Φωνές από ένα οικοτροφείο Ψυχικής Υγείας

 

Άρθρο που έγραψαν από κοινού θεραπευτές και μέλη του Α' Οικοτροφείου της Εταιρίας Κοινωνικής Ψυχιατρικής & Ψυχικής Υγείας στα Μελίσσια.

Τριάντα χρόνια έχουν περάσει από την έναρξη της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης στην Ελλάδα, τριάντα χρόνια θεραπευτές και μέλη αγωνιζόμαστε για την εξασφάλιση ποιοτικών υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας. Με αυτό το άρθρο δε θα μιλήσουμε οι εργαζόμενοι για την υποχρηματοδότηση της Ψυχικής Υγείας ούτε για την ανασφάλεια που βιώνουμε για το τι μέλλει γενέσθαι, έχουν ήδη γραφτεί πολλά.

Με αυτό το άρθρο θέλουμε να ακουστούν οι φωνές των ενοίκων μας, για τον τρόπο που αυτοί βιώνουν όλη αυτή την κατάσταση, που τους αναγκάζει να μετακομίσουν άρον άρον γιατί δεν μπορούν πλέον να καλύψουν το νοίκι, που δεν μπορούν να έχουν ψυχαγωγία γιατί από τις ήδη μικρές τους συντάξεις αναγκάζονται να καλύψουν τους λογαριασμούς για να μη μείνουν χωρίς ρεύμα, ακόμα και ένα ζεστό σπίτι κατάντησε πολυτέλεια..

Λόγια ενοίκων:

Δεν είναι έντιμο σε ένα κράτος να μην κρατάει τις υποσχέσεις του. Η Ψυχική Υγεία είναι θεσμός και για εσάς και για εμάς, και δεν πρέπει να καταρρεύσει. Θα ήταν επιστροφή στην βαρβαρότητα, να μην μας παρέχουν τα απαραίτητα. Μου κάνει εντύπωση να βλέπω τον κόσμο να σπάει πιάτα στα μπουζούκια και εμείς να κινδυνεύουμε να επιστρέψουμε στα ψυχιατρεία. Θυμώνω που μ’ αυτό το καθεστώς δεν τιμάται η ιδιότητα του έλληνα. Έχω ζήσει στο ψυχιατρείο της Λέρου, και στεναχωριόμουνα. Οι άνθρωποι ήταν δυστυχείς. Δεν θέλω να το ξαναζήσω. Οι υπεύθυνοι του Υπουργείου είναι «θεομάχοι». Α.Α.

Κύριε Υπουργέ, με μεγάλη μου λύπη σας λέγω ότι είμαι ένοικος οικοτροφείου και παίρνω λίγη σύνταξη. Από αυτά χρειάστηκε να πληρώνω ΕΥΔΑΠ και ΔΕΗ και έχω και το πόδι μου, που πρέπει να ξοδεύω χρήματα. Κάντε κάτι σας παρακαλώ για αυτό. Θα ήθελα τη συνδρομή σας. Σας ευχαριστώ. Γ.Ε.

Θα πάω στη Λέρο; Α.Σ.

Νιώθω στεναχωρημένη γιατί λόγω οικονομικών προβλημάτων δεν μπορούμε πλέον να μένουμε εκεί που μέναμε, γιατί δεν μας δίνουν τα λεφτά για το ενοίκιο. Συνέχεια προβληματίζομαι και σκέφτομαι πως θα μου βγούν τα λεφτά της σύνταξης για να φτάνουν για τις ανάγκες μου και τις ανάγκες του Οικοτροφείου. Νιώθουμε μόνοι μας. Τ.Ε.

Χρειάστηκε να βρούμε πιο οικονομικές λύσεις για να τα βγάλουμε πέρα. Παλιά πηγαίναμε όλοι μαζί για καφέ. Πλέον δεν πάμε και γι’ αυτό στεναχωριέμαι. Με νοιάζει να είμαι υγιής και μου αρέσει να μιλάω με τους θεραπευτές. Αλλά τώρα είναι όλα πιο δύσκολα. Κ.Γ.

Θέλω να έχω καλά γεράματα. Να έχω ένα δωμάτιο σε σπίτι και να έχω και τον φίλο μου τον Κώστα. Θέλω να βγαίνω κάθε μέρα για καφέ, αλλά δεν μπορώ πάντα, γιατί πλέον πρέπει να δίνω λεφτά για φαγητό στο σπίτι και δεν φτάνει η σύνταξη μου. Το ψυγείο μας είναι άδειο και χρειάζομαι να βάλω και δόντια. Κ.Η.

Συγκεντρωνόμαστε για να μιλήσουμε για τα προβλήματα μας, τα ενδιαφέροντα μας και καταλήγουμε κάθε φορά να μιλάμε για οικονομία και πως από τις συντάξεις μας θα καλύψουμε τα χρέη του Οικοτροφείου. Κάποτε με τις συντάξεις μας πηγαίναμε όλοι μαζί για καφέ ή σε ταβέρνα. Πλέον τα έχουμε κόψει όλα για να πληρώσουμε το σουπερμάρκετ και την ΔΕΗ. Στεναχωριέμαι που δεν βρίσκεται μια λύση. Νομίζω πως δικαιούμαι ΔΕΗ, τηλέφωνο, νερό. Δεν θέλω να εκμεταλλευτώ κανένα, αλλά ούτε και επιτρέπω να μας εκμεταλλεύεται κανείς. Σ.Ν.

Οι εκάστοτε κυβερνήσεις μας έχουν υποσχεθεί πολλά γιατί «σέβονται το έργο που κάνουμε». Παράλληλα όμως χρειάζεται κάθε φορά να προσπαθούμε να εξηγήσουμε τα αυτονόητα. Ξεκίνησαν την ψυχιατρική μεταρρύθμιση δηλώνοντας την συμπαράσταση τους, οικονομική, ηθική απέναντι στους ανθρώπους που η μοίρα τους δεν είναι δεδομένη.

Κι όμως, εμείς ως εργαζόμενοι-θεραπευτές, προσπαθούμε μετά από τόσα χρόνια, να κατανοήσουμε γιατί αυτή η υπόσχεση δεν έγινε ποτέ. Αναρωτιόμαστε εάν η ψυχική υγεία, έχει λιγότερη σημασία από την ίδια την ύπαρξη του κάθε ανθρώπου. Κάποιοι μας μετρούν με αριθμούς...

Δεν παράγουμε χρήμα, βοηθάμε ανθρώπους, δυστυχείς κατά βάση, να ζήσουν με λιγότερο πόνο. Δεν ασχολούμαστε με έργα πολεοδομικά ή βιομηχανικά, αλλά το έργο μας φέρει περήφανα πολιτισμό και ανθρωπισμό.

Κι όμως πλέον δεν ξέρουμε πώς να εξηγήσουμε στους ενοίκους του Οικοτροφείου μας, που ζούμε σχεδόν την κάθε τους στιγμή και που προσπαθούμε να είμαστε συνοδοιπόροι τους στην καθημερινότητα, γιατί μοιάζουν για ακόμα μια φορά άτομα δεύτερης διαλογής. Γιατί μοιάζουν ξεχασμένοι. Γιατί πρέπει να χάσουν ότι πάσχισαν, πάλεψαν και με μεγάλο κόπο κατάκτησαν.

Η ευαισθησία τους λόγω της ασθένειας τους απέναντι σε μια τρομακτική πραγματικότητα είναι κάτι δεδομένο. Δεν μπορούμε όμως να ανεχτούμε αυτή την ίδια την πραγματικότητα να τους ταλαιπωρεί περαιτέρω, να τους τραυματίζει, να τους οδηγεί δεκαετίες πίσω, να τους φοβίζει με τρόμο για την ίδια τους την υγεία όταν οι ίδιοι αδυνατούν να καταλάβουν τους λόγους. Αναμετρήθηκαν με την ασθένεια τους, αντιμετώπισαν, δέχτηκαν και πολέμησαν τον κοινωνικό αποκλεισμό, πίστεψαν στις δυνάμεις τους κι όμως μοιάζει να μην είναι αρκετό.

Δεν είναι αρκετό;

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο tvxs.gr