάτων, ολοένα πιο πολύπλοκων, καθώς ο μέχρι τώρα τρόπος ζωής των ανθρώπων και τα ποικίλα υποστηρικτικά τους συστήματα (οικογένεια κλπ) μπαίνουν σε κρίση και καταρρέουν, οι ίδιες πολιτικές που παράγουν αυτή την αύξηση οδηγούν ταυτόχρονα στην αποδόμηση των υπηρεσιών που καλούνται ν΄ απαντήσουν, φέρνοντας μερικές από αυτές στο χείλος της απλής επιβίωσης και στα όρια της απλώς εικονικής παρουσίας.
Από όλες τις πλευρές εκφράστηκε η ανάγκη και η επιθυμία αυτή η πρώτη συνάντηση ν΄ αποτελέσει την αρχή μιας σταθερής επικοινωνίας μεταξύ των ΚΨΥ (ενός δικτύου που μέλει να εγκαθιδρυθεί), για την περαιτέρω ανταλλαγή εμπειρίας, πρακτικών, τρόπων οργάνωσης, μεθόδων προσέγγισης, με στόχο την εξεύρεση κοινών τόπων για μια πολιτική για την κοινοτική ψυχική υγεία.
Ως τέτοιοι κοινοί τόποι προσδιορίστηκαν, σ΄ αυτή την πρώτη ανταλλαγή, το πλήρες και ολοκληρωμένο δίκτυο υπηρεσιών, που λειτουργεί απαντώντας στο σύνολο των αναγκών για ψυχική υγεία (με έμφαση στις πιο σοβαρές ψυχικές διαταραχές) ενός ορισμένου πληθυσμιακού τομέα ευθύνης (όχι πάνω από 100.000 κατοίκους), στον οποίο θα πρέπει να παρέχονται υπηρεσίες πρόληψης, πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας, παρέμβασης στην κρίση και θεραπευτικής και κοινωνικής φροντίδας, για την στήριξη του ψυχικά πάσχοντος στον τόπο κατοικίας και γενικώς, εντός του κοινωνικού ιστού, μέσα από μια κίνηση της υπηρεσίας ‘προς’ το αίτημα (κατ΄ οίκον επισκέψεις κλπ).
Στα πλαίσια του τομέα, το ΚΨΥ αποτελεί την κεντρική υπηρεσία γύρω από την οποία διαρθρώνεται το δίκτυο, με απαραίτητη την διασύνδεση με μια μονάδα νοσηλείας, αλλά και ένα πλέγμα στεγαστικών μονάδων, όπως και δομών και υπηρεσιών για διασφάλιση της ένταξης και στήριξης στην εργασία, ενώ, παράλληλα, θεωρήθηκε εκ των ουκ άνευ η αναζήτηση διασύνδεσης με την Πρωτοβάθμια Υγεία παρόλο τον ανεπαρκή, αυτοαναφορικό, κατακερματισμένο και εσωστρεφή της χαρακτήρα.
Η υπηρεσία ψυχικής υγείας πρέπει να διασυνδέεται, επιπλέον, με όλες τις κοινωνικές/προνοιακές υπηρεσίες, φορείς, συλλογικότητες και κινήσεις σε τοπικό επίπεδο προκειμένου να κινητοποιήσει πόρους και υποστηρικτικά συστήματα τους για τους χρήστες των υπηρεσιών, όσο και για την εκτύλιξη διαδικασιών που συντελούν στην αντιμετώπιση των ψυχολογικών επιπτώσεων της κρίσης πάνω σε πλατιά στρώματα του πληθυσμού.
Το δίκτυο αυτό των υπηρεσιών θα πρέπει, ως θεωρητική και πρακτική κατεύθυνση και ως τρόπος οργάνωσης, να λειτουργεί εναλλακτικά προς το ψυχιατρικό ίδρυμα, δηλαδή, προς την λογική και την πρακτική του εγκλεισμού, μέσα από την δημιουργία των όρων για την εγκαθίδρυση μιας διαφορετικής σχέσης με τον ψυχικά πάσχοντα που θα σέβεται και θα διασφαλίζει δικαιώματα και ποιότητα παροχής υπηρεσιών.
Το δίκτυο των τομεοποιημένων υπηρεσιών δεν είναι δυνατόν να υπάρξει και να είναι αποτελεσματικό χωρίς την άμεση εξασφάλιση προσωπικού (προσλήψεις) όλων των ειδικοτήτων, αυτών που έχει ανάγκη η κάθε υπηρεσία και χωρίς την διασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα των ΚΨΥ, που βρίσκεται αυτή τη στιγμή κάτω από απειλή, καθώς προωθείται η ιδιωτικοποίησή τους μέσω αλλαγής της σχετικής νομοθεσίας (2716/99), έτσι ώστε να εκχωρείται η δυνατότητα ίδρυσης ΚΨΥ και σε ΜΚΟ. Τα υπάρχοντα ΚΨΥ ωθούνται μέσω της στέρησης πόρων και προσωπικού σε αδιέξοδο και πιθανόν, ορισμένα και στο κλείσιμο. Αλλά η Ομάδα για την Αναθεώρηση του «Ψυχαργώς» προτείνει την ίδρυση, μέσω του ΕΣΠΑ, 15 καινούργιων ΚΨΥ από ΜΚΟ.
Αντίστοιχα ισχύουν για τις παιδοψυχιατρικές υπηρεσίες, πάντα ισχνές και ανεπαρκείς, εντός ενός συστήματος που για τα παιδιά, ιδιαίτερα αυτά με τις πιο πολύπλοκες ανάγκες, επιφυλάσσει, αντί για φροντίδα και ένταξη, την ιδρυματική αποθήκη.
Σε μια κατάσταση που οι επίσημες πολιτικές αιωρούνται, υπό το κράτος της αλεστικής μηχανής του μνημονίου, ανάμεσα στο κλείσιμο των ψυχιατρείων (σε μια καταργησιακή λογική και όχι μέσω της οικοδόμησης ολοκληρωμένων εναλλακτικών υπηρεσιών) και στην επικρεμάμενη απειλή, αντί να κλείσουν, να ξαναγεμίσουν με ενοίκους στεγαστικών δομών που φυλλοροούν λόγω έλλειψης χρηματοδότησης (οι οποίοι είχαν μεταστεγαστεί εκεί από τα ψυχιατρεία και τώρα διατρέχουν τον κίνδυνο να επιστρέψουν σ΄ αυτά), η επαγρύπνηση όλων των λειτουργών ψυχικής υγείας και ιδιαίτερα όσων δίνουν τη μάχη από το δύσκολο μέτωπο της κοινοτικής ψυχικής υγείας, η ανάγκη για συσπείρωση, για συγκλίσεις και κοινές διεκδικήσεις είναι όσο ποτέ αναγκαία.
Καλούμε όλα τα ΚΨΥ πανελλαδικά, και όσα δεν μπόρεσαν, για ποικίλους λόγους, να παρευρεθούν στην διημερίδα του Δεκέμβρη 2011, να συντονιστούν και να μπουν στο δίκτυο επικοινωνίας, μαζί μ’ αυτά που συμμετείχαν.
Να επεξεργαστούμε αυτή τη σύγκλιση (να προχωρήσουμε, πχ, στη συλλογή ενιαίων στοιχείων για όλα τα ΚΨΥ, να επεξεργαστούμε από κοινού τους πιθανόν διαφοροποιημένους τρόπους απάντησής μας σε συγκεκριμένες ανάγκες των χρηστών κοκ), να οργανώσουμε περαιτέρω συζητήσεις, κοινές δράσεις, διεκδικήσεις.
Να εγκαθιδρύσουμε άμεσα μια ροή πληροφοριών μεταξύ όλων των ΚΨΥ προκειμένου, αφενός, η πληροφορία να κυκλοφορεί παντού και αφετέρου, για να μπορεί να οργανώνεται κοινή, πανελλαδική δράση στήριξης και υπεράσπισης όποιας υπηρεσίας υφίσταται μέτρα αποδόμησης, εξασθένισης και ακύρωσης της.
Μια επόμενη συνάντηση των ΚΨΥ, συλλογικά οργανωμένη αυτή τη φορά, θα ήταν δυνατή μετά από μερικούς μήνες, με προσδιορισμένη θεματολογία που θα προωθούσε παραπέρα την συζήτηση που άνοιξε στην διημερίδα.
Κινητή Μονάδα Αλεξανδρούπολης, Κων/νος Μπίκος, Δ/ντής ψυχίατρος
Εξωνοσοκομειακή μονάδα τύπου ΚΨΥ, του ΨΤ Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης, Μαρία Σαμακουρή, επίκουρη καθηγήτρια ψυχιατρικής
ΚΨΥ Αγίων Αναργύρων, Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου, Δ/ντής ψυχίατρος
ΚΨΥ Βύρωνα/Καισαριανής, Δημήτρης Πλουμπίδης, αναπληρωτής καθηγητής Ψυχιατρικής
ΚΨΥ Κατερίνης, Γιώργος Αγγελίδης, Δ/ντής ψυχίατρος
ΚΨΥ Κέρκυρας, Ανδρέας Κατσαρός, Δ/ντής ψυχίατρος
ΚΨΥ Κορυδαλλού, Βασίλης Φωτόπουλος, Δ/ντής ψυχίατρος
ΚΨΥ Παπάγου/Χολαργού-ΕΠΙΨΥ, Γιάννης Δημόπουλος, ψυχίατρος- ψυχαναλυτής, επιστημονικός υπεύθυνος
ΚΨΥ Περιστερίου, Γρηγόρης Τυχόπουλος, Δ/ντής ψυχίατρος
ΚΨΥ Ρεθύμνου, Αντώνης Λιοδάκης, Δ/ντής ψυχίατρος
ΚΨΥ Σερρών, Ροδόπη Νικολάρα, Δ/ντρια ψυχίατρος
ΚΨΥ Χαλανδρίου, Αλίκη Ρίζου, Δ/ντρια ψυχίατρος
ΚΨΥ Χαλκίδας, Αφροδίτη Καψάλη, Δ/ντρια ψυχίατρος
ΚΨΥ Χανίων, Γιώργος Κοκκινάκος, Δ/ντής ψυχίατρος
12/1/2012
27 σχόλια:
Η δημιουργία δικτύου υπηρεσιών ψυχικής υγείας θεωρείται απαραίτητη στις μέρες μας, ωστόσο η μονοδιάστατη έκφραση της, μέσω Κ.Ψ.Υ, δεν αρκεί για να αντιμετωπίσει το πλήθος των περιστατικών που συσσωρεύονται καθημερινώς. Μετά λύπης διαπιστώνω την απουσία πρόσκλησης και άλλων φορέων παροχής κοινοτικής φροντίδας, ώστε να υπάρχει ένα πιο ολοκληρωμένο δίκτυο.Επίσης η απουσία και άλλων ειδικοτήτων ως προς την παροχή φροντίδας,ψυχολόγων,κοινωνικών λειτουργών κ.α, μόνο σύμπτωση δεν μπορεί να είναι, αλλά αντίθετα εκφράζει την αναχρονιστική αντίληψη που εξακολουθεί να υπάρχει στους κόλπους της ψυχιατρικής!!
Αγαπητέ Ανώνυμε, αν διαβάσεις πιο προσεκτικά το κείμενο της διακήρυξης θα δεις ότι πουθενά δεν μιλά γα κάποιο μονοδιάστατο ρόλο των ΚΨΥ, αλλά για τον κεντρικό ρόλο που θα έπρεπε να έχουν σ΄ ένα πραγματικό (και ως εκ τούτου δημόσιο) δίκτυο υπηρεσιών ψυχικής υγείας, βασισμένο στην κοινότητα και ριζικά εναλλακτικό στον εγκλεισμό και στο ψυχιατρείο. Ενα δίκτυο που δεν υπάρχει και που δεν φαίνεται να μπορεί να υπάρξει στο προβλεπτό μέλλον, αλλά για το οποίο αξίζει κανείς να παλέψει. Κι΄ αυτή η πάλη (η αμφισβήτηση του υπάρχοντος) είναι που δίνει τη δυνατότητα ανάδυσης του ‘θεραπευτικού παράγοντα’, εν μέσω μνημονίου, κατεδάφισης του δημόσιου, του αλαλούμ με τις ποικίλες, κατακερματισμένες και αυτοαναφορικές ‘δράσεις’, που προβλέπει τα νέο ‘Ψυχαργώς’ και αναθέτει στις ΜΚΟ, που δεν οικοδομούν κανένα «ολοκληρωμένο σύστημα υπηρεσιών», αλλά διαγκωνίζονται στην απλή απορρόφηση (και με άνωθεν παρότρυνση) του ΕΣΠΑ για θνησιγενείς, μετά διετία, ενέργειες.
Δόθηκε πράγματι έμφαση, σ΄ αυτή τη διημερίδα, στο κάλεσμα στα ΚΨΥ, κάτι που γινόταν μάλλον για πρώτη φορά. Και, σαν πρώτη φορά, κρίναμε ότι έπρεπε να έχει αυτό το χαρακτήρα - αν και η εν λόγω διημερίδα είχε γνωστοποιηθεί σε πολλές Κινητές Μονάδες (και μην ξεχνάς ότι και οι Κινητές Μονάδες κάνουν πανελλαδικές συναντήσεις μεταξύ τους). Τα ΚΨΥ, το καθένα μέχρι τώρα ‘κλεισμένο’ στον εαυτό του και στα προβλήματα του, έπρεπε να βρεθούν μαζί, να ανταλλάξουν εμπειρίες, προσεγγίσεις, προβλήματα, να μπουν σε μια διαδικασία διαρκούς επικοινωνίας, συντονισμού και από κοινού διεκδίκησης. Φυσικά, καλούνται όλοι να συμμετάσχουν σε μια τέτοια διαδικασία, σε μια λογική και προοπτική υπεράσπισης, αφενός και οικοδόμησης, αφετέρου, ενός δημόσιου συστήματος υπηρεσιών ψυχικής υγείας. Αυτή η κίνηση δεν πρόκειται να σταματήσει. Θα γίνει προσπάθεια να αναπτυχθεί και να εμπλουτισθεί.
Οσο για το ποιοι συμμετείχαν, μη κρίνεις από τις υπογραφές στο κείμενο. Υπογράφεται από τούς επιστημονικά υπεύθυνους των ΚΨΥ (κι΄ αυτό, πρέπει καλόπιστα να παραδεχτούμε, έχει τη σημασία του). Πρέπει, όμως, να δεις και το πρόγραμμα της διημερίδας, όπου περίπου των 30% των εισηγήσεων έγιναν από νοσηλευτές, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς και εργοθεραπευτές, ενώ υπήρξαν και εισηγήσεις από χρήστες των υπηρεσιών. Πολλές από τις συνεδρίες συντονίστηκαν από μη ψυχιάτρους. Επομένως, ας φυλάξουμε τους περί ‘αναχρονισμού΄ χαρακτηρισμούς για κάπου αλλού…..
Θ. Μεγαλοοικονόμου
Το πρόβλημα είναι ποιος θα φτιάξει νέα ΚΨΥ ή πώς θα λειτουργήσουν και ποιον/πώς θα εξυπηρετήσουν; Η εμπειρία από τη λειτουργία ΚΨΥ (αλλά και πλείστων άλλων μονάδων) από μεριάς του κρατικού τομέα είναι αποκαρδιωτική (ο Μαδιανός είχε παρουσιάσει παλιότερα -πολύ πριν την "κρίση"- δεδομένα από μια έρευνα που είχε κάνει για τη λειτουργία των ΚΨΥ σύμφωνα με τα οποία υπήρχαν δομές με 1,5 επίσκεψη το μήνα. Επίσης, τι να πει κανείς περί "στέρησης πόρων" όταν δίνονται 185000 ευρώ για το "φρεσκάρισμα" των τοίχων ενός ΚΨΥ ή 22000 ευρώ κάθε μήνα για τη στέγαση κοινοτικής δομής ψυχικής υγείας σε 450 τμ το πολύ). Ακόμη, αναφέρεται ότι γνωστοποιήθηκε η συνάντηση σε πολλές κινητές μονάδες (και παρέστη μόνο μια). Μα πώς μπορείς να περιμένεις συμμετοχή από αυτούς που θεωρείς "εργολάβους της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης" που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα (οι περισσότερες κινητές μονάδες "τρέχουν" από ΝΠΙΔ μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα); Με τέτοιες "double bind" και προκλητικά διχαστικές προσκλήσεις συνιστά τουλάχιστον αναντιστοιχία να λες ότι "φυσικά καλούνται όλοι να συμμετέχουν...". Όπως είναι τουλάχιστον αναχρονιστικό να ταυτίζεις το δημόσιο με το κρατικό απαξιώνοντας κάθε προσπάθεια που αναπτύσσεται εκτός της "κρατικής" στρούγκας. Αλλά αυτή είναι μια παλιά κουβέντα που δεν τελειώνει ποτέ...
Νίκος Γκιωνάκης
Αγαπητέ Νίκο
Δεν σκοπεύω ν΄ ανοίξω καμιά συζήτηση, ούτε να επανέλθω. Η πρώτη μου παρέμβαση ήταν απλώς για διευκρινίσεις. Αναρωτιέμαι, γιατί να μην είναι δυνατό μείνει κανείς στο ‘πράγμα καθεαυτό’ (αυτό που έγινε σ΄ αυτή την εκδήλωση) και να βγάζει διαρκώς ‘χολή’, ακόμα και εκεί που δεν προκαλείται; Έχουμε τόσες άλλες ‘ευκαιρίες’ για την αντιπαράθεση…
1. Ο Μ. Μαδιανός ήταν από τους βασικούς εισηγητές της διημερίδας. Αυτά που έχει επισημάνει ισχύουν και ίσως σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό (κάποιοι από μας ίσως έχουμε να πούμε ακόμα περισσότερα), αλλά… θα θελες να αρχίσει κανείς να εκθέτει, πχ, τις πρακτικές κάποιων Κινητών Μονάδων με κάθε λεπτομέρεια; Τα ζητήματα αυτά, εδώ και εκεί, υπάρχουν, χρειάζονται ανάδειξη και συζήτηση, αλλά δεν θεωρώ ότι είναι σωστό να αρχίσει κανείς από εκεί, όταν ξεκινά μια προσπάθεια ν΄ αντιμετωπίσουμε την καινούργια κατάσταση μέσα στην οποία βρισκόμαστε. Μπορείς να κατηγορείς άλλους για συνθήκες ‘διπλού δεσμού’ όταν δεν τον καλλιεργείς πρωτίστως εσύ ο ίδιος μ΄ αυτές τις λογικές.
2. Κανείς μας δεν παραπονέθηκε ποτέ γιατί μάθαινε, τυχαία, μετά από μήνες, ότι έγινε αυτή ή η άλλη πανελλαδική συνάντηση των Κινητών Μονάδων των ΜΚΟ (και μόνο των ΜΚΟ). Πολλοί λόγοι έχουν κάνει την κατάσταση να είναι έτσι και ένας από αυτούς είναι ότι κάποιοι έχουμε μια συγκροτημένη και σταθερή άποψη για τον ρόλο των ΜΚΟ στη ψυχική υγεία (και όχι μόνο) και δεν θα πάψουμε ποτέ να καταγγέλλουμε την χρησιμοποίησή τους από το κράτος, από αυτή την «κρατική στρούγκα» , που τόσο απεχθάνεσαι (αλλά το ίδιο δεν λέει και η τρόικα;), στην ιδιωτικοποίηση της ψυχικής υγείας. Ιδιαίτερα σήμερα που οι ΜΚΟ χρησιμοποιούνται από τον Λοβέρδο για μια στυγνή απορρόφηση του ΕΣΠΑ - όχι απλώς χωρίς να οικοδομούν ένα σύστημα υπηρεσιών, αλλά εις βάρος μιας τέτοιας οικοδόμησης (βλέπε και Σχέδιο για Αναθεώρηση του Ψυχαργώς).
3. Από πού πληρώνονται οι ΜΚΟ αν όχι από αυτή την «κρατική στρούγκα»; Από πού παίρνετε τα λεφτά σας, τους μισθούς σας, τα ενοίκια κλπ. Το κράτος εκλιπαρείτε κάθε φορά που σας χρωστάει και προσπαθείτε να επωφεληθείτε από τους αγώνες των εργαζομένων, παγιδευμένων στην διεκδίκηση κονδυλίων από το κράτος για τον εργοδότη τους προκειμένου να πληρωθούν οι ίδιοι… Η μόνη διαφορά από μια κρατική επιχείρηση είναι ότι έχετε την ευχέρεια να προσλαμβάνετε και να απολύετε ασύδοτα, με πολύ μεγαλύτερη ευκολία απ΄ ό,τι στο «απαρχαιωμένο» (και πράγματι διεφθαρμένο, πελατειακό, αναχρονιστικό, δυσκίνητο και αντιδραστικό κρατικό) δημόσιο. Αυτό είναι ακριβώς το στοιχείο που καταργούν στο δημόσιο, με την παράδοσή στους ιδιώτες -μεταξύ άλλων και σε σας. Οι ΜΚΟ αποτελούν σαφώς κάτι πιο εκσυγχρονισμένο από το «κρατικό δημόσιο» : είναι ένα από τα εργαλεία διάλυσής του. Πέρα από ιδεολογήματα και θεωρητικές κατασκευές αυτοεπιβεβαίωσης για τον ‘κοινωνικό’ ρόλο που ασκούν, οι ΜΚΟ δεν είναι παρά μια πιο εκσυγχρονισμένη μορφή των κρατικών λειτουργιών που περνούν, σ΄ αυτό το στάδιο του καπιταλισμού, σε ιδιώτες, όπως γίνεται παντού σ΄ όλο τον κόσμο, από τα σώματα ασφαλείας και τις φυλακές μέχρι τις υπηρεσίες υγείας.
4. Πριν μιλήσω για «κρατική στρούγκα», σ΄ αυτή την περίοδο που τρόικα, Λοβέρδος κλπ λένε το ίδιο πράγμα, θα πρόσεχα πολύ: θα φρόντιζα, πχ, να πάρω αποστάσεις από κείμενα όπως αυτό που στάλθηκε από το δίκτυο Αργώς στον Κοινοτικό Επίτροπο και το οποίο εκλιπαρεί για χρηματοδότηση του Ψυχαργώς (και των ΜΚΟ) με αντίτιμο την στήριξη στην εφαρμογή του μνημονίου !!!
«΄Οπως είναι παγκοσμίως γνωστό, αναφέρεται σε επιστολή που στάλθηκε την 1η Αυγούστου 2011, η Ελλάδα αντιμετωπίζει σοβαρή οικονομική κρίση. Στο πλαίσιο αυτό όλα τα μέλη του δικτύου Αργώς θα συμμετέχουν ενεργά στη εθνική προσπάθεια για την εφαρμογή του προγράμματος οικονομικής προσαρμογής εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα την ποιότητα των υπηρεσιών και την συνέχιση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης». Πώς είναι δυνατό να δίνεις ‘γη και ύδωρ’ για την εφαρμογή του «προγράμματος οικονομικής προσαρμογής», δηλαδή, του μνημονίου και να ζητάς ‘εξαίρεση’ της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης και του Ψυχαργώς;.
Τελικά, ποια είναι η χειρότερη στρούγκα;
Θ.Μεγαλοοικονόμου
πες τα θοδωρε
Ανώνυμε (9:38 μ.μ.), ας αποφύγουμε τα επιφωνήματα, δεν βοηθούν το διάλογο
Η στρούγκα του Αργώς Μεγάλε μεταρρυθμιστή έχει να φροντίσει για την απασχόληση 3000 ατόμων και τη φιλοξενία 1500 ψυχικά πασχόντων και δεν έχει το άλλοθι "είμαι ένας δημόσιος φορέας". Όπως ξέρεις με τις καταγγελίες τους, που δεν φοβήθηκαν να κάνουν όταν εσείς απλά ακούγατε τους δεξιούς "στρατιωτικούς" διοικητές σας, διασώθηκαν ως τώρα οι δομές. Που το κακό που λένε ότι θα κάνουν τις αναγκαίες προσαρμογές διατηρώντας την ποιότητα των υπηρεσιών και διασφαλίζοντας την συνέχιση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης και ζήτάνε παράλληλα την εξαίρεση της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης από το μνημόνιο; Εσύ τι έκανες; Ή μήπως σας πείραξε γιατί στο τέλος της μεταρρύθμισης θα κλείσουν τα Ψυχιατρεία σας. Αλήθεια που ήσουν όταν πίεζαν να υπογραφεί το Σύμφωνο Σπίντλα και να διασωθεί ότι διασώθηκε από τις μονάδες ψυχικής υγείας. Αλλά ξεχάσαμε εσείς του Δημοσίου δεν συμμετείχατε σε κανένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα, δεν πήγατε κανένα ταξιδάκι με τα εκατοντάδες προγράμματα κατάρτισης του Δαφνιού, δεν πήρατε ούτε ένα ευρώ από διάφορα προγράμματα όπως αυτά του Μπαϊρακτάρη για δημοσιότητα και δεν κάνατε ποτέ τίποτα με ευρωπαϊκά χρήματα.
Πες μας Μεγάλε μεταρρυθμιστή τι κάνεις για να κλείσει το Δαφνί ή μήπως αυτή η στρούγκα είναι καλή γιατί είστε εσείς μέσα. Πες μας πότε θα καταγγείλετε εσείς το τι γίνεται με τα κονδύλια στην δική σας στρούγκα. Πόσα προγράμματα κατάρτισης κάνατε και πόσες νέες δομές στήσατε;
Και τέλος γιατί έχετε 250 κενές θέσεις στις στεγαστικές σας δομές και την ίδια ώρα πάνω από 200 χρόνιους στο άσυλο. Σας βολεύουν καλύτερα εκεί γιατί τους ελέγχετε καλύτερα ή γιατί απλά διατηρείτε τις θέσεις εργασίας σας.
Δεν ξεχάσαμε την διατεταγμένη υπηρεσία σου από τον Λοβέρδο την 1η Σεπτέβρη όταν κινδύνευαν με κλείσιμο όλες η δομές των ΜΚΟ και εσύ βοήθαγες σε αυτό με την φίλη σου την Καζαλόττι μιλώντας για σκάνδαλα και άλλα
Δεν ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ την διατεταγμένη υπηρεσία σου από τον Λοβέρδο την 1η Σεπτέβρη όταν κινδύνευαν με κλείσιμο όλες η δομές των ΜΚΟ και εσύ βοήθαγες σε αυτό με την φίλη σου την Καζαλόττι μιλώντας για σκάνδαλα και άλλα
xexexexe!!!!! Πες αλεύρι
Θόδωρε, σε ευχαριστώ πολύ. Με έκανες και γέλασα και ξέρεις πόσο δύσκολο είναι εν μέσω μνημονίου να βρει κανείς αφορμή για γέλιο. Να 'σαι καλά!
Σοβαρά τώρα: Ούτε εγώ θα ήθελα να ήμουν στη θέση σου...
Νίκος Γκιωνάκης
Χαιρόμαστε πολύ που ο κ. Μεγαλοοικονόμου διαβάζει τα κείμενα μας και παρακολουθεί την επικοινωνία μας (έστω και μέσω πλαγίων τρόπων) με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή γιατί έτσι βλέπει ότι δεν κάμουμε μούγκα στην στρούγκα όπως πολλοί από τους διευθυντάδες των μεγάλων ψυχιατρείων μας.
Χαιρόμαστε επίσης που έχουμε διαφορετική προσέγγιση και εμείς επιμένουμε στην ποιότητα των υπηρεσιών, στην ανάπτυξη κοινοτικών υπηρεσιών, στο κλείσιμο των ψυχιατρείων και στην ολοκλήρωση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης, ζητώντας την εξαίρεση της Ψυχικής Υγείας από το Μνημόνιο. Ενώ κάποιοι άλλοι περιορίζονται σε αυτάρεσκες "υψηλού επιπέδου" συναντήσεις θεωρητικής ψυχιατρικής της πολυθρόνας και κάπου κάπου θυμόνται ότι υπάρχει και πραγματικότητα.
Θα θέλαμε να ξέρουμε, εκτός από καταγγελίες, τι σχεδιάζουν όλοι αυτοί για παράδειγμα για την υποστήριξη των ανέργων, την αποασυλοποίηση των χρόνιων ασθενών που κρατούν στα ψυχιατρεία παρά τις κενές θέσεις στις στεγαστικές δομές και το κλείσιμο των ψυχιατρείων.
Αν εσείς θεωρείτε ότι μπορείτε να κοροϊδέψετε οποιονδήποτε, ότι με τα προγραμμάτα σας συμβάλετε στην υποστήριξη ανέργων την ίδια ώρα που απολύετε εργαζόμενους και δημιουργείτε νέους ανέργους (βλ.Σωματεία Εργαζομένων στην Ψυχική Υγεία: "Υπερασπιζόμαστε τις υπηρεσίες και την εργασία μας, πριν διαλύσουν την ψυχική υγεία") είστε μακριά νυχτωμένοι...
Έχετε ήδη γίνει γνωστοί ως "Κοινωνική Παραοικονομία της Κρίσης" και μόνο ως τέτοια.
Είναι αδιανόητο άνθρωποι με νομικές γνώσεις να μην καταλαβαίνουν ότι με το να υποστηρίζουν την εφαρμογή του Μνημονίου (μόνο αυτοί) προκαλούν μαζικά αυτό που στη συνέχεια διατείνονται ότι "θεραπεύουν" με προγράμματα υποστηρίξης ανέργων. Πολλές νέες εταιρείες ξεφυτρώνουν απο παντού έτοιμες να διαχειριστούν κάθε επενδυτική ευκαιρία της Κρίσης.
Αλλά είπαμε "κάθε Κρίση είναι και μία ευκαιρία" αρκεί να είναι κανείς έτοιμος από καιρό (με τις σχετικές πιστοποιήσεις, άδειες σκοπιμότητας, μηχανισμό κλπ,κλπ.
Καλή πρόοδο στις επιχειρηματικές σας δραστηριότητες , σε λίγο θα ανοίξετε και εξειδικευμένα γραφεία κηδειών για τα "θύματα της Κρίσης" επιδοτούμενα από ΕΣΠΑ.
ΘΑ "ΤΑ ΠΟΥΜΕ" ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Κάποιοι είμαστε εδώ και χρόνια στους δρόμους, εσείς που είσαστε
Με πόσα χρήματα χρηματοδοτήθηκε και το παραπάνω συνέδριο; Αυτά δεν ήταν χρήματα του ΕΣΠΑ; Τα αστεράκια της Ε.Ε. δεν σας ενόχλησαν για αυτό ε. Εσείς είστε υπεράνω; Ας σταματήσει η υποκρισία και ας ασχοληθείτε με τις ανάγκες και όχι τις θέσεις σας
"Αίτηση υπαγωγής στο άρθρο 99 του Πτωχευτικού Κώδικα κατέθεσε η ιστορική εκτυπωτική επιχείρηση του Κομουνιστικού Κόμματος, ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε., λόγω των ασφυκτικών οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει και των ληξιπρόθεσμων οφειλών που έχουν συσσωρευτεί."
Από τις σημερινές (27/01/2012) εφημερίδες.
Ερώτηση: Οι απολύσεις που θα ακολουθήσουν πού θα χρεωθούν;
Που αλλού: Στο Δίκτυο ΑΡΓΩΣ και στις ΜΚΟ αυτοί είναι υπεύθυνοι για όλα...Δεν ενίσχυσαν τον Ριζοσπάστη όσο έπρεπε... Δυστυχώς πέρα από την πλάκα για τα προαναφερόμενα σε λίγο η ελευθεροτυπία και τα υπόλοιπα δικαιώματα θα πάνε περίπατο αν όλοι μαζί δεν αντισταθούμε όχι με λόγια αλλά με πράξεις...
"Φρομ δε ταουν αϊ κομ εντ ατ δε τοπ σιναμον"
Σοφιστείες...
Όποιος απολύει , ευθύνεται (σε ένα επίπεδο ,προσωπικά , ως αφεντικό) για τις απολύσεις που έκανε ή σκοπεύει να κάνει στο χώρο του (κυρίως όταν γνωρίζει πολύ καλά την "πραγματικότητα" , και έχει και συμμετοχή στη διαμόρφωση της εκ των "έσω" με όλες τις εξουσίες όλα αυτά τα χρόνια.
Ευθύνεται , επίσης (σε άλλο επίπεδο-πολιτικά) για τις θέσεις που υποστηρίζει (μνημονιακές πολιτικές, Ιδιωτικοποιήσεις κλπ, κλπ) ... Είπαμε, δεν είστε η «Γειτόνισσα η κυρα Μαρία που έβγαλε τα σκουπίδια της στην αυλή και δεν ευθύνεται για τις παράνομες χωματερές» , (αν και κατά κάποιο τρόπο ευθύνεται και αυτή).
Η ιστορία με το Ριζοσπάστη μια άλλη μεγάλη ιστορία που πολλά μπορεί να πει κανείς για αυτό ...
Αυτό δεν απαλλάσσει το Δίκτυο Αργώς από τις δικές του ευθύνες πολιτικές ή προσωπικές.
Δεν είναι σωστό όταν απολύει κανείς να λέει "κοίτα και ο Κωστάκης τι έκανε ;" ή "Δεν φταίω εγώ για όλα φταίει η άτιμη η πραγματικότητα του Μνημονίου" , που την αναγνωρίζω , την διαχειρίζομαι και την υποστηρίζω …Μετά θα ακολουθήσει μήπως το
"Χτύπα κι άλλο θα τα αντέξω..." ;
…. Με μερικές χιλιάδες ευρουλάκια «στη τσέπη» από αξιολογήσεις, δράσεις ενημέρωσης ,προγράμματα πρόληψης αντιγραμμένα (copy paste) από άλλες κοινωνικές πραγματικότητες, σύσταση ομοσπονδιών με κόστος δεκάδες χιλιάδες ευρώ , υποστήριξη ανέργων, "προγράμματα κοινωφελούς εργασίας", "κοινωνικά παντοπωλεία" από ΑΜΚΕ με ενοικιαζόμενους εργαζόμενους και ό,τι μπορεί να παραχθεί εν μέσω κρίσης ; "Προχειράτζες και φίδια..." με προοπτική 2ετίας.
Μήπως να ζητηθεί «πόθεν έσχες» και από τους Εταιρειάρχες ; Όχι για άλλο λόγο, νομιμότατοι θα είναι φαντάζομαι, αλλά για να μην «κλαίνε» τόσο πολύ..
Οι ανάγκες υπάρχουν και πρέπει να καλυφθούν, η σοβαρότητα και η προοπτική οικοδόμησης κοινοτικών υπηρεσιών με συνοχή και συνέχεια απουσιάζει ως πολιτική ψυχικής Υγείας από το Υπουργείο και από όσους από τους Ειδικούς ή εμπλεκόμενους (Συμβούλους, αξιολογητές, τεχνοκράτες "Ψ", "κοινωνικούς εταίρους" παρατρεχάμενους των εταιρειών , κοινωνικούς "εταίρειους", δηλαδή) και από τον Δημόσιο και από τον Ιδιωτικό Τομέα συμμετέχουν στους σχεδιασμούς αυτούς και υποστηρίζουν "τυφλά" αυτές τις πολιτικές προκειμένου να εξακολουθούν να υφίστανται ως τέτοιοι.
Δεν μπορείτε, πλέον, να κρυφτείτε πίσω από σοφιστείες και κοινωνικό ή μεταρρυθμιστικό προσωπείο. Η πραγματικότητα, την ρεαλιστική , δηλαδή νεοφιλελεύθερη, διαχείριση της οποίας επικαλείστε για το τερατούργημα που πλασάρετε ως Δίκτυο Υπηρεσιών και υποστήριξης «ευπαθών ομάδων» και και και , σας διαψεύδει κάθε μέρα, κάθε μέρα...
Εσείς θα το "αντέξετε" , δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Για πολλούς άλλους, συμπεριλαμβανομένων εργαζομένων και εξυπηρετούμενων αμφιβάλω...
Αγαπητέ ανώνυμε,
θα είχες σε πολλά δίκιο ίσως αν δε ξέχναγες όμως:
-που θα ήταν η ψυχιατρική μεταρρύθμιση, αν το 1989 που όλη η Ευρώπη μας κατήγγειλε για το σκάνδαλο της Λέρου η τότε κυβέρνηση δεν καλούσε τα τότε ΝΠΙΔ να συμβάλλουν
- που θα ήταν η ψυχιατρική μεταρρύθμιση και το επίπεδο των υπηρεσιών, αν δεν παρείχαν υπηρεσίες φιλοξενίας 1500 ψυχικά πασχόντων στις στεγαστικές δομές και καθημερινές υπηρεσίες ψυχικής υγείας και αποκατάστασης σε 35000 άτομα σε ετήσια βάση. Aν δεν είχαμε δηλαδή το 35% των υπηρεσιών ψυχικής υγείας που παρέχουν τα ΝΠΙΔ
- που θα ήταν η ψυχιατρική μεταρρύθμιση αν το 2009 δεν έμπαινε ένα τέρμα στις δεξιές πολιτικές της Τροχάνη και του Βαρτζόπουλου, π.χ. για τα τμήματα δυσίατων περιστατικών, με το Σύμφωνο Σπίντλα που προκάλεσε το Δίκτυο ΑΡΓΩΣ και αν δεν διατυπώνονταν ξανά ο στόχος κλεισίματος των ψυχιατρείων ως το 2015.
- που θα ήταν η ψυχιατρική μεταρρύθμιση αν από το 2005 δεν είχαν κινητοποιηθεί τα ΝΠΙΔ και δεν είχαν προβάλει τα προβλήματα του χώρου διαφυλάσσοντας, με πολλά προβλήματα την συνέχιση λειτουργίας 216 μονάδων ψυχικής υγείας
- που θα ήταν η ψυχιατρική μεταρρύθμιση, αν με την ίδια ανασφάλεια των σημερινών προγραμμάτων του ΕΣΠΑ κάποιοι δεν πέρναν τα ρίσκα και δεν υλοποιούσαν 216 μονάδες ψυχικής υγείας σε όλη την Ελλάδα και δεν απασχολούσαν με τις όποιες δυσχέρειες 3000 επαγγελματίες ψυχικής υγείας. το ερώτημα είναι αλλού τι έκανε πρώτα το κράτος για να διασφαλίσει την συνέχιση των παρεχόμενων υπηρεσιών, τη διαφάνεια και την αξιολόγηση τους
- που θα ήταν η ψυχιατρική μεταρρύθμιση, αν δεν υπήρχε Ψυχαργώς και εθνικές στρατηγικές που υποστηρίχθηκαν από την Ε.Ε. με 1,4 δις ευρώ, με περίπου 1,1 δις ευρώ για δράσεις των ΝΠΔΔ και 300 εκατ. ευρώ για δράσεις των ΝΠΙΔ.
Όλοι θα θέλαμε να είχαμε την ασφάλεια του Δημόσιου Τομέα, να μην έχουμε την ευθύνη να χρωστάμε εκατομμύρια ευρώ, να λέμε λεφτά υπάρχουν για όλα. Αλλά δεν ξέρω πόσες από τις μονάδες θα υπήρχαν, πόσες νέες αξιόλογες καινοτόμες δράσεις θα γινόντουσαν και πόσοι ψυχικά πάσχοντες θα είχαν αποασυλοποιηθεί και θα είχαν επανενταχθεί.
Μήπως όμως πλέον αντί να λέμε πώς έγινε τι και γιατί σαν σοφιστές όπως λες, αλλά μερικοί και σαν ακτιβιστές, να πούμε πως θα κάνουμε το καλύτερο για το συνάνθρωπο ψυχικά πάσχοντα, με κοινές στρατηγικές, με ενιαίο πλαίσιο αρχών ποιότητας και δεοντολογίας, με ενιαίο πλαίσιο αξιολόγησης και διαφάνειας, με ενιαίους ενεργούς τομείς ψυχικής υγείας που θα συνεργάζονται οι μονάδες μεταξύ τους σε ένα δίκτυο και που θα σχεδιάζουν δράσεις για τις πραγματικές ανάγκες των ψυχικά πασχόντων και όχι για τα θέλω των διάφορων επαγγελματιών, με δημιουργικούς και όχι "καμένους" επαγγελματίες και βέβαια με σωστά αμειβόμενους εργαζόμενους και στα ΝΠΔΔ και στα ΝΠΙΔ.
Μήπως πρέπει επιτέλους να δούμε τις ανάγκες της κοινωνίας και των συνανθρώπων ψυχικά πασχόντων και το πως θα καλυφθούν αποτελεσματικά, αντί να βλέπουμε τα θέματα συντεχνιακά και μονοδιάστατα.
Αλλά, τέλος, να δούμε την πραγματικότητα κατάματα, ποιους κινδύνους αντιμετωπίζουμε, σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε όλοι και πως αποτελεσματικά θα πορευθούμε, χωρίς να κλείσουν οι μονάδες, χωρίς να γυρίσει ούτε ένας ασθενείς στα ψυχιατρεία και χωρίς κανένας εργαζόμενος να χάσει την θέση εργασίας του αλλά και χωρίς κανένας να κινδυνεύσει να πάει φυλακή γιατί το ελληνικό κράτος δεν θα είναι συνεπή στις υποχρεώσεις του.
Σε κάποιους φορείς ΝΠΙΔ ήδη έχουν γίνει απολύσεις και μη ανανεώσεις συμβάσεων, σε άλλους οριζόντιες περικοπές μισθών, σε άλλους προσπαθούν να βάλουν χέρι στα προνοιακά επιδόματα και τις συντάξεις των ενοίκων και τους ζητούν να πληρώνουν το φαγητό τους και τα φάρμακά τους...
Τα ΝΠΙΔ έχουν δύο “ισχυρά όπλα”: Το ένα είναι ο φόβος των εργαζομένων ότι θα χάσουν τη δουλειά τους και το άλλο ο συναισθηματικός εκβιασμός ότι οι ένοικοι θα επιστρέψουν στα ιδρύματα.
Όταν υπήρχαν χρήματα οι διοικήσεις και οι επιστημονικά υπεύθυνοι των φορέων είχαν την ευκαιρία να αναπτύσσουν θεωρίες και να δηλώνουν το ενδιαφέρον τους για τις κοινωνικά ευάλωτες ομάδες και τα δικαιώματά τους. Όμως σε περιόδους κρίσης πέφτουν οι μάσκες. Ήρθε η ώρα να δείξουν έμπρακτα αυτό το ενδιαφέρον. Τώρα στα δύσκολα. Γιατί στα εύκολα όλοι ιδεολόγοι και πιστοί στις αρχές μας είμαστε.
Για τους εργαζόμενους είναι πια ξεκάθαρο αν υπάρχει συμφωνία λόγων και έργων στους φορείς που εργάζονται. Το παιγνίδι του υπουργείου, που θεωρούσε τους φορείς πότε μέρος της δημόσιας ψυχικής υγείας και πότε ιδιωτικές επιχειρήσεις ανάλογα με το τι ήθελε να πετύχει, τώρα το συνεχίζουν οι ίδιοι οι φορείς.
Δεν μπορεί να μην τα γνωρίζει αυτά το δίκτυο ΑΡΓΩΣ. Δεν μπορεί να είναι τόσο μακρυά από αυτά που συμβαίνουν. Δεν μπορεί να επιτρέπει στους επιχειρηματίες ή εταιρειάρχες ή εργολάβους να κρύβονται πίσω από φορείς που λειτουργούν δημοκρατικά, που σέβονται τον άνθρωπο (εργαζόμενο ή χρήστη των υπηρεσιών), που συνεχίζουν να προσφέρουν ουσιαστικό έργο. Ας βοηθήσει το δίκτυο ΑΡΓΩΣ να ξεκαθαρίσει το τοπίο των ΝΠΙΔ. Ακόμα και αν δεν έχει την αρμοδιότητα να ελέγξει τους φορείς, ας δηλώσει αν συμφωνεί με τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών, τις ενοικιάσεις εργαζομένων, την παρακράτηση των συντάξεων των ασθενών.
Ας αποφασίσουν οι φορείς αν θα συμμετέχουν στη δημόσια ψυχική υγεία ή αν θα ακολουθούν πρακτικές ιδιωτικών επιχειρήσεων, δηλώνοντας ΜΚΟ για τα μάτια του κόσμου. Έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούν να κρύβονται για πολύ πίσω από θεωρητικές προσεγγίσεις. Οι πράξεις μιλάνε αυτόν τον καιρό και όχι τα λόγια.
Σας έχουν ήδη απαντήσει με δεκάδες κινητοποιήσεις τα τελευταία 6 χρόνια. Το ΣΕΥΠ έχει κάνει πάνω από 15 ελέγχους σε ΝΠΙΔ, εκτός από διοικητικά μέτρα π.χ. έκδοση νέων βιβλιαρίων,ακύρωση κάποιας μικρής δαπάνης κλπ, καμία περίπτωση δεν οδηγήθηκε σε δίκη, άρα αυτή η συνεχής δυσφήμηση πρέπει να σταματήσει. Σίγουρα υπάρχουν κακώς κείμενα αλλά υπάρχει και έργο και μάλιστα σημαντικό. Σε ότι αφορά τους ελέγχους και την αξιολόγηση επανειλημμένα το Αργώς και οι φορείς ζητάνε να οργανωθεί και να υλοποιηθεί ένα σύστημα για όλους. Ήδη έχουν προτείνει αλλά το Υπουργείο δεν έχει υλοποιήσει να υποβάλουν απολογισμούς μετά από έλεγχο από ορκωτό λογιστή. Από όσα ξέρω σύντομα θα δημιουργηθεί Ομοσπονδία των ΝΠΙΔ με επιτροπές αξιολόγησης, δεοντολογίας και διαφάνειας. Αλλά μήπως όλα τα περιμένουμε πάλι από τις ΜΚΟ. Το κράτος που είναι; Ελέγχει ή όχι;
Μην ακυρώνουμε όμως τα πάντα. Ποιος οργάνωσε την πρώτη κινητοποίηση τον Σεπτέμβρη; Το ΑΡΓΩΣ. Ποιος ενημερώνει τα σωματεία άμεσα; Το ΑΡΓΩΣ. Μην ξεχνάμε ποιοι συνέβαλλαν να ξεπεράσουμε τα 5 χρόνια της Νέας Δημοκρατίας και την Τροχάνη
"Η ιστορία με το Ριζοσπάστη μια άλλη μεγάλη ιστορία που πολλά μπορεί να πει κανείς για αυτό .." ενώ η ιστορία με τον ιδιωτικό μη κερδοσκοπικό τομέα είναι μικρή και μπορούμε να την ξεπετάμε γράφοντας λίγες αράδες!
Ας σοβαρευτούμε λιγάκι...
Ανώνυμε, από 4:16 μ.μ., ποιοι συνέβαλλαν να ξεπεράσουμε τα 5 χρόνια της Νέας Δημοκρατίας και την Τροχάνη; Μήπως οι εργαζόμενοι με τις κινητοποιήσεις τους και η συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις που οργάνωσε το δίκτυο; Ακόμα και όταν το υπουργείο έστρεφε τους εργαζόμενους ενάντια στους φορείς, οι εργαζόμενοι παρέμειναν απέναντι στο υπουργείο και όχι απέναντι στους φορείς.
Αυτοί οι εργαζόμενοι σήμερα απειλούνται από τους ίδιους τους φορείς με απολύσεις και μειώσεις μισθών και ας συνεχίζουν να πληρώνονται με καθυστερήσεις πολλών μηνών. Μήπως οι φορείς πρέπει να το ξανασκεφτούν; Μήπως το δίκτυο πρέπει να πάρει θέση για τις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών;
Τη στάση του υπουργείου την ξέρουμε. Η ίδια ήταν επί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Τη στάση των φορέων συζητάμε.
Οι φορείς έχουν ήδη 13 εκατ. ευρώ έλλειμμα από το 2011 και ακόμα προσπαθούν να μάθουν τι χρηματοδότηση θα έχουν για το 2012. Με λόγια και υποσχέσεις δε λειτουργούν οι δομές. Τα χρέη πνίγουν και τους εργαζόμενους και τις διοικήσεις και μετά από 6 χρόνια συνεχούς υποχρηματοδότησης οι αντοχές όλων έχουν μειωθεί. το νομικό πλαίσιο για τα χρέη είναι πλέον τόσο αυστηρό που όλες οι διοικήσεις απειλούνται με αυτόφωρο. Έχουμε αργήσει πολύ να αντιδράσουμε για τον προϋπολογισμό του 2012. Μόνο επιστολές δεν φτάνουν. Η απεργία είναι απαραίτητη αλλά έπρεπε να είχε γίνει στις 10 Γενάρη όχι στις 7 Φλεβάρη. Εφησυχάζουμε όλοι μόλις πάρουμε 2 ευρώ στην τσέπη. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά.
H ανάθεση σε ΝΠΙΔ της «Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης» , κυρίως από το 2001 και μετά (Ψυχαργώς), ήταν μία καθαρά κεντρική πολιτική απόφαση Ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών ψυχικής Υγείας.
Η λογικής αυτής της κεντρικής, νεοφιλελεύθερης (της σχολής του Σικάγο) πολιτικής συνοψίζεται στην παρακάτω φράση:
«Η Κεντρική Ιδέα ότι «δουλειά» της κυβέρνησης δεν είναι να παρέχει (το κράτος) υπηρεσίες αλλά να εξασφαλίζει ότι αυτές «παρέχονται» μου φαίνεται αυτονόητη.» Μitch Daniels , Διευθυντής προϋπολογισμού της κυβέρνησης Bush
Κακώς, επιχειρείτε , με εμμονή θα έλεγε κανείς, να παρουσιάσετε τις ΑΜΚΕ και τους φορείς τους ως , apriori, «ευέλικτους», «ριζοσπάστες», «αποασυλοποιητές» , «αντιιδρυματικούς», «φερέγγυους» , μόνο και μόνο επειδή είναι εκτός Δημοσίου και έτσι αυτοπαρουσιάζονται. Εξάλλου, ακόμη και τώρα , δρούν εξίσου Ιδρυματικά με τα Ψυχιατρεία και φαίνεται μάλιστα ότι τα έχουν ανάγκη να υφίστανται ώστε να διαλέγουν ασθενείς και να κάνουν και τις «επιστροφές» τους (ασθενών) , πολλές «επιστροφές» (ανεξαρτήτως οικονομικής κρίσης) σε καθημερινή βάση.
Μην ξεχνάμε ότι τόσο στο Ιδιωτικό όσο και στο Δημόσιο σύστημα ψυχικής υγείας υπάρχουν πολλοί , ίσως οι περισσότεροι, επαγγελματίες ψυχικής Υγείας που λειτουργούν με απολύτως ασυλική ή διεκπεραιωτική λογική. Μάλιστα δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι και στα δύο αυτά συστήματα, Δημόσιο και Ιδιωτικό , οι επαγγελματίες με ανάλογες « κακές πρακτικές» συνεργάζονται και διαπλέκονται, οι μεν με τους δε, σε όλα τα επίπεδα ,σχεδιασμού, οργάνωσης και λειτουργίας των υπηρεσιών.
Αρκετοί, δε, από τους νυν ή πρώην δημόσιους λειτουργούς ,εργάζονται ή συνεργάζονται παράλληλα ή μετά τη συνταξιοδότηση τους από το Δημόσιο και ως Εταιρειάρχες, Πρόεδροι, σύμβουλοι, απλοί εργαζόμενοι, επιστημονικοί συνεργάτες κλπ. σε ΑΜΚΕ ή σε παρόμοιες εταιρείες .Ή παράλληλα διαθέτουν και τα προσωπικά τους «μαγαζάκια», ιατρεία κλπ.
Έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά σε σχέση με τις πρακτικές και των δύο. Η απαρίθμηση των χιλιάδων εργαζομένων και εξυπηρετούμενων και από τις 2 πλευρές δεν προσθέτει καμία ουσιαστική πληροφόρηση . Θυμίζει ίσως τις αμυντικές τακτικές Ασύλων- Ιδρυμάτων , όταν «ταράζονται τα νερά» ή ασκείται κάποιου είδους κριτική για τις πρακτικές τους: «Εμείς εξυπηρετούμε τόσες χιλιάδες χρήστες και απασχολούμε τόσες χιλιάδες εργαζόμενους έχουμε «αξιοποιήσει» τόσα εκατομμύρια ευρώ και ……»
Εφόσον όλοι λένε το ίδιο ποίημα τότε που οφείλεται η άθλια και χαοτική κατάσταση που υπάρχει στις Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας (Δημόσιες και Ιδιωτικές) ;
Συνέχεια παρακάτω...
...Συνέχεια απο προηγούμενο
Κατά τη γνώμη μου είναι αφελές να πιστεύει κανείς ότι αν δεν εμπλέκονταν η Βιομηχανία των ΑΜΚΕ τίποτα δεν θα εξελίσσονταν στο ζήτημα της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης… Ήταν ζήτημα καθαρά πολιτικής βούλησης να γίνει «έτσι» κάτι που θα μπορούσε να γίνει «αλλιώς». Αν λοιπόν υπήρξαν κάποιοι, αρκετοί, που ήθελαν να «αμφισβητήσουν το ασυλικό πρότυπο» και να αποδομήσουν τα Ψυχιατρεία γιατί δεν το έκαναν «από τα μέσα» , «σχετιζόμενοι» με σχέσεις αμφισβήτησης και αντίθεσης με τους αυτούς τους «ολοκληρωτικούς Θεσμούς» και τους «φορείς» τους; Θα έπρεπε βεβαίως να το κάνουν με ένα μισθό του Δημοσίου και τίποτα παραπάνω . Γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να «αποδράσουν» από το ουσιώδες ζήτημα που θα ήταν η εμπλοκή και αμφισβήτηση των Θεσμών από τα μέσα, αντιμετωπίζοντας «κατά μέτωπο» τις αντιφάσεις του Ασυλικού πλαισίου και αλλάζοντας τους συσχετισμούς και τις πρακτικές ; Γιατί δεν νομίζω να άλλαξε τίποτα, ουσιαστικό στα Ψυχιατρεία με την παρέμβαση των ΑΜΚΕ.
Οι λόγοι που δεν το έκαναν , κατά τη γνώμη μου, δεν είναι μόνο οικονομικοί , είναι και λόγοι ιδεολογικοί. Γιατί οι περισσότεροι από τους ΑΜΚΑρχες και επιστημονικά υπεύθυνους , επιθυμούν να υπάρχει ψυχιατρείο ως παράλληλη πραγματικότητα , για τα «πιο δύσκολα». Αυτό αποδεικνύουν και οι μέχρι τώρα πρακτικές τους όπως το «εξαντλητικό screening και αξιολόγηση ασθενών» , «μόνιμες επιστροφές». Από αυτές τις πρακτικές προέκυψε και ο πολύ εύγλωττος όρος « stock ασθενών» που χρησιμοποιούν οι «ασυλιάρηδες» Δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτό αποδεικνύουν και οι νέες προτάσεις που συνυπέγραψαν (όσων συμμετείχαν στην Ομάδα εργασίας και πέριξ) στο Εθνικο Σχέδιο Δρασης, όπου ουσιαστικά προτείνεται η απλή μετονομασία του Ψυχιατρείων σε Δικαστικά Ψυχιατρεία και η δημιουργία παράλληλων πιο « light υπηρεσιών» για « light περιστατικά» σε Ιδιωτικά Κέντρα Ψυχικής Υγείας τα οποία θα μπορούν να «παίζουν με τις κούκλες τους» στην καλύτερη των περιπτώσεων....
Όσο για το περίφημο « ρίσκο» των Εταιρειαρχών και του «Ιδιωτικού Τομέα» σε αντιπαράθεση με την «ασφάλεια του Δημοσίου», το γνωρίζουμε και μπορούμε να το συζητήσουμε αν παραδεχτείτε ότι είστε Ιδιωτικός Τομέας με όλα τα συνεπαγόμενα.
Όμως μην μας διαφεύγει ότι για αρκετά χρόνια το ρίσκο αυτό δεν ήταν και τόσο ρίσκο, τουλάχιστο σε ό,τι αφορά στους Εταιρειάρχες. Δεν είχαν τίποτα να χάσουν , ειδικά σε μία περίοδο που έβρεχε χρηματοδοτήσεις και με ανεπαρκής ελέγχους, μάλιστα. Σε αντίθεση με μία «ταπεινή οικονομικά καριέρα στο Δημόσιο» είχαν μόνο να κερδίσουν.
Το πραγματικό ρίσκο αφορούσε περισσότερο στους απλούς εργαζόμενους (και πάλι) που ενώ θα μπορούσαν να έχουν εργασιακή ασφάλεια , δεν την είχαν ποτέ, τώρα ακόμη περισσότερο, και στους ασθενείς που η θέση τους στις δομές αυτές (των ΑΜΚΕ ) αμφισβητείται διαρκώς από την πρώτη στιγμή.
Τώρα απλώς έφτασε και η «ώρα της “Κρίσης”» και του πραγματικού ρίσκου των Φορέων και ακολούθως των εταιρειαρχών, που επικαλούνται την κατάσταση που οι Ίδιοι διαμόρφωσαν για να ξεκαθαρίζουν με τα βαρίδια των «παλιών» δομών και υπηρεσιών και να προχωρήσουν σε νέα πιο «απορροφητικά» , ελαφρά και ευέλικτα «σχήματα» με νέες «υπηρεσίες» . Υπηρεσίες «ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ» (όπως αναφέρονταν στο Εθνικό Σχέδιο Δράσης) και αξιολογήσεων . Υπηρεσίες της « Κοινωνικής Παρακοικονομίας της Κρίσης». Κάποιοι από τους Φορείς δεν θα αντέξουν, το ίδιο και κάποιοι από τους εργαζόμενους και τους ασθενείς (και στον Δημόσιο και στον Ιδιωτικό Τομέα) . Οι Εταιρειάρχες και οι Διοικήσεις (Managers του Δημοσίου) όμως μπορούν να επιβιώσουν «μια χαρά» μέσα από αυτή τη μετεξέλιξη και πολλοί θα τα καταφέρουν , (με το αζημίωτο). Ήρθε η ώρα να «κοιτάξουν και λίγο τους εαυτούς τους» με νέα ρητορεία περί « ρίσκου και περί νέων αναγκών που πρέπει να αντιμετωπιστούν …»
Εξάλλου τα αφεντικά είναι παντού τα ίδια …
Σημασία έχει τι θέση θα πάρουμε οι απλοί εργαζόμενοι..
Θα κάνετε απολύσεις; Ποιοί από εσάς; Ποιούς εργαζόμενους; Πότε;
Πρέπει να απαντήσετε σε αυτά τα ερωτήματα.
Τα σωματεία επίσης πρέπει να πούνε τι σκοπεύουν να κάνουν για αυτό, συγκεκριμένα, σε σχέση με τους Φορείς στους οποίους δραστηριοποιούνται. Το "για όλα φταίει το Υπουργείο" δεν αρκεί πλέον...Περίπου ίδια λένε και οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές του Δημοσίου εδώ και πολλά χρόνια...
Όπως, επίσης, δεν αρκεί το επιχείρημα "είμαστε Σωματείο στον Ιδιωτικό Τομέα και κινδυνεύουμε περισσότερο από το Δημόσιο".
Το δρόμο έχουν δείξει άλλοι εργαζόμενοι στον Ιδιωτικό Τομέα (πιο σκληρό μάλιστα) όταν κινδύνεψαν με απολύσεις...
Όσοι έχουν πλειοψηφίες στα Δ.Σ των σωματείων και μπορούν να πάρουν σοβαρές αποφάσεις πρέπει να δώσουν το παράδειγμα.
Ανώνυμε, από 11:41 π.μ., στα περισσότερα συμφωνώ μαζί σου. Μόνο δύο επισημάνσεις και ένα μικρό σχόλιο:
α) αν ο κρατικός τομέας είχε ξεκινήσει την ψυχιατρική μεταρρύθμιση το 1985 (δηλ. με τον κανονισμό 815/84) και δεν σφύριζε αδιάφορα (εκτός ελαχίστων "ατομικών" προσπαθειών) μέχρι το 1989, που μας την ξαναέπεσε η ΕΕ (και καλά έκανε και μας την έπεσε αφού επιστρέφαμε τα κονδύλια πίσω), δεν θα χρειαζόταν η εμπλοκή των φορέων ΝΠΙΔ.
β) Γράφεις "με ένα μισθό του Δημοσίου και τίποτα παραπάνω". Ξέρεις ποιος ήταν ο μισθός του Δημοσίου για έναν ψυχίατρο (πχ. στη Λέρο) που συμπληρωνόταν με τα χρήματα των ΕΟΚικών κονδυλίων; Ε, δεν ήταν και ευκαταφρόνητος :)
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ύπαρξη των ιδρυμάτων βολεύει πολλούς. Το πόσο πέτυχε η αποασυλοποίηση νομίζω ότι μπορεί να το καταλάβει όποιος περάσει μια βόλτα από τις κοινοτικές δομές (των ΝΠΔΔ και των ΝΠΙΔ). Η ιδρυματική ατμόσφαιρα και λογική κυριαρχεί στις περισσότερες. Οι εργαζόμενοι καλό θα είναι εκτός από θέση να αποκτήσουν και άποψη για το τι σημαίνει αποασυλοποίηση και δικαιώματα (δεν εννοώ όλους τους εργαζόμενους αλλά ένα μεγάλο αριθμό που, για παράδειγμα, διαμαρτύρεται για τις καθυστερήσεις και περικοπές των μισθών και όχι για την παρακράτηση των επιδομάτων ή συντάξεων των ενοίκων -ειδικά όταν οι παρακρατήσεις αυξάνουν τις πιθανότητες να μη μειωθεί ο δικός τους μισθός).
Από τότε θα μπορούσαν να εμπλακούν σοβαρότερα στο ζήτημα και μονιμότερα (με ένα μισθό του Δημοσίου) όσοι ήθελαν να αλλάξουν κάποια πράγματα.
Δεν ήταν μόνο η Λέρος Ψυχιατρείο. Η Λέρος ήταν απλώς το χειρότερο και το πιο απομακρυσμένο και αποτέλεσμα της πρακτικής των άλλων Ψυχιατρείων για τη δημιουργία της οποίας και πάλι ευθύνονται πολλοί καριερίστες ψυχίατροι μία γενιάς πριν (και κάποιοι από αυτούς που ακόμη δρούν)...
Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όσοι μετέπειτα "έκαναν καριέρα" στις ΑΜΚΕ, πέρα από μία "επιχείρηση σκούπα" που έκαναν στη Λέρο δεν προσέφεραν και πολλά... Αρκετοί , δε, από αυτούς «ανδρώθηκαν» εκεί.
Δεν είπα ότι όσοι δούλεψαν στο Δημόσιο δούλεψαν "δωρεάν" ή ήταν στην "πείνα".
Επιπλέον, παρόλα τα κίνητρα που αναφέρεις ότι δόθηκαν, τότε, από το Υπουργείο Υγείας και την ΕΟΚ (75% παραπάνω στο μισθό) ώστε να δουλέψουν ψυχίατροι στην ακριτική Λέρο, δεν είδα και πολλούς να το πράξουν , 5-6 και αυτοί όχι όλοι με πραγματικό ενδιαφέρον για την μεταρρύθμιση. Και δεν μιλώ για ψυχιάτρους μόνο.
Τα πιθανά "έσοδα" και οι επαγγελματικές "ευκαιρίες" ήταν πολύ περισσότερες, τότε στην Αθήνα και στο Κέντρο από ό,τι σε ένα ακριτικό νησί με τις χρηματοδοτήσεις στην αρχή τους. Αυτό φαίνεται, από τότε, ότι το εκμεταλλεύτηκαν με τον καλύτερο τρόπο όσες από τις εταιρείες πέρασαν "στα γρήγορα" και από εκεί χτίζοντας όνομα και μηχανισμό... (Είναι οι πρώτες και οι μεγαλύτερες και μερικές ίσως περισσότερο αξιόλογες από άλλες). Ο αριθμός όσων ενεπλάκησαν από τότε στις ΑΜΚΕ , άλλωστε, είναι πολύ μεγαλύτερος από τον αριθμό των "καλοπληρωμένων" της Λέρου..
Το πρόβλημα δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, ότι "ο κρατικός Τομέας δεν ήθελε και σφύριζε αδιάφορα" , είναι ότι η Ψυχιατρική Κοινότητα "δεν ήθελε και σφύριζε αδιάφορα" (είτε επρόκειτο για Ιδιώτες είτε όχι). Απλώς, όσοι ανέλαβαν δράση τότε σε σχέση με την αποασυλοποίηση , άλλοι επέλεξαν να το κάνουν εκ των έσω και οι υπόλοιποι μέσω των ΑΜΚΕ. Τους περισσότερους , δε, ούτως ή άλλως ήρθε απλώς και «τους βρήκε η Μεταρρύθμιση», συγκυριακά , χωρίς να έχουν και κάποια ιδιαίτερη ιδεολογική προσήλωση στο ζήτημα ή έχοντας αντίθετη ιδεολογία. Η Ψυχιατρική ,εξάλλου, είναι από τις πλέον ιδεολογικά φορτισμένες «επιστήμες» .
Τα "γιατί" και τα "πως" του καθένα είναι μεγάλη Ιστορία και δεν μπορούμε να μιλήσουμε για όλους με τους ίδιους όρους. Σε γενικές γραμμές μιλάμε ως κεντρικές πολιτικές. Προσωπικά πιστεύω ότι στη χειρότερη περίπτωση " τα ίδια " ή και καλύτερα θα μπορούσαν να γίνουν και με είσοδο στο Δημόσιο , από τότε, όλου αυτού του δυναμικού που ενδιαφέρονταν να εργαστεί για την υπόθεση της Μεταρρύθμισης, αλλά αυτό το νομίζω εγώ και δεν πρόκειται ποτέ να το δούμε πως θα ήταν έτσι. Και δεν με πειράζει καθόλου όποιος πει ότι υπερασπίζομαι το "διογκωμένο" Δημόσιο κλπ. Το Δημόσιο θα μπορούσε να δουλεύει σωστά και στην υπηρεσία των πολλών και να μην αποτελεί πεδίο βολέματος και αδρανοποίησης . Οι Δημόσιες υπηρεσίες συμπεριλαμβανομένων και των υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας θα μπορούσαν να λειτουργούν υποδειγματικά με τις κατάλληλες παρεμβάσεις και πολιτικές. Και αυτό αποδεικνύεται σε πολλά καλά παραδείγματα. Όλα τα άλλα είναι αφορμές για εφαρμογή "πολιτικών Ιδιωτικοποίησης". Το παράδειγμα των πρακτικών και των πολιτικών ιδιωτικοποήσης είναι παγκόσμιο και σίγουρα περιλαμβάνει την απαξίωση «λόγω και έργω» των Δημόσιων Υπηρεσιών...
Όσο για το ζήτημα του να αποκτήσουν άποψη για την αποασυλοποίηση οι εργαζόμενοι συμφωνώ και για αυτό χρειάζονται οι ζυμώσεις από τα κάτω... Η θέση που παίρνει κανείς σε σχέση με τα τεκταινόμενα, εξάλλου, μαρτυρά και μία άποψη για τα πράγματα.
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.