Με αφορμή τις «προετοιμασίες για τμήμα "ακαταλογίστων" στο ΨΝΑ (Δαφνί)», οι οποίες επιβεβαιώνονται από την υφυπουργό Φ. Σκοπούλη, ξαναδιαβάζουμε τις θέσεις τις Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας για το συγκεκριμένο θέμα, όπως διατυπώθηκαν σε παλαιότερη επιστολή-απάντηση προς το Σύλλογο Νοσηλευτών Ψυχιατρικών Νοσοκομείων Ε.Σ.Υ. του Νομού Αττικής.
Θέμα: Νοσηλεία – Φύλαξη ασθενών στα Ψυχιατρικά Νοσοκομεία βάσει των άρθρων 69-70 του Ποινικού Κώδικα.
Σε απάντηση του εγγράφου σας με αριθμό 40/1-7-2009, η Ε.Ψ.Ε θεωρεί σκόπιμο να σας γνωρίσει τα εξής επί του εξαιρετικά σημαντικού ζητήματος που θέτετε.
1. Η Ε.Ψ.Ε έχει επισημάνει αρμοδίως ότι η προβλεπόμενη από το Πρόγραμμα «ΨΥΧΑΡΓΩΣ» οριστική κατάργηση όλων των ειδικών Ψυχιατρικών Νοσοκομείων δεν έχει αντιμετωπίσει, όπως θα έπρεπε, όλα τα ειδικότερα παρεπόμενα προβλήματα μιας τόσο ριζικής αναδιάταξης των Ψυχιατρικών Υπηρεσιών της χώρας μεταξύ των οποίων είναι και το πρόβλημα της θεραπείας και ταυτόχρονα φύλαξης, στα πλαίσια ποινικής διαδικασίας και ύστερα από απόφαση της Δικαιοσύνης, ψυχικά πασχόντων προσώπων.
2. Η θεραπεία σε συνθήκες κράτησης ψυχικά πασχόντων προσώπων που παρέβησαν τον Ποινικό Νόμο, αλλά κρίθηκαν ανίκανοι προς καταλογισμό της προβλεπόμενης ποινής, και η επίλυση των μειζόνων και δυσεπίλυτων προβλημάτων που μια τέτοια εν πολλοίς αντιφατική πρακτική συνεπάγεται, ανήκει στην ευθύνη του Υπουργείου Δικαιοσύνης και όχι του Υπουργείου Υγείας. Σε αυτή την ευθύνη, που το Υπουργείο Δικαιοσύνης από το έτος 1950 είχε αναλάβει, δεν κατέστη δυνατό να ανταποκριθεί. Από έγκυρες πληροφορίες που παρέχει ο κ. Χάρης Βαρουχάκης, μέλος της εξελεγκτικής Επιτροπής της Ε.Ψ.Ε και τέως Διευθυντής της Ιατρικής Υπηρεσίας του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής, σε εγκύκλιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης με αριθμό 137559/30-12-1950 αναφέρεται επί λέξει ότι « …ο απαλλασσόμενος ψυχοπαθής θα μετάγεται εις το εν Αθήναις Ψυχιατρικό Παράρτημα το οποίον πρόκειται να αναδιοργανωθεί εις Δικαστικόν Ψυχιατρείον εγκαθιστάμενον εις κατάλληλον κτίριον». Η ανέγερση και η λειτουργία αυτού του Δικαστικού Ψυχιατρείου εκκρεμεί εδώ και περίπου εξήντα χρόνια.
3. Η εισαγωγή και παραμονή ψυχικά πασχόντων συνήθως για πολλά χρόνια και όχι σπάνια ισοβίως στα Δημόσια Ψυχιατρικά Νοσοκομεία επιβλήθηκε εξ ανάγκης και καταχρηστικά και συνεχίζεται ακόμη παρά το όσα προβλήματα εξ αρχής δημιούργησε και παρά τις έντονες, τεκμηριωμένες και επίμονες διαμαρτυρίες του Ιατρικού Σώματος που έμεναν αναπάντητες. Ο κ. Χ. Βαρουχάκης αναφέρεται ενδεικτικά στην με αριθμό 12124-3-1988 απόφαση της Επιστημονικής Επιτροπής του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής η οποία και έγινε αποδεκτή από το Δ.Σ του Νοσοκομείου αυτού. Η απόφαση αυτή στάλθηκε στις αρμόδιες δικαστικές αρχές, αλλά δεν είχε κανένα θετικό αποτέλεσμα.
4. Η Ε.Ψ.Ε επαναλαμβάνει λοιπόν και φρονεί ότι εκφράζει τις θέσεις όλων των ψυχιάτρων που εργάζονται στα απομείναντα ψυχιατρικά Νοσοκομεία ότι:
4.1. Σε κάθε ψυχικά πάσχοντα «κρατούμενο» ή μη, εκούσια ή ακούσια νοσηλευόμενο, πρέπει να παρέχεται οποιοδήποτε θεραπευτικό μέσο που κατά την κρίση της θεραπευτικής ομάδας θα έχει ευνοϊκή επίδραση στην αποκατάσταση της ψυχικής του υγείας. Κανείς γιατρός ή άλλο μέλος της θεραπευτικής ομάδας δεν πρέπει να εξαναγκάζεται να παραβεί αυτή την αρχή.
4.2. Είναι γνωστό και γενικά πλέον αποδεκτό ότι ο αυστηρός εγκλεισμός προσώπων που εμφανίζουν ψυχική διαταραχή σε ελάχιστες περιπτώσεις και για ελάχιστο χρόνο είναι αναγκαίος, στις δε περισσότερες αποβαίνει εξαιρετικά επιβλαβής.
4.3. Είναι επίσης γνωστό και γενικά αποδεκτό ότι στα θεραπευτικά της ψυχικής διαταραχής μέτρα, με πολύ μεγάλη μάλιστα θεραπευτική αξία, πλην της φαρμακοθεραπείας ή της εξειδικευμένης ψυχοθεραπείας ανήκουν και μέθοδοι ή τεχνικές όπως π.χ. η ελεύθερη κίνηση των αρρώστων, η συμμετοχή σε προγράμματα οργάνωσης ελεύθερου χρόνου, η παρακολούθηση προγραμμάτων επαγγελματικής εκπαίδευσης, η χορήγηση αδειών εξόδου από το νοσοκομείο, η εντός ή εκτός του Νοσοκομείου ψυχαγωγία κ.τ.λ.
4.4. Κάθε πρακτική που παραγνωρίζει την θεραπευτική αξία αυτών των θεραπευτικών μέσων, που επιβάλλει περιοριστικά της ελευθερίας μέτρα και σε περιπτώσεις που δεν χρειάζονται ή με αυστηρότητα μεγαλύτερη από την απαιτούμενη ή για χρόνο μακρότερο από τον αναγκαίο, που παρεμποδίζει την πρακτική των ανοικτών θυρών και τη δημιουργία του κλίματος ελευθερίας και σεβασμού των δικαιωμάτων και της προσωπικότητας των νοσηλευομένων που πρέπει να επικρατεί σε κάθε Μονάδα Ψυχικής Υγείας, παρεμποδίζει σε μεγάλο βαθμό το θεραπευτικό έργο και αντιβαίνει ευθέως στις αρχές και τις αξίες της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης και στις σύγχρονες αντιλήψεις για την αντιμετώπιση της ψυχικής διαταραχής.
4.5. Οι Μονάδες Ψυχικής Υγείας του Ε.Σ.Υ είναι οργανωμένες (ή αυτές που προσπαθούν να οργανωθούν) πρέπει να λειτουργούν και καταβάλλεται προσπάθεια να λειτουργούν σύμφωνα με τις αρχές και τις αξίες της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης και τις σύγχρονες αντιλήψεις για την ψυχική διαταραχή και την αντιμετώπισής της. Επομένως η νοσηλεία και η «κράτηση» σε αυτές επί χρόνο απροσδιόριστο και συνήθως πολυετή ψυχικά πασχόντων προσώπων για την μοίρα, τη ζωή και την μεταχείριση των οποίων άλλοι και όχι οι θεράποντές τους αποφασίζουν συνιστά επιστημονική, λογική αλλά και ηθική αντίφαση που μοιραία καταλήγει στη δημιουργία μειζόνων προβλημάτων και απαραδέκτων καταστάσεων. Όπως π.χ. να υποχρεώνονται Διευθυντές κλινικών να κρατούν και να «θεραπεύουν» επί χρόνια μέσα στο Νοσοκομείο πρόσωπα για τα οποία επανειλημμένα αλλά εις μάτην έχουν αποφανθεί ότι θα έπρεπε να έχουν εξέλθει, ή να διώκονται νοσηλευτές για παράβαση καθήκοντος επειδή ακριβώς έκαναν το καθήκον τους συμμορφούμενοι με τις εντολές των θεραπόντων για άρση ή χαλάρωση των περιοριστικών μέτρων.
4.6. Η Ε.Ψ.Ε αναγνωρίζει ότι η επίλυση των πολλών και σοβαρών προβλημάτων που σχετίζονται με την νοσηλεία ψυχικά πασχόντων προσώπων που παρέβησαν τον ποινικό νόμο αλλά ταυτόχρονα κρίθηκαν ανίκανοι για να τους καταλογιστεί η πράξη τους συνιστά εξαιρετικά δυσχερές εγχείρημα, η ανάληψη όμως του οποίου δεν μπορεί να καθυστερήσει περαιτέρω. Και γι αυτό θεωρεί χρήσιμο να προσδιορίσει τις βασικές κατευθυντήριες γραμμές προς τις οποίες πρέπει να κινηθεί σχετικά η Πολιτεία. Συγκεκριμένα:
* Η νοσηλεία ασθενών αυτής της κατηγορίας σε Μονάδες Ψυχικής Υγείας του Ε.Σ.Υ. πρέπει να παύσει το ταχύτερο.
* Η ιδέα της οργάνωσης και λειτουργίας Δικαστικού Ψυχιατρείου πρέπει να μελετηθεί προσεκτικά και από πολλές πλευρές και ως προς τις κτιριακές και άλλες υλικού τύπου προδιαγραφές, αλλά και κυρίως ως προς τον τρόπο λειτουργίας του.
* Είναι βασική και κατεπείγουσα η ανάγκη ριζικής αλλαγή της σχετικής νομοθεσίας και κυρίως προς δύο βασικές κατευθύνσεις. Πρώτο τη λειτουργία εξειδικευμένου δικαστικού οργάνου που θα επιλαμβάνεται των σχετικών περιπτώσεων και δεύτερο πολύ μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη συμμετοχή των θεραπόντων στη λήψη και την υλοποίηση των αποφάσεων.
Η Ε.Ψ.Ε εφ’ όσον αναληφθεί τέτοια προσπάθεια είναι έτοιμη να προσφέρει τις υπηρεσίες της.
Για την Ε.Ψ.Ε
Ν. Τζαβάρας, Πρόεδρος της Ε. Ψ. Ε.
Χ. Βαρουχάκης, Μέλος της Εξελεγκτικής Επιτροπής της Ε.Ψ.Ε.
Κοιν.:
1. Υπουργό Δικαιοσύνης κ. Νικόλαο Δένδια
2. Υπουργό Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης κ. Δημήτριο Αβραμόπουλο
3. Πρόεδρο Αρείου Πάγου
3 σχόλια:
Δεν νομίζω ότι η «πρόταση Σκοπούλη» (στην πραγματικότητα, όλων αυτών πίσω από αυτήν, οι οποίοι θα μείνουν και μετά απ΄ αυτήν για να την εφαρμόσουν) διαφέρει αισθητά και σε τελευταία ανάλυση, κυρίως ως προς την λογική που την διέπει, από αυτήν της ΕΨΕ. Αν λάβετε υπ΄ όψιν ότι κλείνουν το Δαφνί (και το ΔρομοκαΪτειο), τότε το «τμήμα των ακαταλογίστων» που ετοιμάζουν (και μην αμφιβάλετε ότι θα το ονομάσουν «δικαστικό ψυχιατρείο») θα είναι ένα ανεξάρτητο κτίριο, εκτός ψυχιατρείου, το οποίο δεν θα υπάρχει. Θα είναι, απλώς, στον χώρο που πριν ήταν το ψυχιατρείο. Αν όχι από αρχή, τουλάχιστον μέχρι, σε ένα-δύο-τρία χρόνια, να μετακομίσει και το τελευταίο από τα τμήματα εισαγωγών σε κάποιο γενικό νοσοκομείο (αν προλάβουν όλα να φτάσουν ως εκεί ολόκληρα και όχι ως «κέντρα κρίσης»). Αυτό είναι το πλάνο και στο πόρισμα των σοφών του Λοβέρδου για την Αναθεώρηση του Ψυχαργώς (γνωστοί και μη εξαιρετέοι).
Το ιδρυτικό κείμενο θα είναι άκρως εξωραϊστικό, θα μιλάει για θεραπευτικούς στόχους», για «ριζική αλλαγή πλεύσης στο άλυτο επί χρόνια ζήτημα», κλπ, κλπ. Στην πράξη όλοι γνωρίζουμε τι θα γίνει…
Το ζήτημα των λεγόμενων «ακαταλογίστων», αν πρόκειται να μην καταλήξει, εν μέσω μνημονίου και συνολικού κοινωνικού και κρατικού εκβαρβαρισμού, σε ένα ελληνικού τύπου High Security Mental Hospital, χρειάζεται μια ριζικά διαφορετική αντιμετώπιση, στη λογική στην οποία αναφέρεται ο Ν. Γκιωνάκης στη σχετική συζήτηση στην ανάρτηση αυτή του 2009. (Αν και, επί του πρακτέου, θα πρέπει να υπάρξει ενημέρωση για τα τεκταινόμενα στην Ιταλία, όπου, και εκεί, ο νόμος 180/78 είναι υπό διαρκή απειλή και η πιθανή κατάργηση των δικαστικών ψυχιατρείων να γίνει όχι με τον τρόπο που επιδιωκόταν, αλλά σε διαμετρικά αντίθετη λογική….).
Παράλληλα, και με αφορμή το κείμενο που προκάλεσε τη παρέμβαση της ΕΨΕ, πιστεύω ότι τοποθετήσεις γύρω από το ζήτημα αυτό με επίκεντρο το φόβητρο της επικινδυνότητας προσφέρουν πάντα χείρα βοηθείας σε όποιον επεξεργάζεται τα πιο κατασταλτικά πλάνα για την ψυχική υγεία. Από την άλλη, δεν νομίζω ότι είναι, πλέον, επιτρεπτό, με όλη την εμπειρία που αποκτήθηκε από τις προσπάθειες για την λεγόμενη «ψυχιατρική μεταρρύθμιση», να οχυρωνόμαστε γύρω από επιδιώξεις για την κατασκευή επαγγελματικών ρόλων κατ΄ απομίμηση του παραδοσιακού ρόλου του ψυχιάτρου, και ως «αντίγραφα» αυτού, όπως νομίζω ότι γίνεται από διάφορους συνδικαλιστικούς φορείς - σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που είχε τεθεί (και είχε παλευτεί) παλιότερα σε διάφορες εμπειρίες για την «ψυχιατρική μεταρρύθμιση» (σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες και στην Ελλάδα). Πιθανόν όσοι έχουν συμμετάσχει σε διαδικασίες μετασχηματισμού «από τα κάτω» να είναι πιο εξοικειωμένοι με αυτή την κουλτούρα και πρακτική. Μιας μεταρρύθμισης, δηλαδή, όχι ως «λόγια του αέρα», αλλά ως πραγματικού μετασχηματισμού. Εχουμε καταλήξει να επιδιώκουμε την οικοδόμηση ρόλων σε μια ιατροκεντρική λογική (υπό τη πιο στενή της έννοια), αντιγράφοντας, μαζί με τις εξουσίες, και τις εγγενείς αδυναμίες αυτού του τύπου «περιγραφής» των επαγγελματικών ρόλων, με τα αυστηρά προσδιορισμένα και περιγεγραμμένα καθήκοντα. Ενός ρόλου εσώκλειστου και περιχαρακωμένου αντί για το πάλαι ποτέ όραμα (αλλά και αγώνα) του «σπασίματος» των ρόλων, το να πάμε πέρα από τους ρόλους, του ψυχιάτρου, του νοσηλευτή, του ψυχολόγου κλπ, συνυφασμένο με το να πάμε πραγματικά «πέρα από άσυλο» -και όχι, τελείως αυτονόητα και «αθώα», να το αναπαράγουμε στην κοινότητα.
Η ουσία για κάποιους κάποτε, ψιλά γράμματα για πολλούς σήμερα…
Πειραιάς 31 Μαρτίου 2013
Κάποιες παρατηρήσεις στο σχόλιο του φίλου κ. Μεγαλοοικονόμου:
1. Ο ισχυρισμός του ότι « …η πρόταση Σκοπούλη δεν διαφέρει αισθητά και σε τελευταία ανάλυση κυρίως ως προς τη λογική που την διέπει, από αυτήν της ΕΨΕ» δεν είναι αληθής , είναι άδικος και επιζήμιος .
2. Η απόφαση της ΕΨΕ υιοθετεί τις βασικές θέσεις του Ιατρικού Σώματος του Ψ.Ν.Α. επί του θέματος των «ακαταλογίστων». Οι θέσεις αυτές έγιναν δεκτές αυτούσιες από το τότε Δ.Σ. του Νοσοκομείου , οδήγησαν στην κατάργηση του «...αλήστου μνήμης…» , Τμήματος Κρατουμένων και σε «μια κατάσταση πολύ καλλίτερη…» όπως και ο κ. Μεγαλοοικονόμου διαπιστώνει. Βέβαια τότε , τη δεκαετία του 80 και του 90 το Ιατρικό Σώμα ήξερε να διατυπώνει θέσεις και είχε τη δύναμη να τις επιβάλλει. Λυπάμαι να βλέπω τώρα το κατάντημα και να μαθαίνω π.χ ότι Διευθυντής της Ιατρικής Υπηρεσίας του Ψ.Ν.Α είναι Παθολόγος.
3. Έδωσα στη δημοσιότητα τη απόφαση της Ε.Ψ.Ε κυρίως για να συνδράμω τους φίλους στο Ψ.Ν.Α. στη προσπάθειά τους να αποτρέψουν τη σχεδιαζόμενη καταστροφική επανίδρυση στο Δαφνί Τμήματος Κρατουμένων. Δεν βλέπω να αναλαμβάνεται τέτοια προσπάθεια. Μήπως θα μπορούσε τουλάχιστο κάποιος να ενισχύσει τη δική μου παρέμβαση στο Ιδρυμα Μποδοσάκη; Θα ήθελα επίσης να μάθω πως και γιατί η απόφαση της ΕΨΕ παρεμποδίζει αυτή τη προσπάθεια . Και ακόμη σε τι ωφελεί μια πρακτική που αντί να επιδιώκει συμμαχίες , δυσαρεστεί φίλους.
4. Ξέροντας καλά τον κ. Μεγαλοοικονόμου, διαφωνώντας με πολλές από τις πολιτικές του ιδέες και τις θεωρίες του , αλλά ουδέποτε με την πρακτική του απέναντι σε άρρωστους ανθρώπους θα ήθελα να τον ρωτήσω. Με ποια από τις θέσεις της ΕΨΕ διαφωνεί και ποια από αυτές τις θέσεις είναι όμοια και ενισχύει τις θέσεις και την πρακτική της κ. Σκοπούλη. Προσωπικά υποστηρίζω ότι οι θέσεις της ΕΨΕ ( όπως ξεκάθαρα διατυπώνονται στις παραγράφους 4.1. μέχρι 4.5. ) ήταν τότε που τις εισηγήθηκα ( δεν ξέρω εάν είναι ακόμη) ταυτόσημες εν πολλοίς με τις δικές του. Κατά τη γνώμη μου ένα μόνο ζήτημα απομένει , για το οποίο η ψυχιατρική κοινότητα οφείλει να διατυπώσει τις θέσεις της. Πως και που θα θεραπεύσουμε ( με την ευρεία έννοια της θεραπείας) τους αρρώστους μας που έχουν διαπράξει έγκλημα , συνήθως μάλιστα βαρύ, για λόγους άμεσα συναρτώμενους με την αρρώστια τους , και για το οποίο ορθά δεν τους επιβλήθηκε ποινή.
Η Ε.Ψ.Ε πράγματι δεν διατυπώνει τις οριστικές της θέσεις . Επισημαίνει μόνο «το εξαιρετικά δυσχερές του εγχειρήματος» και διατυπώνει τρεις «βασικές κατευθυντήριες γραμμές».:
1. Η νοσηλεία των ασθενών αυτών δεν πρέπει ν α παρέχεται σε Μονάδες Ψυχικής Υγείας του ΕΣΥ.
2. Η ιδέα της λειτουργίας Δικαστικού Ψυχιατρείου δεν απορρίπτεται αλλά «πρέπει να μελετηθεί προσεκτικά από πολλές πλευρές».
3. Χρειάζεται ριζική αλλαγή της σχετικής νομοθεσίας που θα προβλέπει «εξειδικευμένο δικαστικό όργανο» και «πολύ μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη συμμετοχή των θεραπόντων στη λήψη και την υλοποίηση των αποφάσεων».
Γι αυτό το πρόβλημα θα ήθελα να μάθω τις απόψεις του κ. Μαγαλοοικονόμου . Που διαφωνεί και τι συγκεκριμένα αντιπροτείνει .
Εν τω μεταξύ όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι το άρθρο 69 του Π.Κ. εξακολουθεί να ισχύει αναλλοίωτο, ότι συγκεκριμένη πρόταση για το περιεχόμενο των διατάξεων που θα το αντικαταστήσουν δεν έχει διατυπωθεί . Ότι θα περάσουν πολλά χρόνια ακόμη μέχρι να συμφωνήσουν οι πολλοί, που πρέπει να συμφωνήσουν για το περιεχόμενο των νέων διατάξεων, αν τελικά τα καταφέρουν. Ότι θα χρειαστεί αρκετός χρόνος ακόμη μέχρι να πάρουν τη μορφή Νόμου. Ότι , εν τω μεταξύ, τα δεινά για αρρώστους και εργαζομένους από τη εφαρμογή του θα συνεχίζονται και ότι κάτι πρέπει να κάνουμε πέραν των θεωρητικών ενδοσκοπήσεων και αναζητήσεων για να προλάβουμε τα χειρότερα.
Χάρης Βαρουχάκης
Αγαπητέ φίλε Χάρη,
Δυο-τρεις διευκρινήσεις.
Κατ΄αρχήν, «τμήμα κρατουμένων», «τμήμα ακαταλογίστων» και «δικαστικό ψυχιατρείο», είναι, κατά τη γνώμη μου, τρεις όροι για το ίδιο πράγμα. Ο τρίτος αποτελεί το πιο σύγχρονο σερβίρισμα του εν λόγω τμήματος με τα ίδια δομικά και λειτουργικά στοιχεία του αλήστου μνήμης τμήματος που, τότε, είχατε αγωνιστεί και καταφέρει να κλείσει. Από τη στιγμή που η λογική της λύσης που προτείνεται, είναι ο εγκλεισμός μέσα σ΄ ένα κλειδωμένο τμήμα 80-100 και παραπάνω ασθενών κατηγοριοποιημένων στη βάση του ότι έχουν διαπράξει ποινικό αδίκημα, ανεξάρτητα από το πώς θα περιγράψεις και θα συγκροτήσεις τις διαδικασίες λειτουργίας του, είναι η λογική του ολοπαγούς ιδρύματος που θα το διέπει, επί της οποίας, πέραν όλων των άλλων δομικών και εγγενών χαρακτηριστικών της, θα είναι η ίδια η φύση της ταξινομικής κατηγορίας των ανθρώπων που θα περιθάλπει, με χαραγμένο το πρόσημο της επικινδυνότητας, που θα επιβάλλει τον χαρακτήρα και τις αρχές της. Μην αμφιβάλεις ότι το «δικαστικό ψυχιατρείο» το σήμερα ίσως να είναι χειρότερο από αυτό που έκλεισε στην δεκαετία του 80.
Μιλάει το κείμενο της ΕΨΕ γα εξοβελισμό των ανθρώπων αυτών από της υπηρεσίες ψυχικής υγείας του ΕΣΥ. Αλήθεια..τέτοια ψυχιατρική μεταρρύθμιση θέλουμε; Πού θα τους πάμε; Στον «ειδικό χώρο» μεταξύ ψυχιατρικού και σωφρονιστικού συστήματος; Τον «ειδικό χώρο» που δεν θα είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο, ενώ θα είναι και τα δυο ταυτόχρονα στην χειρότερη και άκρως ανεξέλεγκτη εκδοχή τους; Οι κρατούμενοι των φυλακών έχουν δικαίωμα στη νοσηλεία σε κανονικό νοσοκομείο, όταν δεν είναι καλά.. Αυτοί στους οποίους δεν έχει καταλογιστεί η αξιόποινη πράξη τους γιατί είναι ψυχικά ασθενείς, δεν θα έχουν τέτοιο δικαίωμα;
Η περιγραφή, που κάνει το κείμενο της ΕΨΕ, για το πώς πρέπει να λειτουργεί ένα «τμήμα εισαγωγών» (πέρα από τις κατασταλτικές παραδοχές, «αλλά με μέτρο», που εμπεριέχει) γιατί δεν θα έπρεπε να προσφέρονται στους ψυχικά ασθενείς που έχουν διαπράξει αδίκημα; Επ ΄ ευκαιρία, έχει ποτέ ελέγξει η ΕΨΕ αν υπάρχουν ψυχιατρικά τμήματα στα ψυχιατρεία και στα γενικά νοσοκομεία που να λειτουργούν έτσι, πχ, με ανοικτές θύρες, όπως λέει, κλπ, κλπ; ΄Η θυμόμαστε αυτές τις αρχές όταν πρόκειται να αποκλείσουμε μια ομάδα ως μη ταιριαστή με αυτές, όπως, εν προκειμένω, τους 69ρηδες (όπως κάνουν διάφοροι, μέσα στο ΨΝΑ, υποστηρικτές της δημιουργίας του «δικαστικού ψυχιατρείου») ;
Το πρόβλημα των ψυχικά πασχόντων που έχουν διαπράξει ποινικό αδίκημα που δε τους έχει καταλογιστεί μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστεί σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση, ενάντια στις λογικές των δικαστικών ψυχιατρείων. Χρειάζεται ριζική αλλαγή της νομοθεσίας και δίκτυο κοινοτικών υπηρεσιών για εξατομικευμένη προσέγγιση. Χρειάζεται, πρωτίστως, μια μεγάλη και σοβαρή συζήτηση.
Θα πει κανείς; Σ΄ αυτή την εποχή θα γίνουν αυτά που δεν έγιναν ποτέ, ενώ δεν υπάρχουν ούτε ως ίχνη κουλτούρας σ΄ αυτή τη χώρα; Αυτό είναι και το πρόβλημα. Αλλά είναι ταυτόσημο με το συνολικό πρόβλημα της Ψυχικής Υγείας σ΄ αυτή τη χώρα, όπου βρισκόμαστε μπροστά στο πτώμα μιας ψυχιατρικής μεταρρύθμισης ανέκαθεν ασθενούς, που απλώς περιμένει την ταφή του. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να συναινέσουμε στο «δικαστικό κολαστήριο» που έρχεται…. όπως δεν συναινούμε σε πολλά άλλα….
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.