Αποσπάσματα από συνεντεύξεις για θέση εργασίας
Περίπτωση 1:
Ερώτηση: Υπήρξαν καταστάσεις που σας δυσκόλεψαν κατά τη διάρκεια της πρακτικής σας άσκησης (σε δημόσιο ψυχιατρείο);
Απάντηση: Όχι, ήμουν ευχαριστημένος από το τμήμα.
...
Ερώτηση: Ποιες ήταν οι παρεμβάσεις σε καταστάσεις κρίσης;
Απάντηση: Τους δέναμε.
Ερώτηση: Εσείς συμμετείχατε στη διαδικασία αυτή; Δεν δυσκολευτήκατε...
Απάντηση: Ναι, τις πρώτες δυο – τρεις φορές δυσκολεύτηκα. Μετά έμαθα να χειρίζομαι τους ιμάντες και ήταν εύκολο.
Περίπτωση 2:
Ερώτηση: Υπήρξαν καταστάσεις που σας δυσκόλεψαν κατά τη διάρκεια της εργασίας σας (σε οικοτροφείο ιδιωτικού φορέα);
Απάντηση: Όχι, γενικά δεν είχα προβλήματα.
...
Ερώτηση: Χρειάστηκε να αντιμετωπίσετε κάποια κατάσταση κρίσης;
Απάντηση: Ναι, αρκετές φορές.
Ερώτηση: Ποιες ήταν οι παρεμβάσεις σας;
Απάντηση: Συνήθως τους κλειδώναμε σε ένα δωμάτιο.
Ερώτηση: Σας δυσκόλεψε αυτό;
Απάντηση: Όχι, δεν υπήρχε πρόβλημα. Το δωμάτιο ήταν ειδικά διαμορφωμένο και δεν κινδύνευαν.
Ερώτηση: Υπήρξαν καταστάσεις που σας δυσκόλεψαν κατά τη διάρκεια της πρακτικής σας άσκησης (σε δημόσιο ψυχιατρείο);
Απάντηση: Όχι, ήμουν ευχαριστημένος από το τμήμα.
...
Ερώτηση: Ποιες ήταν οι παρεμβάσεις σε καταστάσεις κρίσης;
Απάντηση: Τους δέναμε.
Ερώτηση: Εσείς συμμετείχατε στη διαδικασία αυτή; Δεν δυσκολευτήκατε...
Απάντηση: Ναι, τις πρώτες δυο – τρεις φορές δυσκολεύτηκα. Μετά έμαθα να χειρίζομαι τους ιμάντες και ήταν εύκολο.
Περίπτωση 2:
Ερώτηση: Υπήρξαν καταστάσεις που σας δυσκόλεψαν κατά τη διάρκεια της εργασίας σας (σε οικοτροφείο ιδιωτικού φορέα);
Απάντηση: Όχι, γενικά δεν είχα προβλήματα.
...
Ερώτηση: Χρειάστηκε να αντιμετωπίσετε κάποια κατάσταση κρίσης;
Απάντηση: Ναι, αρκετές φορές.
Ερώτηση: Ποιες ήταν οι παρεμβάσεις σας;
Απάντηση: Συνήθως τους κλειδώναμε σε ένα δωμάτιο.
Ερώτηση: Σας δυσκόλεψε αυτό;
Απάντηση: Όχι, δεν υπήρχε πρόβλημα. Το δωμάτιο ήταν ειδικά διαμορφωμένο και δεν κινδύνευαν.
Παρόμοιες ήταν οι απαντήσεις αρκετών υποψηφίων. Προφανώς, η παρέμβαση στην κρίση, σε πολλούς χώρους ψυχικής υγείας, συνεχίζει να συνδέεται με την καθήλωση ή την απομόνωση του ασθενούς. Επίσης, φαίνεται ότι δεν προηγείται καμία άλλη παρέμβαση πριν την εφαρμογή των παραπάνω πρακτικών. Όμως, το πιο απογοητευτικό είναι ότι οι πρακτικές αυτές αναφέρονται από νέους επαγγελματίες ως κάτι το “φυσιολογικό” και χωρίς καμία διάθεση κριτικής τους.
και η ψυχιατρική μεταρρύθμιση συνεχίζεται...
14 σχόλια:
Α, έπρεπε να με καλέσετε κι εμένα:
Ερώτηση: Υπήρξαν καταστάσεις που σας δυσκόλεψαν κατά τη διάρκεια της εργασίας σας σε οικοτροφείο ιδιωτικού φορέα;
Απάντηση: Όχι, γενικά δεν είχα προβλήματα.
...
Ερώτηση: Χρειάστηκε να αντιμετωπίσετε κάποια κατάσταση κρίσης;
Απάντηση: Ναι, αρκετές φορές.
Ερώτηση: Ποιες ήταν οι παρεμβάσεις σας;
Απάντηση: Α, όχι και πολλά πράγματα, τους αφήναμε να χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο μέχρι να σπάσει το ένα ή το άλλο!
Ερώτηση: Μα γιατί δεν έπαιρναν τα φάρμακα τους;
Απάντηση: Γιατί ο ψυχίατρος ήταν υπάλληλος των γονιών και οι γονείς δεν επιθυμούσαν τα παιδιά τους να μπλέκουν με ψυχοφάρμακα. Πίστευαν πολύ στην ιδέα ότι μια μέρα θα έλιωνε η παγωμένη τους καρδούλα και θα γίνονταν καλά!
Ερώτηση: Σας δυσκόλεψε αυτό;
Απάντηση: Όχι, δεν υπήρχε πρόβλημα. Οι τοίχοι ήταν φτιαγμένοι από γερά υλικά και δεν έσπαγαν με τίποτα...
silent, ήταν θέση νοσηλευτή γι' αυτό δεν σε καλέσαμε. Θα έπρεπε όμως γιατί χάσαμε αυτή την ιστορία.
Σε ευχαριστώ που συμπλήρωσες την ανάρτηση με άλλη μια περίπτωση.
Δεν το 'πα με παράπονο βρε, εξάλλου μετά κι από την ιστορία που ανέφερα παραπάνω έχει κλείσει οριστικά για ΄μένα αυτός ο επαγγελματικός τομέας :(
Νομίζω θα σε ενδιέφερε αυτό:
http://www.dailymotion.com/video/xgib22_tvxs-gr-yy-yyyyyyyyy_people
Το ξέρω :)
Μα, γιατί απογοητεύεσαι; Δεν είναι όλα έτσι. Υπάρχουν και εξαιρέσεις, αν και (κυρίως αυτές) πλήττονται από παντού. Χρειάζεται παραληρηματική αισιοδοξία, όπως έλεγε κάποιος, για να αλλάξει κάτι.
Ευχαριστώ για το βίντεο, έχει ενδιαφέρον. Έχει και η κατερίνα σχετικό ποστ.
Αυτό που έγραψες στον επίλογο της ανάρτησης, είναι που με ενοχλεί κι εμένα. Πόσο 'φυσιολογικά' νομίζουν ότι είναι αυτά, σαν θεραπευτικές πρακτικές, πολλοί επαγγελματίες στο χώρο της ψυχικής υγείας και πόσο εύκολα αποδέχονται ότι γίνονται όλα για το 'καλό' των ψυχικά πασχόντων..
Ταιριάζει το γνωστό τραγούδι του Μηλιώκα κι εδώ.
Καλησπέρα psi-action. Είδα τ' ονομά μου και σας ήρθα, τώρα που βρήκα λίγο χρόνο, αλλιώς ξέρεις.. περνάω σιωπηλά..
Κατερίνα, καλά έκανες και ήρθες γιατί μας έλειψες :)
Πιστεύω ότι είναι γενικό το κακό. Έχουμε μάθει να λειτουργούμε με εύκολες λύσεις (σε όλα τα επαγγέλματα) και εκλογικεύουμε τις (κακές) πρακτικές μας, λέγοντας: έτσι μου το έδειξαν, υπάρχει έλλειψη προσωπικού, δεν αμείβομαι καλά, δεν μπορώ να αλλάξω μόνος μου την κατάσταση κτλ
Οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας γιατί να λειτουργούν διαφορετικά;
Μία μικρή παρατήρηση εδώ, ως παθών προσωπικά και κακοποιημένος από την ελληνική ψυχιατρική μεταρρύθμιση (πολλαπλώς, όχι μόνο από το παράδειγμα που ανέφερα πριν):
Για να μπορέσουν οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας να κάνουν τη δουλειά τους σωστά, επαγγελματικά και ανθρώπινα, θα πρέπει να λειτουργεί σωστά και όλο το σύστημα: και να εκπαιδεύονται οι ίδιοι, και το προσωπικό να επαρκεί, και να αμείβονται καλά, και να έχουν την συμπαράσταση του φορέα.
Όλα αυτά μαζί σπάνια συμβαίνουν στην Ελλάδα, με μερικές φωτεινές εξαιρέσεις ευτυχώς, αφενός γιατί κανείς δεν ελέγχεται από πουθενά και αφετέρου γιατί πολλοί ανίδεοι και επικίνδυνοι είπαν να πάρουν από ένα (μεγάλο) κομμάτι από την υπόθεση "ψυχιατρική μεταρρύθμιση"-και δεν αναφέρομαι μόνο στις ιδιωτικές "πρωτοβουλίες".
Όχι ότι όλα αυτά απαλλάσσουν απαραίτητα τους εργαζομένους, όταν όμως φτάνουν να αρρωστήσουν και οι ίδιοι είναι αργά και πάντα την πληρώνουν οι μόνοι που δεν φταίνε...
silent, συμφωνώ ότι η κύρια ευθύνη είναι του κράτους και των φορέων (δημόσιων και ιδιωτικών). Στις περιπτώσεις που αναφέρονται στην ανάρτηση είναι σαφές ότι οι φορείς λειτουργούν με κακοποιητικό τρόπο και οι εργαζόμενοι “εκπαιδεύονται” να λειτουργούν και αυτοί το ίδιο (γι' αυτό και ο τίτλος της ανάρτησης).
Όμως, δεν μπορώ να μη σχολιάσω και την ατομική ευθύνη.
Αν δεχτούμε ότι οι εργαζόμενοι δεν φταίνε, θα πρέπει να απαλλάξουμε από τις ευθύνες και αυτόν που πυροβολεί (γιατί φταίει το σύστημα που του οπλίζει το χέρι).
Σαφώς και η καθήλωση, η απομόνωση,η καταναγκαστική νοσηλεία και χορηγηση φαρμακων με τη σειρα που τα ανεφερα θα πρεπει να αποτελουν τις ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ λύσεις και φυσικά και δεν θα πρεπει να γίνεται κατάχρηση(η οποια δυστυχώς συντελείται για κάποιους λόγους).
Αλλά υπάρχουν και ψυχιατρικά περιστατικά στα οποία τα άνωθεν είναι δυστυχώς αναπόφευκτα..κ δεν μου αρέσει να κατηγορώ επαγγελμ. ψυχικής υγείας για έλλειψη ανθρωπισμού απο τη στιγμή που δεν καλούμαι εγώ αλλά αυτοί να αντιμετωπίσουν μία οξεία κατάσταση.. πάντως το θέμα για μένα κυρίως είναι ο ασθενής να μην φτάνει σε αυτό το σημείο και αυτός είναι νομίζω και ο ΣΚΟΠΟΣ της ψυχιατρικής μεταρρυθισμης..
ευχαριστώ κ καλό βραδυ PSI-ACTION!
..επίσης είδα και το συνδεσμο σχετικά με τον P.Lehmann και θεωρω τον τιτλo {επιζώντα της ψυχιατρικής} ατυχή(κυρίως το {της ψυχιατρικής})...
Χρήστο, από τα αποσπάσματα φαίνεται αν οι πρακτικές αυτές εφαρμόζονται ως έσχατη λύση. Μάλλον καθημερινή πρακτική είναι και μάλιστα χωρίς να προηγείται κάποια προσπάθεια για την αποφυγή τους. Κυρίως, όμως, το σχόλιό μου είναι: “οι πρακτικές αυτές αναφέρονται από νέους επαγγελματίες ως κάτι το φυσιολογικό και χωρίς καμία διάθεση κριτικής τους”, όπως γράφω και στο τέλος της ανάρτησης.
Βέβαια, το θέμα είναι να μην φτάνουμε εκεί, δηλαδή να προλαμβάνουμε και όχι να αντιμετωπίζουμε. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Όσο για το “επιζώντες”, δεν είναι δική μου εφεύρεση. Το κίνημα αποκαλείται έτσι (survivors of psychiatry) και οφείλω να το σεβαστώ.
Σε ευχαριστώ για τα σχόλια
Σίγουρα, δεν αμφιβάλλω ότι ψυχιατρικοί ασθενείς έπεσαν θύματα κακής άσκησης και ιατρικών λαθών (όπως άλλωστε συμβαίνει και σε πολλές άλλες ιατρ. ειδικότητες, για να μην ξεχνιόμαστε)και αναγνωρίζω κ σέβομαι κ εγώ το γεγονός ότι ζητούν δικαίωση..
απλά στην ψυχιατρική είναι δυσκολο να δει κανείς την άλλη πλευρά, γιατι κάποιος ασθενής που έχει βοηθηθει πραγματικά, δύσκολα θα βγει να το πει λόγω του κοινωνικού στιγματισμού.
Δεν νομίζω να μιλάμε για ιατρικό λάθος σε αυτές τις περιπτώσεις. Εκτός αν το "ιατρικό λάθος" έχει γίνει ο κανόνας.
Πραγματικά, στην ψυχιατρική είναι δύσκολο να βγει ο ασθενής και να πει πόσο βοηθήθηκε, αλλά σκέψου και πόσο δύσκολο είναι να βγει και να καταγγείλει μια κακή πρακτική ή ένα "ιατρικό λάθος". Δεν πιο εύκολο να βρει το δίκιο του, για παράδειγμα, ένας καρδιολογικός ασθενής που στρέφεται εναντίον του γιατρού του σε σχέση με έναν ψυχιατρικό ασθενή;
Επιτέλους και μερικές φωνές στο σκοτάδι της Ελληνικής Ψυχιατρικής Μετρρύθμισης των καρεκλοκένταυρων ηθικολογούντων της άλλης άποψης
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.