Ο κ. Χάρης Βαρουχάκης, ψυχίατρος και πρώην Διευθυντής της Ιατρικής Υπηρεσίας του Ψ.Ν.Α. (Δαφνί), σχολιάζει το δελτίο τύπου του Διοικητή του Ψ.Ν.Α. της 6ης Οκτωβρίου 2014 σχετικά με τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στο Ψ.Ν.Α. και υπενθυμίζει με απλά λόγια, σε όσους "δεν ξέρουν" ή "δεν θυμούνται", τους στόχους της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης:
1. Πολλοί δεν ξέρουν -ή καμώνονται πως δεν ξέρουν- ότι η κατάργηση των γιγαντιαίων και αποκρουστικών ασύλων, η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των αρρώστων και η μετακίνησή τους από τα άσυλα στην κοινότητα, δεν ήταν ο στόχος της, αλλά μόνο οι απαραίτητες και στοιχειώδεις προϋποθέσεις για να επιτευχθεί η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση. Δεν ήταν αυτοσκοπός που πρέπει να επιτευχθεί παντί τρόπω, με κάθε μέσο ή με μεθόδους που θυμίζουν «τελικές αλλά ναζί λύσεις». Και πολλοί ξεχνούν ή καμώνονται πως δεν ξέρουν ότι η βελτίωση των συνθηκών της ζωής των αρρώστων στο βαθμό που κερδήθηκε είναι πολύ μικρότερη από αυτή που επέβαλλε η μετά τόσα χρόνια αύξηση του δημόσιου πλούτου της χώρας, η παγκόσμια κατακραυγή και το χρέος τιμής προς τις χιλιάδες των αρρώστων που πέθαναν πολύ πριν από την ώρα τους, βασανιζόμενοι και ψυχικά νεκροί πολύ πριν από το βιολογικό τους θάνατο στα πανάθλια άσυλα που είχαν στηθεί εναντίον τους.
2. Στόχος της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης όπως την οραματίστηκαν οι εμπνευστές της και όσοι πορεύτηκαν σύμφωνα με τις αρχές και τις αξίες της δεν είναι απλώς να επιβιώσει ο άρρωστος. Αλλά να επιβιώσει ως άνθρωπος. Δεν είναι να επιβιώσει ως όν που οι μόνες ανάγκες του και τα μόνα του δικαιώματα είναι «Μαμ, κακά και νάνι». Και οι μόνες του υποχρεώσεις να μη πειράζει, να μη ενοχλεί, να μη ταράσσει τη μακάρια και αναίσθητη γαλήνη των άλλων.
3. Σκοπός, πνεύμα, αίμα και σάρκα της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης είναι να ξαναβρεί ο άρρωστος το χαμένο του Πρόσωπο, να ξαναζήσει το θαύμα της ανθρώπινης ύπαρξης της μοναδικής και ανεπανάληπτης που παραμένει η ίδια και ταυτόχρονα διαφορετική στη πορεία του χρόνου.
4. Στο Πρόσωπο του Ανθρώπου επικεντρώνονται οι προσπάθειες. Ένα Πρόσωπο που έχει και άλλες ανάγκες εκτός από τις βασικές για την επιβίωση του. Να νιώσει τη χαρά της δημιουργίας, τη χαρά από την αγωγή της ψυχής του, τη χαρά από την συνύπαρξη εν κοινωνία με τους άλλους, τη χαρά από την ανταλλαγή συναισθημάτων και όλες τις άλλες κοινές και πανανθρώπινες χαρές (και τις λύπες). Και ακόμη τη χαρά από τη συνείδηση και την εκπλήρωση του χρέους του προς τους άλλους.
5. Στόχος της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης, που αφορά όλους –πάσχοντες και υγιείς– είναι επίσης, να μη χάσει ποτέ ξανά άνθρωπος το Πρόσωπό του. (Και γι’ αυτό πρέπει να ξανασκεφτούμε τι πράττουμε, όταν μιλάμε για πρόσωπα που πάσχουν, και τα χαρακτηρίζουμε ως «περιστατικά» ή ως «λήπτες υπηρεσιών». Γιατί σοβαροί για τους πάσχοντες κίνδυνοι ελλοχεύουν από τη χρήση όρων που έχουν τις ρίζες τους στην άνυδρη επικράτεια των αριθμών και τη στενόκαρδη τεχνοκρατική αντίληψη των πραγμάτων).
6. Γι‘ αυτή τη Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση πάλευαν λοιπόν πριν από τριάντα και περισσότερα χρόνια αυτοί που τολμά και ειρωνεύεται τώρα ο Διοικητής του Ψ.Ν.Α. Και όχι γι’ αυτή που ακάθεκτη καταποντίστηκε και κατάντησε γραφή κενή περιεχομένου και σύνθημα προς εξαπάτηση των αφελών ή όσων δεν γνωρίζουν, και άγρα των ψήφων τους.
7. Οργή προκαλούν αυτά τα παιδικά παιχνίδια με τους αριθμούς και η μπακαλίστικη χρήση τους που οδήγησε στο συμπέρασμα ότι «…από τους 4.500 χρόνιους ασθενείς που υπήρχαν στα ψυχιατρεία, σήμερα έχουν απομείνει μόνο 240 …οι 4.260 αποασυλοποιήθηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια». Αυτοί οι 4.260 άρρωστοι, λοιπόν, μετρημένοι ένας προς ένα από τον κ. Διοικητή ζουν και βασιλεύουν. Κανείς από αυτούς δε πέθανε στα δέκα χρόνια που πέρασαν, κανείς δεν νοσηλεύεται σε ιδιωτική κλινική, κανείς δεν νοσηλεύεται στα Ψυχιατρεία που δεν έκλεισαν ακόμα. (Και, προφανώς, πολλοί από αυτούς απολαμβάνουν τις υπηρεσίες αμαρτωλών Ν.Π.Ι.Δ., που ό ίδιος ο κ. Διοικητής και οι προϊστάμενοί του κατακεραύνωναν πριν λίγο καιρό για τις ατασθαλίες τους. Και προφανώς επίσης οι υπόλοιποι 240 που ξέμειναν από το θαύμα περιμένουν με αγωνία τη δική τους σειρά να ευτυχήσουν).
8. Αντί ο κ. Διοικητής λοιπόν να ονειρεύεται τέτοια θαύματα και να ζητάει «το όνομα και το επίθετο ενός χρόνιου ασθενούς ...ο οποίος ζει σε παγκάκι ή κάτω από γέφυρα», ας ζητήσει να μάθει τουλάχιστον, έστω και τώρα, που βρίσκονται οι ασθενείς του Νοσοκομείου που διοικεί, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στα Οικοτροφεία των Ν.Π.Ι.Δ. Και βέβαια, με ποιες διαδικασίες μεταφέρθηκαν, ποιος υπέγραψε το εξιτήριό τους, ποιο Ν.Π.Ι.Δ. ενεπλάκη στη μεταφορά τους, ποια η σχέση του Ν.Π.Ι.Δ με τον υπογράψαντα το εξιτήριο. Και κυρίως να μάθει ποιοι από αυτούς πέθαναν και ποια ήταν η αιτία του θανάτου τους. Γιατί, όπως του έχω ξαναπεί, προ αυτού Διοικητής, όταν ρωτήθηκε εγγράφως σχετικά, πριν από τέσσερα χρόνια και βάλε, από το Συνήγορο του Πολίτη και μένα ως εκπρόσωπο της ΕΨΕ, δεν μας απάντησε. Κανείς τους εκεί στο Δαφνί δεν ήξερε, ούτε ενδιαφέρθηκε να μάθει τι είχαν απογίνει οι άρρωστοι., που με τέτοιες μεθοδεύσεις, που δυστυχώς επαναλαμβάνονται, «αποασυλοποιήθηκαν».
2. Στόχος της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης όπως την οραματίστηκαν οι εμπνευστές της και όσοι πορεύτηκαν σύμφωνα με τις αρχές και τις αξίες της δεν είναι απλώς να επιβιώσει ο άρρωστος. Αλλά να επιβιώσει ως άνθρωπος. Δεν είναι να επιβιώσει ως όν που οι μόνες ανάγκες του και τα μόνα του δικαιώματα είναι «Μαμ, κακά και νάνι». Και οι μόνες του υποχρεώσεις να μη πειράζει, να μη ενοχλεί, να μη ταράσσει τη μακάρια και αναίσθητη γαλήνη των άλλων.
3. Σκοπός, πνεύμα, αίμα και σάρκα της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης είναι να ξαναβρεί ο άρρωστος το χαμένο του Πρόσωπο, να ξαναζήσει το θαύμα της ανθρώπινης ύπαρξης της μοναδικής και ανεπανάληπτης που παραμένει η ίδια και ταυτόχρονα διαφορετική στη πορεία του χρόνου.
4. Στο Πρόσωπο του Ανθρώπου επικεντρώνονται οι προσπάθειες. Ένα Πρόσωπο που έχει και άλλες ανάγκες εκτός από τις βασικές για την επιβίωση του. Να νιώσει τη χαρά της δημιουργίας, τη χαρά από την αγωγή της ψυχής του, τη χαρά από την συνύπαρξη εν κοινωνία με τους άλλους, τη χαρά από την ανταλλαγή συναισθημάτων και όλες τις άλλες κοινές και πανανθρώπινες χαρές (και τις λύπες). Και ακόμη τη χαρά από τη συνείδηση και την εκπλήρωση του χρέους του προς τους άλλους.
5. Στόχος της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης, που αφορά όλους –πάσχοντες και υγιείς– είναι επίσης, να μη χάσει ποτέ ξανά άνθρωπος το Πρόσωπό του. (Και γι’ αυτό πρέπει να ξανασκεφτούμε τι πράττουμε, όταν μιλάμε για πρόσωπα που πάσχουν, και τα χαρακτηρίζουμε ως «περιστατικά» ή ως «λήπτες υπηρεσιών». Γιατί σοβαροί για τους πάσχοντες κίνδυνοι ελλοχεύουν από τη χρήση όρων που έχουν τις ρίζες τους στην άνυδρη επικράτεια των αριθμών και τη στενόκαρδη τεχνοκρατική αντίληψη των πραγμάτων).
6. Γι‘ αυτή τη Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση πάλευαν λοιπόν πριν από τριάντα και περισσότερα χρόνια αυτοί που τολμά και ειρωνεύεται τώρα ο Διοικητής του Ψ.Ν.Α. Και όχι γι’ αυτή που ακάθεκτη καταποντίστηκε και κατάντησε γραφή κενή περιεχομένου και σύνθημα προς εξαπάτηση των αφελών ή όσων δεν γνωρίζουν, και άγρα των ψήφων τους.
7. Οργή προκαλούν αυτά τα παιδικά παιχνίδια με τους αριθμούς και η μπακαλίστικη χρήση τους που οδήγησε στο συμπέρασμα ότι «…από τους 4.500 χρόνιους ασθενείς που υπήρχαν στα ψυχιατρεία, σήμερα έχουν απομείνει μόνο 240 …οι 4.260 αποασυλοποιήθηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια». Αυτοί οι 4.260 άρρωστοι, λοιπόν, μετρημένοι ένας προς ένα από τον κ. Διοικητή ζουν και βασιλεύουν. Κανείς από αυτούς δε πέθανε στα δέκα χρόνια που πέρασαν, κανείς δεν νοσηλεύεται σε ιδιωτική κλινική, κανείς δεν νοσηλεύεται στα Ψυχιατρεία που δεν έκλεισαν ακόμα. (Και, προφανώς, πολλοί από αυτούς απολαμβάνουν τις υπηρεσίες αμαρτωλών Ν.Π.Ι.Δ., που ό ίδιος ο κ. Διοικητής και οι προϊστάμενοί του κατακεραύνωναν πριν λίγο καιρό για τις ατασθαλίες τους. Και προφανώς επίσης οι υπόλοιποι 240 που ξέμειναν από το θαύμα περιμένουν με αγωνία τη δική τους σειρά να ευτυχήσουν).
8. Αντί ο κ. Διοικητής λοιπόν να ονειρεύεται τέτοια θαύματα και να ζητάει «το όνομα και το επίθετο ενός χρόνιου ασθενούς ...ο οποίος ζει σε παγκάκι ή κάτω από γέφυρα», ας ζητήσει να μάθει τουλάχιστον, έστω και τώρα, που βρίσκονται οι ασθενείς του Νοσοκομείου που διοικεί, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στα Οικοτροφεία των Ν.Π.Ι.Δ. Και βέβαια, με ποιες διαδικασίες μεταφέρθηκαν, ποιος υπέγραψε το εξιτήριό τους, ποιο Ν.Π.Ι.Δ. ενεπλάκη στη μεταφορά τους, ποια η σχέση του Ν.Π.Ι.Δ με τον υπογράψαντα το εξιτήριο. Και κυρίως να μάθει ποιοι από αυτούς πέθαναν και ποια ήταν η αιτία του θανάτου τους. Γιατί, όπως του έχω ξαναπεί, προ αυτού Διοικητής, όταν ρωτήθηκε εγγράφως σχετικά, πριν από τέσσερα χρόνια και βάλε, από το Συνήγορο του Πολίτη και μένα ως εκπρόσωπο της ΕΨΕ, δεν μας απάντησε. Κανείς τους εκεί στο Δαφνί δεν ήξερε, ούτε ενδιαφέρθηκε να μάθει τι είχαν απογίνει οι άρρωστοι., που με τέτοιες μεθοδεύσεις, που δυστυχώς επαναλαμβάνονται, «αποασυλοποιήθηκαν».
Διαβάστε και το κείμενο της Πρωτοβουλίας για ένα Πολύμορφο Κίνημα για την Ψυχική Υγεία:
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.