Παρακράτηση συντάξεων - Ενδυνάμωση του πάσχοντα ή επανιδρυματισμός;

 

του Ι. Μπεθάνη, 

αναδημοσίευση από το: http://mentalhealth-law.blogspot.gr

Η αρνητική διάκριση των ψυχικά πασχόντων

Η παρακράτηση των συντάξεων των ατόμων με ψυχικές διαταραχές συνιστά μέτρο αρνητικής διάκρισης διότι στερεί αποκλειστικά από τους πάσχοντες από ψυχική και νοητική αναπηρία που διαβιούν σε Μονάδες μακράς νοσηλείας το εισόδημα τους. Ο ιδρυματικός πληθυσμός γίνεται αντικείμενο αρνητικής μεταχείρισης επειδή ακριβώς λόγω της ψυχικής και νοητικής του κατά κύριο λόγο αναπηρίας αδυνατεί να αρθρώσει ένα λόγο, μια φωνή διαμαρτυρίας και να κάνει τη φωνή του να ακουστεί. Παράλληλα, άλλες κατηγορίες χρονίων πασχόντων που επιφέρουν ίση ή και μεγαλύτερη δαπάνη εξαιρούνται από την εφαρμογή ανάλογων μέτρων διότι αποκλίνουν λιγότερο από τη νόρμα του φυσιολογικού, διατηρούν ένα ευρύτερο κοινωνικό δίκτυο και διαθέτουν μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ λόγω της μεγαλύτερης κοινωνικής τους ένταξης.

Ο εκτός των τειχών ιδρυματικός πληθυσμός λόγω του κοινωνικού του αποκλεισμού αποτελεί έρμαιο της κρατικής κηδεμονίας και, επομένως, η επιχείρηση αποστέρησης των κοινωνικών του δικαιωμάτων συνιστά μια πιο ανώδυνη και ευλογοφανή επιλογή. Το άρρητο σημαινόμενο αυτής της πρακτικής είναι το αρνητικό στερεότυπο «αυτοί –οι τρελοί, οι καθυστερημένοι– δεν καταλαβαίνουν, δεν έχουν ανάγκη».

Εμπορευματοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος

Από την άλλη η παρακράτηση των συντάξεων φαλκιδεύει το στοιχείο της αλληλεγγύης που αποτελεί το θεμέλιο του ασφαλιστικού συστήματος –την παραδοχή ότι οι οικονομικά ισχυρότεροι και οι υγιείς καλύπτουν με τις εισφορές τους το κόστος κάλυψης της υγειονομικής περίθαλψης των συμπολιτών τους που έχουν πιο σοβαρά προβλήματα υγείας. Το ασφαλιστικό σύστημα μετατοπίζεται, εκτρέπεται σε μια λογική συνεισφοράς των ασφαλισμένων ανάλογα με το βαθμό αναπηρίας τους –μια λογική ιδιωτικοοικονομκή που προσεγγίζει αυτήν της ασφάλισης οχημάτων.

Επανιδρυματισμός

Τέλος, η παρακράτηση των συντάξεων συνιστά μια οπισθοδρόμηση στην ασυλική λειτουργία της συρρίκνωσης των αναγκών του πάσχοντα στο ελάχιστο –σίτιση, στέγαση, φαρμακοθεραπεία. Η διαδικασία ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης των ατόμων με ψυχική και νοητική αναπηρία συναρτάται με την επανάκτηση των κοινωνικών του δικαιωμάτων και την παροχή των μέσων για τη μεγαλύτερη δυνατή αυτοπραγμάτωση τους. Η αποστέρηση των υλικών μέσων που διαθέτουν ακυρώνει αυτή τη διαδικασία και αναπαράγει τη λογική του ολοπαγούς ιδρύματος, στο πλαίσιο του οποίου συρρικνώνονται οι εκφάνσεις της ζωής που αποτελούν το πεδίο αυτοπραγμάτωσης του ατόμου και η ιδιωτική και κοινωνική ζωή απαλλοτριώνεται από μια επίφαση θεραπευτικού ολοκληρωτισμού που στην πράξη εκπίπτει σε μια κενή νοήματος λειτουργία στοιχειώδους φροντίδας και υπαγωγής στην ιδρυματική ρουτίνα.

Παραβίαση Διεθνών Συμβάσεων για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία

Η παρακράτηση των συντάξεων αποτελεί παραβίαση, εκτός άλλων, της Σύµβασης για τα δικαιώµατα των ατόµων µε αναπηρίες (30 Μαρτίου 2007) την οποία η χώρα μας έχει επικυρώσει με το ν. 4074/2012. Ειδικότερα, συνιστά παραβίαση του άρθρου 4 παρ.1β’, 12 παρ. 2, 4 και 5, του άρθρου 19 όπως και της παρ. 2ε' του άρθρου 28 (δικαίωμα σε «Ικανοποιητικό επίπεδο διαβίωσης και κοινωνική προστασία»), που αναφέρει:

«Τα Κράτη Μέρη αναγνωρίζουν το δικαίωμα των ΑμεΑ στην κοινωνική προστασία και στην απόλαυση του δικαιώματος αυτού χωρίς διάκριση λόγω της αναπηρίας και λαμβάνουν κατάλληλα μέτρα για να εγγυηθούν και να προωθήσουν το δικαίωμα αυτό, συμπεριλαμβανομένων μέτρων για: (ε’) να διασφαλίσουν ίση πρόσβαση των ΑμεΑ σε συνταξιοδοτικά επιδόματα και προγράμματα».

Η παρακράτηση συντάξεων στο βωμό κάλυψης του δημοσιονομικού κενού

Είναι προφανές ότι το μέτρο αποβλέπει στην κάλυψη του δημοσιονομικού κενού που υπάρχει στη χρηματοδότηση των Μονάδων Ψυχικής Υγείας –οι κοινοτικές υπηρεσίες συρρικνώνονται και επαναιδρυματοποιούνται ως συνέπεια αυτής της πολιτικής. Η μεταβολή της αναλογίας του προσωπικού - ασθενών στις στεγαστικές δομές επί τα χείρω –λιγότερο προσωπικό για τους ενοίκους των Μονάδων Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης–, η βαθμιαία κατάρρευση των υφιστάμενων μονάδων λόγω της μη-πλήρωσης των κενών των υπαλλήλων που αποχωρούν, ο αποκλεισμός των ανασφάλιστων από την παροχή υπηρεσιών ψυχικής υγείας, αποτελούν ήδη συμπτώματα αυτής της πολιτικής. Το συγκεκριμένο μέτρο αποβλέπει στη δημιουργία ενός μείγματος πόρων χρηματοδότησης στο οποίο οι ασθενείς θα εισφέρουν περισσότερο –και δη οι ασθενείς που πάσχουν από τις πιο σοβαρές ψυχικές διαταραχές– και το κράτος λιγότερο.

Υποκριτικές Αιτιάσεις

Η συγκεκριμένη πολιτική υιοθετείται με το πρόσχημα του περιορισμού της διασπάθισης των συντάξεων των ψυχικά ασθενών από τους δικαστικούς συμπαραστάτες ή τους φορείς –ΜΚΟ και δημόσια νοσοκομεία– που έχουν αναλάβει τη φροντίδα τους. Η υπαρκτή δυσλειτουργία στη διαδικασία αξιοποίησης του εισοδήματος του ασθενή αποτελεί το μανδύα της καταστρατήγησης των δικαιωμάτων του. Κατ' αναλογίαν οι στρεβλώσεις στη λειτουργία ορισμένων κοινοτικών στεγαστικών δομών και οι αφοριστικές γενικεύσεις για τους χρόνιους ασθενείς –“αυτοί δεν κάνουν για έξω”– θα αποτελούσαν το άλλοθι για την επιστροφή του πάσχοντα στο άσυλο –“όπου οι καημένοι έκαναν και τη βόλτα τους”.

Μέσα υποστήριξης πασχόντων για τη διαχείριση του εισοδήματος

Παρά ταύτα, είναι απαραίτητο να καλυφθεί το κενό που υπάρχει στην υποστήριξη των ατόμων με ψυχική και πνευματική αναπηρία στη διαχείριση των εισοδημάτων τους. Το πρόβλημα αυτό είναι διττό –αφορά αφενός τα μέσα που πρέπει να παρασχεθούν και αφετέρου τη διαδικασία ελέγχου και αξιολόγησης.

Σε ό,τι αφορά τα μέσα ιδιαίτερα κρίσιμη είναι η διαδικασία ενδυνάμωσης του ασθενή και προαγωγής των δεξιοτήτων του ώστε να μπορεί να διαχειριστεί το εισόδημα του και να πραγματώσει την αυτονομία του. Το εγχειρίδιο αξιολόγησης της ποιότητας των Μονάδων Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης έχει πληθώρα κριτηρίων που αναφέρονται σε αυτή την παράμετρο της αποκαταστασιακής διαδικασίας –βλ. Κριτήρια 39, 46, 47, 53 και ιδιαίτερα 54.2: «Το προσωπικό της δομής υποστηρίζει τους ενοίκους στη διαχείριση των διαθέσιμων οικονομικών τους πόρων»

Παράλληλα, η 876/2000 Υπουργική Απόφαση στα άρθρα 14 και 17 αναφέρεται επίσης αδρά στο πλαίσιο προαγωγής της δυνατότητας των ασθενών να διαχειρίζονται το εισόδημα τους.

Επίσης, σύμφωνα με το άρθρο 26 της Σύμβασης, με τίτλο “Ενίσχυση των ικανοτήτων και αποκατάσταση”:

«Τα Κράτη Μέρη λαμβάνουν αποτελεσματικά και κατάλληλα μέτρα, συμπεριλαμβανομένης και της υποστήριξης και της καθοδήγησης σε άτομα/ομάδες σχετικές με την αναπηρία, για να διευκολύνουν τα ΑμεΑ να αποκτήσουν και να διατηρήσουν τη μέγιστη ανεξαρτησία, πλήρη σωματική, διανοητική, κοινωνική και επαγγελματική ικανότητα, και την πλήρη αποκατάσταση και συμμετοχή σε όλες τις πτυχές της ζωής».

Αναφορικά με την υλοποίηση των συγκεκριμένων αποκαταστασιακών στόχων θα πρέπει να εντοπιστούν οι υπάρχουσες καλές πρακτικές σε αυτό το πεδίο και να διαχυθούν ώστε να καλυφθεί το έλλειμμα τεχνογνωσίας στη διαδικασία προαγωγής κοινωνικών δεξιοτήτων. Η θεραπευτική πρακτική και η αποκαταστασιακή διαδικασία θα πρέπει να εγκαταλείψει την στείρα πρακτική των μικροκατασκευών και να εστιάσει στην ανάκτηση των δεξιοτήτων της καθημερινής ζωής.

Παράλληλα, θα πρέπει για το σύνολο των ασθενών να εισαχθεί η υποστήριξη στη λήψη αποφάσεων σύμφωνα με τις επιταγές της Σύµβασης για τα δικαιώµατα των ατόµων µε αναπηρίες. Η αρχή αυτή συνιστά τη μετατόπιση από ένα πλαίσιο κηδεμονίας που εστιάζει στα γνωστικά ελλείμματα του ασθενή και του αποστερεί τη δυνατότητα να προβαίνει σε οποιουδήποτε είδους δικαιοπραξία σε ένα πλαίσιο ενδυνάμωσης που παρέχει στον ασθενή τα μέσα και τις δυνατότητες για να προσεγγίσει τις επιθυμίες και δυνατότητες του.

Διεθνείς Συμβάσεις και μέτρα υποστήριξης

Σύμφωνα με το άρθρο 12 της Σύμβασης, με τίτλο “Ισότιμη αναγνώριση ενώπιον του νόμου”:

«3. Τα Κράτη Μέρη λαμβάνουν κατάλληλα μέτρα για να παρέχουν πρόσβαση στα ΑμεΑ για την υποστήριξη την οποία πιθανώς να χρειάζονται, στην άσκηση της ικανότητας προς δικαιοπραξία.

4. Τα Κράτη Μέρη εξασφαλίζουν ότι όλα τα μέτρα που σχετίζονται με την άσκηση της ικανότητας προς δικαιοπραξία παρέχουν κατάλληλες και αποτελεσματικές εγγυήσεις για να αποτρέψουν τυχόν προσβολή σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο δικαιωμάτων του ανθρώπου. Τέτοιες εγγυήσεις εξασφαλίζουν ότι τα μέτρα που σχετίζονται με την άσκηση της ικανότητας προς δικαιοπραξία σέβονται τα δικαιώματα, τη βούληση και τις προτιμήσεις του ατόμου …. και είναι ανάλογα και προσαρμοσμένα στις περιστάσεις του ατόμου, εφαρμόζονται για το μικρότερο δυνατό χρονικό διάστημα και υπόκεινται σε τακτική επιθεώρηση από μια αρμόδια, ανεξάρτητη και αμερόληπτη αρχή ή δικαστικό όργανο. Οι εγγυήσεις θα είναι ανάλογες με το βαθμό κατά τον οποίο τα μέτρα επηρεάζουν τα δικαιώματα και τα ενδιαφέροντα του ατόμου.».

Εκπόνηση πρωτοκόλλων και υποβολή εκθέσεων για την άρση στρεβλώσεων

Ωστόσο, η υφιστάμενη πρακτική των δικαστικών συμπαραστατών απέχει πολύ από την υλοποίηση αυτού του στόχου. Η εγκατάλειψη και η κακώς εννοούμενη κηδεμονία –περιοδική αγορά γλυκών και ρούχων– αποτελούν εξίσου μεγάλα προβλήματα με την κακοδιαχείριση των συντάξεων των ασθενών. Για την υπέρβαση αυτών των κακών πρακτικών είναι απαραίτητη η εκπόνηση ενός πρωτοκόλλου που να περιλαμβάνει με εύληπτο τρόπο αφενός τις αρχές της υποστήριξης στη λήψη αποφάσεων και αφετέρου οδηγίες, παραδείγματα και καλές πρακτικές για την υιοθέτηση της νέας αυτής προσέγγισης. Η συνεργασία των επαγγελματιών ψυχικής υγείας και ο εκπαιδευτικός τους ρόλος στην προώθηση αυτής της διαδικασίας αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της αποστολής τους.

Οι σχετικές δράσεις αποτελούν μέρος του ατομικού θεραπευτικού σχεδίου του ασθενή και η ενσωμάτωση και επικαιροποίηση σε τακτά χρονικά διαστήματα των σχετικών στόχων θα πρέπει να είναι προϊόν της συνέργιας του ασθενή, υποστηρικτή - δικαστικού συμπαραστάτη (Υ-ΔΣ) και θεραπευτή. Με αυτό τον τρόπο θα αποτυπώνεται η πρόοδος που σημειώνεται σε επίπεδο δομής ενώ σε αντίστοιχη έκθεση ο Υ-ΔΣ θα αποτυπώνει τις δικές του ενέργειες. Στο πλαίσιο αυτής της έκθεσης θα περιλαμβάνεται και η λογοδοσία για τις δαπάνες που έχουν πραγματοποιηθεί.

Δεξαμενή Υποστηρικτών-Δικαστικών Συμπαραστατών

Η εφαρμογή αυτού του πλαισίου είναι πιθανό να απομακρύνει ή να αποκλείσει πολλούς Υ-ΔΣ, γεγονός που θα εντείνει τα προβλήματα υλοποίησης και είναι πιθανό να ακυρώσει τη διαδικασία προστασίας των δικαιωμάτων των ΑμΨΝΑ. Η πρόβλεψη για τη σύσταση κοινωνικής υπηρεσίας ή εναλλακτικά επαγγελματιών ψυχικής υγείας ως Υ-ΔΣ και ως ελεγκτικών οργάνων δεν έχει εφαρμοστεί. Επομένως, η υφιστάμενη δεξαμενή επαγγελματιών –που διαρκώς συρρικνώνεται– δεν αρκεί για να καλύψει τα κενά του υφιστάμενου πλαισίου και να ανταποκριθεί στις αυξημένες απαιτήσεις ενός διευρυμένου πλαισίου.

Για την προώθηση του θεσμού της Υ-ΔΣ θα πρέπει να αξιοποιηθεί το σύνολο των επαγγελματιών ψυχικής υγείας, ένα μεγάλο εύρος ειδικοτήτων και από όλο το πλέγμα των κοινωνικών και υγειονομικών υπηρεσιών. Παράλληλα, η εμπλοκή και ο ορισμός των πολιτών ως “αναδόχων “Υ-ΔΣ” στο πλαίσιο της προαγωγής της κοινωνικής τους ευθύνης για συγκεκριμένο χρόνο και με την παροχή συγκεκριμένων κινήτρων –πχ. μοριοδότηση για προσλήψεις ή βαθμολογική ανέλιξη– θα μπορούσε να καλύψει το κενό που υπάρχει.

Σχετική νομοθεσία και προτάσεις:

1) Με το ν. 3984/2011, στο άρθρο 66, παρ. 8 και 9:

α) με την παρ. 8 προστέθηκε στο άρθρο 13 του ν. 3868/2010 (Α' 129) 3η παράγραφος ως ακολούθως: "3. Οι περιθαλπόμενοι σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, τα οποία παρέχουν υπηρεσίες κλειστής περίθαλψης, οι οποίοι πάσχουν από χρόνιες παθήσεις και για όσο χρονικό διάστημα αυτοί διαμένουν μόνιμα εντός των φορέων αυτών, συμμετέχουν στη δαπάνη περίθαλψης τους με ποσοστό επί της σύνταξης που λαμβάνουν. Με απόφαση του Υπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, η οποία δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, καθορίζεται το ποσοστό συμμετοχής κλιμακωτά ανάλογα με τη σύνταξη του κάθε περιθαλπόμενου, η διαδικασία και ο τρόπος καταβολής του, το όργανο ελέγχου και διαχείρισης των χρημάτων και κάθε άλλο σχετικό θέμα. Αντίθετοι όροι στις συναφθείσες συμβάσεις μεταξύ των δημόσιων φορέων που παρέχουν υπηρεσίες κλειστής περίθαλψης με τους ασφαλιστικούς φορείς δεν ισχύουν" και,

β) με  την παρ. 9 προστέθηκε 8η παράγραφος στο τέλος του άρθρου 13 του ν. 2716/1999, ως ακολούθως: "8. Τα άτομα, τα οποία τοποθετούνται σε μονάδες και προγράμματα ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης του άρθρου 9 του παρόντος νόμου, που παρέχονται από νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, συμμετέχουν στη δαπάνη περίθαλψης τους για όσο χρόνο διαμένουν στις δομές αυτές, με ποσοστό επί της σύνταξης την οποία λαμβάνουν. Με απόφαση του Υπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, η οποία δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, καθορίζεται το ποσοστό συμμετοχής κλιμακωτά ανάλογα με τη σύνταξη του κάθε περιθαλπόμενου, η διαδικασία και ο τρόπος καταβολής του, το όργανο ελέγχου και διαχείρισης των χρημάτων και κάθε άλλο σχετικό θέμα. Αντίθετοι όροι στις συναφθείσες συμβάσεις των εν λόγω φορέων που παρέχουν υπηρεσίες ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης με τους ασφαλιστικούς φορείς δεν ισχύουν.",

2) η υπ’ αριθμ. πρωτ. Σ74/11 ΕΞ. ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ Αριθμ: 42 του ΙΚΑ,

3) η Έκθεση της Ειδικής Επιτροπής Ελέγχου Προστασίας των Δικαιωμάτων των Ατόμων με Ψυχιατρικές Διαταραχές για την παρακράτηση των συντάξεων,

4) Εγχειρίδιο αξιολόγησης της ποιότητας των ΜονάδωνΨυχοκοινωνικής Αποκατάστασης,

5) η πρόταση για τη νομοθετική ακύρωση της παρακράτησης των συντάξεων και την ταυτόχρονη διασφάλιση των εισοδημάτων των ψυχικά πασχόντων που φιλοξενούνται σε στεγαστικές δομές ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης.

Χ. Βαρουχάκης: "Ας οχυρωθούμε στο 1987"

Μια Πρόταση: ΑΣ ΟΧΥΡΩΘΟΥΜΕ ΣΤΟ 1987

(Πριν μας γυρίσουν στο 1950 και μας εξοντώσουν εκεί)

Πειραιάς, 30 Νοεμβρίου 2013

Απευθύνομαι και παρακαλώ, ενώπιον της ανθρωπιστικής κρίσης που συντρίβει τους πιο αδύνατους, να παρέμβουν:

1. Το Υπουργείο Υγείας

2. Την Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία

3. Το Συνήγορο του Πολίτη

4. Την Εθνική Επιτροπή των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου

5. Την Ειδική Επιτροπή Ελέγχου Προστασίας των Δικαιωμάτων των Ατόμων με Ψυχικές Διαταραχές

6. Τους Συναδέλφους μου και τους άλλους εργαζόμενους στα Ειδικά Ψυχιατρικά Νοσοκομεία, τις άλλες Μονάδες Ψυχικής Υγείας του ΕΣΥ και στις Μονάδες Ψυχικής Υγείας των ΝΠΙΔ

7. Κάθε ενδιαφερόμενο για την τύχη των Ψυχικά πασχόντων, των νοητικά υστερούντων, των ψυχογηριατρικών αρρώστων και των εξαρτημένων από ουσίες

Κανείς μας πια δεν μπορεί να καμώνεται πως δεν ήξερε. Αυτό που περιμένει τους ψυχικά πάσχοντες, τους νοητικά υστερούντες, τους ψυχογηριατρικούς αρρώστους και τους εξαρτημένους από ουσίες όλοι το ξέρουν ή όφειλαν να το μάθουν: Η ηθική εξουδετέρωση, ο πλήρης αποκλεισμός τους, ο ψυχικός και σωματικός βασανισμός τους και ο εν μαρτυρίω θάνατος πολλών είναι η μοίρα εκείνων που πάσχουν και όσων αρρωστήσουν στο μέλλον.

Η ευθύνη όλων και προ παντός των ψυχιάτρων –προσώπων και συλλογικών τους οργάνων- θα είναι μεγάλη, εάν συνεχίσουμε να παρακολουθούμε απαθείς και ημιπαράλυτοι την μοιραία εξέλιξη των πραγμάτων.

Γι’ αυτό ας πάρουμε επί τέλους την απόφαση που πρέπει: Κι αντί να θάψουμε τους νεκρούς μας, ας θάψουμε τα όνειρά μας.

Η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση, όπως κάποιοι την ονειρεύτηκαν, πέθανε πριν καν ξεκινήσει. Έμποροι ανθρώπων, ονείρων και ιδεών και μεταπράτες της ανθρώπινης οδύνης, επήλυδες στο χώρο της ψυχικής Υγείας, αλαζόνες ιππείς της δοτής εξουσίας, οσφυοκάμπτες των υπουργικών προθαλάμων, και των γραφειοκρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιτηδείως διαπλεκόμενοι με όλους εκείνους που μπορούν να δώσουν και να πάρουν τη συντηρούσαν επί χρόνια, συρρικνωμένη και ευτελώς φτιασιδωμένη προς εντυπωσιασμό των αφελών και δικαιολόγηση μιας άνευ προηγουμένου κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος. Και ακόμη και τώρα κάποιοι από αυτούς τολμούν να ασελγούν, εν ονόματί της, στο ρημαδιό που αφήσανε.

Ας ξεχάσουμε λοιπόν την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση που ονειρευτήκαμε. Και ας βρούμε το θάρρος να το παραδεχτούμε: Οι επιτήδειοι μας νικήσανε... Τριάντα και περισσότερο χρόνια πήγαν χαμένα. Και ακόμη χειρότερο: Αν τους αφήσουμε, αν αφήσουμε όλους αυτούς τους επιτήδειους, τους ιδιοτελείς, τους άσχετους και τους ανίδεους και τους πολιτικάντηδες της κακιάς συμφοράς να διαφεντεύουν ανεμπόδιστοι την εξέλιξη των πραγμάτων, θα ξαναγυρίσουμε σε λίγο καιρό στα μέσα του περασμένου αιώνα.

Ας συντονίσουμε λοιπόν τις προσπάθειές μας για να αποτρέψουμε τα χειρότερα.

Και προτείνω να τις επικεντρώσουμε προς το παρόν, παραμένοντας ανυποχώρητοι σε τρεις βασικούς στόχους:

1. Κανείς άρρωστος χωρίς τροφή, ρούχα και ασφαλή και ευπρεπή στέγη, χωρίς τη θεραπεία, την περίθαλψη και τη φροντίδα που χρειάζεται, χωρίς τα φάρμακα που θα ορίσει ο γιατρός του.

2. Καμιά μεταφορά αρρώστου, από το χώρο διαβίωσής του σε κλινική Ειδικού Ψυχιατρικού Νοσοκομείου ή Ψυχιατρικού Τομέα Γενικού Νοσοκομείου, σε άλλο χώρο χωρίς τη δική του έγγραφη αίτηση. Για τους αρρώστους που δεν είναι σε θέση να δηλώσουν τη βούλησή τους ή βρίσκονται σε καθεστώς δικαστικής συμπαράστασης υποχρεωτική η γραπτή σύμφωνη γνώμη του Διευθυντή της κλινικής που νοσηλεύεται. Εφιστάται η προσοχή των Διευθυντών ψυχιάτρων ότι η επιλογή της κατάλληλης για τον κάθε άρρωστο Μονάδας Ψυχικής Υγείας ανήκει στην αποκλειστική ευθύνη τους και ότι το φαινόμενο της βίαιης και παράνομης μεταφοράς αρρώστων με εμφανή αδυναμία να δηλώσουν τη βούλησή τους σε Μονάδες Ψυχικής Υγείας των Ν.Π.Ι.Δ. (που επί χρόνια μάλιστα λειτουργούσαν χωρίς καν άδεια λειτουργίας) και κανείς δεν γνωρίζει την τύχη τους δεν πρέπει με κανένα τρόπο να επαναληφθεί.

3. Ουδείς εργαζόμενος απολύεται παρά μόνο για χρήση πλαστών προσόντων ή για παράβαση των καθηκόντων του τέτοια που σύμφωνα με το Πειθαρχικό Δίκαιο επισύρουν την ποινή της απόλυσης και με τη διαδικασία που προβλέπεται.

Και όταν αυτά τα πετύχουμε και τα στεριώσουμε ας ξεκινήσουμε από την αρχή.

Όπως τότε το 1987. Τότε που λέγαμε ότι στόχος της Ψυχιατρικής μεταρρύθμισης δεν είναι απλώς να επιβιώσει ο άρρωστος. Αλλά να επιβιώσει ως άνθρωπος. Δεν είναι να υπάρχει ως όν που οι μόνες ανάγκες του και τα μόνα του δικαιώματα είναι «Μαμ, κακά και νάνι». Και οι μόνες του υποχρεώσεις να είναι αποκλεισμένος εκεί που θα τον βάλουμε και να μη πειράζει, να μη ενοχλεί, να μη φοβίζει ούτε να ταράζει την μακάρια και ανεύθυνη γαλήνη των άλλων. Τότε που λέγαμε πως η αλήθεια της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης, σκοπός, πνεύμα, αίμα και σάρκα της είναι να ξαναβρεί ο άρρωστος το χαμένο του Πρόσωπο, να ξαναζήσει το θαύμα μιας μοναδικής και ανεπανάληπτης ύπαρξης που παραμένει η ίδια και ταυτόχρονα διαφορετική στη πορεία του χρόνου. Ένα Πρόσωπο που έχει και άλλες ανάγκες εκτός από τις βασικές για την επιβίωση του. Να νιώσει τη χαρά της δημιουργίας, τη χαρά από την αγωγή της ψυχής του, τη χαρά από την συνύπαρξη εν κοινωνία και σχέση με τους άλλους, τη χαρά από την ανταλλαγή συναισθημάτων και όλες τις άλλες κοινές και πανανθρώπινες χαρές (και τις λύπες). Και ακόμη τη χαρά από τη συνείδηση και την εκπλήρωση του χρέους. Τότε που λέγαμε πως κανείς άρρωστος δεν πρέπει στο μέλλον να χάσει το Πρόσωπό του.

Χάρης Βαρουχάκης

Ψυχίατρος - Πρώην Διευθυντής της Ιατρικής Υπηρεσίας του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου  Αττικής (ΔΑΦΝΙ)

  

Σωματείο «Αυτοεκπροσώπηση»: Είμαστε αντίθετοι στην παρακράτηση των συντάξεων

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΛΗΠΤΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ «ΑΥΤΟΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗ»

Αθήνα,   29-11-2013

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σαν Σωματείο ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας θα θέλαμε να καταγγείλουμε την πρόθεση του ίδιου του κράτους να παρακρατεί μεγάλο μέρος των οικονομικών παροχών που το ίδιο δίνει στους λήπτες – ενοίκους ψυχιατρικών στεγαστικών δομών, με το πρόσχημα τάχα της μείωσης της χρηματοδότησης του υπουργείου υγείας προς αυτές τις δομές, κάτι που από τη μια πλήττει και αδικεί κατάφορα τους συγκεκριμένους λήπτες που είναι από τις πιο ευαίσθητες και ευάλωτες κοινωνικές ομάδες και από την άλλη τα ποσά που προκύπτουν από τις παρακρατήσεις των συντάξεων των ληπτών της κάθε στεγαστικής δομής είναι πολύ μικρά σε σημείο που να μη δικαιολογείται η σημασία που δίνει το υπουργείο σε αυτά τα ποσά δήθεν ως ερείσματα της χρηματοδότησής του προς τις στεγαστικές δομές. Εξάλλου με τον τρόπο αυτό μοιάζει να ιδιωτικοποιούνται οι δημόσιες ψυχιατρικές στεγαστικές δομές και να αυτοκαταργείται έτσι, το κράτος πρόνοιας που ούτως ή άλλως θα έπρεπε να υφίσταται και ειδικά σε περιόδους οικονομικής, κοινωνικής και ανθρωπιστικής κρίσης, όπως αυτή που ζούμε σήμερα.

Κλείνοντας να πούμε ότι το Σωματείο μας είναι απολύτως αντίθετο προς την πρόθεση του υπουργείου υγείας να εφαρμόσει ένα τέτοιο άδικο και ανάλγητο νόμο.

Για το Δ.Σ.

Ο Πρόεδρος, Λεονάρδος Σκόρδος   

Ο Γ. Γραμματέας, Αναστάσιος Τσαμήτας 

 

ΣΕΨΑΕΚΟ : Με αφορμή τις διαθεσιμότητες στα ψυχιατρεία…

Σωματείο Εργαζομένων σε φορείς Ψυχικά Ασθενών και Ευάλωτων Κοινωνικά Ομάδων (Σ.Ε.Ψ.Α.Ε.Κ.Ο)

Με αφορμή τις διαθεσιμότητες στα ψυχιατρεία…

Η απόλυτη διάλυση των υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας

Όλοι στο Υπουργείο Υγείας την Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013 και ώρα 9 π.μ.

Χρόνια τώρα είναι γνωστά τα προβλήματα στο χώρο της Ψυχικής Υγείας τόσο στο δημόσιο τομέα όσο και στον ιδιωτικό τομέα (Ν.Π.Ι.Δ.) που χρηματοδοτήθηκε από την Ε.Ε. και το ελληνικό κράτος. Την εποχή όμως των μνημονίων και της παραβίασης κάθε δικαιώματος αλλά και κάθε έννοιας δημοκρατίας η ψυχική υγεία που κατέρρεε τώρα εξολοθρεύεται. Τα δικαιώματα των ασθενών και των εργαζομένων καταπατούνται βάναυσα. Με την ηγεσία του Λοβέρδου στο Υπουργείο Υγείας και τώρα με τον Γεωργιάδη επιδιώκεται η κλοπή των συντάξεων των ασθενών, αλλά και η πλήρης ιδιωτικοποίηση του ευαίσθητου αυτού τομέα.

Περί ευαισθησίας όμως γνωρίζουμε. Όσοι υπηρετούν την ασκούμενη πολιτική των μνημονίων και του κεφαλαίου δε σταματούν πουθενά: τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, η ενημέρωση, το φυσικό περιβάλλον καταστρέφονται για να σωθούν οι έχοντες και κατέχοντες και για να υποδουλωθούν, αφού εξαθλιωθούν οι περισσότεροι από το λαό. 

Παριστάνουν ότι θέλουν να κλείσουν τα δημόσια ψυχιατρεία για να υπηρετήσουν την αποασυλοποίηση. Μα για την επιτυχία της αποασυλοποίησης πρέπει να υπάρχουν στεγαστικές δομές και μια σειρά από τομεοποιημένες υπηρεσίες. Επειδή όμως και αυτά που υπήρχαν τα έχουν ήδη διαλύσει, ο στόχος τους είναι να πετάξουν τους ανθρώπους οπουδήποτε, μέχρι και στον δρόμο. Δε μας εκπλήσσει η πρόθεσή τους όσο κι αν μας σοκάρει η αναλγησία τους. Πετάνε τους εργαζόμενους στην ανεργία, απαιτούν από το λαό να πληρώνουν ακόμα και αν δεν έχουν, χαράτσια, φόρους, κτλ και τους οδηγούν στην απελπισία και την αυτοκτονία. Ανακοίνωσαν, λοιπόν, την Παρασκευή και 150 διαθεσιμότητες εργαζομένων από το Δαφνί και άλλες 80 από το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης και το σχέδιο υλοποιείται. Δεν τους καίγεται καρφί για το ανθρώπινο κόστος. Έχουν χάσει κάθε ανθρώπινη ιδιότητα.

Και δυο λόγια για τα Ν.Π.Ι.Δ. Οι περισσότερες δομές, για να μην πούμε όλες και κατηγορηθούμε για ισοπέδωση, κάνουν μια στοιχειώδη φύλαξη των ενοίκων, όταν πρόκειται για στεγαστικές δομές με λίγο και κουρασμένο προσωπικό και όταν πρόκειται για κέντρα ημέρας, κυνηγούν την αύξηση του αριθμού των ασθενών, γιατί έτσι εξασφαλίζονται περισσότεροι κρατικοί πόροι. Οι εκπρόσωποι των διοικήσεων λένε καθαρά στους εργαζόμενους «ξεχάστε την ποιότητα, τώρα θέλουμε ποσότητα» και μειώνουν θεραπευτικές συνεδρίες και αυξάνουν «τα περιστατικά». Μην ξεχάσουμε να πούμε ότι παίρνουν και χρήματα από το ΕΣΠΑ για δυο χρόνια και αναπτύσσουν μάλιστα και τη δραστηριότητα τους για να την εγκαταλείψουν μετά με την ανοχή ή και τις ευλογίες του κράτους που ούτε σχεδιασμό διαθέτει ούτε και θέλει να έχει. Όσο για τους εργαζόμενους στα Ν.Π.Ι.Δ.; ξεφορτώθηκαν τους συνδικαλιστές με μεγάλη μαεστρία, άλλοι παραιτήθηκαν για λόγους αξιοπρέπειας και άλλοι δουλεύουν απλαισίωτοι και αβοήθητοι χωρίς πια να μιλούν ή να διεκδικούν το παραμικρό. Οι τελευταίοι δεν έχουν αυταπάτες μια και παραδέχονται συχνά πως η ανάγκη τους για το μισθό ή τα λίγα ένσημα για να βγουν στη σύνταξη τους κρατούν εκεί σιωπηρούς μα και αηδιασμένους.

Οι εργαζόμενοι στην ψυχική υγεία, οι ασθενείς με τις οικογένειές και ενωμένοι με τους αγωνιζόμενους κλάδους πρέπει να συντονιστούν και να ανατρέψουν την κυβέρνηση αυτή και κάθε κυβέρνηση της ίδιας πολιτικής και να πάρουν στα χέρια τους τη ζωή τους. Σε αντίθετη περίπτωση θα μας εξαθλιώνουν όλο και περισσότερο και τώρα πια το ξέρουμε καλά.

Το Δ.Σ. του Σ.Ε.Ψ.Α.Ε.Κ.Ο

 

20 Νοέμβρη στο Υπουργείο Υγείας: Συγκέντρωση ενάντια στην παρακράτηση των συντάξεων των ψυχικά πασχόντων και αναπήρων

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΚΡΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ

ΤΩΝ ΨΥΧΙΚΑ ΠΑΣΧΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΠΗΡΩΝ

Τετάρτη, 20 Νοεμβρίου 2013, 11.00 πμ

(update 1: Η συγκέντρωση ενάντια στην παρακράτηση των συντάξεων αναβάλλεται για την ερχόμενη Τρίτη, 26 Νοεμβρίου 2013, λόγω απουσίας της υφυπουργού στο εξωτερικό - update 2: Η συγκέντρωση δεν θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 26 Νοέμβρη γιατί η υφυπουργός θα απουσιάζει και πάλι στο εξωτερικό!!!).

Εχουν περάσει πάνω από δυο εβδομάδες από την ημέρα που η υφυπουργός Υγείας κ. Ζ. Μακρή είχε αθετήσει, για δεύτερη φορά, την δέσμευσή της να συναντήσει την Επιτροπή ενάντια στην παρακράτηση των συντάξεων, υποσχόμενη, για μιαν ακόμη φορά, να ειδοποιήσει η ίδια προκειμένου να κλειστεί νέο ραντεβού, όταν «οι πολυάριθμες ασχολίες και υποχρεώσεις της» θα της το επέτρεπαν.

Φαίνεται, ωστόσο, ότι οι μόνοι που δεν χωρούν σ΄ αυτές τις «πολυάριθμες υποχρεώσεις» και για τους οποίους δεν βρίσκεται ποτέ χρόνος, είναι οι χρήστες/λήπτες των υπηρεσιών, οι οικογένειές τους και οι λειτουργοί ψυχικής υγείας που τους στηρίζουν στις, όλο και πιο δύσβατες, διαδρομές της ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης/κοινωνικής επανένταξης.

Είναι απέναντι σ΄ αυτούς που η υφυπουργός οφείλει να τοποθετηθεί, στα σοβαρά και χωρίς υπεκφυγές, και να δεσμευτεί απέναντι στο αίτημα για νομοθετική ακύρωση της καταλήστευσης, από το Υπουργείο Υγείας, των συντάξεων των φιλοξενούμενων στις στεγαστικές δομές.

Η ολοκληρωμένη πρόταση που αιτιολογεί τον παράνομο χαρακτήρα και τις εξοντωτικές επιπτώσεις της παρακράτησης, απαιτώντας την ακύρωσή της, ενώ ταυτόχρονα προτείνει συγκεκριμένα μέτρα για την ασφαλή (και υποστηριζόμενη, όταν και όσο χρειάζεται) διαχείριση των εισοδημάτων των φιλοξενουμένων στις στεγαστικές δομές από τους ίδιους και για την κάλυψη των προσωπικών τους αναγκών, έχει κατατεθεί, και αυτή, από 15μέρου στις αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου, αλλά και στο γραφείο της υφυπουργού.

Μαζευόμαστε, όλες και όλοι, έξω από το Υπουργείο Υγείας, την Τετάρτη, 20 Νοεμβρίου, στις 11 πμ, και απαιτούμε συνάντηση με την υφυπουργό.

Της γνωστοποιούμε από τώρα την ημερομηνία και την ώρα της συγκέντρωσής μας για να τακτοποιήσει τις υποχρεώσεις της, έτσι ώστε να βρει χρόνο να μας συναντήσει.

Σε κάθε περίπτωση, στις 20 Νοέμβρη, δεν θα φύγουμε από την οδό Αριστοτέλους 17, αν δεν την συναντήσουμε, όσο αργά κι΄ αν χρειαστεί να μείνουμε στο δρόμο.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΚΡΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ, ΣΟΨΥ ΒΥΡΩΝΑ, ΣΟΨΥ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ, ΣΟΨΥ Β. ΠΡΟΑΣΤΕΙΩΝ, ΕΣΑΜΕΑ, ΚΙΝΑΨΥ, ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΑΥΤΟΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗ

Σημείωση: Όλα τα κείμενα για το θέμα της παρακράτησης των συντάξεων των ψυχικά πασχόντων μπορείτε να τα βρείτε εδώ 

ΠΟΕΔΗΝ προς Επίτροπο L. Andor: Επικίνδυνος ο υπουργός Υγείας. Διαλύει την ψυχική υγεία εν μία νυκτί !

 

Π.Ο.Ε.ΔΗ.Ν.

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΩΝ

PANHELLENIC FEDERATION OF PUBLIC HOSPITALS WORKERS

ΑΘΗΝΑ 7-11-2013

ΑΡ.ΠΡΩΤ.: 2305

ΠΡΟΣ: LASZLO ANDOR
EUROPEAN COMMISSIONER FOR EMPLOYMENT
SOCIAL AFFAIRS AND INDUSION

EUROPEAN COMMISSION
B-1049 BRUSSELS

Κύριε Επίτροπε,

Η Ελληνική Κυβέρνηση δια του Υπουργού Υγείας κου Άδωνι Γεωργιάδη μεθοδεύει την Διάλυση της Δημόσιας Ψυχικής Υγείας η οποία στη χώρα μας σε μεγάλο ποσοστό  προσφέρεται από τα Δημόσια Ψυχιατρικά Νοσοκομεία. Επικαλούμενος  ο Υπουργός Υγείας το ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ που υπογράψατε με τον πρώην Έλληνα Υπουργό Υγείας κο Α. Λυκουρέντζο για την ολοκλήρωση της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης το έτος 2015, εντάσσει στο ΜΝΗΜΟΝΙΟ Δημοσιονομικής Προσαρμογής τα Δημόσια Ψυχιατρικά Νοσοκομεία και τους επαγγελματίες που υπηρετούν σε αυτά.

Εξειδικευμένοι επαγγελματίες Ψυχικής Υγείας που όλοι τους αποτελούν μέλη θεραπευτικών ομάδων και εκπαιδεύτηκαν με διαρκή προγράμματα επιμόρφωσης επιδοτούμενα από τα Ευρωπαϊκά Κοινοτικά Ταμεία θυσιάζονται για την επίτευξη των ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΟΧΩΝ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ.

Ο μοναδικός λόγος που εντάσσονται τα Ψυχιατρικά Νοσοκομεία στα ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ είναι να οδηγηθούν πολυάριθμοι επαγγελματίες Ψυχικής Υγείας σε Διαθεσιμότητες και να ξεφορτωθεί το Κράτος τη δαπάνη λειτουργίας τους.

Η Δημόσια Ψυχική Υγεία της χώρας χρηματοδοτήθηκε γενναία από τα Ευρωπαϊκά Ταμεία με σκοπό την κατάργηση των Ασυλικών Υπηρεσιών.

Όμως με ευθύνη της χώρας δεν αναπτύχθηκαν οι κατάλληλες  Δημόσιες Μονάδες Ψυχικής Υγείας (Πρωτοβάθμιες, Εισαγωγών, Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης) προκειμένου να υποστηρίξουν τα Τομεοποιημένα Δίκτυα Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας ώστε  να ανταποκρίνονται στις ανάγκες του εκάστου πληθυσμού αναφοράς.

Οι Επαγγελματίες Ψυχικής Υγείας ασφαλώς και επιδιώκουν να εργάζονται στις μετασχηματισμένες Κοινοτικές Δημόσιες Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας.

Η κυβερνητική απόφαση να θέσει σε διαθεσιμότητα μεγάλο αριθμό από τους λιγοστούς Επαγγελματίες Ψυχικής Υγείας οδηγεί στη διάλυση των Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας, αφού αποδυναμώνει την εύρυθμη λειτουργία των Μονάδων Ψυχικής Υγείας και των διαπιστωμένων αναγκών για να υλοποιηθεί η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση. Εξάλλου προηγούμενη κυβέρνηση της χώρας που επίσης εφήρμοζε ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ στη συγχώνευση των Περιφερειακών Ψυχιατρικών Νοσοκομείων με τα Γενικά Νοσοκομεία των πόλεων που είναι ανεπτυγμένα, σεβάστηκε την ιδιαιτερότητα και την επένδυση που απαιτήθηκε για την εκπαίδευση των Επαγγελματιών Ψυχικής Υγείας, ψηφίζοντας διάταξη (Ν.4052/2012 άρθρο 30, 31 παρ.5) για υποχρεωτική απασχόληση στις μεταφερόμενες στα Γενικά Νοσοκομεία Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας (Ψυχιατρικοί Τομείς, Κέντρα Υγείας, Μονάδες Αποασυλοποίησης και Επαγγελματικής Αποκατάστασης). Τα Ψυχιατρικά Νοσοκομεία και οι Δημόσιες Μονάδες Ψυχικής Υγείας είναι υποστελεχωμένες  ελέω ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ (Μηδενικές προσλήψεις, αθρόες συνταξιοδοτήσεις) και απαιτούν την πρόσληψη μόνιμου προσωπικού και όχι την διάθεση επαγγελματιών σε άλλες Υπηρεσίες Υγείας. Οι Διαθεσιμότητες Επαγγελματιών, έστω για μικρό χρονικό διάστημα δεν μπορεί να αναπληρωθεί ώστε να διασφαλιστεί η στοιχειώδης ποιότητα των προσφερόμενων υπηρεσιών.

Τα Ψυχιατρικά Νοσοκομεία ανέπτυξαν πλούσιο δίκτυο υπηρεσιών προσφέροντας αφενός Πρωτοβάθμιες Υπηρεσίες και αφετέρου στους τομείς Εισαγωγών, Αποασυλοποίησης, Επαγγελματικής Αποκατάστασης.

Η κατάργησή τους διαλύει το σύστημα Ψυχικής Υγείας της χώρας αφού ειδικά στον τομέα των εισαγωγών (60% με εισαγγελική παραγγελία) δεν έχουν δημιουργηθεί αντίστοιχες Δημόσιες Μονάδες.

Το 70% των εισαγωγών Ψυχικά Πασχόντων Ασθενών γίνεται στα Ψυχιατρικά Νοσοκομεία αφού το σύστημα Ψυχικής Υγείας δεν Τομεοποιήθηκε με την ανάπτυξη κατάλληλων ψυχιατρικών τομέων στα Γενικά Νοσοκομεία και την αύξηση Μονάδων Πρωτοβάθμιας περίθαλψης ώστε να ανασχεθεί η ζήτηση σε εισαγωγές (Κέντρα Ψυχικής Υγείας).

Η αρμόδια Διεύθυνση Ψυχικής Υγείας παραδέχεται ότι οι επαγγελματίες Ψυχικής Υγείας των Ψυχιατρικών Νοσοκομείων δεν αρκούν για την μετεξέλιξη, μετασχηματισμό τους. Η κάλυψη βρίσκεται μεταξύ 40% και 65%. Οι επαγγελματίες Ψυχικής Υγείας επιδιώκουν να προσφέρουν αντισταθμιστικά οφέλη της συσσωρευμένης γνώσης που απέκτησαν από τη διαρκή εκπαίδευση με Κοινοτικά Κονδύλια. Τα αντισταθμιστικά οφέλη θα αποδοθούν στις μετασχηματιζόμενες και μετεξελιγμένες Δημόσιες Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας.

Παρά ταύτα στη Χώρα μας με τις αλλοπρόσαλλες αποφάσεις της κυβέρνησης, εξελίσσονται σε πειραματόζωα της ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ.

Διαλύεται η Δημόσια Ψυχική Υγεία και δεν μετεξελίσσεται εξωνοσοκομειακά. Επενδύθηκαν εκατομμύρια ευρώ στη κατασκευή, την λειτουργία Μονάδων Ψυχικής Υγείας καθώς επίσης και στο Ανθρώπινο Δυναμικό χωρίς να λαμβάνει υπόψιν ο επικίνδυνος Υπουργός Υγείας. Διαλύει τα πάντα εν μία νυκτί.

Οφείλετε να παρέμβετε στον Υπουργό Υγείας να σταματήσει να τσουβαλιάζει το ΜΝΗΜΟΝΙΟ Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης με τα ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ελληνική κυβέρνηση οφείλουν στη πράξη και όχι στα λόγια να αποδεχτούν ότι οι επαγγελματίες Ψυχικής Υγείας είναι ελάχιστοι να υλοποιήσουν το εφαρμοζόμενο πρόγραμμα Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης. Να επιβληθούν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή οι απαραίτητες προσλήψεις προσωπικού. Παρά ταύτα ο Υπουργός Υγείας με επικίνδυνους ακροβατισμούς εντάσσει την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση στα ΜΝΗΜΟΝΙΑ που προβλέπουν περιορισμό των κοινωνικών δαπανών και Απολύσεις Δημοσίων Υπαλλήλων. Διαλύει το Σύστημα Ψυχικής Υγείας που στηρίχθηκε με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον Κρατικό Προϋπολογισμό.

Τα Ψυχιατρικά Νοσοκομεία και οι Ψυχιατρικοί Τομείς των Γενικών Νοσοκομείων εμφανίζουν πληρότητα 140% σε οξέα περιστατικά. Οι συνθήκες Νοσηλείας είναι απαράδεκτες. Οι υπεράριθμοι ασθενείς νοσηλεύονται σε ράντζα και χρόνια τμήματα. Νοσηλεύονται προνοιακά περιστατικά, άστεγοι, τοξικομανείς, φυλακισμένοι του άρθρου 69 του Ποινικού Κώδικα, κρατούμενοι με φύλαξη αστυνομικών. Για τις κατηγορίες των ασθενών αυτών των κατηγοριών δεν αναπτύχθηκε η απαραίτητη υποδομή και νοσηλεύονται με τους ψυχικά πάσχοντες. Τα κοινωνικά περιστατικά αξιοποιούν την Εισαγγελική Παραγγελία γι’ αυτό το ποσοστό των εισαγγελικών εντολών για εγκλεισμό ανέρχεται στο 60% των εισαγωγών.

Είναι επιβεβλημένη η άμεση παρέμβασή σας να  σταματήσει ο κατήφορος του Υπουργού Υγείας  σε περίοδο που οι Δημόσιες Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας είναι απαραίτητες περισσότερο από ποτέ στη χώρας μας, αφού οι ακολουθούμενες Δημοσιονομικές πολιτικές αυξάνουν ραγδαία τον αριθμό των ψυχασθενών και των αυτοκτονιών.

ΓΙΑ ΤΗΝ Ε.Ε. ΤΗΣ Π.Ο.Ε.ΔΗ.Ν.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΟΥΤΣΙΟΥΜΠΕΛΗΣ

Ο ΑΝ.ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΣ

Το Δελτίο Τύπου στην ιστοσελίδα της ΠΟΕΔΗΝ : εδώ

 

 

Νέα εμπόδια στην περίθαλψη των απόρων βάζει το υπουργείο Υγείας

 

Για όσους δεν γνωρίζουν, ο άπορος ασθενής, κάτοχος βιβλιαρίου απορίας (πρόνοιας), εξυπηρετείται (μόνο) από τα δημόσια νοσοκομεία και είναι συνηθισμένος στην ταλαιπωρία. Δηλαδή, έχει μάθει να περιμένει. Να περιμένει μέρες για να βρει ραντεβού με γιατρό. Να περιμένει βδομάδες για να κάνει εργαστηριακές εξετάσεις. Να περιμένει μήνες για να χειρουργηθεί.

Τον τελευταίο καιρό, λόγω της κατάστασης που επικρατεί στα νοσοκομεία (και μόνο ο υπουργός Υγείας δεν θέλει να παραδεχθεί), ο άπορος ασθενής δεν υποχρεώνεται μόνο να περιμένει περισσότερο αλλά και να περιφέρεται (για μέρες) από νοσοκομείο σε νοσοκομείο μήπως καταφέρει να προμηθευτεί τα φάρμακά του. Και επειδή η κατάσταση δεν είναι δραματική μόνο στα νοσοκομεία, πρέπει πλέον να περιμένει (για τρεις τουλάχιστον μήνες) ακόμα και για την ανανέωση του βιβλιαρίου απορίας, το οποίο του δίνει το δικαίωμα στο “περίμενε” για όλα τα παραπάνω.

Μέχρι πρόσφατα, λοιπόν, ο άπορος ασθενής είχε την ευκαιρία να επιβιώσει, εφόσον διέθετε υπομονή και τύχη.

Όμως, τα πράγματα άλλαξαν!

Μετά από την απόφαση με θέμα: “Παροχή διευκρινίσεων σχετικά με τη διαδικασία έγκρισης για τη δωρεάν νοσηλευτική και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε κατόχους βιβλιαρίου οικονομικής αδυναμίας και σε ανασφάλιστους και οικονομικά αδύνατους Αλλοδαπούς που βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια”, την οποία υπογράφει ο Γ. Γραμματέας του υπουργείου Υγείας, Πελοπίδας Καλλίρης (και αναρτήθηκε στη “Διαύγεια” στις 25/07/2013), φαίνεται ότι τον άπορο ασθενή δεν τον σώζει ούτε η υπομονή ούτε η τύχη.

Διαβάστε, για παράδειγμα, τη διαδικασία έγκρισης για μια χειρουργική επέμβαση:

“Απαιτείται η έκδοση γνωμάτευσης θεράποντος ιατρού Δημοσίου Νοσοκομείου Ε.Σ.Υ. που να αιτιολογεί με πλήρη και σαφή τρόπο την ανάγκη εκτέλεσης και την ύπαρξη δυνατότητας για τη πραγματοποίηση της συγκεκριμένης επεμβατικής πράξης στο Νοσοκομείο από το οποίο χορηγείται η γνωμάτευση καθώς και το κόστος που απαιτείται για τη διεξαγωγή της.

Επίσης για την εκτέλεση της επέμβασης καθίσταται απαραίτητη η έγκριση του Συντονιστή Διευθυντή του αρμοδίου ιατρικού τμήματος και σε περίπτωση απουσίας ή έλλειψης αυτού του οριζόμενου Αναπληρωτή του σύμφωνα με τη κείμενη νομοθεσία, η ύπαρξη της σύμφωνης γνώμης του Επιστημονικού Συμβουλίου, η έγκριση του Διευθυντή της Ιατρικής Υπηρεσίας και τέλος η έγκριση του Διοικητή του Νοσοκομείου.”

Πως σας φαίνεται; Εύκολο; Περιμένετε, έχει και συνέχεια:

“Τα προαναφερόμενα δικαιολογητικά του Νοσοκομείου μαζί με την αίτηση του ασθενούς, το επικυρωμένο φωτοαντίγραφο της ταυτότητας του καθώς και το αποδεικτικό εν ισχύ που τον  καθιστά δικαιούχο (βιβλιάριο οικονομικής αδυναμίας, δελτίο αιτήσαντος άσυλο αλλοδαπού κλπ.) θα αποστέλλονται στο Υπουργείο από το Δημόσιο Νοσοκομείο Ε.Σ.Υ. που εκδίδει τις γνωματεύσεις και στο οποίο θα υποβάλλουν την αίτησή τους για τη διεξαγωγή των επεμβάσεων”

Όποιος/α έχει επισκεφθεί δημόσιο νοσοκομείο καταλαβαίνει πόσο “απλή” είναι η παραπάνω διαδικασία και, κυρίως, αν υπάρχει η πιθανότητα να ολοκληρωθεί. Όμως, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι ο ασθενής έχει την αντοχή και την υπομονή που απαιτεί το υπουργείο Υγείας να έχει ένας ασθενής, καθώς και την τύχη να “πέσει” σε γιατρούς, διευθυντές, επιτροπές, διοικητές με χρόνο και διάθεση να τον εξυπηρετήσουν, υπολόγισε κανένας πόσο χρόνο (ή χρόνια) θα χρειαστεί για: α) να κλείσει ραντεβού με γιατρό, β) να εκτελεστούν οι εξετάσεις που θα συστήσει ο γιατρός, γ) να παραλάβει τα αποτελέσματα των εξετάσεων, δ) να ξανακλείσει ραντεβού για να δει ο γιατρός τα αποτελέσματα, ε) να ολοκληρώσει τα βήματα που απαιτεί η νέα διαδικασία για την έγκριση της επέμβασης και στ) να προγραμματιστεί η χειρουργική επέμβαση;

Είναι βέβαιο ότι, με τη νέα περίπλοκη και χρονοβόρα γραφειοκρατική διαδικασία, το Ε.Σ.Υ. θα “ξεφορτωθεί” ένα μεγάλο αριθμό απόρων, οι οποίοι ή δεν θα μπορέσουν ή δεν θα προλάβουν να την ολοκληρώσουν.

Και όλα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που ο Άδωνις Γεωργιάδης διαφημίζει με κάθε τρόπο το ενδιαφέρον του για τους άπορους και ανασφάλιστους πολίτες (μέχρι και το χαράτσι των 25 ευρώ στο ΕΣΥ το βάπτισε πράξη αλληλεγγύης για τους αδύναμους συμπολίτες μας!!!).

Το σκάνδαλο ‘Ψυχαργώς’ στην μνημονιακή ολοκλήρωσή του: Ιδιωτικοποίηση της Ψυχικής Υγείας και εξαθλίωση των ψυχικά πασχόντων

Το σκάνδαλο ‘Ψυχαργώς’ στην μνημονιακή ολοκλήρωσή του:

Ιδιωτικοποίηση της Ψυχικής Υγείας και εξαθλίωση των ψυχικά πασχόντων

αντίσταση στην διάλυση της δημόσιας ψυχικής υγείας

σημαίνει διεκδίκηση ενός χειραφετητικού συστήματος

που αποκαθιστά τον Λόγο και τα δικαιώματα

των συνανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία 

Ένα προμελετημένο έγκλημα βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε εξέλιξη στη χώρο της Ψυχικής Υγείας, με την αδίστακτη εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών μέσω του μνημονίου, που οδηγούν με ραγδαίους ρυθμούς στην περαιτέρω κοινωνική απόρριψη/εξοστρακισμό των ανθρώπων με προβλήματα ψυχικής υγείας, μέσα από την πλήρη και στοχευμένη απεξάρθρωση/διάλυση του συστήματος των δημόσιων υπηρεσιών και την αντικατάστασή τους από πλήρως ιδιωτικοποιημένες υπηρεσίες, κερδοσκοπικές και δήθεν «μη κερδοσκοπικές» (ΜΚΟ), όπου πρόσβαση θα έχουν μόνο όσοι θα μπορούν να πληρώσουν.

Το «σύμφωνο Λυκουρέντζου-Αντόρ», στο οποίο προβλέπεται το «κλείσιμο των ψυχιατρείων» (ΨΝΑ, Δρομοκαίτειο, ΨΝΘ) μέχρι το τέλος του 2015, είναι ακριβώς το σύμφωνο αυτής της ιδιωτικοποίησης, καθώς η δέσμευση για το fast track κλείσιμο των δημόσιων ψυχιατρείων «πληρώθηκε», από τη ΕΕ, με 105 εκ. ευρώ για την διάσωση των ΜΚΟ της ψυχικής υγείας για τρία χρόνια, έτσι ώστε να στηριχτεί η διαδικασία του κλεισίματος και ταυτόχρονα να δοθεί ο χρόνος στις ΜΚΟ για να βρουν (όσες από αυτές καταφέρουν να βρουν) τρόπους επιβίωσης και πηγές χρηματοδότησης, ώστε, από το 2016, να υποκαταστήσουν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των δημόσιων υπηρεσιών. Πηγές χρηματοδότησης μη κρατικές, πλέον, αλλά από τα ίδια τα άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας που λαμβάνουν τις υπηρεσίες τους Από αυτή την άποψη, δεν ήταν χωρίς αποτέλεσμα τα «πάνω-κάτω» τα ταξίδια στελεχών των κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων του Δικτύου ‘Αργώς’, από τους διαδρόμους του Υπουργείου στις Βρυξέλλες, μέχρις ότου επιτευχθεί το σύμφωνο.

Η επίκληση των προ 15ετίας τεθέντων στόχων του ‘Ψυχαργώς’ για το «κλείσιμο των ψυχιατρείων το 2015» είναι καθαρά προσχηματική καθώς καμιά από τις προϋποθέσεις που θα έκαναν δυνατό το «κλείσιμο» δεν πραγματοποιήθηκε: ούτε οι εκάστοτε ηγεσίες του Υπουργείου είχαν ποτέ μια συγκροτημένη πολιτική για την Ψυχική Υγεία στην κατεύθυνση ενός «βασισμένου στην κοινότητα» συστήματος, ούτε η ψυχιατρική κοινότητα, στην πλειονότητά της, έδειξε ενδιαφέρον για μια ψυχιατρική μεταρρύθμιση ως ξεπέρασμα του κυρίαρχου ψυχιατρικού παραδείγματος, προς μια ψυχιατρική «κουλτούρα, πρακτική και σύστημα» συνυφασμένων με την αποκατάσταση του Λόγου και των δικαιωμάτων των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία.

Βέβαια, για να γίνει δυνατή η όποια συζήτηση και για να ξεσκεπαστούν τα όποια άλλοθι της στυγνής εφαρμογής των περικοπών του μνημονίου, πρέπει να ξεκαθαριστεί τι εννοεί ο καθένας με το «κλείσιμο του ψυχιατρείου» : εννοεί την υπέρβαση της ιδρυματικής ψυχιατρικής και του ψυχιατρικού παραδείγματος στο οποίο βασίζεται, προς ένα ολοκληρωμένο, βασισμένο στην κοινότητα, δίκτυο υπηρεσιών, έτσι ώστε το «κλείσιμο του ψυχιατρείου» να έλθει όταν οι υπηρεσίες που θα το αντικαταστήσουν θα έχουν ήδη μπει σε λειτουργία (δηλαδή, την Αποιδρυματοποίηση), ή εννοεί την απλή κατάργησή του, στη λογική της Απονοσοκομειοποίησης, με το πέταγμα ασθενών και προσωπικού στο δρόμο και το πέρασμα μεγάλου μέρους των λειτουργιών του στον ιδιωτικό τομέα;

Σε κάθε περίπτωση, η «ελληνική ψυχιατρική μεταρρύθμιση» μετατράπηκε - με πλυντήριο και την λεγόμενη «Κοινωνική Ψυχιατρική» - σε μιαν απλή χωροταξική μετεγκατάσταση της ιδρυματικής ψυχιατρικής στην κοινότητα. Μεταστέγαση, δηλαδή, των χρονίως νοσηλευομένων των ψυχιατρείων σε εξωνοσοκομειακές στεγαστικές δομές, ξενώνες, οικοτροφεία, προστατευόμενα διαμερίσματα. Δομές που συχνά αναπαράγουν την ιδρυματική λογική, χωρίς καμιά αλλαγή του «παραδείγματος», καμιά αλλαγή του «τρόπου σκέψης και πράξης» της ψυχιατρικής, καμιά συστημική αλλαγή: απόδειξη ότι το 55% των νοσηλειών πανελλαδικά εξακολουθούν να είναι ακούσιες.

Δεν έγιναν ποτέ τα «ολοκληρωμένα δίκτυα των κοινοτικών υπηρεσιών» (με ΚΨΥ κλπ), που θεωρούνται προϋπόθεση για το κλείσιμο των ψυχιατρείων. Δεν έχει γίνει, «παραμονές του κλεισίματος», ούτε καν το πρώτο (και εκ των ουκ άνευ) βήμα στην όποια διαδικασία ψυχιατρικής μεταρρύθμισης, που είναι η τομεοποίηση των υπηρεσιών.

Αυτό που δημιουργήθηκε είναι ένα νεο-ιδρυματικό σύστημα, όπου, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, αναπαράγεται η ιδρυματική καθημερινότητα, η αφαίρεση του Λόγου και της ελευθερίας των «φιλοξενούμενων», ή των «χρηστών» των υπηρεσιών ψυχικής υγείας, με όρους και συνθήκες όπου δεν υπάρχει ο άνθρωπος ως ύπαρξη με τις ανάγκες της, αλλά, ιδιαίτερα στις μέρες μας, αποκλειστικά η εκπλήρωση των μνημονιακών δεσμεύσεων.

Εμπειρίες/νησίδες, όπως, μεταξύ άλλων, αυτή του ψυχιατρείου Χανίων στην Κρήτη, του οποίου το κλείσιμο συνοδεύτηκε, σε σημαντικό βαθμό, από την δημιουργία δικτύου τομεοποιημένων, εναλλακτικών κοινοτικών υπηρεσιών, δεν αποτελούν παρά εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Ήδη από την δεκαετία του ΄90 παρατηρούμε την σταδιακή εμφάνιση πολιτικών και πρακτικών ιδιωτικοποίησης της δημόσιας φροντίδας ψυχικής υγείας. Από το 2000, με το ‘Ψυχαργώς’, η ιδιωτικοποίηση παίρνει τη μορφή της ραγδαίας ανάπτυξης τόσο του κρατικοδίαιτου «μη-κυβερνητικού» τομέα, όσο και του εμπορευματοποιημένου παραδοσιακού ιδιωτικού ψυχιατρικού τομέα.

Ο πακτωλός κοινοτικών κονδυλίων για την λεγόμενη «ψυχιατρική μεταρρύθμιση» και η «αγωνία» της απορρόφησης των διαθέσιμων κονδυλίων αποτελούν τα οχήματα επιτάχυνσης της λεγόμενης «αποασυλοποίησης», του δήθεν εκσυγχρονισμού, αλλά και της μετάβασης σε σχέδια και πρακτικές όχι με οδηγό την αλλαγή του επιστημονικού παραδείγματος και την Αποϊδρυματοποίηση, αλλά την συνέχιση της διαχείρισης των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία από ειδικούς, πολιτικούς και επιχειρηματίες, δηλαδή την κατασκευή νέων χώρων κοινωνικού αποκλεισμού.

Ο «τρίτος πυλώνας», οι «μη κυβερνητικές» οργανώσεις, γνωρίζει πρωτοφανή ανάπτυξη. Βασικό χαρακτηριστικό αυτού του πυλώνα - σε πείσμα ακόμα και της ιστορικής προέλευσης των πραγματικών μη-κυβερνητικών οργανώσεων ως πολιτικά και οικονομικά ανεξάρτητα από κυβερνήσεις και οικονομικά συμφέροντα κινήματα - η χρηματοδότησή τους από δημόσιους, εθνικούς και κοινοτικούς, πόρους.

Οι «εκθέσεις ιδεών» διαφόρων εμπειρογνωμόνων για την «ψυχιατρική μεταρρύθμιση» στην Ελλάδα συγκροτούν περισσότερο βιβλιογραφικά αναγνώσματα ξένων εμπειριών και άλλοθι απορρόφησης κονδυλίων παρά Εθνικά Σχέδια για μιαν άλλη συνάντηση με τον ψυχικό πόνο και τους ψυχικά πάσχοντες. συνανθρώπους μας. Στην πραγματικότητα, ο ρόλος των αρμόδιων οργάνων από πλευράς ΕΕ ήταν η διασφάλιση της ύπαρξης και της ενίσχυσης των ΜΚΟ, ως μέρους μιας κίνησης ιδιωτικοποίησης και βαθμιαίας απόσυρσης (και ταυτόχρονα αυστηρής λογιστικής προσέγγισης) του δημόσιου σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, καθώς και η μέσω δήθεν «κριτικών επισημάνσεων» διασφάλιση της απορρόφησης των κονδυλίων, για ένα δυσλειτουργικό νεο-ιδρυματικό μόρφωμα, για το οποίο καμιά πλευρά, ούτε αυτοί που έλαβαν το χρήμα, ούτε αυτοί που το έδιναν, δεν μπορούν τώρα να υποκρίνονται ότι «δεν ήξεραν», επί τόσα χρόνια, τι γινόταν, τι ήταν αυτό που παράγονταν, τι ήταν αυτό στο οποίο συναινούσαν να παράγεται..

Είναι σαφές ότι αυτό που επιβάλλει την τρέχουσα πολιτική του Υπουργείου δεν είναι η προ 15ετίας δέσμευση για το «κλείσιμο των ψυχιατρείων» ως προϊόντος της (μόνο ως ανέκδοτο, πλέον) «ολοκλήρωσης της μεταρρύθμισης», αλλά η μνημονιακή δέσμευση για προσαρμογή (σύνθλιψη) και της Ψυχικής Υγείας στη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Στην πλήρη, λογιστικού τύπου προσαρμογή της Ψυχικής Υγείας στους «διατιθέμενους πόρους», δηλαδή, σε μηδενικούς πόρους, γιατί μόνο αυτούς διαθέτει το σύστημα για τους ψυχικά πάσχοντες και όλες γενικά τις κοινωνικές ομάδες (σήμερα πια, για την πλειονότητα της κοινωνίας) που αντιμετωπίζει ως αντιπαραγωγικές, ως κοινωνικό βάρος και περιττές.

Η πολιτική για την Ψυχική Υγεία, όπως για την Υγεία γενικότερα, συμπυκνώνεται στα θέσφατα που, με το γνωστό του τρόπο, εκφράζει ο Υπουργός Υγείας Αδ. Γεωργιάδης : «Δεν είναι ώρα για το κράτος ν΄ αυξήσει τις δομές του αλλά να τις μειώσει», «οι δομές που θα μείνουν, θα λειτουργούν με τη μορφή των ιδιωτικών σε ένα βαθμό», «ο ιδιωτικός τομέας είναι πολύ πιο αποτελεσματικός από τον Δημόσιο», «να δούμε ποια (δομές ψυχ. υγείας) μπορούμε να χρηματοδοτούμε και ποια όχι», «δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε την πρόσβαση όλων των πολιτών στην Υγεία» κοκ.

Το σχέδιο που υλοποιούν είναι αυτό της ‘Αναθεώρησης του Ψυχαργώς’, που συνέταξε επιτροπή που είχε συστήσει ο τότε Υπουργός Υγείας Λοβέρδος, αποτελούμενη από γνωστούς ιδιοκτήτες ΜΚΟ, που έχουν συντελέσει στην ιδιωτικοποίηση της Ψυχικής Υγείας (και οι οποίοι ποντάρουν στην περαιτέρω ιδιωτικοποίησή της), καθώς και από «πάντα πρόθυμους» συνεργάτες από τα ψυχιατρεία.

Αυτό που προβλέπεται είναι η εκχώρηση των πάντων, ακόμα και των Κέντρων Ψυχικής Υγείας, στον ιδιωτικό τομέα και η ανάθεση στο Δημόσιο μόνο της επιτήρησης/φύλαξης των «ακαταλογίστων» του άρθρου 69 (αν και, ακόμα και γι΄ αυτό, αφήνονται παράθυρα να το αναλάβουν ιδιωτικές εταιρείες), καθώς και της νοσηλείας «οξέων περιστατικών» σε μονάδες «δημόσιων» νοσοκομείων. Είναι ένα σχέδιο/όχημα της ιδιωτικοποίησης, της συρρίκνωσης/συγχώνευσης υπαρχόντων μονάδων, απολύσεων του προσωπικού και πετάγματος των ασθενών στους δρόμους.

Ήδη, η μια υπουργική εγκύκλιος/απόφαση μετά την άλλη επιχειρούν να επιβάλλουν ένα όχι απλά «κλείσιμο», αλλά μια ταχεία, όπως-όπως, εκδίωξη (μετακίνηση, όπως το λένε) των ασθενών χρόνιας παραμονής από τα ψυχιατρεία - πολλών εξ΄ αυτών σε ιδρύματα/κολαστήρια «προνοιακού» τύπου, όπως των Λεχαινών κλπ, αλλά και στο δρόμο. Πρόκειται όχι για μια «μετάβαση σε στεγαστικές δομές», που απαιτεί τους χρόνους της, το εξατομικευμένο θεραπευτικό πλάνο και τις κατάλληλες δομές, αλλά για «έξωση» – μια έξωση σε άμεσο συγχρονισμό με την «έξωση» του προσωπικού, με τις διαθεσιμότητες/κινητικότητες που ετοιμάζονται και οι οποίες κάνουν το όλο εγχείρημα πιστό αντίγραφο της πολιτικής του πρώτου διδάξαντος στην Καλιφόρνια της δεκαετίας του 60, του μετέπειτα προέδρου των ΕΠΑ Ρ. Ρήγκαν, όταν έκλεισε τα ψυχιατρεία, απέλυσε το προσωπικό και πέταξε τους ασθενείς στο δρόμο. Σήμερα, ωστόσο, πρόκειται για ένα εγχείρημα που προοιωνίζεται να έχει πολύ χειρότερα αποτελέσματα, ακόμα και από αυτά που είχε εκείνο, που έδωσε, τότε, το όνομά του (ρηγκανισμός) στις πρακτικές αυτής της διαδεδομένης, έκτοτε, ανά την υφήλιο και νεοφιλελεύθερης κοπής, Απονοσοκομειοποίησης.

Μια από αυτές τις εγκυκλίους επιτάσσει ανώτατα όρια χρόνου νοσηλείας για τους νοσηλευόμενους στις ψυχιατρικές μονάδες, σε λογικές όπου η μείωση του χρόνου νοσηλείας δεν θα σημαίνει το ξεπέρασμα των πρακτικών εγκλεισμού και ιδρυματισμού και την στήριξη στην κοινότητα, αλλά την ταχεία καταστολή της «οξείας ψυχοπαθολογίας» - έχει ήδη μπει στα σκαριά η επέκταση της χρήσης του ηλεκτροσόκ - και το «γρήγορο εξιτήριο», με όποιες συνέπειες κι΄ αν έχει αυτό για τον ασθενή. Προβλέπει, επίσης, και διαδικασίες που θα επιτρέπουν στο μέλλον και την έξωση από τις στεγαστικές δομές, με κριτήρια που πάντα θα είναι σε θέση να επινοούνται, ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες της δημοσιονομικής προσαρμογής.

Καθώς με την ταχεία, όπως – όπως, πλήρωση των λιγοστών κενών θέσεων στις όποιες στεγαστικές δομές, δεν θα υπάρχει, στο προσεχές μέλλον, δυνατότητα φιλοξενίας σ΄ αυτές και με δεδομένη την ανυπαρξία κοινοτικών μονάδων «στήριξης στον τόπο κατοικίας» των ανθρώπων που θα παίρνουν το «γρήγορο εξιτήριο» (αλλά και κοινωνικών παροχών για να μπορούν να τραφούν, να έχουν πρόσβαση στη θεραπεία τους και γενικά να επιβιώσουν), το ήδη υπαρκτό φαινόμενο της «περιστρεφόμενης πόρτας» θα γίνει ο κανόνας : η εναλλαγή του κοινωνικού αποκλεισμού με τον εγκλεισμό, νοσηλεία για γρήγορη καταστολή και «έλεγχο των συμπτωμάτων» και επιστροφή στο «χώρο του κοινωνικού αποκλεισμού» για όσο διάστημα η ψυχική οδύνη δεν γίνεται «ενοχλητική», έτσι ώστε να γίνει «αντικείμενο προσοχής» και να κινητοποιήσει τους σχετικούς μηχανισμούς του κοινωνικού ελέγχου.

Θεωρούμε ότι η απάντηση σ΄ αυτή την ανθρωπιστική καταστροφή που προωθεί με την πολιτική της η τωρινή ηγεσία του Υπουργείου Υγείας (και η οποία, στα περιεχόμενά της, αγγίζει και δομικά σχετίζεται με τις αντιλήψεις της Χρυσής Αυγής περί «στείρωσης και ευθανασίας των ψυχικά πασχόντων»), δεν είναι η υπεράσπιση του ψυχιατρείου (ενός άκρως αντιθεραπευτικού και κατασταλτικού θεσμού), αλλά η πιο σθεναρή από ποτέ διεκδίκηση της ουσίας αυτού που ήταν πάντοτε η υπέρβαση του ψυχιατρείου: η κατάργηση της ιδρυματικής βίας, των εξουσιαστικών σχέσεων, των πρακτικών του εγκλεισμού, η αποκατάσταση του Λόγου και των δικαιωμάτων των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία, η δημιουργία των όρων για ισότιμο διάλογο μεταξύ θεραπευτών και θεραπευομένων, η λήψη μέτρων για αξιοπρεπή κοινωνική, αλλά και εργασιακή, ένταξη, ο ενεργός πρωταγωνιστικός ρόλος των λειτουργών και των άμεσα ενδιαφερομένων ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία στις διαδικασίες μετασχηματισμού και ξεπεράσματος του ιδρύματος, ενάντια σε άνωθεν διαδικασίες διοικητικού κλεισίματος και αδειάσματος του ψυχιατρείου, η ενεργός συμμετοχή της κοινωνίας κοκ.

Αυτές οι διαδικασίες είναι ασυμβίβαστες με οποιαδήποτε έννοια διαθεσιμότητας/κινητικότητας/απολύσεων του προσωπικού, και, αντίθετα, απαιτούν προσλήψεις προσωπικού.

Είναι ασυμβίβαστες με την επικείμενη παρακράτηση των συντάξεων των φιλοξενουμένων σε στεγαστικές δομές.

Είναι ασυμβίβαστες με την ύπαρξη ανασφάλιστων ψυχικά πασχόντων (και όχι μόνο), με τους ποικίλους περιορισμούς/εμπόδια/μειώσεις στις συντάξεις και τα επιδόματά τους, στην ανυπαρξία ευκαιριών εργασιακής ένταξης, συνεταιριστικών ή άλλων.

Είναι ασυμβίβαστες με την εγκαθιδρυμένη αδιαφορία για την μη εφαρμογή της όποιας νομοθεσίας προάγει την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους (για την ακούσια νοσηλεία, την δικαστική συμπαράσταση κλπ).

Θεωρούμε ότι πρέπει άμεσα να υπάρξει ένα πλατύ μέτωπο, ένα κίνημα «από τα κάτω», των ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία, λειτουργών των υπηρεσιών, οικογενειών, κοινωνικών κινημάτων, για να μην περάσουν αυτά τα εν τη ουσία ανθρωποκτόνα σχέδια. Να είναι το κίνημα αυτό μια ουσιαστική στιγμή στην διαδικασία αποκατάστασης του Λόγου των ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία και των δικαιωμάτων τους - ένα εκ των οποίων είναι η άμεση ακύρωση, με νομοθετική πράξη, της παρακράτησης των συντάξεων.

Να διεκδικηθεί η άμεση ακύρωση του «συμφώνου Λυκουρέντζου-Αντόρ» και όλων των μνημονιακών πολιτικών που κρύβονται πίσω από αυτό.

Να υπάρξει επαρκής χρηματοδότηση για την Ψυχική Υγεία και ολοκλήρωση του μετασχηματισμού και της υπέρβασης των ψυχιατρείων, στην λογική της Αποιδρυματοποίησης και όχι της Απονοσοκομειοποίησης και του απλού «κλεισίματος».

Να μην υπάρξει καμιά διαθεσιμότητα/κινητικότητα/απόλυση και αντίθετα, να γίνουν προσλήψεις του αναγκαίου προσωπικού. Όλο το προσωπικό των ψυχιατρείων είναι αναγκαίο (και μάλιστα, δεν επαρκεί) για έναν ουσιαστικό μετασχηματισμό του συστήματος ψυχικής υγείας, πέρα από το ψυχιατρικό ίδρυμα.

Να μπει φραγμός στην ιδιωτικοποίηση της Ψυχικής Υγείας και να διασφαλιστεί ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας της. Να αναλάβει το Δημόσιο όλες τις δομές και τις υπηρεσίες των ΜΚΟ, που έχουν γίνει με κρατικές και κοινοτικές χρηματοδοτήσεις, να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας του προσωπικού και η αξιοπρεπής και θεραπευτική φιλοξενία των ενοίκων.

Καταλαβαίνουμε ότι όλα τα παραπάνω σημαίνουν ανατροπή του μνημονίου. Σημαίνουν μαζική αντίσταση και πολιτικές ανατροπές.

Αλλά «δεν υπάρχει άλλος δρόμος» προκειμένου ν΄ αποφευχθεί η «μαζική ευθανασία» που ετοιμάζουν.

7 Νοέμβρη 2013

Γιώργος Αστρινάκης, Δ/ντής ψυχίατρος, Δρομοκαίτειο

Γιώργος Κοκκινάκος, Δ/ντής ψυχίατρος, ΚΨΥ Χανίων

Κατερίνα Μάτσα, ψυχίατρος, τ. Δ/ντρια 18 Ανω, ΨΝΑ

Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου, Δ/ντής ψυχίατρος ΨΝΑ

Κώστας Μπαϊρακτάρης, αν. καθηγητής, Τμήμα Ψυχολογίας, ΑΠΘ

  

Όχι στη δημιουργία αρχείου με ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα από το υπ. Υγείας, αποφάσισε η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων

 

Δεν θα «φακελώνονται» οι ψυχικά πάσχοντες - 

τουλάχιστον για την ώρα...

Η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, με απόφασή της, απέρριψε το αίτημα του υπουργείου Υγείας να δημιουργήσει αρχείο με ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα ατόμων που δέχονται υπηρεσίες ψυχικής υγείας από μονάδες ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, καθώς «υπάρχει νομοθετικό κενό» (ασφαλώς, αυτό θα είναι και το μόνο πεδίο, όπου έχει λόγο η ΑΠΔΠΧ - για την ουσία του πράγματος, δυστυχώς ως φαίνεται, άλλοι αποφαίνονται...).

Το υπουργείο Υγείας είχε ζητήσει από την Αρχή την άδεια για τη σύσταση και τη λειτουργία αρχείου ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων υγείας ατόμων που δέχονται υπηρεσίες ψυχικής υγείας, όπως ονοματεπώνυμο, φύλο, ηλικία, τόπος μόνιμης κατοικίας, ΑΜΚΑ, αριθμό επισκέψεων και θεραπευτικών πράξεων, διάγνωση, οικογενειακό περιβάλλον, κ.λπ.

Η Αρχή κάλεσε το υπουργείο Υγείας να παρέχει εξηγήσεις για το επίμαχο αίτημά του, χωρίς όμως αυτό να ανταποκριθεί, ενώ ακολούθησαν στην Αρχή καταγγελίες από μονάδες ψυχικής υγείας ότι το υπουργείο Υγείας τους υποχρέωνε να διαβιβάσουν αναλυτικά προσωπικά δεδομένα ατόμων που δέχονται υπηρεσίες ψυχικής υγείας (για την παρανομία αυτή, μεριμνά κανείς;).

Η Αρχή έκρινε ότι για την επεξεργασία των συγκεκριμένων προσωπικών δεδομένων υγείας δεν αρκεί η έκδοση υπουργικών αποφάσεων: απαιτείται η έκδοση σχετικού νόμου στον οποίο να καθορίζεται με σαφήνεια ο σκοπός της επεξεργασίας των προσωπικών δεδομένων, ο χρόνος τήρησης των δεδομένων αυτών, ο αρμόδιος φορέας, κ.λπ.

Αλλά, τόσες τροπολογίες πέρασαν, εδώ θα κολλήσουν;...

πηγή: www.ertopen.com/


Διαβάστε:

Την επιστολή του Ν. Γκιωνάκη (psi-action, 3 Ιουλίου 2013):
Περί ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων

Την απόφαση (αρ.126/2013) της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα: 
Απόρριψη αιτήσεως του Υπουργείου Υγείας για έκδοση άδειας συλλογής και επεξεργασίας ευαίσθητων δεδομένων υγείας, λόγω έλλειψης νομικής βάσης.

Τα σχετικά δημοσιεύματα:
«Στοπ» της Αρχής Προσωπικών Δεδομένων στο υπουργείο Υγείας (Εφημερίδα των Συντακτών)
Η ΑΠΔΠΧ απέρριψε τη δημιουργία βάσης ψυχικώς πασχόντων στο Υπουργείο Υγείας (Αυγή)
«Οχι» στο φακέλωμα των ψυχικά ασθενών (Ελευθεροτυπία)