Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

Παιδική Κακοποίηση στα Ιδρύματα.

  

Τα δικαιώματα των παιδιών που ζουν σε ιδρύματα:

Το 2005 η Επιτροπή των Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης, λαμβάνοντας υπόψη τόσο τις επιπτώσεις του ιδρυματισμού στα παιδιά και τις σύγχρονες αποδεκτές αρχές φροντίδας τους, όσο και την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προστασία των Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών του Ανθρώπου, υιοθέτησε την "Σύσταση προς τα κράτη μέλη σχετικά με τα δικαιώματα των παιδιών που ζουν σε ιδρύματα". Σε αυτήν, αναφέρεται ρητά ότι η τοποθέτηση των παιδιών σε ιδρύματα θα πρέπει να είναι η έσχατη λύση. Ότι θα πρέπει όταν αυτό συμβαίνει τα παιδιά στα ιδρύματα να μεγαλώνουν με αξιοπρέπεια, στις καλύτερες δυνατές συνθήκες, χωρίς να περιθωριοποιούνται και με πρωταρχικό στόχο την επιτυχή κοινωνική τους επανένταξη το συντομότερο δυνατόν. Ειδικότερα, τονίζεται ότι θα πρέπει να δίνεται η απαιτούμενη σημασία στις ειδικές ανάγκες των παιδιών με αναπηρία χωρίς ίχνος διάκρισης. Επίσης, αναφέρεται μεταξύ άλλων ρητά το δικαίωμα των παιδιών στην διατήρηση των οικογενειακών και κοινωνικών δεσμών, το δικαίωμα της υψηλής ποιοτικά ιατρικής φροντίδας προσαρμοσμένης στις ανάγκες και την ευημερία τους και το δικαίωμα του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας για συνθήκες ανθρώπινης και μη υποτιμητικής μεταχείρισης. Ειδικότερα, το τελευταίο αφορά στην προστασία των παιδιών από σωματική και ψυχολογική κακοποίηση, ταπεινωτική συμπεριφορά, κακομεταχείριση ή καθημερινή βία. Επιπλέον στην Σύσταση συμπεριλαμβάνονται κατευθυντήριες οδηγίες και προδιαγραφές ποιότητας. Μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι ο χώρος τοποθέτησης πρέπει να βρίσκεται κοντά στο οικογενειακό περιβάλλον του παιδιού, η μονάδα φιλοξενίας πρέπει να είναι μικρής κλίμακας, ώστε να παρέχει μία όσο το δυνατόν πιο οικογενειακή ατμόσφαιρα, καθώς και ότι η ψυχοπαιδαγωγική στρατηγική πρέπει να στοχεύει στην ανάπτυξη του παιδιού, διατηρώντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επαφή με το δίκτυο της κοινοτικής ζωής εκτός ιδρύματος.

Παιδιά στα ιδρύματα της χώρας μας:

Στη χώρα μας συνεχίζει να παραμένει ένα εκτεταμένο ιδρυματικό σύστημα που συγκροτείται από μεγάλα δημόσια ιδρύματα και πολλά μικρά ιδιωτικά ιδρύματα φιλανθρωπικών φορέων, διεσπαρμένα σε όλη τη χώρα, τα όποια εποπτεύονται από την κοινωνική πρόνοια του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα στο σύστημα φροντίδας των παιδιών με αναπηρίες συνεχίζει να κυριαρχεί ακραίου βαθμού ιδρυματισμός, σε σημείο που να καταργείται κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας και βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων και να παρατηρούνται γενικευμένα φαινόμενα ιδρυματικής παραμέλησης και κακοποίησης.

Η περιγραφή της ιδρυματικής καθημερινής ζωής ενός παιδιού, που ακολουθεί στη συνέχεια και είναι αποτέλεσμα παρατήρησης, αφορά στο 2007 σε ένα από τα ιδρύματα της χώρας μας. Η κατάσταση είναι ενδεικτική της καθημερινής ζωής εκατοντάδων άλλων παιδιών με αναπηρίες που ζουν σε ιδρύματα.

Η καθημερινή ζωή ενός παιδιού στο ίδρυμα:

Ο Νίκος είναι 10 ετών. Έχει σύνδρομο Down. Είναι ένα από τα πιο μικρά παιδιά του ιδρύματος. Εισήχθη σε αυτό σε ηλικία δύο ετών.

Παραμένει σε ένα από τα τέσσερα δωμάτια θαλάμου του ισόγειου, στον οποίο βρίσκονται είκοσι πέντε παιδιά. Το δωμάτιό του, που μοιράζεται με άλλα τέσσερα παιδιά, είναι βαμμένο με άσπρο και πορτοκαλί χρώμα. Οι τοίχοι είναι δίχως κανένα διακοσμητικό στοιχείο, άδειοι. Υπάρχει μόνο ένα παράθυρο με προστατευτικά σίδερα.

Ο Νίκος ξυπνάει στις 7.30 το πρωί. Είναι δεμένος, με μία λωρίδα άσπρου σεντονιού, από το πόδι στο κρεβάτι. Φοράει ένα λερωμένο φαρδύ κοντό μπλε σκούρο ολόσωμο φορμάκι. Στις 8.00 μπαίνουν στο δωμάτιο δύο νοσοκόμες και μία περιθαλπόμενη του ιδρύματος με νοητική καθυστέρηση που τις βοηθάει στις δουλειές. Η μία νοσοκόμα σπρώχνει ένα σιδερένιο καρότσι στο οποίο επάνω είναι τοποθετημένα μπιμπερό και φάρμακα και κάτω μπάμπερς. Η μία κατευθύνεται στον Νίκο με ένα μπιμπερο γάλα. Τον ταΐζει στο κρεβάτι του, δεμένο. Ο Νίκος πίνει γρήγορα, δίχως να παίρνει ανάσα. Κυλάει γάλα από το στόμα στο λαιμό του. Το φορμάκι του λερώνεται. Στη συνέχεια η νοσοκόμα παίρνει από το καρότσι μια πλαστική σύριγγα που βρίσκεται μέσα σε ένα από τα μπουκάλια με σιρόπι. Χρησιμοποιεί την ίδια για την φαρμακοδοσία όλων των παιδιών. Την γεμίζει και πηγαίνει στο Νίκο. Οι κινήσεις προς το παιδί, είναι απότομες. Πιάνει απότομα και με δύναμη τα μάγουλά του και τα πιέζει. Το παιδί ανοίγει το στόμα με έκφραση οδύνης δίχως να αντιδρά. Του αδειάζει το φάρμακο και φεύγει προς ένα άλλο παιδί. Ο Νίκος μένει λερωμένος από το γάλα που έπεσε επάνω του. Ανοίγει το φερμουάρ από το φορμάκι του και προσπαθεί να βγάλει το πάμπερ του. Κατορθώνει να τραβήξει ένα μέρος και το σκίζει σε κομματάκια. Τα βάζει στο στόμα του. Αρχίζει και τα μασάει. Το στόμα του είναι μπουκωμένο.

Μετά από μισή ώρα, στις 11.30 μπαίνει ένας νοσοκόμος στο δωμάτιο. Βλέπει το παιδί και φωνάζει: "Πάλι τα ίδια, θα μας κλείσεις μέσα". Το σφίγγει από τα μάγουλα για να ανοίξει το στόμα του και να τον καθαρίσει. Ο Νίκος αρχίζει να κλαίει.

Στις 12.30 ανοίγει η πόρτα. Μπαίνει μία νοσοκόμα με το σιδερένιο καρότσι μεταφοράς του φαγητού. Στο επάνω ράφι είναι τοποθετημένη μια μεγάλη κατσαρόλα. Δίπλα, σιδερένια πιάτα σερβιρισμένα με φαγητό, όπως και στο κάτω ράφι. Η νοσοκόμα αρχίζει να δίνει τα φάρμακα στα παιδιά. Σε μία κουταλιά φαγητού βάζει τα φάρμακα και τους τα δίνει. Με το ίδιο κουτάλι για όλα. Στη συνέχεια παίρνει ένα πιάτο και αρχίζει το τάισμα του Νίκου. Το παιδί στέκεται όρθιο. Πιάνει το πιάτο με τα χέρια του. Καταπίνει γρήγορα δίχως διάλειμμα. Έπειτα, με μία βρεγμένη μπλούζα του σκουπίζει το στόμα. Στη συνέχεια πάει σε άλλο παιδί. Ο Νίκος συνεχίζει να την κοιτάει.

Στις 13.00 μπαίνει η άλλη νοσοκόμα με την περιθαλπόμενη που την βοηθά. Η νεαρή κοπέλα που έχει νοητική καθυστέρηση αρχίζει να αλλάζει πάμπερς στα παιδιά. Αφού πρώτα λύνει το Νίκο, του βγάζει το φορμάκι. Το παιδί μένει γυμνό, τον αλλάζει και του φοράει πάλι ένα μπλε σκούρο φορμάκι. Τον δένει στη μέση με ένα μακρύ κομμάτι από ένα σκισμένο σεντόνι, για να μην του πέφτει το πάμπερ. Έπειτα του δένει πάλι το πόδι στο κρεβάτι. Μετά ο Νίκος ξαπλώνει και κοιτά επίμονα το ταβάνι.

Στις 16.30 μπαίνει η νοσοκόμα στο δωμάτιο. Είναι η ώρα για το απογευματινό άλλαγμα. Ο Νίκος έχει ξανά λερωθεί. Η νοσηλεύτρια δεν δίνει σημασία σε τι κατάσταση βρίσκεται το παιδί.

Στις 20.20 έρχεται η νοσοκόμα για το βραδινό φαγητό και την φαρμακοδοσία. Ακολουθεί την ίδια διαδικασία όπως το μεσημέρι. Δίνει νερό σε όλα τα παιδιά με το ίδιο μπιμπερό. Τα φώτα του διαδρόμου και του δωματίου δεν σβήνουν. Ο Νίκος και τα άλλα παιδιά παραμένουν κλεισμένα στο δωμάτιο για όλο το βράδυ.

Αυτή είναι η καθημερινή ζωή του Νίκου και πολλών άλλων παιδιών που έχουν την ατυχία να περιθάλπονται στα Ελληνικά ιδρύματα. Δυστυχώς, τα προγράμματα της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης στη χώρα μας, τα οποία έδωσαν την ευκαιρία σε εκατοντάδες πρώην έγκλειστους στα ιδρύματα της χώρα μας να ζήσουν σε κοινοτικές δομές, δεν συμπεριέλαβαν τα ιδρύματα για παιδιά (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων).

Το κείμενο και η περιγραφή της καθημερινής ζωής του Νίκου, αποτελούν αποσπάσματα από επιστημονικό άρθρο, ομάδας κοινωνικών λειτουργών, με τίτλο “Παιδιά με αναπηρίες σε ιδρύματα στην Ελλάδα: Το φαινόμενο της παραμέλησης και κακοποίησης από το θεσμό” (Χ. Ασημόπουλος, Μ. Μαργαριτίδου, Α. Μαυρομάτη, Μ. Παρασχάκη, Ι. Ψαρά), το οποίο θα δημοσιευθεί σύντομα στο περιοδικό Κοινωνική Εργασία (Επιθεώρηση Κοινωνικών Επιστημών).

Η φωτογραφία είναι από το "Παιδιά στο Άσυλο της Λέρου" της ΕΨΥΠΕ (εκδ. Καστανιώτη, 1995).

32 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είναι συγκλονιστικό το κείμενο και θέλει γερό στομάχι να ανοίξει ένα τέτοιο θέμα. Η χειρότερη στιγμή είναι όταν συνειδητοποιείς ότι βασανιστής είσαι εσύ ο ίδιος. Παίρνω λοιπόν τη σκυτάλη και ακολουθώ. Αφού δεν μιλάει κανείς σε αυτή τη χώρα για πρόσωπα και πράγματα, ας το κάνουμε εμείς...

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Με συγκλόνισε η ανάρτησή σας. Όχι πως δεν ξέρουμε τις συνθήκες, αλλά η απλότητα και η αμεσότητα του λόγου έκαναν αυτή την γνώση να πονάει πιο πολύ.

Θα αναδημοσιεύσω παραπέμποντας στο blog σας... ελπίζω ότι συμφωνείτε.

Ελπίζω... ελπίζουμε όλοι στο μέλλον. Προς το παρόν όμως ας μην κρατάμε την πραγματικότητα στο σκοτάδι και τη σιωπή.

Post.Scriptum.Inter-Action. είπε...

silentcrossing, ο ρεαλισμός της περιγραφής είναι συγκλονιστικός. Ακόμα πιο συγκλονιστική είναι η σιωπή μας. Ας κάνουμε μια αρχή να τη "σπάσουμε". Περιμένω τη βοήθειά σου.

Big Mama, πραγματικά τις συνθήκες τις ξέρουμε αλλά δεν μπορούμε να τις φανταστούμε. Κανένα κείμενο δεν μπορεί να περιγράψει τις εικόνες, τις κραυγές, τις οσμές των "αποθηκών" για παιδιά.

Ευχαριστώ για την ανταπόκριση και φυσικά συμφωνώ για την αναδημοσίευση. Μακάρι να υπάρξει ενδιαφέρον και από άλλους για την ανάδειξη του θέματος, την οποία σκοπεύω να συνεχίσω.

QUALITY4CHILDREN είπε...

Το μεγάλο πρόβλημα που συμβάλλει στην κακοποίηση των παιδιών που ζούν στα ιδρύματα,και όχι μόνο αυτά με ανηπηρία, είναι η παντελής έλλειψη ποιοτικών κανονισμών απο πλευράς της πολιτείας που θα δίνει την δυνατότητα της πιστοποίησης ΟΛΩΝ αυτών των δομών που ασχολούνται με την εξω οικογενειακή φροντίδα.
Όπως ,πιθανόν, γνωρίζετε το Πανευρωπαικό project "quality4children" έχει θεσπίσει μετά απο έρευνα σε 32 Ευρωπαικές χώρες τέτοιους κανονισμούς οι οποίοι μπορούν και πρέπει να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση αυτών των φαινομένων της ιδρυματικής κακοποίησης,που φυσικά είναι ένα φαινόμενο πολύ συχνό.
ΥΓ1:Ολοκληρη η έρευνα του quality4children βρίσκεται στο blog της Ελληνικής ομάδας.
ΥΓ2:Με την άδεια σας θα αναδημοσιεύσουμε την συγκεκριμμένη ανάρτηση σας και στο δικό μας blog.

Post.Scriptum.Inter-Action. είπε...

QUALITY4CHILDREN, Ευχαριστούμε για τις πληροφορίες και για τη συμβολή σας στο θέμα. Φυσικά, μπορείτε να αναδημοσιεύσετε τη συγκεκριμένη (και οποιαδήποτε άλλη) ανάρτηση στο blog σας.

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Κάθε φορά που έρχονται στην φαντασία μου ανάλογα περιστατικά,θέλω να ουρλιάξω σαν πληγωμένο άγριο ζώο. Το ίδιο προσπαθώ να αποφύγω και αυτή την στιγμή. Δεν είναι κατάλληλη για μένα η ώρα να σχολιάσω η να κάνω μιαν γόνιμη παρέμβαση.
Συγνώμη, μια άλλη φορά ίσως. τώρα αδυνατώ.
http://ligery.pblogs.gr

Ανώνυμος είπε...

Να λοιπόν που ανάμεσα στους αναγνώστες σου υπάρχουν και εκπρόσωποι της "φωτεινής πλευράς των ιδρυμάτων". Και φυσικά αναφέρομαι στον/στην Quality$children. Καλό είναι να ανοίξει αυτός ο διάλογος, έστω και ηλεκτρονικά για την ώρα.

Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν κάπου τα πρακτικά από μία διημερίδα που διοργάνωσε ο 2007 το ΔΙΣΥΝ μαζί με τον ΣΚΛΕ με θέμα: «Προστατεύοντας το παιδί έξω από την οικογένεια, Συνεργασία και δικτύωση των υπηρεσιών φροντίδας». Ήταν από τις ελάχιστες φορές (από όσο γνωρίζω) που το θέμα της κακοποίησης στα ιδρύματα τέθηκε σε επιστημονική συνάντηση. Δυστυχώς δεν κατάφερα να βρω κάτι σχετικό στα δικά μου αρχεία. Μπορεί άραγε να βοηθήσει κάποιος;

Μαριλένα είπε...

Η Κυριακάτικη Καθημερινή είχε αφιέρωμα στο Θεραπευτήριο Χρονίων Παθήσεων Παίδων Σκαραμαγκά.
Συγκλονιστικό το άρθρο, μακάρι να ανοίξει ένας διάλογος για όλα αυτά που ακόμα κι εμείς οι άμεσα ενδιαφερόμενοι προσπαθούμε να απωθούμε στο μυαλό μας.

Post.Scriptum.Inter-Action. είπε...

λυγερη, σε ευχαριστούμε για την παρουσία σου. Τα λόγια μπορεί να είναι και περιττά μπροστά σε τέτοιες τραγικές καταστάσεις.

silentcrossing, ο διάλογος είναι πάντα επιθυμητός, γιατί μας έχει "φάει" η σιωπή. Τα πρακτικά δεν τα έχω, όμως θα προσπαθήσω και εγώ να τα αναζητήσω.

Μαριλένα, το συγκεκριμένο θεραπευτήριο είναι ένα από τα ιδρύματα που πρέπει να αλλάξει ή καλύτερα να κλείσει. Οι διάφορες αποσπασματικές προσπάθειες δεν ήταν προφανώς αρκετές. Η σιωπή μπροστά σε κοινωνικά εγκλήματα είναι συνενοχή, ας βοηθήσουμε όλοι να ανοίξει ο διάλογος.

xristina είπε...

Εχω πάθει σόκ(ας το πώ έτσι)...Διάβαζα/βούρκωνα. Δεν μπορώ να περιγράψω τι νοιώθω-οχι οτι δεν είχα ακούσει ποτέ τίποτα- αλλά με τέτοιες λεπτομέρειες ποτέ.
Θα αναδημοσιεύσω και εγώ, παραπέμποντας στο blog σας.

Post.Scriptum.Inter-Action. είπε...

xristina, είναι από αυτά που ξέρουμε ότι γίνονται, αλλά δεν μπορούμε να τα φανταστούμε. Ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον.

Ανώνυμος είπε...

Μεγάλωσα στην Ελλάδα σε ίδρυμα για παιδιά με κινητικές αναπηρίες. Η περιγραφή της καθημερινότητας της ζωής του Νίκου μου είναι παρα πολύ γνωστη.

Δεν υπάρχουν καλά και κακά ιδρύματα.

Τα ιδρύματα πρέπει να καταργηθούν ως μη συμβατά προς την ανθρώπινη ύπαρξη.

Εδώ στις ΗΠΑ υπάρχουν άλλες δομές φροντίδας των ΑμεA όπως ο θεσμός του προσωπικού βοηθού και της υοθεσίας.Ετσι μεγαλώνει και παραμένει ο άνθρωπος με αναπηρία σε οικογένεια και στην κοινωνία.

Η ιδρυματοποίηση είναι έγκλημα και χαίρομαι που την καταγγέλλετε.

Post.Scriptum.Inter-Action. είπε...

Ανώνυμε, σε ευχαριστούμε για το σχόλιό σου. Έχει ιδιαίτερη αξία ο λόγος ενός ανθρώπου που τα έχει ζήσει όλα αυτά από μέσα.

Μας βρίσκετε απόλυτα σύμφωνους με αυτά που γράφετε. Τα παραδείγματα και οι εμπειρίες από άλλες χώρες είναι πολλές, η χώρα μας όμως επιμένει να εγκλείει ανθρώπους σε χώρους "μη συμβατούς προς την ανθρώπινη ύπαρξη", όπως πολύ εύστοχα τους χαρακτηρίζετε.

Όταν ακόμα και στις μέρες μας συνεχίζουν να υπάρχουν ιδρύματα σε μια "πολιτισμένη" χώρα (με την ανοχή των πολιτών της), πρέπει να αναρωτηθούμε και για το αν η χώρα αυτή είναι συμβατή προς την ανθρώπινη ύπαρξη.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

"Όταν ακόμα και στις μέρες μας συνεχίζουν να υπάρχουν ιδρύματα σε μια "πολιτισμένη" χώρα (με την ανοχή των πολιτών της), πρέπει να αναρωτηθούμε και για το αν η χώρα αυτή είναι συμβατή προς την ανθρώπινη ύπαρξη."

Επιστρέφω διαρκώς στην ανάρτησή σας... γροθιά στο στομάχι αποτελούν και τα σχόλια. Το ίδιο βλέπω να νιώθουν και οι άνθρωποι που σχολιάζουν στην αναδημοσίευση στο blog μου...

Πραγματικά η στιγμή του σοκ ίσως να είναι καλή για να ανοίξει ο διάλογος, αλλά ίσως να είναι και η κατάλληλη για την δραστηριοποίηση ανθρώπων που ειναι ευαισθητοποιημένοι απέναντι στον ανθρώπινο πόνο και θέλουν να σταθούν κοντά τόσο σε αυτά τα παιδιά, όσο και σ' εσάς που αναδείξατε το πρόβλημα.

Ακης είπε...

Αυτο που συνηδητοποιω ειναι οτι εστιαζομαστε στις ελλειψεις υποδομων, την αδιαφορια του κρατους κτλ, ενω υπαρχει αδιαφορια και ελλειψη ανθρωπιας απο καποιους εργαζομενους σε αυτα τα ιδρυματα.

Λυπαμαι που το λεω αλλα ως λαος ειμαστε σκαταδες - το βλεπουμε και το ζουμε καθε μερα. Τουλαχιστον οι ανθρωποι που επιλεγονται (απο ποιους?) να εργαστουν σε τετοια ιδρυματα πρεπει να ειναι αρτια εκπαιδευμενοι και πανω απ' ολα να ειναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ, να νοιαζονται γι αυτα τα παιδια.

Post.Scriptum.Inter-Action. είπε...

Big Mama, συνήθως οι διάλογοι γι' αυτά τα θέματα ανοίγουν δύσκολα και κλείνουν εύκολα (και γρήγορα). Εμείς θα επιχειρήσουμε να τον συνεχίσουμε και ελπίζουμε να μην εξελιχθεί σε μονόλογο (λόγω απουσίας συνομιλητών).

Ακη, σε ευχαριστούμε για το σχόλιο. Για το θέμα που βάζεις μόλις έγραψα ένα μακροσκελές σχόλιο στο:
http://bigbigmama.blogspot.com/2009/05/blog-post_04.html

Αν θέλεις κάνε τον κόπο να το διαβάσεις, για να μην επαναλαμβάνομαι :)

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Nα το στείλετε το κείμενο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, στους αρχηγούς της αντιπολίτευσης, στον Αρχιεπίσκοπο, στα ΜΜΕ ,κανάλια και εφημερίδες. Να πάρουν θέση και να δώσουν λόγο εδώ και τώρα .
Σας θυμίζω ότι αιτία της επέμβασης της ΕΕ για την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, στο χώρο της Ψυχικής Υγείας, και ο,τι επακολούθησε ήταν μια τηλεοπτική εκπομπή αναφορικά με την Λέρο.
Αν δεν κινητοποιηθούμε σαν πολίτες τουλάχιστον σε τέτοια θέματα, είμαστε ανθρωποειδή και έχουμε την Πολιτεία που μας ταιριάζει.
Η περίθαλψη ενός παιδιού σε τέτοια κατάσταση ασφαλώς και δεν είναι εύκολη υπόθεση και τις περισσότερες φορές η οικογένεια αδυνατεί ή δεν υπάρχει για να την παρέχει.
Είναι όμως εγκληματικό να εναπόκειται η φροντίδα του σε ανθρώπους ακατάλληλους, ανεκπαίδευτους ,ανάλγητους, και ανεξέλεγκτους που το διατηρούν στην ζωή μόνο για να δικαιολογούν και να εισπράττουν τα κονδύλια από την ΕΕ ή από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Περιττό να προσθέσω ότι ο ΠΗΓΑΙΜΟΣ δικός σας.

http://ligery.pblogs.gr

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Αγαπητέ/η Post.Scriptum.Inter-Action, γράψατε ένα σχόλιο στο ιστολόγιό μου, στο οποίο ισχυρίζεστε ότι δεν θέλατε να προσβάλετε τους αναγνώστες. Παρ’ όλα αυτά συμπεριλάβατε στο πολύ διαφωτιστικό σας κείμενο και την εξής καταπληκτική παράγραφο ως υποθετική σκέψη πιθανών αναγνωστών:

"Συγκινητικό το post που διαβάσαμε στο bigmama και αυτοί οι υπάλληλοι/βασανιστές απαράδεκτοι, ας το κάνουμε forward στους φίλους μας που είναι και αυτοί ευαίσθητοι και ας δούμε λίγο Παυλίδη στην tv, πριν βγάλουμε το cayenne μια βόλτα να ξεσκάσει. Α, και να μην ξεχάσουμε να πάρουμε τον τάδε βουλευτή τηλέφωνο για να βολέψει το ανίψι μας, τώρα που έρχονται οι εκλογές και μας έχουν ανάγκη".

Και το ακόμη πιο καταπληκτικό υστερόγραφο:

Υ.Γ. Μην ξυπνήσει κανένας πρωί πρωί και πάει τίποτα παλιά ρούχα (ή το χαρτζιλίκι που θα έδινε στο παιδί του) σε κανένα ίδρυμα. Δεν βοηθάει κανέναν με αυτό τον τρόπο, παρά μόνο τις δικές του ενοχές.

Αγαπητέ/η, τον ίδιο κίνδυνο διατρέχει η ανάρτηση όπου και αν δημοσιευτεί από το δικό σας ιστολόγιο ως της λυγερης ή του opateras…
Τις ίδιες πιθανότητες χρήσης άλλοθι έχουμε όλοι…
Καλό θα είναι λοιπόν ή καλό θα ήταν, γιατί το κακό έχει πια συντελεστεί, να είχατε προσέξει λίγο… διότι δεν αρκεί να γράφουμε ότι δεν θέλουμε να προσβάλουμε κανέναν πρέπει πράγματι να το έχουμε και σαν πρόθεση.
Η ανάγκη προβολής των ευθυνών του κράτους και η ευθύνη μας ως κοινωνία, δεν αναιρούν την προσωπική ευθύνη κανενός από τους ακατάλληλους και ανάλγητους ανθρώπους που συναντάμε σε αυτόν το χώρο εργασίας. Το ότι αυτή τους την συμπεριφορά και την ακαταλληλότητα την εισπράττουν άνθρωποι που δεν μπορούν να αντιδράσουν από μόνοι τους, κάνει πιο απεχθή την πράξη τους και προκαλεί οργή και εναντίον τους. Το σχόλιο σας στο ιστολόγιό μου θα έπρεπε κανονικά να συνοδεύει την ανάρτησή σας ως τοποθέτηση και όχι να γραφτεί ως συμβουλή-αποτροπή στην αναδημοσίευση που έκανα. Δεν ωφέλησε και δημιούργησε ένταση, χώρια που σας εκθέτει, αφού στα λόγια σας υφέρπει μια αφ’ υψηλού θεώρηση των άλλων ως ασχέτων και πιθανών υποκριτών.
Όχι συμπτωματικά, κάποιοι από εμάς «εκεί έξω» δεν είμαστε ξένοι με το πρόβλημα και αυτό θα έπρεπε να το υποθέσετε…
Εφ’ όσον δηλώσατε ή ευχηθήκατε ότι πρέπει να υπάρξει και να συνεχιστεί ένας διάλογος έπρεπε να δείξετε την αρμόζουσα προσοχή… Υπάρχουν και προσωπικά βιώματα που έχουν καθορίσει την στάση μας και μας έχουν οδηγήσει σε συμπεράσματα τα οποία μπορεί να μην σας βρίσκουν σύμφωνο/η, αλλά θα έπρεπε να έχετε την υπομονή να δείτε τις αιτίες τους.
Δεν θα δημοσιοποιήσω το δεύτερο σχόλιό σας και αυτό είναι κάτι που το κάνω πρώτη φορά στο ιστολόγιό μου. Η συνέχιση της έντασης δεν θα βοηθήσει να προβληθεί το θέμα που για μένα είναι ο ιδρυματισμός και οι συνέπειές του στον άνθρωπο και, κυρίως, την παρούσα στιγμή δεν θα κάνει καλύτερες τις συνθήκες για κανέναν έγκλειστο.

Post.Scriptum.Inter-Action. είπε...

Big Mama,

Ξεκινώ από το τέλος του σχολίου σας, γιατί εκπλήσσομαι που δεν δημοσιοποιείτε το δεύτερο σχόλιό μου, με το οποίο εξηγώ τους πιθανούς λόγους που παρερμηνεύθηκε το πρώτο. Έρχεστε, λοιπόν, και απαντάτε στο psi-action για το σχόλιο που έκανα στο blog σας, χωρίς να δημοσιοποιείτε το δικό μου! Επίσης, μου υποδεικνύετε τον τρόπο να κάνω διάλογο, αφού πρώτα έχετε λογοκρίνει το σχόλιο μου. Κατανοώ ότι δεν θέλετε να στενοχωρήσετε τους αναγνώστες σας, αλλά το ίδιο θα μπορούσα να κάνω και εγώ, μη δημοσιοποιώντας το σχόλιο σας. Το σκεφθήκατε αυτό;

Δημοσιοποιώ, λοιπόν, το σχόλιό σας και παροτρύνω τους αναγνώστες να επισκεφθούν το blog σας, να διαβάσουν τα σχόλια και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους (και ας λείπει το επεξηγηματικό και λογοκριμένο σχόλιό μου). Γιατί αν δεν διαβάσουν όλο το σχόλιο και μείνουν στα αποσπάσματα που εσείς επιλέξατε (γνωστό από τα ΜΜΕ), προφανώς θα βγάλουν λάθος συμπεράσματα.

Έγραψα τη φράση που παραθέσατε, αλλά δεν γράφετε ότι πριν από αυτή τη φράση υπάρχει το “συνεπώς τον κάθε Νίκο τον βασανίζουμε καθημερινά όλοι μας με την αδράνειά μας”. Γιατί λοιπόν να εννοώ τους αναγνώστες σας, χρησιμοποιώντας πρώτο πληθυντικό πρόσωπο; Στο “αδράνειά μας” βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Δεν σας λέει τίποτα αυτό;

Ευχαριστώ για το χαρακτηρισμό του Υ.Γ. μου, ως καταπληκτικό. Τώρα που το ξαναδιαβάζω θα συμφωνήσω μαζί σας. Αφού “δεν είστε ξένοι με το πρόβλημα” θα γνωρίζετε ότι η “φιλανθρωπία” του μέσου Έλληνα περιορίζεται σε τέτοιες κινήσεις. Αν δεν το γνωρίζετε, να σας πω ένα πρόσφατο παράδειγμα από γείτονες που δεν λένε ούτε καλημέρα στους ενοίκους ενός ξενώνα, αλλά το Πάσχα τους προσέφεραν ότι είχε απομείνει (από φαγητό και ρούχα που ήταν για τα σκουπίδια), πριν πάνε στην εκκλησία. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Αυτές τις στάσεις καυτηριάζω στο σχόλιο και λυπάμαι που κανένας από το blog σας δεν το αντιλήφθηκε.

Αν θεωρείτε το σχόλιο μου ως “το κακό που έχει συντελεστεί”, ανησυχώ για το μέλλον των ανθρώπων που προσπαθούμε να υποστηρίξουμε. Αν διαβάσετε το σχόλιό μου θα δείτε ότι επιρρίπτω ευθύνες και στην πολιτεία και στους εργαζομένους που συμπεριφέρονται με αυτόν τον απάνθρωπο τρόπο. Εσείς κρατήσατε μόνο το πρώτο. Γιατί άραγε;

Γράφω λοιπόν ότι “θα συμφωνήσω για την ακαταλληλότητα του προσωπικού, αλλά ποιος περιμένουμε να την αντιληφθεί; ο ακατάλληλος; Μακάρι να υπήρχε τόση αυτογνωσία!“ Το ξανα-εξήγησα στο λογοκριμένο σχόλιό μου. Εξακολουθείτε να μην αντιλαμβάνεστε τι εννοώ; Πιστεύετε ότι με αυτή τη φράση δεν δέχομαι την ατομική ευθύνη του κάθε εργαζομένου;

Δεν θα σχολιάσω, φυσικά, τα προσωπικά βιώματά σας. Δεν τα γνωρίζω, όπως φαντάζομαι δεν γνωρίζετε και εσείς τα δικά μου. Για να εκθέσουμε τις απόψεις μας δεν χρειάζεται να εκθέσουμε και τα βιώματά μας (ούτε να τα χρησιμοποιήσουμε). Περισσότερο με ενόχλησε η λογοκρισία του σχολίου μου, παρά η διάσταση των απόψεων, εαν υπάρχει.

Μπορείτε, αν θέλετε, να συνεχίσετε τον διάλογο σε αυτό το blog, αφού το δικό σας έχει άλλους “κανόνες”. Σας υπόσχομαι ότι δεν θα “κόψω” τα σχόλιά σας, όπως δεν έχω κόψει και τα άλλα (με εξαίρεση δύο υβριστικά και απειλητικά σχόλια που δέχτηκα στο παρελθόν). Ελπίζω να μην σβήσετε και το πρώτο σχόλιο μου, τουλάχιστον μέχρι να το διαβάσουν οι αναγνώστες που ενδιαφέρονται να καταλάβουν τι συνέβη.

Καληνύχτα

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ... ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΝΙΩΘΕΤΕ ΕΛΛΙΠΗ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΨΕΩΝ ΣΑΣ

Ο/Η Post.Scriptum.Inter-Action. άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Σπουδή στην ασχήμια...":

Αν και σας πρόλαβα γράφοντας "ελπίζω να είναι κατανοητό ότι με αυτά που γράφω δεν θέλω να προσβάλλω τους αναγνώστες, αλλά τη νοοτροπία μας"(συμπεριλαμβάνοντας και εμένα), τελικά μάλλον δεν έγινα κατανοητός.

Επειδή επαναλαμβάνονται τα περί συνδικαλισμού (δεν ξέρω αν έδωσε αφορμή το σχόλιο μου, αλλά μάλλον υπάρχουν προηγούμενα), σας ενημερώνω ότι καμιά σχέση με συνδικαλισμό δεν έχω. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να εκφέρω τη γνώμη μου ή/και να διαμαρτύρομαι.

Τουλάχιστον, ξαναδιαβάστε αυτό που έγραψα (αν θέλετε): "Αρχικά, Θα συμφωνήσω για την ακαταλληλότητα του προσωπικού, αλλά ποιος περιμένουμε να την αντιληφθεί; ο ακατάλληλος; Μακάρι να υπήρχε τόση αυτογνωσία!" και αν νομίζετε ότι υπερασπίζομαι τους όποιους εργαζόμενους, δεν έχω κάτι άλλο να πω.

Τους χαρακτηρισμούς δεν θα τους σχολιάσω, για ευνόητους λόγους.

Ευχαριστώ και πάλι για τη φιλοξενία.

Post.Scriptum.Inter-Action. είπε...

Big Mama, χαίρομαι που τουλάχιστον κρατάτε τα λογοκριμένα κείμενα και δεν τα πετάτε στη ...φωτιά.

Να ενημερώσω όποιον ενδιαφέρεται να παρακολουθήσει τα γεγονότα (τι γεγονότα; λέμε τώρα) ότι το παραπάνω σχόλιο (που είχε λογοκριθεί στο bigmama) ήταν η απάντησή μου σε μακροσκελές σχόλιο που δέχτηκα από αναγνώστη του blog bigmama, το οποίο θα πρέπει να διαβάσετε πριν από αυτό. Για να συμπληρώσετε το puzzle, αν και δεν ξέρω αν αξίζει.

"Κάτι" διακίνησε το post μου και ο καθένας κράτησε ό,τι ήθελε, τελικά.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ psi-action,
καταρχάς εντυπωσιάζομαι από τα αντανακλαστικά που ξύπνησε αυτή σου η ανάρτηση (και να σκεφτείς ότι είναι η αρχή μόνο μίας σειράς κειμένων που θα ακολουθήσουν).

Διάβασα προσεχτικά τα σχόλια και εδώ και στο θιγμένο αναγνώστη σου, δυστυχώς όμως δεν μπόρεσα να καταλάβω την αιτία της αντίδρασης.

Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει ένας προβληματισμός ως προς τα αίτια που κάνουν κάποιον βασανιστή. Φυσικά και υπάρχει τεράστιο πρόβλημα στην καταβολή των μισθών, όπως επίσης και μία απάνθρωπη αδιαφορία και απαξίωση από το κράτος. Θεωρώ ωστόσο αυτούς τους παράγοντες ως αφορμές για να ξυπνήσουν και να εκδηλωθούν ο σαδισμός και η ψυχοπαθολογία των συνανθρώπων μας που καλούνται να δουλέψουν με τα παιδιά αυτά. Ποιός όμως είναι αυτός που κάνει προσλήψεις, ποιός κρίνει την καταλληλότητα τους και με τι κριτήρια;

Έχω γνωρίσει πολλούς εργαζομένους-βασανιστές στα ιδρύματα που έχω εργαστεί. Αν η Λέρος είναι "μακρυνή", στο κέντρο της πρωτεύουσας έχω συναντήσει έως και μπράβους της νύχτας να εργάζονται τη μέρα ως ειδικοί θεραπευτές παιδιών με ειδικές ανάγκες. Και σταματώ εδώ τα προσωπικά βιώματα.

Προσθέτω μόνο ένα νέο ερώτημα: εκτός από τις αναξιοκρατικές και άνευ κριτηρίων προσλήψεις, τι γίνεται όταν αποκαλύπτεται ότι σε κάποιο ίδρυμα βασανίζονται παιδιά; Εδώ δεν αναφέρομαι καν στα ιδρύματα της εκκλησίας, που έτσι κι αλλιώς έχουν απόλυτη ασυλία, αλλά σε δημόσια, κρατικά ιδρύματα. Αν κάποιος αναγνώστης έχει υπόψη του κάποιο περιστατικό απόλυσης εργαζομένου (ή έστω επίπληξης), η επισύμανση του θα βοηθούσε το διάλογο. Προσοχή: αναφέρομαι σε περιστατικά που έχουν ήδη γίνει γνωστά από τα ΜΜΕ. Ποια ήταν η κατάληξη τους;

Για το δεύτερο θέμα που φαίνεται να κατακρίνεται (σχετικά με τα παλιά ρούχα και το χαρτζιλίκι) θα προσπαθήσω να επανέλθω λίγο αργότερα.

υ.γ. η απαξιωτική αναφορά στο πρόσωπο σου ως "ο καινούριος σχολιαστής με το μακρύ ψευδώνυμο" τή στιγμή που εσύ ο ίδιος είσαι ο συγγραφέας του κειμένου που προκάλεσε αυτές τις αντιδράσεις, δείχνει ακριβώς την εμπάθεια και την αδυναμία γόνιμης αντιπαράθεσης.
Ωστόσο, ξεκίνησε κάποιος διάλογος και αυτό μόνο επιθυμητό το βρίσκω εγώ...

QUALITY4CHILDREN είπε...

Αγαπητοί φίλοι,παρεμβαίνω ακόμα μία φορά στο συγκεκριμμένο θέμα βλέποντας,δυστυχώς,ότι η συζήτηση κατευθύνεται στις ατομικές ευθύνες, που φυσικά μπορεί να υπάρχουν, των εργαζομένων σε αυτές τις δομές ,είτε ψυχικής υγείας είτε ιδρυματικής προστασίας παιδιών αγνοώντας την βασική θεσμική ευθύνη της πολιτείας η οποία έχει απαξιώσει τον ρόλο της σε σχέση με την κοινωνική προστασία.
Απο την άλλη υπάρχουν συγκεκριμμένες ΜΚΟ, που στην Ελλάδα εν αντιθέση με τις άλλες Ευρωπαικές χώρες έχουν έσοδα σχεδόν απκλειστικά απο την ,όπως ονομάζεται, Φιλανθρωπία, οι οποίες πραγματικά προσπαθούν και εξειδικευμένο προσωπικό να έχουν και να βελτιώνουν συνεχώς τις δομές τους.Θα συμφωνήσω ,όμως, ότι όλο αυτό βασίζεται στην "φιλοτιμία των Ελλήνων" αφού ουσιαστικά ΔΕΝ υπάρχει καμία πιστοποίηση για αυτές τις δομές, πιστοποίηση θεσμικά κατοχυρωμένη που θα αφορά τον τρόπο λειτουργίας τους και όχι φυσικά μόνο το πόσοι πυροσβεστήρες χρειαζονται.
Εμείς σαν ομάδα που συμμετείχαμε και υλοποίησαμε το project quality4children στην Ελλάδα έχουμε μια εμμονή στο θέμα αυτό γιατί η εφαρμογή κανονισμών ποιότητας θα αντιμετωπίσει όλα τα προβλήματα, τόσο της υποχρεωτικής χρηματοδότησης όσο και του κατάλληλου προσωπικού.
Αρκεί η πολιτεία να αποφασίσει να προχωρήσει στην εφαρμογή των standards ως εργαλείο πιστοποίησης όλων των Ιδρυμάτωνκαι των δομών εξω οικογενειακής φροντίδας (συμπεριλαμβάνοντας και την αναδοχή).

Post.Scriptum.Inter-Action. είπε...

silentcrossing, και εγώ δεν μπόρεσα να καταλάβω την αιτία της αντίδρασης. Ίσως να έγινα αποδέκτης του θυμού που προκάλεσε το post μου. Ίσως κάποιος να "είδε" στο πρόσωπό μου κάποιον βασανιστή που δεν δέχεται τις ευθύνες του. Ίσως κάποιος να ενοχλήθηκε που επέρριψα ευθύνες και στους εργαζόμενους και στην πολιτεία (και ξέρεις εκλογές έρχονται κτλ). Ίσως, απλά, κάποιος να έχει cayenne και να τον άγγιξε το σχετικό σχόλιο μου...

Ας κρατήσω το θετικό που αναφέρεις, ότι ξεκίνησε κάποιος διάλογος (και ας τα ακούω εγώ αντί για αυτούς που ευθύνονται).

Σχετικά με το ερώτημα που βάζεις, προσωπικά δεν έχω υπόψη μου κάποιον που να είχε συνέπειες για τις πράξεις του. Μάλλον δεν θεωρείται αδίκημα η κακομεταχείριση στο ίδρυμα, αλλά ρουτίνα.

Σε ευχαριστώ για την παρουσία και το σχόλιο.

Post.Scriptum.Inter-Action. είπε...

QUALITY4CHILDREN, ευχαριστούμε για την παρέμβαση και το σχόλιο. Σε προηγούμενο σχόλιό μου αναφέρθηκα στην κακώς εννοούμενη φιλανθρωπία (γι’ αυτό και η λέξη είναι σε εισαγωγικά στο συγκεκριμένο σχόλιο και έφερα ένα παράδειγμα). Φυσικά, η συμβολή των πολιτών είναι σημαντική αρκεί να γίνεται με σεβασμό στα άτομα που επωφελούνται και όχι με υποτίμηση (αυτό το «τα καημένα τα παιδιά» πρέπει να το ξεπεράσουμε κάποια στιγμή).

Πιστεύω, ότι ο έλεγχος, σε κάθε επίπεδο, που θα εξασφαλίζει τη διαχειριστική – οικονομική διαφάνεια και την ποιότητα των υπηρεσιών όλων των φορέων (δημόσιων, μκο, ιδιωτικών, εκκλησιαστικών κτλ) είναι όχι μόνο απαραίτητος, αλλά και ο μόνος τρόπος να αλλάξει η κατάσταση. Κριτήρια και κανονισμοί υπάρχουν, όπως αναφέρετε, πολιτική βούληση όμως;

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Παιδιά αγαπώ σας, και σας παρακαλώ μην ολισθαίνουμε σε πιθανές κακοτοπιές ενός εξ' αποστάσεως διαλόγου, γιατί" αδικούμε" εαυτόν, αλλά και την ιερή υπόθεση που υπηρετούμε.
Τέτοιοι ατυχείς διάλογοι αναδύουν οπτικές του θέματος που στην ουσία ξεφεύγουν του πραγματικού μας στόχου. Ο οποίος στόχος δεν είναι άλλος από το να ανατραπεί πάραυτα αυτό το τριτοκοσμικό απάνθρωπο status που επικρατεί σε
πολλές μονάδες φροντίδας αναπήρων παιδιών. Ευτυχώς όχι όλες .
Αυτό είναι και το περιεχόμενο της ανάρτησης που έχω ετοιμάσει ν' ακολουθήσει στον ΠΗΓΑΙΜΟ ,από Δευτέρα πρώτα ο Θεός.
Μην θωρήσετε την παρέμβασή μου ,επέμβαση στην δουλειά σας την οποία γνωρίζετε και κάνετε συνειδητά με ανθρώπινο ενδιαφέρον κι αγωνιστική διάθεση. Η προσπάθεια σας όμως με αφορά γιατί όπως είπαμε δεν είμαι «Ξένη» και θάρθουμε , μα τω Θεώ στα χέρια μάτια μου κι ας είσαστε νεότεροί μου ,, αν επιτρέψετε να πάει χαμένη……
Μη ξεχνάτε ( Ειδικοί γαρ) ότι η "Επικοινωνία" στο διαδίκτυο είναι ευάλωτη και εύθραυστη όπως και έξω άλλωστε, και θέλει πολύ λεπτούς χειρισμούς για να φέρει και να κρατήσει τους ανθρώπους κοντά.
Καλό Σβ/κο
http://ligery.pblogs.gr

Post.Scriptum.Inter-Action. είπε...

λυγερη, ευχαριστώ για την παρέμβαση. Γνωρίζω τις δυσκολίες επικοινωνίας στο διαδίκτυο. Η ένσταση μου δεν έχει να κάνει με τη διάσταση των απόψεων, αλλά με το ότι στο συγκεκριμένο blog δημοσιεύθηκαν κριτικά σχόλια για τα λεγόμενά μου και όχι η απάντησή μου σε αυτά. Είμαι σίγουρος ότι δεν έγιναν κατανοητές οι προθέσεις μου, ούτε οι απόψεις μου, αλλά αυτό δεν με ενοχλεί. Δημοκρατία έχουμε και ελευθερία του λόγου (έτσι λέμε τουλάχιστον). Το να λογοκρίνεται όμως η απάντηση μου σε σχόλιο που απευθύνεται στο άτομό μου, με κάνει να ξανασκεφτώ τα περί δημοκρατίας και ελευθερίας του λόγου.

Οι διάλογοι, τους οποίους χαρακτηρίσατε ατυχείς, δεν ήταν καν διάλογοι. Στους διαλόγους συμμετέχουν ισότιμα οι συνομιλητές, στην αντίθετη περίπτωση αλλιώς τους λένε.

Δεν ασχολούμαι άλλο με το θέμα και θα είμαι πιο προσεκτικός στην επιλογή των διαδικτυακών χώρων που απευθύνω τα σχόλια μου. Μπορώ να πω ότι κάτι κέρδισα από αυτή την "ιστορία".

Σας ευχαριστώ και πάλι για το σχόλιό σας και αναμένω την ανάρτησή σας, γιατί η ανάδειξη του θέματος δεν έχει σταματήσει. Τώρα αρχίζει και ας διακινεί δύσκολα στη διαχείριση συναισθήματα.

Να είστε καλά.

Post.Scriptum.Inter-Action. είπε...

για όλους τους ενδιαφερόμενους,

στην αρχή σκέφτηκα ότι η συζήτηση που ακολούθησε το συγκεκριμένο post ήταν άσχετη με το θέμα. Πιστεύω ότι τελικά δεν είναι καθόλου άσχετη.

ο silentcrossing, σχολίασε ότι "ο κόσμος είναι τόσο βαθιά κακοποιημένος από αυτό το σύστημα που ψάχνει για χαραμάδες να βγάλει την οργή του".

Το παραθέτω γιατί συμπυκνώνει αυτό που εννοώ, και δεν χρειάζεται να σας κουράσω με πολλά.

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Αγαπητέ μου επίτρεψέ μου.
Από την στιγμή που εκτιθέμεθα στο διαδίκτυο και μάλιστα όταν καταπιανόμαστε με τέτοια καυτά θέματα, είναι δεδομένο και δεοντολογικό να δεχτούμε κριτική και στα σχόλιά μας γιατί και αυτά μας εκφράζουν και δεν μπορούμε να υποχρεώσουμε τους αναγνώστες να περιορίζονται στις διαστάσεις του θέματος που δημοσιοποιούμε. Μην ξεχνάς ότι υπάρχουν και οι παράμετρες σε κάθε θέμα.
Φτάνει η οποιαδήποτε κριτική να είναι καλόπιστη και να αφορά τις
εκτιθέμενες απόψεις κι όχι πρόσωπα.
Εν προκειμένω δεν νομίζω ότι κανείς προσέβαλε κανέναν και ιδιαίτερα η σελίδα που φιλοξένησε την καμπάνια σου και τα σχόλιά σου είναι από τις αξιολογότερες κι αξιοπρεπέστατες του διαδικτύου.
Τώρα τι εμπειρία απεκόμισες και πως την μεταφράζεις, είναι θέμα προσωπικό και απολύτως σεβαστό.
Την καλησπέρα μου.

http://ligery.pblogs.gr

Post.Scriptum.Inter-Action. είπε...

Αγαπητή λυγερη,

με όλο το σεβασμό (και το γνωρίζετε ότι δεν τα λέω αυτά χωρίς να τα εννοώ) ή εγώ δεν κατάλαβα το σχόλιό σας ή εσείς την απάντηση που σας έγραψα.

Το πρόβλημα, από τη δική μου πλευρά, έχει να κάνει με τη λογοκρισία (κόψιμο της απάντησης μου σε σχόλιο που αφορούσε στο πρόσωπό μου) και όχι με την όποια αντιπαράθεση.

Όσο για αυτό που γράφετε: "...Φτάνει η οποιαδήποτε κριτική να είναι καλόπιστη και να αφορά τις
εκτιθέμενες απόψεις κι όχι πρόσωπα. Εν προκειμένω δεν νομίζω ότι κανείς προσέβαλε κανέναν...", σας υπενθυμίζω ότι το δεύτερο σχόλιό μου ήταν διευκρινιστικό προς κάποιον κύριο που έγραψε για μένα:

"...περισπούδαστα μας λέει αφ' υψηλού ο καινούριος σχολιαστής με το μακρύ ψευδώνυμο..."

Θεωρείτε ότι δεν ήταν προσωπικό; και προσβλητικό;

Παρ'όλα αυτά η διαχειρίστρια του blog "έκοψε" την απάντησή μου, για να προστατεύσει ίσως τον κύριο, και επιστρέφει στο psi-action για υποδείξεις! Σας παρακαλώ ξαναδιαβάστε το λογοκριμένο σχόλιό μου και σκεφτείτε αν υπήρχε λόγος να μη δημοσιευθεί.

Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να έχω τα δικά μου κριτήρια για το τι είναι αξιόλογο και αξιοπρεπές.

Σας ευχαριστώ για την προσπάθεια να εξομαλύνετε τις αντιθέσεις, αλλά η λογοκρισία είναι από τις πρακτικές που με βρίσκουν ιδεολογικά αντίθετο.


Γενικά,
...ζητώ συγγνώμη αν κούρασα κάποιους αναγνώστες με το να εξηγώ τα ίδια, αλλά δεν με αφήνουν να αγιάσω (όχι ότι το σκόπευα, αλλά έτσι δεν λένε;).

Unknown είπε...

Αυτη η κατασταση ειναι ανεπιτρεπτη. Κατα τη γνωμη μου θα πρεπει να δωθει ενα τελος στην ασυλοποιηση ειδικα για τετοιες περιπτωσεις παιδιων. Στοχος να ειναι η ψυχοκοινονικη αποκατασταση σε ενα συστημα δομων στο οποιο θα γινεται συνεχως ελεγχος και θα επερχονται βελτιωσεις. Με επαρκη πλυθησμο προσωπικου (με την απαραιτητη υποστηριξη) προκειμενου να αποφευγεται το burn out.

Post.Scriptum.Inter-Action. είπε...

Ναταλια,
δεν νομίζω ότι θα διαφωνήσει κανείς με το σχόλιό σου. Το πρόβλημα είναι ότι προφανώς η πολιτεία δεν έχει σε προτεραιότητα τα παιδιά (και τους ενήλικες) με προβλήματα. Ίσως επειδή δεν ψηφίζουν, ίσως επειδή δεν ανήκουν στις "παραγωγικές" ομάδες του πληθυσμού...

Μόνο αν πιέσουμε όλοι προς αυτή την κατεύθυνση μπορεί να αλλάξει κάτι, αλλιώς θα συνεχίσουμε να έχουμε τα "μεσαιωνικά" ιδρύματα τον 21ο αιώνα.

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

 
2008-2016 psi-action. Powered by Blogger Blogger Templates designed by Deluxe Templates. Premium Wordpress Themes | Premium Wordpress Themes | Free Icons | wordpress theme
Wordpress Themes. Blogger Templates by Blogger Templates and Blogger Templates