"Στις Μονάδες φιλοξενίας και περίθαλψης για παιδιά με αναπηρίες παρατηρούνται εξαιρετικά σημαντικά προβλήματα που οδηγούν σε κατάφωρες παραβιάσεις δικαιωμάτων των παιδιών, ιδίως στα θεραπευτήρια χρονίων παθήσεων. Η μη επάρκεια του προσωπικού σε αριθμό και εξειδίκευση αλλά και ο βαθμός καταλληλότητας των μονάδων, από άποψη υλικοτεχνικών δυνατοτήτων, πόρων και λειτουργίας, φαίνεται να συνδέεται ακόμα και με θανάτους ανηλίκων που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια".
Σύνοψη διαπιστώσεων του Συνηγόρου του Παιδιού για την υλοποίηση των διακαιωμάτων των παιδιών με αναπηρίες, Δεκέμβρης 2007.
Ο εφιάλτης της Λέρου αναβιώνει στα μικρά ιδρύματα της Πρόνοιας. Το Θεραπευτήριο Χρονίων Παθήσεων Παίδων στον Σκαραμαγκά είναι ένα από αυτά που ονομάζουμε “κολαστήρια” ή “αποθήκες ψυχών”.
Το προσωπικό είναι φανερά εξαντλημένο, αναλογούν δύο άτομα στον όροφο για 22 περιθαλπομένους. Ζητάμε να δούμε τα παιδιά στους κοιτώνες τους και βρισκόμαστε μπροστά σε αυτό που φοβόμαστε. Ένας νέος άνδρας ολόγυμνος στο κρεβάτι με ιμάντες που τον δένουν σε αυτό, στα χέρια και τα πόδια. Χωρίς κλινοσκέπασμα, ούτε άλλο ρούχο. “Δεν κρυώνει;”, σκέφτομαι μεγαλόφωνα. “Είναι καθηλωμένος με εντολή γιατρού”, σπεύδει να πει ο διοικητής κ. Σπήλιος Σπηλιόπουλος και προσθέτει: “Όχι φωτογραφίες”.
Οι εικόνες από το ίδρυμα είναι τραυματικές. Μια γάζα δεμένη στο κάγκελο ενός γυμνού κρεβατιού μάς παραπέμπει σε αυτά που έχουμε ακούσει από γονείς: “Έχω δει παιδί δεμένο από το πόδι, να σπρώχνει το κρεβάτι μέχρι την πόρτα”...Γ.Μ. (μητέρα): “Και το δικό μου το παιδί χθες ήταν δεμένο, δεν το κατέβασαν στο επισκεπτήριο. Του μιλούσα, καμιά επικοινωνία... Συνήθως όταν πηγαίνω, κατεβάζουν τα παιδιά στο ισόγειο, να τα ταΐσω, να τα κάνω μπάνιο. Στους ορόφους όπου ζουν πας μόνο με συνοδεία νοσηλευτή. Όταν θέλει ο γονιός να ανέβει, περιμένει να κατεβεί η προϊσταμένη για να ξεκλειδώσει την πόρτα...“
Οι μαρτυρίες των γονιών είναι ατέλειωτες και τα γεγονότα τις επιβεβαιώνουν. Τον περασμένο Ιούλιο, ένα 18χρονο παιδί, ο Παναγιώτης, πέθανε αιφνιδίως. Η ιατροδικαστική έκθεση έδειξε πνιγμό από ξένο σώμα (γάντι νοσηλευτικής). Τις ίδιες μέρες, μια περιθαλπόμενη, η 30χρονη Μαρία, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση, έχοντας καταπιεί αυτοκόλλητες ταινίες και άλλα ξένα σώματα, και υποβλήθηκε σε δύο επεμβάσεις, κατά τις οποίες της αφαιρέθηκε τμήμα του εντέρου.
Από την έναρξη της λειτουργίας του θεραπευτηρίου (1989), δεκαπέντε παιδιά έχουν πεθάνει, αριθμός μεγάλος σχετικά με το σύνολο των περιθαλπομένων, που δεν ξεπέρασε ποτέ τους 50 - 60. Μερικές περιπτώσεις είναι κραυγαλέες. Ένα παιδί πνίγηκε στη θάλασσα, άλλο έπεσε από τον δεύτερο όροφο και άλλο βρέθηκε με ένα σεντόνι τυλιγμένο στο λαιμό του...
Καθημερινή, Μάιος 2009
Στο προσκήνιο έρχονται ξανά οι φρικτοί θάνατοι των παιδιών με ειδικές ανάγκες που φιλοξενούνται στην "αποθήκη παιδικών ψυχών" που φέρει την επωνυμία ΚΕΠΕΠ Λεχαινών στον νομό Ηλείας.
Η Εισαγγελία έπειτα από δικαστική διερεύνηση τριάντα τριών (!) μηνών άσκησε τελικά ποινικές διώξεις, για ανθρωποκτονία από αμέλεια, σε πάνω από δέκα μέλη του προσωπικού του ιδρύματος για τον φρικτό θάνατο του 15χρονου περιθαλπόμενου. Σύμφωνα με το πόρισμα της ιατροδικαστικής έκθεσης, ο θάνατος του παιδιού προήλθε από ασφυξία εξαιτίας της απόφραξης του λάρυγγα από κομμάτι σφουγγαριού-υλικού κατασκευής του στρώματός του. Εργαζόμενη, αν και είχε τότε διαπιστώσει ότι ο 15χρονος ήταν στο δάπεδο, δεν μετέφερε το παιδί στο κρεβάτι του ούτε το πλησίασε για να ελέγξει αν κοιμάται ή αν είναι πεθαμένο...
Δέκα μήνες μετά ένα ακόμη 16χρονο παιδί με νοητική υστέρηση πέθανε. Κατά την ιατροδικαστική εξέταση, στο στομάχι του είχαν βρεθεί κομμάτια υφάσματος, κλωστές και επίδεσμοι. Από το 1998 μέχρι σήμερα στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών έχουν σημειωθεί συνολικά τριάντα θάνατοι παιδιών που πάσχουν από νοητική υστέρηση. Όμως κατά περίεργο τρόπο ελάχιστοι από αυτούς είδαν το φως της δημοσιότητας.
Ελευθεροτυπία, Ιανουάριος 2009
Ο Συνήγορος του Πολίτη εξέτασε την περίπτωση θανάσιμου τραυματισμού περιθαλπόμενου με αναπηρία που φιλοξενείτο στο ΚΑΦΚΑ Ρόδου. Ο συγκεκριμένος περιθαλπόμενος δεν είχε οικογενειακό περιβάλλον και δεν ήταν γραμμένος σε κανένα δημοτολόγιο. Είχε εισαχθεί στο ΚΑΦΚΑ Ρόδου το 1992 έπειτα από μεταφορά του από το ΠΙΚΠΑ Βούλας. Στις 3-7-2008 βρέθηκε νεκρός με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις στον προαύλιο χώρο του Νοσοκομείου κάτω από το παράθυρο του δωματίου του που βρισκόταν σε όροφο. Το πόρισμα της ΕΔΕ κατέληγε ότι δεν υπήρξε κάτι το επιλήψιμο που να στοιχειοθετεί κατηγορία σε βάρος οποιουδήποτε.
Συνήγορος του Πολίτη, Κύκλος Κοινωνικής Προστασίας, Σύνοψη διαμεσολάβησης
*Φωτογραφία: The Sunday Times Magazine (από άρθρο για το Ίδρυμα της Λέσβου "Η Θεομήτωρ", 1999).
Σύνοψη διαπιστώσεων του Συνηγόρου του Παιδιού για την υλοποίηση των διακαιωμάτων των παιδιών με αναπηρίες, Δεκέμβρης 2007.
Ο εφιάλτης της Λέρου αναβιώνει στα μικρά ιδρύματα της Πρόνοιας. Το Θεραπευτήριο Χρονίων Παθήσεων Παίδων στον Σκαραμαγκά είναι ένα από αυτά που ονομάζουμε “κολαστήρια” ή “αποθήκες ψυχών”.
Το προσωπικό είναι φανερά εξαντλημένο, αναλογούν δύο άτομα στον όροφο για 22 περιθαλπομένους. Ζητάμε να δούμε τα παιδιά στους κοιτώνες τους και βρισκόμαστε μπροστά σε αυτό που φοβόμαστε. Ένας νέος άνδρας ολόγυμνος στο κρεβάτι με ιμάντες που τον δένουν σε αυτό, στα χέρια και τα πόδια. Χωρίς κλινοσκέπασμα, ούτε άλλο ρούχο. “Δεν κρυώνει;”, σκέφτομαι μεγαλόφωνα. “Είναι καθηλωμένος με εντολή γιατρού”, σπεύδει να πει ο διοικητής κ. Σπήλιος Σπηλιόπουλος και προσθέτει: “Όχι φωτογραφίες”.
Οι εικόνες από το ίδρυμα είναι τραυματικές. Μια γάζα δεμένη στο κάγκελο ενός γυμνού κρεβατιού μάς παραπέμπει σε αυτά που έχουμε ακούσει από γονείς: “Έχω δει παιδί δεμένο από το πόδι, να σπρώχνει το κρεβάτι μέχρι την πόρτα”...Γ.Μ. (μητέρα): “Και το δικό μου το παιδί χθες ήταν δεμένο, δεν το κατέβασαν στο επισκεπτήριο. Του μιλούσα, καμιά επικοινωνία... Συνήθως όταν πηγαίνω, κατεβάζουν τα παιδιά στο ισόγειο, να τα ταΐσω, να τα κάνω μπάνιο. Στους ορόφους όπου ζουν πας μόνο με συνοδεία νοσηλευτή. Όταν θέλει ο γονιός να ανέβει, περιμένει να κατεβεί η προϊσταμένη για να ξεκλειδώσει την πόρτα...“
Οι μαρτυρίες των γονιών είναι ατέλειωτες και τα γεγονότα τις επιβεβαιώνουν. Τον περασμένο Ιούλιο, ένα 18χρονο παιδί, ο Παναγιώτης, πέθανε αιφνιδίως. Η ιατροδικαστική έκθεση έδειξε πνιγμό από ξένο σώμα (γάντι νοσηλευτικής). Τις ίδιες μέρες, μια περιθαλπόμενη, η 30χρονη Μαρία, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση, έχοντας καταπιεί αυτοκόλλητες ταινίες και άλλα ξένα σώματα, και υποβλήθηκε σε δύο επεμβάσεις, κατά τις οποίες της αφαιρέθηκε τμήμα του εντέρου.
Από την έναρξη της λειτουργίας του θεραπευτηρίου (1989), δεκαπέντε παιδιά έχουν πεθάνει, αριθμός μεγάλος σχετικά με το σύνολο των περιθαλπομένων, που δεν ξεπέρασε ποτέ τους 50 - 60. Μερικές περιπτώσεις είναι κραυγαλέες. Ένα παιδί πνίγηκε στη θάλασσα, άλλο έπεσε από τον δεύτερο όροφο και άλλο βρέθηκε με ένα σεντόνι τυλιγμένο στο λαιμό του...
Καθημερινή, Μάιος 2009
Στο προσκήνιο έρχονται ξανά οι φρικτοί θάνατοι των παιδιών με ειδικές ανάγκες που φιλοξενούνται στην "αποθήκη παιδικών ψυχών" που φέρει την επωνυμία ΚΕΠΕΠ Λεχαινών στον νομό Ηλείας.
Η Εισαγγελία έπειτα από δικαστική διερεύνηση τριάντα τριών (!) μηνών άσκησε τελικά ποινικές διώξεις, για ανθρωποκτονία από αμέλεια, σε πάνω από δέκα μέλη του προσωπικού του ιδρύματος για τον φρικτό θάνατο του 15χρονου περιθαλπόμενου. Σύμφωνα με το πόρισμα της ιατροδικαστικής έκθεσης, ο θάνατος του παιδιού προήλθε από ασφυξία εξαιτίας της απόφραξης του λάρυγγα από κομμάτι σφουγγαριού-υλικού κατασκευής του στρώματός του. Εργαζόμενη, αν και είχε τότε διαπιστώσει ότι ο 15χρονος ήταν στο δάπεδο, δεν μετέφερε το παιδί στο κρεβάτι του ούτε το πλησίασε για να ελέγξει αν κοιμάται ή αν είναι πεθαμένο...
Δέκα μήνες μετά ένα ακόμη 16χρονο παιδί με νοητική υστέρηση πέθανε. Κατά την ιατροδικαστική εξέταση, στο στομάχι του είχαν βρεθεί κομμάτια υφάσματος, κλωστές και επίδεσμοι. Από το 1998 μέχρι σήμερα στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών έχουν σημειωθεί συνολικά τριάντα θάνατοι παιδιών που πάσχουν από νοητική υστέρηση. Όμως κατά περίεργο τρόπο ελάχιστοι από αυτούς είδαν το φως της δημοσιότητας.
Ελευθεροτυπία, Ιανουάριος 2009
Ο Συνήγορος του Πολίτη εξέτασε την περίπτωση θανάσιμου τραυματισμού περιθαλπόμενου με αναπηρία που φιλοξενείτο στο ΚΑΦΚΑ Ρόδου. Ο συγκεκριμένος περιθαλπόμενος δεν είχε οικογενειακό περιβάλλον και δεν ήταν γραμμένος σε κανένα δημοτολόγιο. Είχε εισαχθεί στο ΚΑΦΚΑ Ρόδου το 1992 έπειτα από μεταφορά του από το ΠΙΚΠΑ Βούλας. Στις 3-7-2008 βρέθηκε νεκρός με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις στον προαύλιο χώρο του Νοσοκομείου κάτω από το παράθυρο του δωματίου του που βρισκόταν σε όροφο. Το πόρισμα της ΕΔΕ κατέληγε ότι δεν υπήρξε κάτι το επιλήψιμο που να στοιχειοθετεί κατηγορία σε βάρος οποιουδήποτε.
Συνήγορος του Πολίτη, Κύκλος Κοινωνικής Προστασίας, Σύνοψη διαμεσολάβησης
*Φωτογραφία: The Sunday Times Magazine (από άρθρο για το Ίδρυμα της Λέσβου "Η Θεομήτωρ", 1999).
2 σχόλια:
Πολύ δυνατό κείμενο, για ακόμα μία φορά...Πιο πολύ με ενδιαφέρουν και με συγκινούν οι γονείς που αβοήθητοι βλέπουν τα παιδιά τους να κακοποιούνται ή να πεθαίνουν. Και δεν ξέρουν με ποιον να τα βάλουν γιατί αυτό το σύστημα έχει κάνει καριέρα στην απόκρυψη των στοιχειών του εγκλήματος...
Συζητούσα χθες με μια φίλη εθελόντρια σε κάποιο ίδρυμα χρονίων παθήσεων. Αυτά που μου περιέγραφε δεν τα χωράει ο νους του ανθρώπου. Όταν (λογικά) την ρώτησα γιατί κανείς δεν καταγγέλει όσα συμβαίνουν, μου απάντησε (επίσης λογικά) ότι σε αυτή την περίπτωση θα εξαφανίσουν τους μάρτυρες-εθελοντές κι έτσι τα παιδιά θα μείνουν εντελώς μόνα και αβοήθητα.
Έμαθα επίσης πρόσφατα για τις διαδικασίες εισαγωγής στα ιδρύματα αυτά, καθώς και σε αντίστοιχους ξενώνες ημιαυτόνομης διαβίωσης. Όλα είναι παράλλογα και σαθρά. Όταν γεννιέται σε κάποιο νοσοκομείο ένα παιδί με αναπηρία, η κοινωνική υπηρεσία θέτει εξαρχής το δίλημμα στους γονείς: θα το κρατήσουν ή θα το στείλουν σε ίδρυμα; Αυτόματη η διαδικασία, τόσο πολύ έχουμε απονεκρωθεί...
Κι έπειτα είναι οι λίστες. Αυτές οι τεράστιες λίστες αναμονής, ιδιαίτερα για χώρους φιλοξενίας που φαντάζουν δελεαστικοί μπροστά στα υπόλοιπα κολαστήρια (π.χ. χώροι ημιαυτόνομης διαβίωσης). Αγαπητέ psi φαντάζομαι ότι έχεις γνώση της διαδικασίας που εγώ αγνοούσα μέχρι πρόσφατα: πολιτικό μέσο αγαπητέ μου. Το κριτήριο που παρακάμπτει τις χιλιάδες εγγεγραμένων ασθενών...
Και μετά από όλους αυτούς τους αγώνες που κάνεις ως γονιός σου λένε ότι το παιδί σου πέθανε και δε φέρουν καμία ευθύνη. Δηλαδή τι να κάνουν ακόμα οι γονείς για να βρουν το δίκιο τους; Πόσο ακόμα θα μένουν παρατηρητές της καφρίλας που βιώνουν τα ίδια τους τα παιδιά;
Δεν αναφέρω καν τα παιδιά που έχουν εγκαταλειφθεί από τους γονείς τους γιατί δεν βλέπω καμία διέξοδο. Ούτε καν πολιτικό μέσο δεν θα βάλει κάποιος γι' αυτούς...
silentcrossing, αυτή ακριβώς είναι η κατάσταση. Για τα παιδιά που έχουν εγκαταλειφθεί, ας μην το συζητήσουμε. Είναι γνωστό ότι τα χειρότερα είναι τους "αζήτητους".
Πραγματικά, το ότι χρειάζεται πολιτικό μέσο για να βρεθεί ένας χώρος που θα δεχθεί ένα παιδί με αναπηρίες, αρκεί ως πληροφορία για να καταλάβουμε που ζούμε και ποιούς ανεχόμαστε.
Δεν έχω άλλα σχόλια, γιατί τα είπες όλα. Ξέχασες μόνο τις "τηλεοπτικές παραπομπές". Κάποιοι απελπισμένοι εμφανίζονται στην τηλεόραση (συνήθως μεσημεριανές ώρες) και αφού πουν το δράμα τους εμφανίζεται στην τηλεφωνική γραμμή ο μεγαλόψυχος υπουργός ή υφυπουργός και (συγκλονισμένος από την ιστορία) δίνει αυτόματα τη λύση.
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.