Προετοιμασίες για τμήμα "ακαταλογίστων" στο ΨΝΑ‏ (Δαφνί)

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ:

ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ «ΑΚΑΤΑΛΟΓΙΣΤΩΝ»

(ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΥ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟΥ)

ΞΕΚΙΝΑ ΤΟ «ΚΛΕΙΣΙΜΟ» ΤΟΥ ΨΝΑ

Δεν πέρασε ούτε μήνας από την ημέρα που η υφυπουργός Υγείας Φ. Σκοπούλη ανακοίνωσε στα σωματεία εργαζομένων στο ΨΝΑ (Δαφνί) και στο Δρομοκαίτειο, που διεκδικούσαν την υπογραφή και δημοσίευση των οργανισμών των δυο ψυχιατρείων, ότι και τα δυο πρόκειται να κλείσουν και ότι αυτό είναι το κύριο ζήτημα και όχι ο οργανισμός. Και ενώ τα έλεγε αυτά, προωθούσε και την υπογραφή των οργανισμών που πήραν τον δρόμο προς την δημοσίευση.

Και αμέσως μετά, εν μέσω φημών, «κλείνει δεν κλείνει», και «πότε κλείνει», φέτος, το 2015, ή και λίγο αργότερα, καθώς και κλιμακούμενου πανικού μεταξύ των εργαζομένων στα δυο νοσοκομεία, χωρίς, ταυτόχρονα, καμιά ενημέρωση αρμοδίως για το τι και πώς σχεδιάζεται, κλήθηκε την Παρασκευή, 22/2, ο Διοικητής του ΨΝΑ στο γραφείο της υφυπουργού για ένα ακόμα μυστικοδιαβούλιο.

Το περιεχόμενο της συνάντησης αποκαλύφθηκε, και επισήμως, λίγες μόλις μέρες μετά, την Τρίτη 26/2, όταν επισκέφθηκαν το ΨΝΑ, «ξαφνικά», στέλεχος του γραφείου της κ. Σκοπούλη καθώς και στέλεχος της Δ/νσης Ψυχικής Υγείας με σκοπό να δουν αυτοπροσώπως το γηροψυχιατρικό τμήμα (Μποδοσάκειο), όπου νοσηλεύονται (σε καθόλου καλές συνθήκες) πάνω από 100 υπερήλικες με πολύπλοκα και σοβαρά προβλήματα. Σκοπός της επίσκεψης, όπως διέρρευσε από τους ίδιους, το άδειασμα του «Μποδοσάκειου» προκειμένου να μετατραπεί σε τμήμα εγκλεισμού των νοσηλευόμενων στο ΨΝΑ με βάση το άρθρο 69 ΠΚ.

Οι νοσηλευόμενοι θα μεταφερθούν σε οικοτροφεία των ΜΚΟ (όπως, άλλωστε, σχεδιάζεται και για τους νοσηλευόμενους σε ένα άλλο τμήμα χρόνιας παραμονής του ΨΝΑ, καθώς και όσων έχουν μεγάλο χρόνο παραμονής σε τμήματα εισαγωγών).

Εδώ και πολλά χρόνια και με δεδομένη την έλλειψη της όποιας συγκεκριμένης πρόβλεψης (νομοθετικής, θεσμικής και υπηρεσιών) για την αντιμετώπιση των ασθενών που έχουν διαπράξει ποινικό αδίκημα και, λόγω της ψυχικής τους διαταραχής, κρίνονται ακαταλόγιστοι, οι ασθενείς αυτοί νοσηλεύονται στα τμήματα εισαγωγών, πολλές φορές για πολλά χρόνια, εξαιτίας, συνήθως, και της άρνησης/ανικανότητας των δικαστηρίων (που κρίνουν στη βάση στερεοτύπων και προκαταλήψεων) να τηρήσουν με ακρίβεια τα προβλεπόμενες διαδικασίες και εισηγήσεις των αρμόδιων προς τούτο ψυχιάτρων.

Πολλοί από τους νοσηλευόμενους/«κρατούμενους» με το άρθρο 69 διαμένουν σε εξωνοσοκομειακές στεγαστικές δομές του ΨΝΑ.

Μια κατάσταση «προσωρινότητας» που έχει γίνει μόνιμη, ωστόσο πολύ καλλίτερη από το αλήστου μνήμης τμήμα των «ακαταλογίστων» του ΨΝΑ που καταργήθηκε, μετά από καταγγελίες, εδώ και αρκετά χρόνια.

Τώρα έχουμε επιστροφή στην προ 20ετίας κατάσταση. Και μάλιστα με εισήγηση της «Επιτροπής σοφών» του Λοβέρδου για την αναθεώρηση του Ψυχαργώς, που έγινε και υπουργική απόφαση (3/5/2012) από τον τότε υφυπουργό Μπόλαρη. Είναι εδώ που προβλέπεται το fast track κλείσιμο των ψυχιατρείων, με παραμονή μόνο, εντός του ΨΝΑ, ενός τμήματος «ακαταλογίστων» (δικαστικό ψυχιατρείο) στα πρότυπα των εγγλέζικων High Security Hospitals: κάμερες, τοίχοι, συρματοπλέγματα, φύλακες αντί για θεραπευτές, ή, στην καλλίτερη περίπτωση, κυρίως φύλακες αντί για θεραπευτές. Ένα κανονικό Νταχάου. Με την πολύ βάσιμη πιθανότητα, εν μέσω των συνθηκών στις οποίες ζούμε και των προτάσεων που είχε ήδη κάνει η «Επιτροπή σοφών» για την αναθεώρηση του Ψυχαργώς, να εγκλείονται σ΄ αυτό το «κατάστημα» όχι μόνο ψυχικά πάσχοντες που έχουν διαπράξει ποινικό αδίκημα, αλλά και νέοι στους οποίους όλο και πιο πολύ θα αποδίδεται ο χαρακτηρισμός της ονομαζόμενης «Σοβαρά Επικίνδυνης Διαταραχής Προσωπικότητας» (SDPD). Αυτή τη στιγμή νοσηλεύονται στο ΨΝΑ πάνω από 80 άτομα με το άρθρο 69 ΠΚ.

Δεν είναι τυχαίο που το προϋπάρχον, και σε αναμονή, σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή αμέσως μετά την υπογραφή του συμφώνου Αντορ-Λυκουρέντζου και την επαναχρηματοδότηση, από την ΕΕ, των ΜΚΟ με 150 εκ. ευρώ για τρία χρόνια… τη στιγμή που για το δημόσιο δεν διατίθεται (και στην πραγματικότητα δεν περισσεύει) από το ΕΣΠΑ ούτε ένα ευρώ.

Είναι σαφές ότι υπάρχει ένα σχέδιο (ανεξάρτητα από το αν θα καταφέρουν να το φέρουν σε πέρας) κλεισίματος των ψυχιατρείων, όχι στην λογική του ξεπεράσματός τους, ως «τρόπου σκέψης, πρακτικής και συστήματος», προς ένα εναλλακτικό, κοινοτικά βασισμένο και ολοκληρωμένο σύστημα ψυχικής υγείας, αλλά ένα σχέδιο ιδιωτικοποίησης. Γι΄ αυτό στηρίζουν με τόσα κονδύλια τις ΜΚΟ - έτσι ώστε, με τις δήθεν κοινοτικές τους μονάδες, ομοιώματα κοινοτικών υπηρεσιών (πχ, Κέντρα Ημέρας αντί Κέντρα Ψυχικής Υγείας κλπ), να κατασκευάσουν το άλλοθι του ταχύτατου κλεισίματος των ψυχιατρείων.

Ξεκινούν από κάτι που η πλειονότητα της κατεστημένης ψυχιατρικής κοινότητας (και όχι μόνο) θα αποδεχτεί, ως επί το πλείστον, ασμένως, ενίοτε με κάποια μουρμουρητά, αλλά, στο τέλος, όλοι…ναι!!! «Επικινδυνότητα» γαρ….

Ταυτόχρονα, με χρηματοδοτημένες, πλέον, τις ΜΚΟ και υπόχρεες στον κύρη τους (ΕΕ), αδειάζουν τα λιγοστά τμήματα χρονίων… και τι μένει; Τα τμήματα εισαγωγών προς μεταφορά σε γενικά νοσοκομεία (είτε ως κλινικές ψυχιατρικές, είτε ως κέντρα κρίσης, όπως γράφουν οι «σοφοί» του Λοβέρδου).

Οι νοσηλευόμενοι στα τμήματα χρονίων πρέπει να μεταβούν σε στεγαστικές δομές (ή να στηριχτούν στον τόπο κατοικίας), το ψυχιατρείο ως θεσμός είναι απαρχαιωμένο και βάρβαρο και, ως τέτοιο, πρέπει να (θα έπρεπε ήδη να έχει) κλείσει. Αλλά πώς; Με το σύμφωνο Αντορ-Λυκουρέντζου-Δικτύου Αργώς; Αυτό δεν είναι το κλείσιμο ως ξεπέρασμα, ως αποΪδρυματοποίηση, αλλά η δολοφονία του ψυχιατρείου – η καταστροφή των ασθενών και των εργαζομένων.

Και όλα αυτά χωρίς καμιά ενημέρωση κανενός μέσα στα ψυχιατρεία. Στα κρυφά. Από κάποια άγνωστα κέντρα που κινούν τα νήματα, επεξεργάζονται τους ήδη υπαρκτούς σχεδιασμούς και την διαδικασία, την οποία τα ίδια άρχισαν να υλοποιούν τεχνοκρατικά, διαχειριστικά και, στο τέλος, σε λίγο, με εντολές: πήγαινε εδώ εσύ… πήγαινε, ο άλλος, εκεί κοκ.

Μπορεί να υπάρξει κλείσιμο του ψυχιατρείου χωρίς ενεργό συμμετοχή των «ασθενών» και των λειτουργών όλων των κλάδων (όπως και της ίδιας της κοινωνίας);

Μπορεί να υπάρξει διαδικασία μετασχηματισμού σε ένα ψυχιατρείο (Δαφνί, Δρομοκαίτειο) που έχει κυριολεκτικά στεγνώσει από προσωπικό; Που οι στεγαστικές δομές του απειλούνται, εξαιτίας αυτού, με άμεσο κλείσιμο και τα τμήματα εισαγωγών δεν μπορούν πια να λειτουργήσουν; Χωρίς ολοκληρωμένες κοινοτικές μονάδες σε τομεοποιημένη βάση, ΚΨΥ και δίκτυο κοινοτικών υπηρεσιών, που έχουν αναπτύξει τη δουλειά τους έτσι ώστε να υποκαθιστούν πλήρως την παλιά ιδρυματική λειτουργία, αλλά σε νέα βάση και σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση;

Μπορεί (και πρέπει) να κλείσει μια μονάδα χωρίς την πλήρη ανάπτυξη αυτού που θα την αντικαταστήσει;

Η μετάβαση έχει κόστος. Δεν γίνεται, όπως θεωρεί η «Επιτροπή σοφών» του Λοβέρδου, που συμπλέει πλήρως με τις λογικές του μνημόνιου (λειτουργώντας μάλιστα, πιθανώς, ως άμεσο ή έμμεσο παρακλάδι της εγκατεστημένης στο Υπουργείο task force), στη λογική «κλείνω το παλιό χωρίς να έχει αρχίσει να λειτουργεί, στην πλήρη ανάπτυξή του, το καινούργιο». Αυτή η Επιτροπή (γνωστό από ποιους αποτελείτο) έκανε «αναθεώρηση του Ψυχαργώς» ως εφαρμογή του μνημόνιου στη ψυχική υγεία.

Είναι τόσο «έτοιμοι» και τόσο προχειρολόγοι, που έφτασε (σήμερα, 27/2) ο Διοικητής της 2η ΔΥΠΕ Ευδοκιμίδης, να προτείνει σε συνδικαλιστές στο ΑΤΤΙΚΟ (το οποίο είναι σε κινητοποίηση): «Το Δαφνί αδειάζει… γιατί δεν κάνετε εκεί μια μονάδα αποκατάστασης»;

Και την ίδια στιγμή, οι οργανισμοί, για την υπογραφή των οποίων έγινε τόσος θόρυβος, αφού υπογράφτηκαν, επέστρεψαν πάλι πίσω προς αναθεώρηση γιατί, λέει, τα δυο ψυχιατρεία δεν μπορούν να είναι συγχωνευμένα και πρέπει να έχουν διαφορετικούς διοικητές (ή, ό,τι άλλο κρύβεται πίσω από τις κινήσεις αυτές)...

Fast track αλλαγή (ή τρόπου εφαρμογής) πλεύσης, fast track αλλαγή οργανισμού.

Το ερώτημα, μπροστά σ΄ αυτή τη λαίλαπα της εφαρμογής του ακραιφνούς νεοφιλελευθερισμού στην ψυχική υγεία, είναι τι κάνουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι.

Σ΄ ένα τοπίο που σημαδεύεται, μέσα σε λίγες μέρες, από την απανθράκωση μηχανικά καθηλωμένου ασθενή στο ΨΝ Τρίπολης, το θάνατο δυο ενοίκων από πυρκαγιά σε οικοτροφείο στον Κορυδαλλό, τη σύλληψη μέλους του προσωπικού για βιασμό νοσηλευόμενης στο ΨΝΑ.

Τι κάνουν οι γιατροί και το προσωπικό στο Δαφνί και στο Δρομοκαίτειο; Θα εξακολουθήσουν να κινούνται ανάμεσα στην αδιάφορη και παθητική αποδοχή (και εν τέλει σύμπλευση) με τα σχέδια αυτά, από τη μια, και το ψέλλισμα κάποιων μουρμουρητών δυσφορίας, από την άλλη, ή θ΄ αναπτύξουν, επιτέλους, θέσεις για το τι είδους ψυχική υγεία θέλουμε, τι είδους μεταρρύθμιση διεκδικούμε, ψυχίατροι και εργαζόμενοι, ποια, πραγματική, αντίσταση συγκροτούμε και προβάλλουμε;

27/2/2013

Psyspirosi.gr

Σχόλιο σχετικά με τη δικαστική συμπαράσταση στις στεγαστικές δομές ψυχικής υγείας

Με αφορμή την πρόσφατη γνωμοδότηση της Ειδικής Επιτροπής Ελέγχου Προστασίας των Δικαιωμάτων των Ατόμων με Ψυχικές Διαταραχές, ο κ. Χάρης Βαρουχάκης, ψυχίατρος και τ. διευθυντής της ιατρικής υπηρεσίας του Ψ.Ν.Α. σχολιάζει:

Οι φίλοι της Επιτροπής θα μου επιτρέψουν κάποιες παρατηρήσεις, επειδή τα σχετικά με την δικαστική συμπαράσταση προβλήματα είναι πολλά, τα δε περισσότερα είναι το αποτέλεσμα μιας διαχρονικής πρακτικής, να ψηφίζονται νόμοι, που ή δεν εφαρμόζονται και καταλήγουν στα αζήτητα ή που το ίδιο το Κράτος παραβιάζει ασύστολα. Παράδειγμα ο Νόμος 2071/92 που εξακολουθεί, είκοσι χρόνια μετά την ψήφισή του, να μην εφαρμόζεται (και ούτε καν να έχει τύχει της τιμής μιας ερμηνευτικής εγκυκλίου) όπως επίσης και ο Νόμος 2716/99, καίριες διατάξεις του οποίου αγνοούνται προκλητικά ή παραβιάζονται ατιμωρητί για τους επιτήδειους.

Τα προβλήματα έχουν επανειλημμένα επισημανθεί από πολλούς εδώ και πολλά χρόνια, αλλά το παράλυτο κράτος μας δεν στέργει να ακούσει άλλους, εκτός από τους εκλεκτούς της εκάστοτε κρατούσας κομματοκρατορίας.

Στον αξιότιμο και ακατάδεκτο κ. Αβραμόπουλο π.χ έγραφα: «…Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι έχουν μεταφερθεί σε οικοτροφεία άρρωστοι χωρίς να έχουν τηρηθεί πάντοτε οι νόμιμες διαδικασίες για τη μεταφορά τους και ούτε οι διαδικασίες που πρέπει προκειμένου να διασφαλιστεί η αδιάβλητη και επ’ ωφελεία τους διαχείριση της περιουσίας τους.»

Η Ομάδα Εργασίας επίσης, που είχε συγκροτηθεί με τη συνεργασία του Συνήγορου του Πολίτη και της ΕΨΕ, είχε εξ αρχής επισημάνει την ανάγκη να αντιμετωπισθούν «..τα κενά, αντιφάσεις, ανεπάρκειες, δυσχέρειες εφαρμογής του υπάρχοντος θεσμικού πλαισίου …και ειδικότερα:…στις διατάξεις του Οικογενειακού Δικαίου που αφορούν τη δικαστική συμπαράσταση». Όμως οι προεκλογικές ανάγκες του κ. Κομίνη -Συνήγορου τότε του Πολίτη- για τη θήρα του Δήμου της Αθήνας, αχρήστευσαν το μέχρι τότε έργο της Επιτροπής και βέβαια αυτό που θα μπορούσε δωρεάν να επιτελέσει αν την άφηναν συνεχίσει τη δουλειά που προγραμμάτιζε. Και που συν τοις άλλες περιελάμβανε και ειδικότερες επισημάνσεις και προτάσεις και στο θέμα της διαχείρισης της περιουσίας των αρρώστων που ήταν ή έπρεπε να τεθούν σε καθεστώς δικαστικής συμπαράστασης.

Κατά τη γνώμη μου τα βασικότερα θέματα που πρέπει να αντιμετωπισθούν είναι τα εξής:

1. Σύμφωνα με το πνεύμα αλλά και το γράμμα του νόμου 2447//96 για τη Δικαστική Συμπαράσταση (Θυμάμαι ότι πρόεδρος της σχετικής Επιτροπής ήταν ο αείμνηστος Γ. Κουμάντος, πρόσωπο υψηλού ήθους και κύρους), αποφασιστική στην όλη διαδικασία ήταν η συμμετοχή της «αρμόδιας κοινωνικής υπηρεσίας». Επί πολλά χρόνια όμως η «αρμόδια κοινωνική Υπηρεσία» ή δεν είχε καν συσταθεί ή υπολειτουργούσε, πιθανότατα δε υπολειτουργεί ακόμα. Επί πλέον δε, όπως σημειώνω πιο κάτω, οι κοινωνικές υπηρεσίες, τόσο στο δημόσιο όσο στον ιδιωτικό (ΝΠΙΔ μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα) τομέα, όχι μόνο δεν θεωρούνται «αρμόδιες», αλλά και ρητά απαγορεύεται να αναλάβουν τη δικαστική συμπαράσταση κάποιου. Το αποτέλεσμα είναι, πολλοί άρρωστοι να έχουν τεθεί ή και να τίθενται ακόμη σε καθεστώς δικαστικής συμπαράστασης χωρίς να έχει προηγηθεί η έρευνα και η έκθεση από υπεύθυνο για τη κάθε συγκεκριμένη περίπτωση κοινωνικό λειτουργό. Όλες αυτές οι περιπτώσεις πρέπει να επανεξεταστούν.

2. Ο Νόμος για τη Δικαστική Συμπαράσταση αποκλείει τον διορισμό δικαστικού συμπαραστάτη, μεταξύ άλλων, και «…. αυτόν που συνδέεται με σχέση εξάρτησης ή με οποιονδήποτε άλλο στενό δεσμό με τη μονάδα ψυχικής υγείας στην οποία ο συμπαραστατέος έχει εισαχθεί για θεραπεία ή απλώς διαμένει».

Αυτή η διάταξη τέθηκε προφανώς για τον φόβο ιδιοτελούς εκμετάλλευσης των αρρώστων από τους εργαζόμενους ή τους ιδιοκτήτες των Μονάδων Ψυχικής Υγείας. Αυτό ήταν άλλωστε το επιχείρημα και του Γ. Κουμάντου. Παρ’όλο το εύλογο του επιχειρήματος, η πράξη έχει δείξει ότι οι επιτήδειοι θα βρουν κάποιο άλλο τρόπο να εκμεταλλευτούν την περιουσία του αρρώστου, ενώ με τη διάταξη αυτή αποκλείονται και οι πολλοί έντιμοι εργαζόμενοι που θα μπορούσαν να επιτελέσουν το έργο του δικαστικού συμπαραστάτη με τρόπο ανιδιοτελή και συνάδοντα με τα συμφέροντα του αρρώστου, περιλαμβανομένου και του θεραπευτικού. Θα πρέπει λοιπόν να αναζητηθεί μια διαδικασία που και τους ανέντιμους θα αποκλείει και τους έντιμους θα ενθαρρύνει να κάνουν τη δουλειά τους.

3. Με το άρθρο 9 του Νόμου 2716/99 ρητά ορίζεται ότι στα οικοτροφεία εισάγονται και στεγάζονται ασθενείς «….μετά από αίτησή τους…». Είναι προφανές ότι η υποβολή αίτησης προϋποθέτει την ικανότητα του ασθενή να δηλώνει τη βούλησή του. Όλοι γνωρίζουμε όμως την έκταση που έχει πάρει η παραβίαση αυτής της διάταξης αφού σε πολλά οικοτροφεία έχουν εισαχθεί και στεγάζονται ασθενείς που προφανώς δεν τηρούν, ούτε την τυπική (γραπτή αίτηση), ούτε την ουσιαστική (ικανότητα δήλωση της βούλησης) προϋπόθεση.

4. Σύμφωνα με το άρθρο 1668 του Νόμου για τη δικαστική συμπαράσταση: «Οι δημόσιοι ή δημοτικοί υπάλληλοι, οι εισαγγελείς, τα όργανα των αρμοδίων κοινωνικών υπηρεσιών, καθώς και οι προϊστάμενοι μονάδων ψυχικής υγείας οφείλουν να γνωστοποιούν στο δικαστήριο κάθε περίπτωση που μπορεί να συνεπάγεται την υποβολή ενός προσώπου σε δικαστική συμπαράσταση αμέσως μόλις την πληροφορούνται κατά την άσκηση των καθηκόντων τους». Πολύ φοβάμαι ότι και η διάταξη αυτή παραβιάζεται σε μεγάλο βαθμό, και υπάρχουν πολλοί άρρωστοι που ενώ θα έπρεπε δεν έχουν τεθεί σε δικαστική συμπαράσταση με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε βάρος τους.

 

5. Σύμφωνα με το άρθρο 1671 του Νόμου, αν δε βρίσκεται κατάλληλο πρόσωπο από τα δικαιούμενα για να διοριστεί δικαστικός συμπαραστάτης «…η δικαστική συμπαράσταση ανατίθεται σε σωματείο ή ίδρυμα που έχουν συσταθεί ειδικά για το σκοπό αυτόν και διαθέτουν το κατάλληλο προσωπικό και υποδομή, αλλιώς στην αρμόδια κοινωνική υπηρεσία». Πολύ φοβάμαι ότι τα Προεδρικά διατάγματα, που προέβλεπε ο Νόμος και που έπρεπε να ορίσουν τα ιδρύματα και τα σωματεία που «…λόγω του εξειδικευμένου προσωπικού τους κρίνονται κατάλληλα να αναλαμβάνουν …τη δικαστική συμπαράσταση ενηλίκων», δεν έχουν εκδοθεί ακόμη η δε «αρμόδια κοινωνική υπηρεσία» και εκεί όπου υπάρχει υπολειτουργεί. Έτσι πολλοί άρρωστοι για τους οποίους δεν βρίσκεται «κατάλληλο πρόσωπο» παραμένουν χωρίς δικαστικό συμπαραστάτη και επίσης άλλοι που έχουν μεν δικαστικό συμπαραστάτη, αλλά αυτός είναι για διάφορους λόγους (συνήθως ιδιοτελείς) ακατάλληλος παραμένουν υπό την ιδιοτελή «συμπαράστασή» του ακατάλληλου, μέχρι ότου βρεθεί ο κατάλληλος, που ίσως να μη βρεθεί ποτέ.

Αυτά προς το παρόν και θα επανέλθω αν χρειαστεί.

Πειραιάς 27-2-2013

Χάρης Βαρουχάκης

Σημείωση του blog; Εδώ μπορείτε να διαβάσετε την απάντηση του κ. Γ. Αλεξάκη, δικηγόρου, στο παραπάνω σχόλιο του κ. Χ. Βαρουχάκη

Γνωμοδοτήσεις της Ειδικής Επιτροπής Ελέγχου Προστασίας των Δικαιωμάτων των Ατόμων με Ψυχικές Διαταραχές για νομικά δικαιώματα

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ
ΕΙΔΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΛΕΓΧΟΥ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ
ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ
ΨΥΧΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ

Αθήνα, 12/02/2013

ΘΕΜΑ: «Διευκρινήσεις σχετικά με νομικά δικαιώματα των ατόμων με ψυχικές παθήσεις»

Με αφορμή τα ερωτήματα που απηύθυνε στεγαστική δομή του Γ.Ν. Τρικάλων προς την Ειδική Επιτροπή, αυτή επισημαίνει τα εξής:

1. Συνιστά δικαίωμα κάθε ατόμου η κατάθεση ή ανάληψη χρημάτων από τον προσωπικό του λογαριασμό. Από αυτό τον κανόνα δεν εξαιρείται το άτομο που πάσχει από ψυχική διαταραχή, το οποίο μάλιστα δεν θα πρέπει να εμποδίζεται λόγω της ασθένειάς του, αλλά αντίθετα να διευκολύνεται (Ν. 2716/1999 & Σύμβαση του ΟΗΕ για τα άτομα με αναπηρία 2006, η οποία κυρώθηκε στην Ελλάδα με τον Ν. 4074/2012).

2. Οι ένοικοι των στεγαστικών δομών διαθέτoυν την ικανότητα για δικαιοπραξία, εφόσον δεν έχουν τεθεί σύμφωνα με όσα ορίζει η νομοθεσία σε καθεστώς δικαστικής συμπαράστασης (1666 επομ. ΑΚ) και συνεπώς μπορούν ελεύθερα να κάνουν καταθέσεις ή αναλήψεις από το λογαριασμό τους. Τα χρήματα είναι δικά τους και μπορούν να τα διαθέτουν για τις προσωπικές τους ανάγκες στη Μονάδα Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης που διαβιούν. Μάλιστα αποτελεί αρχή της ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης και της θεραπείας τους η βελτίωση δεξιοτήτων και η ενασχόληση με τις προσωπικές τους υποθέσεις.

3. Αν πράγματι κάποιος ένοικος αδυνατεί να φροντίζει την περιουσία του και πρέπει να τεθεί σε καθεστώς δικαστικής συμπαράστασης, ο νόμος προσδιορίζει περιοριστικά τα πρόσωπα που δικαιούνται να υποβάλουν αίτηση. Συνεπώς δεν έχει καμία αρμοδιότητα ο Προϊστάμενος οιασδήποτε τράπεζας να αρνείται τη χρήση του προσωπικού λογαριασμού ενοίκου σε Μονάδα Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης.

Για την Ειδική επιτροπή
 
Ο  Πρόεδρος

Βλάσης Τομαράς

--------------------------------------------------------------------------------------------------

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ    

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ

ΕΙΔΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΛΕΓΧΟΥ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ

ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ

ΨΥΧΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ

Αθήνα, 12/02/2013

Θέμα: «Κράτηση από τους δικαστικούς συμπαραστάτες της σύνταξης των ενοίκων που διαβιούν σε στεγαστικές δομές του Ν. 2716/1999 και κατοχή του Δελτίου Αστυνομικής Ταυτότητας από τους ενοίκους αυτούς»

Με αφορμή τα ερωτήματα που έθεσε μία από τις ΑΜΚΕ προς την Ειδική Επιτροπή αυτή επισημαίνει τα εξής:

α) Καταρχήν οι κοινωνικοί λειτουργοί των Οικοτροφείων πρέπει να ελέγξουν αν οι ένοικοι έχουν τεθεί με δικαστική απόφαση σε πλήρη δικαστική συμπαράσταση ή τυχόν σε κάποια άλλη ελαστικότερη μορφή δικαστικής συμπαράστασης. Επίσης να δουν ποιοι από τους ενοίκους που βρίσκονται σε δικαστική συμπαράσταση λαμβάνουν συντάξεις ή επιδόματα και αν γίνεται ειδική αναφορά στη δικαστική απόφαση για αυτές τις παροχές. Ακόμη να ελέγξουν στη δικαστική απόφαση αν υπάρχει ειδική αναφορά  για την επιμέλεια του προσώπου των ενοίκων. Από αυτόν τον έλεγχο θα διευκρινιστεί ποιος νομιμοποιείται να διαχειρίζεται τη σύνταξη, το επίδομα ή ακόμη και άλλα περιουσιακά στοιχεία κάθε συμπαραστατούμενου ενοίκου. Σε περίπτωση πάντως που ένοικοι έχουν τεθεί σε πλήρη στερητική δικαστική συμπαράσταση, ο συμπαραστάτης έχει καθήκον να διαχειρίζεται την περιουσία του ενοίκου προς το συμφέρον του τελευταίου, αλλά και να διαθέτει χρήματα από την περιουσία του συμπαραστατούμενου ενοίκου για την κάλυψη των προσωπικών του αναγκών.

Στη συνέχεια αν τα όργανα της κοινωνικής υπηρεσίας ή οι προϊστάμενοι των Οικοτροφείων θεωρούν ότι ο δικαστικός συμπαραστάτης δεν εκπληρώνει τα καθήκοντά του, αδιαφορεί για τον ένοικο και δεν διαθέτει χρήματα από τις συντάξεις ή επιδόματα ή άλλα εισοδήματα από την περιουσία του συμπαραστατούμενου για τις προσωπικές του ανάγκες ή ότι ο ένοικος δεν έχει ανάγκη δικαστικής συμπαράστασης ή άλλο, γνωστοποιούν στο αρμόδιο δικαστήριο και ζητούν κατά περίπτωση να τροποποιήσει τη δικαστική απόφαση είτε  ως προς την παύση και αντικατάσταση του δικαστικού συμπαραστάτη, είτε ως προς τις αρμοδιότητές του ή τέλος ως προς την άρση της δικαστικής συμπαράστασης.

β) Το Δελτίο Αστυνομικής Ταυτότητας αποτελεί επίσημο έγγραφο του Ελληνικού Κράτους που εκδίδεται με ορισμένη διαδικασία από την Ελληνική Αστυνομία. Είναι δικαίωμα αλλά και υποχρέωση κάθε έλληνα πολίτη, ηλικίας 12 ετών και άνω. Όλοι οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να το φέρουν μαζί τους και να το επιδεικνύουν σε περίπτωση που τους ζητηθεί από τις Αρχές, διαφορετικά μπορεί να οδηγηθούν για εξακρίβωση στοιχείων. Το Δελτίο Αστυνομικής Ταυτότητας αποδεικνύει την ταυτοποίηση του προσώπου. Η νομοθεσία ορθώς αναφέρεται στην υποχρέωση όλων των ελλήνων πολιτών να φέρουν οι ίδιοι το Δελτίο Αστυνομικής Ταυτότητας και δεν προβλέπει εξαιρέσεις για τα άτομα με ψυχικές διαταραχές που διαβιούν σε οικοτροφεία και ξενώνες του Ν. 2716/1999. Στην περίπτωση απώλειας ή κλοπής ή ακόμη κατακράτησης εγγράφου οι ένοικοι υποχρεούνται να το δηλώνουν στην αρμόδια Αστυνομική αρχή για περαιτέρω ενέργειες και όταν απαιτείται ξεκινά παράλληλα η διαδικασία έκδοσης νέου Δελτίου Ταυτότητας και ακύρωσης του παλαιού.

Κατά συνέπεια, οι ένοικοι σε οικοτροφεία και ξενώνες του ν. 2716/1999 έχουν δικαίωμα και υποχρέωση ως έλληνες πολίτες να φέρουν οι ίδιοι το Δελτίο  Αστυνομικής τους Ταυτότητας και κανείς άλλος τρίτος, ακόμη και αν πρόκειται για το δικαστικό συμπαραστάτη στην περίπτωση πλήρους στερητικής δικαστικής συμπαράστασης. Καλώς εν προκειμένω δεν παραδίδεται από τα στελέχη των Μονάδων Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης στο δικαστικό συμπαραστάτη. Άλλωστε ο δικαστικός συμπαραστάτης έχει για την εκπλήρωση των καθηκόντων του τη δική του ταυτότητα και τη δικαστική απόφαση της δικαστικής συμπαράστασης που τον νομιμοποιεί και υποδεικνύει ποιες πράξεις μπορεί να εκτελεί για να διαχειρίζεται την περιουσία του συμπαραστατούμενου ενοίκου.

Για την Ειδική επιτροπή
 
Ο  Πρόεδρος

Βλάσης Τομαράς

Δυο ασθενείς βρήκαν τραγικό θάνατο από φωτιά

Σχόλιο της Πανελλαδικής Συσπείρωσης για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση :

Δυο μέρες μετά τον τραγικό θάνατο από πυρκαγιά 

ενοίκου του οικοτροφείου ‘Αθηνά’ της ΠΕΨΑΕΕ στον Κορυδαλλό

Νέος τραγικός θάνατος μηχανικά καθηλωμένου ασθενή

Αυτή τη φορά στο ψυχιατρείο της Τρίπολης

Δεμένος με ιμάντες πάνω στο κρεβάτι του βρέθηκε απανθρακωμένος, τη νύχτα που πέρασε, 34χρονος νοσηλευόμενος στο ψυχιατρικό νοσοκομείο της Τρίπολης, ύστερα από πυρκαγιά που ξέσπασε στο δωμάτιο που νοσηλευόταν.

Αν και δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστές όλες οι λεπτομέρειες γύρω από αυτό το συμβάν (συνήθως, και από εμπειρία, σχεδόν ποτέ δεν γίνονται πλήρως γνωστές), η έκφραση στα ΜΜΕ ότι βρέθηκε στο «δωμάτιό του», πιθανόν να υπονοεί δωμάτιο απομόνωσης, διότι στα ψυχιατρεία δεν υπάρχουν μονόκλινα (υπάρχει ο «θάλαμός τους»), εκτός αν πρόκειται για το γνωστό «ήσυχο δωμάτιο».

Για μιαν ακόμη φορά, η μηχανική καθήλωση έκανε το «θαύμα» της. Αν δεν ήταν δεμένος, αν υιοθετούνταν ένα άλλος τρόπος αντιμετώπισης της όποιας δύσκολης συμπεριφοράς του, τώρα θα ήταν ζωντανός.

Θα ψάξουν, λέει, να δουν, μεταξύ άλλων, και αν η μηχανική του καθήλωση ήταν ιατρικά δικαιολογημένη. Και θα το βρουν; Αφού πάντα είναι δικαιολογημένη σύμφωνα με την εκτίμηση για την «επικινδυνότητα» αυτού που την επιβάλει να γίνει. Αυτού, δηλαδή, που έχει την εξουσία να προσδιορίσει τη δυσκολία του στην αντιμετώπιση ενός ασθενή ως μια «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» : του ψυχιάτρου, είτε παρόντος, είτε τηλεφωνικά, είτε, σε μερικές περιπτώσεις, με τη απευθείας πρωτοβουλία των νοσηλευτών, ως τρόπου λειτουργίας του ιδρυματικού αυτοματισμού.

Το ζήτημα είναι ότι η μηχανική καθήλωση δεν είναι μόνο μια «κακή ιατρική πρακτική» (εδώ το malpractice έχει πράγματι εφαρμογή) που τραυματίζει ψυχικά και υπαρξιακά και ακυρώνει τον ψυχικά πάσχοντα ως πρόσωπο με δικαιώματα. Το ζήτημα είναι ότι, επίσης, «σκοτώνει»: είναι συχνά τα περιστατικά όπως αυτό της Τρίπολης, με τις φωτιές που ανάβουν (τσιγάρα ή άλλοι λόγοι) και δεν «προλαβαίνονται» και με την απανθράκωση του ασθενή να γίνεται αντιληπτή μόνο αφού γίνει, αλλά ακόμα πιο συχνά τα επεισόδια (που εύκολα συγκαλύπτονται ως προς την πραγματική τους αιτία) πνευμονικών εμβολών, καρδιακών ανακοπών κλπ, συνήθων επιπλοκών της μηχανικής καθήλωσης. Όλα αυτά δεν αναγράφονται, δεν τυγχάνουν καμιάς δημοσιότητας, δεν υπάρχουν και δεν προσφέρονται, καθώς δεν καταγράφονται ως η πραγματική αιτία του θανάτου, ούτε καν ως στοιχεία έρευνας (για το ακριβές ποσοστό των θανάτων εξαιτίας της μηχανικής καθήλωσης).

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι η μηχανική καθήλωση (όπως και η απομόνωση) δεν είναι ιατρική πράξη. Οσο αυτό δεν υιοθετείται από την ψυχιατρική, η συνεχιζόμενη εφαρμογή αυτών των μέσων θα διαπερνά την κουλτούρα της, την σκέψη της και την πρακτική της, θα «μολύνει» τις θεραπευτικές επιδιώξεις, που ισχυρίζεται ότι έχει, τον τρόπο κατανόησης και αντιμετώπισης του ψυχικά πάσχοντα, καθώς θα υπάρχει πάντα ‘εν δυνάμει’ ως μέσο συμμόρφωσης (αν δεν δεχτείς, τότε….) από τον καθένα ανάλογα με το πώς ο ίδιος εκτιμά το πότε, το «εν δυνάμει» θα γίνει «εν ενεργεία».

Τώρα βέβαια, η αντιπαράθεση και η λαϊκίστικη δημαγωγία πάνω σε βάσεις άλλες και για λόγους διαφορετικούς από το «πράγμα καθεαυτό», θα οργιάσουν. Θα ψαχτούν οι ένοχοι, θα θυμηθούν ότι το ψυχιατρείο της Τρίπολης έπρεπε να έχει κλείσει και ίσως επιτύχουν έτσι ένα fast track κλείσιμο, για να μεταφερθούν αυτές οι πρακτικές και αυτοί οι θάνατοι στο όποιο γενικό νοσοκομείο, όπου η ψυχιατρική ασκείται με τον ίδιο, απαράλλακτο τρόπο όπως στο ψυχιατρείο, ενίοτε και χειρότερα. Εξαρτάται…

Με τις μονάδες ψυχικής υγείας να στεγνώνουν πλήρως από προσωπικό, η βάρδια (σε τμήματα εισαγωγών) να βγαίνει συχνά με ένα-δύο άτομα, με τους μισθούς κάτω από τα όρια της επιβίωσης - συνθήκες εντός των οποίων οι εργαζόμενοι στις μονάδες δεν θέλουν και δεν «ακούνε», όχι μόνο τις προτάσεις αλλά ούτε καν τον προβληματισμό για μιαν εναλλακτική πρακτική. Καθώς μάλιστα οι ίδιες οι υλικές, ποσοτικού χαρακτήρα προϋποθέσεις για μιαν εναλλακτική πρακτική (επάρκεια προσωπικού, υλικοί πόροι κλπ) επιδεινώνονται καθημερινά σε όρια κάτω από την όποια δυνατότητα στοιχειώδους λειτουργίας.

Ενα είναι σίγουρο: όσο υπάρχει μνημόνιο, όσο υπάρχουν οι δεδομένες κοινωνικές σχέσεις, προϊόν των οποίων είναι αυτή η οικονομική κρίση και η εφαρμοζόμενη πολιτική, όσο υπάρχει τρόικα (εξωτερικού και εσωτερικού), η ψυχιατρική θα γίνεται πιο κατασταλτική, οι μηχανικές καθηλώσεις πιο πολλές και ακόμα πιο πολλοί οι θάνατοι από αυτές - αν και όχι μόνο από αυτές.

Ανάλογα λειτουργεί η πυρκαγιά, με τις τραγικές συνέπειες, στο οικοτροφείο της ΠΕΨΑΕΕ. Και εδώ πρέπει να περιμένει κανείς να βγει κάποιο πόρισμα για το τι ακριβώς έγινε.

Τέτοια συμβάντα υπάρχουν. Είναι, όμως, πάντα «αναπόφευκτα»; Είναι στο πλαίσιο του «τυχαίου» συμβάντος, με την έννοια αυτού που μπορεί να προκύψει ακόμα και με την πιο καλή και αποτελεσματική λειτουργία, ή έχει συγκεκριμένες αιτίες που πάνε πέρα (και όντως φαίνεται να πηγαίνουν πέρα) από το προσωπικό για να ακουμπήσουν αυτούς που τώρα έχουν βγάλει τα ξίφη τους και «τρώγονται» σα να είναι σε διαμετρικά αντίθετα στρατόπεδα, ενώ είναι το ίδιο στρατόπεδο, με τις εσωτερικές του διαμάχες (Υπουργείο-ΜΚΟ);

Μπορεί η Σκοπούλη να βγάζει κραυγές κατά των ΜΚΟ, αλλά τους εγκρίνει εκατομμύρια ευρώ για διάφορα αμφίβολης χρησιμότητας προγράμματα (δήθεν «μεταρρυθμιστικού» και κοινοτικού χαρακτήρα).

Και οι ΜΚΟ μπορεί να το «παίζουν αντιπολίτευση» όταν δεν παίρνουν τα κονδύλια που θέλουν, αλλά όταν έρχεται (πριν δυο εβδομάδες) ο Ευρωπαίος Επίτροπος, ο οποίος, υπενθυμίζοντας τις «υποχρεώσεις της χώρας για την ‘ψυχιατρική μεταρρύθμιση’», επέβαλλε fast track κλείσιμο των ψυχιατρείων και, στα πλαίσια αυτά, τις επαναχρηματοδοτεί, είναι όλα «μέλι-γάλα» με το Υπουργείο.

Ποιός είναι ο ζημιωμένος; Οι ένοικοι των δομών (που είχαν και ένα νεκρό) και το προσωπικό που εξακολουθεί να είναι απλήρωτο για 8-10 μήνες…..

Και το ερώτημα είναι : μπορεί να λειτουργεί στεγαστική δομή με 10 μήνες απλήρωτο το προσωπικό; Ξέρουν αυτοί, με τις τακτικές και υψηλότατες απολαβές τους (και όχι μόνο αυτές…) που κρατάνε το προσωπικό απλήρωτο 10 μήνες, τι σημαίνει αυτό; Και τι σημαίνει μάλιστα σε μια μονάδα ψυχικής υγείας, με ό,τι αυτό απαιτεί για την διαρκή και πλήρη διαθεσιμότητα του λειτουργού για τις πολύπλοκες ανάγκες των ενοίκων;

Μήπως όλοι πια ξέρουμε πού ν΄ αναζητήσουμε τις ευθύνες για το συμβάν στον Κορυδαλλό; Και είναι μόνο αυτό το τραγικό συμβάν που πρέπει να αποσπάσει την προσοχή, σαν ξεκομμένο γεγονός, ή να δούμε ταυτόχρονα όλη αυτή την πολύμηνη (και στην ουσία «πολύχρονη με διαλλείματα») διαδρομή της απληρωσιάς, σε συνδυασμό με την αβεβαιότητα των λειτουργών για το εργασιακό τους μέλλον, και τις επιπτώσεις που αυτό έχει σε ψυχές που καθημερινά «καίγονται» - πριν καούν και τα ίδια τα σώματά τους;


16/2/2013

psyspirosi.gr

Ενδεικτικά δημοσιεύματα για τους θανάτους των δυο ασθενών:

Ασύλληπτη τραγωδία σε Οικοτροφείο με ψυχικά ασθενείς στον Κορυδαλλό 

Απόδοση ευθυνών για την πυρκαγιά στο Οικοτροφείο ζητεί το υπουργείο Υγείας
 
Αναμενόμενη η τραγωδία στο Οικοτροφείο, καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι
 
Η φωτιά στον ξενώνα «Αθηνά» και οι πολιτικές ευθύνες της Φ. Σκοπούλη
 
Ασθενής κάηκε ζωντανός δεμένος σε κρεβάτι
 
Τραγικό: 34χρονος κάηκε ζωντανός, δεμένος, στο νοσοκομείο της Τρίπολης

Η σιωπή των αμνών

  

Eπίθεση της υφυπουργού Φ. Σκοπούλη σε υπαλλήλους του Υπουργείου Υγείας

  

από το blog: Αριστοτέλους 17

Με αφορμή την επίκαιρη – ερώτηση του ομόσταβλου βουλευτή Υπολοίπου Αττικής Β. Οικονόμου, την Τετάρτη 31/1/2013 (ημέρα του πανυγειονομικού συλλαλητήριου), η κυρία Σκοπούλη από τα έδρανα της Βουλής και με γνήσιο δημοκρατικό και προοδευτικό ήθος, επιτίθεται με αήθη τρόπο στους εργαζόμενους της Διεύθυνσης Ψυχικής Υγείας.

Απαντώντας σχετικά με τις πληροφορίες περί κατάργησης της Διεύθυνσης Ψυχικής Υγείας, η αξιότιμη υφυπουργός:

- παραδέχεται το σχέδιο διάλυσης της Διεύθυνσης,

- δε διστάζει να χαρακτηρίσει τη Διεύθυνση συλλήβδην ως φωλιά (διαφθοράς) και εμπόδιο για την απορρόφηση του ΕΣΠΑ,

- ανακοινώνει ότι οι εργαζόμενοι του Υπουργείου Υγείας είναι υπεράριθμοι και υπαινίσσεται ότι το Υπουργείο θα μπορούσε να λειτουργήσει και με το 1/10 του προσωπικού, όπως το αντίστοιχο της Γαλλίας (…),

- θεωρεί πως μόνος λόγος ύπαρξης τμημάτων και διευθύνσεων είναι να απορροφούν κονδύλια του ΕΣΠΑ,

- αφήνει υπονοούμενα για την ικανότητα και την αποτελεσματικότητα των εργαζομένων,

- δεν αντικρούει τα λεγόμενα του βουλευτή περί “καρκινικής φωλέας … που πρέπει να τιμωρηθεί”, επομένως φαίνεται ότι τα υιοθετεί,

- απαξιώνει στο σύνολό του τον χώρο των ΜΚΟ που προσφέρουν υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα τεράστια προβλήματα (απολύσεις εργαζόμενων, καθυστερήσεις πληρωμών, κλείσιμο δομών) που δημιουργεί η υποχρηματοδότηση (κατά 40%) των δομών αυτών, λόγω πολιτικής απόφασης του ομοτράπεζου της ΔΗΜΑΡ Βενιζέλου, όταν αυτός βρισκόταν στο τιμόνι του Υπουργείου Οικονομίας,

- δηλώνει ότι υπερασπίζεται τα δημόσια νοσοκομεία και δομές, τη στιγμή που οι οργανισμοί που ετοιμάζονται προβλέπουν δραστική περικοπή των μονάδων και των θέσεων εργασίας, αλλά και τη στιγμή που οι προϋπολογισμοί των νοσοκομείων δεν επαρκούν να καλύψουν βασικές βιοτικές ανάγκες των ασθενών, πόσω μάλλον τη θεραπευτική διαδικασία.

(Τη συζήτηση στη Βουλή μπορείτε να τη βρείτε ολόκληρη εδώ)

Η κυρία Σκοπούλη εντείνει τη συνεχιζόμενη εδώ και μήνες πολεμική της ενάντια στους εργαζόμενους του Υπουργείου Υγείας και ειδικότερα αυτούς της Διεύθυνσης Ψυχικής Υγείας. Από όταν ανέλαβε τη θέση της Υφυπουργού, και αφού ξεμπέρδεψε μάλλον ανώδυνα με τις καταγγελίες σχετικά με κάποια σκάνδαλα, μόνο της μέλημα είναι η άκριτη υιοθέτηση των απόψεων του (πρώην;) συνεργάτη της Παύλου Θεοδωράκη (επιστήθιου φίλου και συνεργάτη του πρώην Υπουργού Νικήτα Κακλαμάνη, πρώην διοικητή στο Ψυχιατρείο Χανίων, εκπροσώπου της Ελλάδας στον Π.Ο.Υ. για θέματα Ψυχικής Υγείας και πρώην συμβούλου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης του Δημάρχου Αθηναίων). Αποτέλεσμα αυτής της συνεχιζόμενης στάσης της είναι η καθημερινή διαμάχη μεταξύ του γραφείου της Υφυπουργού και των εργαζόμενων στη Διεύθυνση. Στα πλαίσια της διαμάχης αυτής, δε λείπουν οι καθημερινές προσβολές, η πολιτική στοχοποίηση (συνεργάτης της έχει ισχυριστεί ενώπιον αρκετών μαρτύρων πως εργαζόμενοι της Διεύθυνσης ανήκουν στο “κλίμα” της Βίλας Αμαλίας), οι υπαινιγμοί από τα έδρανα της Βουλής κατά εργαζομένων, η έλλειψη οποιασδήποτε συνεργασίας, αλλά, κυρίως, η αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου για επίλυση των κρίσιμων προβλημάτων που χαρακτηρίζουν ολόκληρο τον χώρο της ψυχικής υγείας, οδηγώντας στα όριά τούς ασθενείς και εργαζόμενους. Προσπαθώντας να δικαιολογήσει την αδράνειά της για την αντιμετώπιση των εξαιρετικά σοβαρών αυτών προβλημάτων, η κα Σκοπούλη συστηματικά επιλέγει να στοχοποιεί τους εργαζόμενους στη Διεύθυνση Ψυχικής Υγείας ως διεφθαρμένους. Αποκορύφωμα αυτής της τακτικής ήταν ο κοινοβουλευτικός διάλογος της προηγούμενης εβδομάδας.

Παρόλα αυτά ξεχνάει ότι την ευθύνη για την κατεύθυνση της πολιτικής σχετικά με την ψυχική υγεία δεν την έχουν οι εργαζόμενοι, ίσως ούτε οι προϊστάμενοι της διεύθυνσης, αλλά οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες. Επιλογές των πολιτικών ηγεσιών ήταν κατά κύριο λόγο οι ΜΚΟ στις οποίες βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό το Εθνικό Πρόγραμμα Ψυχαργώς. Προσωπική επιλογή του νυν Υπουργού Εξωτερικών και πρώην Υπουργού Υγείας ήταν η ανάθεση και επιχορήγηση δράσεων στη ΜΚΟ "Επανένταξη", για την οποία η κα Σκοπούλη διατείνεται τώρα ότι δε γνώριζε τίποτα. Προσωπικές επιλογές των πασοκικών και νεοδημοκρατικών ηγεσιών του Υπουργείου ήταν οι μισές από τις ΜΚΟ που εμπλέκονται στο χώρο της Ψυχικής Υγείας, και πολλές από τις οποίες έχουν ελεγχθεί, ελέγχονται και θα ελεγχθούν για κακοδιαχείριση και διασπάθιση δημόσιου χρήματος. Προσωπικές επιλογές των πολιτικών ηγεσιών ήταν η κάλυψη των ιδιοκτητών κάποιων από αυτές τις εταιρίες, οι οποίες εκμεταλλεύονταν σταθερά τους εργαζόμενους σε αυτές, ενώ οι ίδιοι (πάλι λόγω πολιτικών επιλογών) πλούτιζαν με εξωφρενικούς μισθούς. Προσωπικές επιλογές των υπουργών των συγκυβερνώντων με την κα Σκοπούλη κομμάτων ήταν οι εταιρίες που εδώ και πολλά χρόνια λαμβάνουν εκατομμύρια για την υποστήριξη του έργου της Διεύθυνσης, τη στιγμή που με πολύ λιγότερα χρήματα (για προσλήψεις δημόσιων λειτουργών) θα μπορούσε να ξεπεραστεί το πρόβλημα της υποστελέχωσης και του ολοένα αυξανόμενου όγκου εργασίας. Προσωπικές επιλογές των προκατόχων της και της ίδιας είναι η κατανομή των κοινοτικών κονδυλίων. Προσωπικές επιλογές της ίδιας είναι πια η κατανομή των πόρων για τις δομές Ψυχικής Υγείας. Για όλα αυτά τα περιστατικά κακοδιαχείρισης και αυθαιρεσιών, για την ανάγκη εξορθολογισμού των δαπανών, για όλα τα ζητήματα που αφορούσαν τον χώρο της ψυχικής υγείας, οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες του Υπουργείου, όπως και η κα Σκοπούλη, ήταν ενήμερες, μετά από πολλά ενημερωτικά, ερωτήματα και υπομνήματα των εργαζομένων στη Διεύθυνση.

Η κα Σκοπούλη σκόπιμα παραβλέπει τη δουλειά χρόνων των εργαζομένων της Διεύθυνσης, τη συμβολή τους στη θεμελίωση ενός πρωτοποριακού, ανοιχτού και προοδευτικού εθνικού σχεδίου για την Ψυχική Υγεία, την πέρα όποιων υπαινιγμών στάση τους και την αφοσίωσή τους σε έναν τόσο ευαίσθητο τομέα. Όπως πολλές φορές παλιότερα, έτσι και πρόσφατα, οι εργαζόμενοι στη Διεύθυνση πήραν θέση πάνω σε ένα εξαιρετικά κρίσιμο ζήτημα, όπως αυτό της εκμετάλλευσης των συντάξεων των φιλοξενούμενων στις Μονάδες Ψυχικής Υγείας. Για αυτή τους τη θέση έγιναν στόχος λίβελων και έμμεσων απειλών από την τότε πολιτική ηγεσία. Όταν ανέλαβε η κα Σκοπούλη δεσμεύτηκε ότι θα κάνει πράξη όσα οι εργαζόμενοι στη Διεύθυνση είχαν αναδείξει. 8 μήνες μετά, οι δεσμεύσεις της έχουν μείνει υποσχέσεις. Η ολιγωρία που επέδειξε σε ένα τόσο κρίσιμο ανθρωπιστικό ζήτημα ίσως καταδεικνύει την έλλειψη πολιτικής βούλησης να επιλυθούν τα χρόνια προβλήματα του χώρου της ψυχικής υγείας, η οποία μεταμφιέζεται σε ανέξοδες για τη ίδια, αλλά επικίνδυνες για τους εργαζόμενους, καταγγελίες μετά από ερωτήσεις-πάσες βουλευτών του κόμματός της. Η κα Σκοπούλη σε λίγο καιρό θα κλείσει ένα χρόνο στη θέση της Υφυπουργού. Είναι πια αρκετά αστείο να καταγγέλει τα κακώς κείμενα στο Υπουργείο Υγείας, του οποίου προΐσταται πολιτικά μαζί με τους δεξιούς συγκατοίκους της.

Είναι καιρός ο σύλλογος εργαζομένων του Υπουργείου Υγείας να ξυπνήσει από τη νάρκη του και να υπερασπιστεί τους συναδέλφους που στοχοποιούνται πια ανοιχτά από την πολιτική ηγεσία.

  

 

Ψηφίσματα συμπαράστασης στην Άννα Γαϊτανίδου

 

Σωματείο Εργαζομένων σε φορείς Ψυχικά Ασθενών 

και Ευάλωτων Κοινωνικά Ομάδων (Σ.Ε.Ψ.Α.Ε.Κ.Ο)

Αθήνα, 31 Ιανουαρίου 2013

Ψήφισμα συμπαράστασης

Καταγγέλλουμε την εκδικητική απόλυση για συνδικαλιστικούς λόγους μέσω της μη ανανέωσης της σύμβασης της ειδικής παιδαγωγού Γαϊτανίδου Άννας από την ΕΛΕΠΑΠ, η διοίκηση της οποίας επικαλείται οικονομικούς λόγους (Ελληνική Εταιρεία Προστασίας και Αποκατάστασης Αναπήρων Παίδων). Η Γαϊτανίδου Άννα έχει  πλούσια και γνωστή σε όλους συνδικαλιστική δράση, καθώς είναι γραμματέας του Δ.Σ. του κλαδικού σωματείου ειδικής αγωγής (Σ.Ε.Μ.Ι.Σ.Ε.Α., Σωματείο Εργαζομένων σε Μονάδες, Ιδρύματα, Σχολεία Ειδικής Αγωγής) και τα τελευταία χρόνια εργαζόταν με σύμβαση ορισμένου χρόνου που ανανεωνόταν διαρκώς. Η παρουσία της σε κάθε αγώνα της ειδικής αγωγής, της ψυχικής υγείας αλλά και της υγείας ήταν διαρκής.

Δε θεωρούμε τυχαίο, άλλωστε το γεγονός ότι η Άννα Γαϊτανίδου τον προηγούμενο μήνα είχε προβεί σε εξώδικο μαζί με άλλους συναδέλφους της προκειμένου να υπερασπιστεί το κεκτημένο να μην εργαστούν τις ημέρες μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, όπως ίσχυε επί δεκαετίες στην ΕΛΕΠΑΠ.

Ο χώρος της ειδικής αγωγής, όπως κάθε χώρος που υπηρετεί ανθρώπους, θα έπρεπε να αντισταθεί σε κάθε προσπάθεια συρρίκνωσης, εμπορευματοποίησης αλλά και έκπτωσης της ποιότητας της δουλειάς του. Εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα και αξιοπρέπεια έχουν σα συνέπεια τον εκφυλισμό κάθε είδους υπηρεσίας. Η διοίκηση της ΕΛΕΠΑΠ αν επιμείνει στην απόλυση της συναδέλφου απλά θα προστεθεί στη λίστα όλων αυτών των διοικήσεων που δεν έχουν ανθρώπινο πρόσωπο, που δε θα μπορεί κάποιος να εμπιστευτεί για τις υπηρεσίες της σε αυτό τον ευαίσθητο πληθυσμό των παιδιών με αναπηρία και των οικογενειών τους. Η απόλυση της Γαϊτανίδου, δυστυχώς έρχεται να προστεθεί σε μια μακρά σειρά απολύσεων, μη ανανεώσεων συμβάσεων και τρομοκρατίας στους χώρους της ειδικής αγωγής και της ψυχικής υγείας, αλλά και σε όλους τους εργασιακούς χώρους.

Αν δεν ανανεωθεί η σύμβαση της συναδέλφου, όλοι εμείς, σωματεία εργαζομένων, θα ασκήσουμε κάθε νόμιμο και συνδικαλιστικό δικαίωμα για να συνεχίσει η Άννα Γαϊτανίδου να κάνει τη δουλειά της, την οποία η διοίκηση αναγνώρισε πως την ασκούσε με συνέπεια και ευθύνη.

Το Δ.Σ. του Σ.Ε.Ψ.Α.Ε.Κ.Ο

Διαβάστε τα ψηφίσματα συμπαράστασης του Σωματείου των Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης της Χρήσης Εξαρτησιογόνων Ουσιών, του Συλλόγου Εργαζομένων ΟΚΑΝΑ και των Εργαζομένων στο υπουργείο Υγείας