ΨΝΑ: Ανοίγει ο δρόμος της επιστροφής στα ιδρύματα

 

ΤΟ ΨΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΤΑ ΠΡΩΤΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΣΤΟ ΑΣΥΛΟ

ΕΝΟΙΚΟΙ ΕΞΩΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΗΣ ΣΤΕΓΑΣΤΙΚΗΣ ΔΟΜΗΣ ΤΟΥ ΨΝΑ 

ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ

Στο δρόμο, που έχει ήδη ανοίξει, της «επιστροφής στο ψυχιατρείο», διεκδικεί τα πρωτεία και μπαίνει επικεφαλής το ίδιο το ψυχιατρείο. Την ίδια στιγμή που καταρρέουν οι ΜΚΟ και επικρέμαται η επιστροφή εκατοντάδων πρώην εγκλείστων εκεί, απ΄ όπου φάνηκε αρχικά ότι διέφυγαν, στις πτέρυγες του ασύλου (που σιγά - σιγά ξανανοίγουν), το ΨΝΑ, με τον άμεσο έλεγχο που έχει πάνω στις άνω των εκατό δικές του στεγαστικές μονάδες, αποδεικνύεται πιο ταχύ και πιο αποτελεσματικό: 21 ένοικοι, κυρίως τρίτης ηλικίας, στεγαστικής δομής στο κτίριο του «Παλμύρα» στην οδό Μάρνη, πλατεία Βάθης, μεταφέρονται με διαδικασίες fast track μέσα στο ψυχιατρείο, οι περισσότεροι στο γηροψυχιατρικό (Μποδοσάκειο) που, ήδη, ύστερα από περσινή συγχώνευση, νοσηλεύει, στο καθένα από τα δυο τμήματά του, περί τους 50-55 ασθενείς (οι περισσότεροι κατάκοιτοι), που τώρα θα ξεπεράσουν τους 65: επιστροφή στην  «προ της Λέρου» περίοδο - την περίοδο που δημιούργησε την «Λέρο».

Η ευλογοφανής δικαιολογία είναι η δραματική έλλειψη προσωπικού που υπάρχει στο ΨΝΑ, καθώς η εν λόγω στεγαστική δομή στην οδό Μάρνη (όπως πολλές άλλες του ΨΝΑ) λειτουργούσε με «μονοβάρδιες». Αντί να αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα (και πώς μπορεί ν΄ αντιμετωπιστεί με την απόλυτη υποταγή στις επιταγές του μνημονίου και  της τρόικας;) επιλέγεται ο δρόμος της διάλυσης και της ασυλοποίησης και η λογική της αποθήκης.

Όπως είναι γνωστό,  το μοναδικό κριτήριο, πλέον, για την χάραξη «πολιτικής» στην ψυχική υγεία, όπως και στην υγεία γενικότερα, από το επίπεδο της τρόικας μέχρι αυτό των εντεταλμένων διοικητών των νοσοκομείων και των αντίστοιχα εντεταλμένων συνεργατών τους, είναι η στυγνή περικοπή δαπανών - περικοπή μέχρι κυριολεκτικής εξόντωσης. Υπάρχουν, ήδη, από μακρού πυρετώδεις (αλλά αναποτελεσματικές μέχρι τώρα) ενέργειες να μεταστεγαστούν στεγαστικές δομές, που έγιναν με χρηματοδότηση του Γ΄ΚΠΣ, σε ιδιόκτητα κτίρια του δημοσίου (προκειμένου να μειωθεί η δαπάνη για ενοίκια), χωρίς να είναι κανείς σε θέση να ελέγξει τα κριτήρια της καταλληλότητας του κτιρίου, του αριθμού των ενοίκων που θα φιλοξενηθούν εκεί (πιθανό να δούμε δομές των 40 και 50 ατόμων σε ένα κτίριο, σε μια γειτονιά, με ταυτόχρονη μείωση το προσωπικού, όπως έχει αρχίσει ήδη να γίνεται σε κάποιες δομές στου ΨΝΑ), αλλά και άλλα προβλήματα, όπως το ξερίζωμα μιας δομής, που έχει αναπτύξει σχέσεις και έχει ενσωματωθεί σε μια γειτονιά εδώ και δέκα, πχ, χρόνια, σε τελείως άλλη τοποθεσία. Αυτά τα, προς το παρόν, πορευόμενα με εργώδεις διαδικασίες σχέδια συγχώνευσης/μεταστέγασης/κατάργησης δεν είναι παρά το πρώτο βήμα της επιστροφής «μέσα».

Οι συνθήκες που ήδη διαμορφώνονται, εντός του ΨΝΑ, σε μερικά από τα ήδη συγχωνευμένα ενδονοσοκομειακά τμήματα, με πολλούς ασθενείς (γύρω στους 50-60 το καθένα) με πολύπλοκες ανάγκες και εξαιρετικά λίγο, αβοήθητο και κουρασμένο προσωπικό, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πρωτοφανείς αν δεν ήταν ακριβώς οι συνθήκες στα ελληνικά (και όχι μόνο) άσυλα πριν την έναρξη της λεγόμενης «ψυχιατρικής μεταρρύθμισης», έστω και αν απέχουμε από την περίοδο αυτή όχι περισσότερο από 20 χρόνια. Φαίνεται ότι, ενώ νομίζαμε ότι είχαμε ξεκινήσει «για αλλού», στην  πραγματικότητα μοιάζει σαν να μην είχαμε φύγει ποτέ.

Ταυτόχρονα, οι συνθήκες νοσηλείας στο ΨΝΑ αποκτούν χωρίς προηγούμενο, για τα τελευταία χρόνια, κατασταλτικά χαρακτηριστικά, που μέχρι και η «Επιτροπή Προστασίας των Δικαιωμάτων των Ψυχικά Πασχόντων» του Υπουργείου άσκησε εγγράφως έντονη κριτική για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες περιθάλπονται άτομα με νοητική υστέρηση και αυτισμό στο γνωστό ως «7ο περίπτερο» (που ήδη έχει μεταφερθεί σε άλλο, παλιό και άδειο μέχρι τώρα, τμήμα), με τις πρακτικές της «προληπτικής καθήλωσης» (δηλαδή, όλο το 24ωρο), τις έγγραφες προτάσεις της Διευθύντριας της Ιατρικής Υπηρεσίας προς την Διοίκηση του ΨΝΑ για «10 ειδικές καρέκλες με μπράτσα από σίδερο – ατσάλι που θα ‘πακτωθούν’» καθώς και «ειδικών κατασκευών σε ζώνες για ορισμένους ασθενείς …. ώστε να περιορίζονται αυτοί στις καρέκλες» κλπ.

Μια βασική παράμετρος των δυσκολιών, ίσως από τις πιο σημαντικές, εν μέσω αδιεξόδων εργασιακών, θεσμικών και προσωπικών και της απελπισίας που βιώνεται από αυτό που εμφανίζεται ως έλλειψη διεξόδου και προοπτικής σε όλα τα επίπεδα, είναι η καλλιέργεια μιας συνείδησης και μιας στάσης που κυμαίνεται από την ουδέτερη (έως και ευμενή) συναίνεση, μέχρι την ανοιχτή υποστήριξη των διαδικασιών «επιστροφής στο άσυλο» ως ενός φαντασιωσικού οχυρού για την  υπεράσπιση της θέσης εργασίας και των όποιων αποδοχών εντός αυτού και στο όνομα της κοινωνικής αποστολής που, μέσα στις δεδομένες

συνθήκες, ανατίθεται σε αυτό.

Και μέσα σ΄ όλα αυτά, η Διοίκηση του ΨΝΑ, πιστή στην τροϊκάνικη λογική των «ισοδύναμων μέτρων», δεν θ΄ άφηνε δυο ορόφους του «Παλμύρα» άδειους, καθώς πληρώνει ενοίκιο για όλο το κτίριο (στο ισόγειο του οποίου στεγάζονται τα εξωτερικά ιατρεία του ΨΝΑ). Γι’ αυτό, με τις ίδιες fast track διαδικασίες, έβαλε μπροστά (ενεργώντας «χωρίς τον ξενοδόχο», βέβαια, όπως θα φανεί στη συνέχεια) την μεταφορά του «Προγράμματος γυναικών» του 18 Ανω στο Ψυχικό (λόγω προβλημάτων του εκεί κτιρίου), στους χώρους του «Παλμύρα» που έχει προγραμματιστεί ν΄ αδειάσουν - ένα πρόγραμμα, δηλαδή, απεξάρτησης από τοξικές ουσίες ακριβώς πάνω στη πλατεία Βάθης!!! Τα σχόλια περιττεύουν.

Επί όλων αυτών πρόκειται να επανέλθουμε σύντομα.

Αναδημοσίευση από το www.psyspirosi.gr