Κυριακή 12 Απριλίου 2009

Μια ιστορία ψυχιατρικής νοσηλείας

 

Ελλείψει των αναγκαίων δομών ψυχικής υγείας, συχνά συγγενείς ασθενών με ψυχικά προβλήματα αναγκάζονται να καταφεύγουν στον εγκλεισμό των ψυχικώς πασχόντων με εισαγγελική εντολή, προκειμένου να εξασφαλίσουν την εισαγωγή τους σε κάποιο νοσοκομείο ή ψυχιατρική κλινική!

Το 97% των ασθενών μεταφέρεται από περιπολικά της Αστυνομίας και όχι από το ΕΚΑΒ (όπως προβλέπεται από τον νόμο), γεγονός που, όπως επισημαίνεται σε έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη, υποδηλώνει την αντιμετώπιση των ατόμων αυτών ως «δυνάμει επικίνδυνων προσώπων» και όχι ως ασθενών. Η αδικαιολόγητη αυτή αντιμετώπιση των ψυχικά ασθενών εκδηλώνεται με τη δέσμευσή τους με χειροπέδες και τη συνοδεία τους από αστυνομικό προσωπικό, ακόμη και όταν η θέα του ένστολου προσωπικού επιτείνει την ταραχή και επιδεινώνει την κατάσταση της υγείας τους.

Τα παραπάνω στοιχεία δημοσιεύθηκαν τον περασμένο μήνα στο Έθνος και προέρχονται από έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη που δείχνει ότι η ψυχική υγεία στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται με συνθήκες... τρίτου κόσμου. Εξ ου και η τεράστια διαφορά των ακούσιων εγκλεισμών, που στη χώρα μας αντιπροσωπεύουν το 55%-60% των εισαγωγών σε ψυχιατρεία, την ώρα που στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες το αντίστοιχο ποσοστό είναι στο 7%-8%!

Τα ποσοστά είναι αποκαλυπτικά και πίσω από τα αυτά τα ποσοστά υπάρχουν ανθρώπινες ιστορίες. Κάθε ψυχιατρικός εγκλεισμός αποτελεί μια επώδυνη εμπειρία για τους ασθενείς αλλά και για τους συγγενείς τους. Μια εμπειρία σαν αυτή που περιγράφει η επιστολή που λάβαμε στο psi-action:

Εδώ και καιρό ταλανίζομαι από τη σκέψη να γράψω για την εμπειρία που ζήσαμε η μητέρα μου και γώ, όταν το καλοκαίρι του 2008 χρειάστηκε να νοσηλευθεί ακούσια. Η εμπειρία, άθλια και τραυματική, κυρίως για εκείνη αλλά και για μένα που αναγκάστηκα να μπω στη διαδικασία της εισαγγελικής παραγγελίας για την ακούσια εξέτασή της. 


Η μητέρα μου, μετά από 35 χρόνια εργασίας στο χώρο της δημόσιας υγείας ως ανώτατη διοικητική υπάλληλος και λίγο μετά το θάνατο του συζύγου της, άρχισε να παρουσιάζει σημαντικά προβλήματα που δυσκόλευαν τη ζωή της. Κάθε προσπάθειά μου για να συμβουλευθεί ειδικό ψυχικής υγείας κατέληγε όλα αυτά τα χρόνια σε αποτυχία και τραυμάτιζε καθημερινά τη σχέση μας. Όμως δεν έβρισκα το κουράγιο να ανέβω τα σκαλιά της Εισαγγελίας, όσο και αν ήταν πια αναγκαίο για την υγεία της. Όμως τα πράγματα αγρίεψαν και ένα πολύ σοβαρό επεισόδιο με ανάγκασε να πάρω την επώδυνη απόφαση. Ο γολγοθάς άρχισε:

ΗΜΕΡΑ ΠΡΩΤΗ: Η μητέρα μου παρουσιάζει οξύ επεισόδιο. Δεν ξέρω πώς να το χειριστώ. Αλήθεια πού να αποτανθώ; Οι αστυνομικοί που έρχονται στο σπίτι μου, όπου η μητέρα μου μας έχει αποκλείσει, δυσκολεύονται να τη πείσουν να φύγει και μου λένε ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα χωρίς εισαγγελική παραγγελία. Φεύγουν.

ΗΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΗ: Πρωί-πρωί πηγαίνω στην Εισαγγελία. Η ουρά στον Εισαγγελέα Ακροάσεων ατελείωτη. Η αγωνία μου μεγαλώνει λεπτό προς λεπτό. Δεν ξέρω που βρίσκεται η μητέρα μου ούτε σε τι κατάσταση είναι. Ο Εισαγγελέας, αφού άκουσε το ιστορικό, μου ζήτησε να εξετασθούν σαν μάρτυρες άτομα παρόντα στο επεισόδιο, όχι όμως στην Εισαγγελία, αλλά στο κατά τόπο αρμόδιο Αστυνομικό Τμήμα. Στο Αστυνομικό Τμήμα διηγούμαι για δεύτερη φορά τα γεγονότα. Ήδη μέχρι να τελειώσει η επώδυνη διαδικασία των καταθέσεων έχει φθάσει απόγευμα. Όταν επιστρέφω στην Εισαγγελία τη βρίσκω κλειστή και μέχρι ο Εισαγγελέας να επιστρέψει και να εκδώσει την παραγγελία έχει βραδιάσει. Όταν φτάνω πια στο Αστυνομικό Τμήμα ο Αξιωματικός Υπηρεσίας μου αναγγέλλει ότι η παραγγελία δεν μπορεί να εκτελεστεί γιατί δεν υπάρχει περιπολικό. Εντωμεταξύ η μητέρα μου –που μου τηλεφωνεί συνέχεια- είναι σε έντονο παραλήρημα, μόνη της, χαμένη στους φόβους της και η οικογένεια μου σε πλήρη αγωνία για το τι πρόκειται να γίνει. Ρωτάω τον αξιωματικό τι να κάνω και μου απαντά θα έρθετε πάλι αύριο το πρωί.

ΗΜΕΡΑ ΤΡΙΤΗ: Πρωί-πρωί είμαι μπροστά σε άλλον Αξιωματικό Υπηρεσίας ο οποίος –ξινά- μου λέει ότι δεν μπορεί και πάλι να εκτελεστεί η παραγγελία γιατί δεν υπάρχει περιπολικό, να πάω σπίτι μου και να περιμένω τηλέφωνό τους. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα να τρέμω ότι η μητέρα μου μέσα στο παραλήρημά της μπορεί να κάνει κακό στον εαυτό της. Έχει φτάσει πια απόγευμα όταν μου τηλεφωνούν από την Αστυνομία να μου πουν ότι έχουν περιπολικό, αλλά δεν το στέλνουν αν δεν τους διαβεβαιώσω ότι η μητέρα μου είναι σπίτι και ότι θα τους ανοίξει. Τους απαντώ ότι δεν μπορώ να τους διαβεβαιώσω για τίποτα από τα δύο. Τότε μου απαντούν ότι δεν μπορούν να στείλουν περιπολικό. Πλέον σε έξαλλη κατάσταση πηγαίνω στο Αστυνομικό Τμήμα, όπου για τρίτη ή τέταρτη φορά αναγκάζομαι να διηγηθώ επώδυνα και προσωπικά περιστατικά δικά μου και της μητέρας μου. Νιώθω ντροπή… Το στίγμα… Το βλέμμα των αστυνομικών απέναντι μου εξεταστικό με ενοχλεί. Ο Αξιωματικός Υπηρεσίας αφού με άκουσε μου συνέστησε να τους τηλεφωνήσω μόλις βρω τη μητέρα μου σε ανοιχτό χώρο, οπότε εκεί θα αναγκασθεί να μπει στο περιπολικό. Τον κοιτάζω ξέπνοη. Πώς θα γίνει αυτό; να παρακολουθώ δηλαδή τη μητέρα μου; Δεν πήρα απάντηση. Απογοητευμένη φεύγω και κατευθύνομαι προς το σπίτι της μητέρας μου. Τη βρίσκω να κάθεται στα σκαλιά της πολυκατοικίας μόνη της, χαμένη, αλλού… Σε πλήρη πανικό και με απερίγραπτα συναισθήματα τηλεφωνώ στην Αστυνομία. Σε λίγα λεπτά έφτασε το περιπολικό με δύο αστυνομικούς οι οποίοι, μην έχοντας φυσικά εκπαίδευση να χειριστούν τέτοια περιστατικά, δεν μπόρεσαν να βάλουν τη μητέρα μου στο περιπολικό. Ακολούθησαν απίστευτες σκηνές στο δρόμο, παρουσία περαστικών, που φαίνεται ότι τους άρεσε το θέαμα γιατί είχαν μαζευτεί γύρω μας σαν σε πηγαδάκι. Η μητέρα μου να φωνάζει, να με βρίζει, ο αστυνομικός να μου λέει βάλτην εσύ στο περιπολικό, μάνα σου είναι… Καταρρέω σε μια γωνιά. Το περιπολικό φεύγει και γώ μένω ανήμπορη, μη μπορώντας να καταλάβω τι έχει ακριβώς συμβεί και κυρίως τι πρόκειται να γίνει. Γυρνάω σπίτι μου –αλήθεια δεν ξέρω πώς- πιστεύοντας ότι δεν θα μπορέσω τελικά να βοηθήσω τη μητέρα μου που ύστερα και από το καταδιωκτικό περιστατικό που μόλις βίωσε βυθίστηκε ακόμα πιο έντονα στο παραλήρημα. Φοβάμαι ότι όλα έχουν χαθεί και η μητέρα μου κινδυνεύει σοβαρά.


ΗΜΕΡΑ ΤΕΤΑΡΤΗ: Πρωί προσπαθώ να πιω ένα καφέ και να ανασυντάξω τις σκέψεις μου. Δίπλα το παιδί μου προσπαθεί να μου πιάσει κουβέντα, με έχει χάσει για μέρες. Εννοείται ότι έχω εγκαταλείψει κάθε ελπίδα ότι θα εκτελεστεί η παραγγελία. Σκέφτομαι γιατί πρέπει αστυνομικοί να κάνουν αυτή την δουλειά; δεν έπρεπε τουλάχιστον να υπάρχει συνεργασία ΕΚΑΒ και Αστυνομίας; Άρρωστη είναι η μητέρα μου και όχι εγκληματίας που πρέπει να συλληφθεί. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει, δεν ξέρω τι να κάνω, πώς να αντιδράσω… Εκείνη τη στιγμή, με παίρνουν πάλι τηλέφωνο από την Αστυνομία, μου λένε ότι έχουν διαθέσιμο περιπολικό και να πάω τώρα αμέσως στο σπίτι της μητέρας μου. Τους ρωτάω τι διαφορετικό θα γίνει από το χθεσινό εφιαλτικό επεισόδιο; Τουλάχιστον – το σκέφτομαι τελευταία στιγμή- τους ζητάω να ειδοποιήσουν το ΕΚΑΒ. Ακούω τον εαυτό μου να φωνάζει: άρρωστη είναι η μητέρα μου όχι καταζητούμενη. Πηγαίνω για άλλη μια φορά έξω από το σπίτι της μητέρας μου, όπου έχει φτάσει το περιπολικό. Οι αστυνομικοί με αντιμετωπίζουν με το γνωστό ύφος, το περιπολικό έχει κλείσει το δρόμο, ο κόσμος κοιτάζει περίεργα, περιμένουμε το ΕΚΑΒ. Η μητέρα μου φυσικά μόλις ακούει κουδούνι δεν ανοίγει, χρησιμοποιώ μια γειτόνισσα για να ανοίξει και .. μπουκάρουν.. αυτή είναι η εικόνα. Νιώθω άθλια, σαν να κατέδωσα τη μητέρα μου, που με βλέπει και αρχίζει να ουρλιάζει και να με βρίζει. Καταλαβαίνει… Ο ΕΚΑΒιτης μου λέει να πάω παραπέρα, με μαζεύει ένας γείτονας από το διπλανό διαμέρισμα. Ακούω φωνές και μετά τίποτα… Σε λίγο τη παίρνουν και τη βάζουν στο ασθενοφόρο. Κανείς δεν μπήκε στο κόπο να μου πει που τη πάνε. Τους ρωτάω εγώ. Ο αστυνομικός μου λέει, πάρε το αυτοκίνητο σου και έλα στο Δαφνί. Το στίγμα… στο Δαφνί; η μητέρα μου; που ήταν εργαζόμενη μια ζωή; που ταξίδεψε με τον άντρα της σε όλο τον κόσμο; Μέσα στο ταξί κλαίω με λυγμούς. Μέχρι να πάω ήδη την εξέταζαν. Οι ίδιοι αστυνομικοί περίμεναν απ’ έξω. Γιατί; για να μη τους φύγει; Σε λίγο με κάλεσαν οι δύο γιατροί. Μου ζήτησαν ιστορικό και μου είπαν ότι η μητέρα μου χρήζει νοσηλείας. Δεν νομίζω ότι έχω σταματήσει να κλαίω. Αν είναι δυνατόν, το ίδιο περιπολικό που την έφερε από το σπίτι της την μεταφέρει από τα εξωτερικά ιατρεία στο κλειστό τμήμα νοσηλείας. Τη βλέπω στο πίσω κάθισμα του περιπολικού και θέλω να πάω να τη πάρω και να πάμε σπίτι. Δεν το αντέχω. Η γιατρός στα εξωτερικά ιατρεία μου λέει ότι πρέπει να πάω να της φέρω ρούχα και ότι έκανα το σωστό για τη μητέρα μου. Επιστρέφω και μπαίνω στο τμήμα για να παραδώσω τα ρούχα. Οι γιατροί προηγουμένως μου είχαν πει ότι η μητέρα μου δεν κάνει να με δει. Νόμιζα ότι οι νοσηλευτές θα το φρόντιζαν αυτό…Με το που μπαίνω όμως η μητέρα μου είναι εκεί μπροστά στη πόρτα και αφού με βρίζει, μου ζητάει να τους ζητήσω να τη βγάλουν. Τι μου έκανες; τι μου έκανες; το βλέμμα και τη φωνή αυτή δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Κοιτάζω γύρω μου. Με το βλέμμα μου ζητάω βοήθεια από τους νοσηλευτές. Νιώθω απόγνωση όταν η βοήθεια δεν έρχεται. Όμως ούτε η μητέρα μου νιώθω να έχει βοήθεια. Από το σπίτι της βρέθηκε στο χώρο του ψυχιατρείου. Άραγε της είπαν κάτι; Την στήριξαν; Η αφέθηκε μόνη της στους φόβους της; Είμαι σοκαρισμένη… Δεν είχα ξαναμπεί σε ψυχιατρείο… Φοβάμαι για τη μητέρα μου. Το μόνο που μου είπε είναι ότι της έκαναν ένεση…

Η μητέρα μου νοσηλεύθηκε για περίπου δύο μήνες και όλο αυτό το διάστημα που την επισκεπτόμουν συνεχίστηκαν οι νύχτες αγωνίας. Το κλειστό τμήμα στο οποίο νοσηλεύθηκε ήταν καθαρό. Το δωμάτιο ευρύχωρο και κλιματιζόμενο. Το Δαφνί έχει ανακαινισθεί. Και εδώ σταματούν τα παρήγορα. Δύο μήνες δυσκολευόμουν να βρώ και να μιλήσω με γιατρό. Δεν νομίζω ότι δεν είχαν την διάθεση, χρόνο δεν είχαν. Ελάχιστοι γιατροί πολλοί οι ασθενείς. Σε ποιόν να δώσουν χρόνο; Στους ασθενείς τους ή στους συγγενείς; Οι νοσηλευτές κλεισμένοι μέσα στο χώρο τους απροσπέλαστοι. Προσπαθούσα να δώσω δικαιολογίες. Δημόσιο νοσοκομείο είναι γιατί να διαφέρει από τα υπόλοιπα; Τα ίδια δεν αντιμετωπίζουμε όλοι οι Έλληνες σε όλα τα δημόσια νοσοκομεία; Μήπως σε οποιαδήποτε κλινική γενικού νοσοκομείου δεν «κυνηγάμε» το γιατρό για να μας ενημερώσει για τον ασθενή μας;


Μέχρι που ένα επεισόδιο με συγκλόνισε. Ημέρα εφημερίας και μία νεαρή κοπέλα μόλις έχει εισαχθεί με εισαγγελική παραγγελία για ακούσια νοσηλεία. Ρωτάει ξανά και ξανά τη νοσηλεύτρια γιατί την έφεραν εκεί μέσα, γιατί της πήραν τα προσωπικά της είδη. Η νοσηλεύτρια μην αντέχοντας τις επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις ξεσπάει, τη βρίζει και της λέει να πας να ρωτήσεις τη μάνα σου που σε έφερε εδώ. Είμαι μπροστά και δεν αντέχω να μην αντιδράσω. Είσαι ψυχιατρική νοσηλεύτρια της λέω, αυτή είναι η δουλειά σου να υποστηρίζεις τους ασθενείς σου. Στα γρήγορα μαζεύονται προς υπεράσπισή της οι συνάδελφοι της, εγώ απάντηση δεν πήρα. Αλήθεια τι να μου έλεγαν; Την αλήθεια; Ότι είναι επαγγελματικά κουρασμένοι; Ότι και αυτοί δεν πλαισιώνονται κατάλληλα στο εξαιρετικά δύσκολο έργο τους; Εννοείται ότι η κοπέλα που ρώταγε κουραστικά την ίδια ερώτηση έμεινε μόνη της. Δεν είδα κανέναν ψυχολόγο ή άλλον ειδικό να την πλησιάζει εκείνη την πρώτη δύσκολη στιγμή της εισαγωγής της. Μετά το επεισόδιο απίστευτα ταραγμένη πηγαίνω στο σαλόνι. Με πλησιάζουν πολλοί νοσηλευόμενοι, όπου όλοι μου λένε για τον τρόπο που τους φέρονται εκεί μέσα. Τους παρατηρώ: άνθρωποι από όλες τις ηλικίες και από όλα τα κοινωνικά επίπεδα. Άνθρωποι που έτυχε να νοσήσουν… Θα μπορούσε να έχει συμβεί και σε μένα…
Όλο αυτό το χρονικό διάστημα αλλά και μέχρι σήμερα δεν σταμάτησα να προβληματίζομαι για την αντιμετώπιση των ψυχικά ασθενών. Κάθε στιγμή από την Εισαγγελία και μετά είναι μία βάναυση στιγμή γι’ αυτούς. Η «σύλληψη» από ανεκπαίδευτους αστυνομικούς (κοστίζει η εκπαίδευση τους), η «συνοδεία» με το περιπολικό (κοστίζει η παρουσία και του ΕΚΑΒ), η «προσαγωγή» στο κλειστό τμήμα νοσηλείας (κοστίζει η ύπαρξη επιπλέον ειδικών ψυχικής υγείας). Και μετά; η θεραπεία; Πέρα από τη φαρμακευτική νοσηλεία ένιωσα τη παντελή έλλειψη άλλων υποστηρικτικών υπηρεσιών για τους ασθενείς. Δεν φταίει ούτε το ιατρικό ούτε το νοσηλευτικό προσωπικό. Στο μέτρο των δυνατοτήτων που έχουν, κάνουν ό,τι μπορούν.Ας σταματήσω όμως εδώ, ο προβληματισμός δεν χωρά σε τρεις κόλλες χαρτί. Ένα είναι σίγουρο: Οι ψυχικά ασθενείς που δεν έχουν οικογένεια να τους στηρίξει είναι πραγματικά καταδικασμένοι να μη ζουν. Απλά μπαινοβγαίνουν στα κλιματιζόμενα ανακαινισμένα κλειστά τμήματα των δημόσιων ψυχιατρείων καταναλώνοντας πανάκριβα φάρμακα.


*Φωτογραφία: Eve McDougall "Container" (Acrylic on Canvas).
The Other Side Gallery


17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

δεν ξέρω τί κατασταση βίωνες με τη μητέρα σου για να αναγκαστείς να την κλείσεις σε μουρλάδικο αλλά εκ των υστέρων δεν ξέρω αν ακόμα θεωρείς ότι έπραξες καλά

Ανώνυμος είπε...

Είναι σχεδόν οδυνηρό να διαβάζεις ιστορίες από τα ψυχιατρεία, όταν αυτές τις ιστορίες τις γράφει κάποιος που έχει φάει τα σκατά εκ των έσω. Και πόσος ο πόνος και το σοκ όταν είναι η μάνα σου που κακοποιείται από στρατιές δημοσίων υπαλλήλων μπροστά στα μάτια σου. Όσα γράφει ο αναγνώστης συμπικνώνουν τους λόγους για τους οποίους πήρα την απόφαση να μην ασχοληθώ ξανά με την ψυχική υγεία, όχι γιατί δεν τα βάζεις με την τρέλλα, αλλά γιατί είναι αδύνατο να τα βάλεις με την τρέλλα του συστήματος...

Το να χρησιμοποιεί κάποιος τη λέξη "μουρλάδικο", ιδιαίτερα όταν αναφέρεται σε ανθρώπους με τόσο έντονα προσωπικά βιώματα είναι το λιγότερο άκομψο...

την καλησπέρα μου κύριε psi!

Ανώνυμος είπε...

Ενας από τους λόγους που πήρα την απόφαση να "γράψω" για αυτά που ζήσαμε η μητέρα μου και εγώ ήταν ακριβώς για να καταδειχθεί η ανυπαρξία δομών τέτοιων που να προλαμβάνουν και να αποκλείουν την επώδυνη ακούσια νοσηλεία. Οχι αγαπητέ acid rain's drop δεν είμαι χαρούμενη γι' αυτό που βιώσαμε. Δυστυχώς αναγκάστηκα να καταφύγω στο μοναδικό μέσο που "προσφέρει" το σύστημα ψυχικής υγείας στην Ελλάδα για τους ανθρώπους που νοσούν ψυχικά και ακριβώς λόγω της ασθένειάς τους αρνούνται να ζητήσουν βοήθεια από τους ειδικούς. Ευχομαι η προσπάθεια που έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα να μη σταματήσει. Οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι ο αγώνας πάντα φέρνει αποτελέσματα. Εδώ είμαστε και παρακολουθούμε από κοντά για να δούμε κατά πόσον όλα αυτά για τα οποία το Υπουργείο Υγείας δεσμεύτηκε έναντι της Ευρωπαικής Ενωσης θα γίνουν πράξη...

Post.Scriptum.Inter-Action. είπε...

acid rain's drop,
νομίζω ότι ήδη απάντησαν οι προηγούμενοι αναγνώστες και δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο.

silentcrossing,
καλώς μας ξαναήρθες.
Συνεχίζεις όμως να τα βάζεις (και καλά κάνεις) με την τρέλα του συστήματος, την οποία δεν τη βλέπεις μόνο στα ψυχιατρεία. Άρα δεν είναι αδύνατο.

ανώνυμε,
η εισαγωγή του κειμένου πιστεύω ότι δείχνει το μέγεθος του προβλήματος και ότι δεν είναι επιλογή του ασθενή ή των συγγενών ο εγκλεισμός. Ίσως να είναι δύσκολο για κάποιον που δεν χρειάστηκε αυτές τις υπηρεσίες - και του εύχομαι να μην τις χρειαστεί - να κατανοήσει ότι συνήθως δεν υπάρχει άλλη λύση στο υπάρχον σύστημα. Ας ελπίσουμε να αλλάξει κάτι και όπως λες χρειάζεται αγώνας γι' αυτό (και για κάθε αλλαγή). Σε ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη στο blog και για την εξιστόρηση της προσωπικής σου εμπειρίας.

alkyonh είπε...

Η ιστορία σου και μαζί και αυτή της μητέρας σου μου δωσε πολλά για να σκεφτώ και να αισθανθώ.

Η πρώτη κίνηση για να αλλάξει κάτι επιτέλους και στο ελληνικο σύστημα είναι να δημοσιεύονται ιστορίες σαν κι αυτή και όλοι ενωμένοι να αγωνιζόμαστε για μικρές -αλλά πραγματικά σημαντικές- αλλαγές (όπως π.χ. το ποιός έχει την ευθύνη για τη μεταφορά του ασθενούς και τί εκπαίδευση διαθέτει ως προς το θέμα αυτό. Τα προβλήματα υπάρχουν και χρειάζονται συγκεκριμένες λύσεις οπως αφήνεις να εννοηθεί και στο κειμενό σου.Και αυτες οι λύσεις ειναι πραγματι εφικτές όταν είμαστε συγκεκριμένοι και διεκδικούμε βήμα βήμα ένα καλύτερο κλινικό περιβάλλον.

και παροτι η ψυχιατρική βάλλεται απο παντου, συχνά (όταν τα πράγματα λειτουργούν σωστά και γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα του ασθενούς)δείνει και λύσεις -σημαντικές λύσεις για το άτομο κι εκείνους που ενδιαφέρονται. Έχω προσωπική εμπειρία από κλινικές στο εξωτερικό οπού οι άνθρωποι αγωνίστηκαν κι άφησαν το μεσαιωνα πίσω τους..Το πέτυχαν.

Ως προς τα σχόλια καποιων από τους αναγνώστες στο κείμενό σου έχω να πω "ας σταματήσουμε να είμαστε μηδενιστές κι επικριτικοί σε όλους και σε όλα.. κι ας αναζητήσουμε συμμάχους στο χώρο της ψυχικής υγείας΄..". Μπορούν να αλλάξουν και πρέπει να αλλάξουν πολλά προς το καλύτερο και αυτό δεν θα γίνει όσο στρέφουμε το θυμό αναμεταξύ μας. Ας στραφεί ο θυμός μας προς τα έξω κι ας γίνει δράση -όπως τόσο επιτυχημένα άλλωστε γίνεται μέσα από αυτό το site!

Post.Scriptum.Inter-Action. είπε...

alkyonh, την ιστορία της αναγνώστριάς μας τη δημοσιεύσαμε για να δώσει τα ερεθίσματα για συζήτηση. Δυστυχώς, στη χώρα μας αυτά τα θέματα έχουμε συνηθίσει να τα κρύβουμε.

Σχετικά με τα σχόλια στο κείμενο, τα δύσκολα θέματα μας φορτίζουν συναισθηματικά και αντιδρούμε ανάλογα. Επίσης, συχνά νοιώθουμε αβοήθητοι στη χώρα μας και αυτό εξοργίζει τους πολίτες.

Το να περάσουμε από την οργή στους ουσιαστικούς αγώνες και τη δράση (όπως λέτε), είναι κάτι που επιθυμούμε όλοι.

Σε αυτό προσπαθούμε να συμβάλλουμε όσο μπορούμε και από το blog, με τη βοήθεια όλων σας. Σας ευχαριστούμε και εσάς για τη συμβολή στο διάλογο και ελπίζουμε να σας έχουμε μαζί μας και στη συνέχεια.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα. Θα ήθελα να ρωτήσω αυτόν που έγραψε το γράμμα, πόσο καιρό έκατσε η μητέρα σου εκεί και κατα πόσο την βοήθησε αυτό; Πως έχει εξελιχθεί η υγεία της; Έχω ενα παρόμοιο πρόβλημα με τον αδερφό μου και δεν έχω ούτε μανα ούτε πατέρα για να με βοηθήσουν. Είμαι 25 χρονών και εκείνος 24. Είναι επιθετικός και δεν δέχεται ιατρική βοήθεια. Μια φορά κατά φερα να φέρω ψυχίατρο στο σπίτι και ενώ η επίσκεψη ήταν 60 ευρω μας ζήτησε 100 και μας έκοψε απόδειξη των 60 και μέσα σε μισή ώρα ομιλίας διέγνωσε διπολική διαταραχή. Εγώ πιστεύω μετα από όλα αυτα που έχω ζήσει, οτι πάσχει απο σχιζοφρένεια. Μένω με την κοπέλα μου στον επάνω όροφο και δεν μας καταδέχεται γιατί πιστεύει οτι του κάνουμε μάγια. Η αδερφή μου 19 χρονών μένει στις φίλες της γιατί είναι πολύ επιθετικός απέναντι της, όπως και σε μένα. Ειλικρινά είμαι σε απόγνωση γιατί ειναι αδερφός μου και τον πονάω και θέλω να τον βοηθήσω με τον καλύτερο τρόπο και επίσης δεν μπορώ και γω και η αδερφή μου να ισορροπήσουμε τις ζωές μας. Ευχαριστώ.

Post.Scriptum.Inter-Action. είπε...

Επειδή κάθε περίπτωση έχει τις ιδιαιτερότητές της (και η διάγνωση από μόνη της δεν βοηθάει), θα σας πρότεινα να έρθετε σε επαφή με την Κίνηση Αδελφών Ατόμων με Προβλήματα Ψυχικής Υγείας, τα μέλη της οποίας έχουν βιώσει σχετικές δυσκολίες και θα μπορούσαν να σας βοηθήσουν και να σας κατευθύνουν.

Ανώνυμος είπε...

Σας ευχαριστώ ειλικρινά! Αυτό είναι μια πάρα πολυ καλή αρχή για εμένα.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Ανώνυμε, είναι πολύ σημαντικό ότι εσύ ο ίδιος κατ' αρχήν αναγνωρίζεις ότι ο αδελφός σου έχει ανάγκη από βοήθεια. Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Ακόμα και στην Ελλάδα, όταν πραγματικά θέλουμε να βοηθήσουμε τους αγαπημένους μας με κάποιο τρόπο το καταφέρνουμε. Θέλει δύναμη -πίστεψε με - το ξέρω πολύ καλά. Η συμβουλή που σου δόθηκε για τη Κίνηση Αδελφών είναι πολύ καλή. Δεν είσαι μόνος σου, δεν έχει τύχει μόνο σε σένα, δεν φταίει ο αδελφός σου, δεν φταις εσύ. Ακούγεται το παραπάνω αυτονόητο, όμως γι' αυτόν που ζεί τη ψυχική ασθένεια στο σπίτι του είναι πολύ σημαντικό να το νιώσει. Η μητέρα μου νοσηλεύθηκε μετά από εισγγελική παραγγελία για σχεδόν ενάμιση μήνα και είναι από τότε σε αγωγή. Δεν είναι απαραίτητο ότι θα χρειαστεί η ίδια διαδικασία για τον αδελφό σου. Είναι πολύ σημαντικό κατ' αρχήν ο αδελφός σου να δεχτεί να εξεταστεί από έμπειρο ψυχίατρο και να τον εμπιστευτεί και αυτός πρέπει να είναι ο στόχος σου. Ισως η Κίνηση Αδελφών να έχει να σου προτείνει κάτι πάνω σ' αυτό. Μόνο αν όλες οι προσπάθειές σου ναυαγήσουν να καταφύγεις στην ακούσια εξέταση. Ομως πρέπει να είναι το τελευταίο που απομένει και ο μόνος που μπορεί να στο βεβαιώσει αυτό είναι έμπειρος ψυχίατρος. Θέλει προσπάθεια -το ξέρω-

Ανώνυμος είπε...

καλημέρα, οι εμπειρίες συγγενών και φίλων είναι πραγματικά χρήσιμες,περισσότερο από οποιαδήποτε οδηγία ή καθοδήγηση δίνει το ειδικευμένο προσωπικό που δεν έχει καμία σχέση με τον ασθενή.Εγώ με τη σειρά μου θα ήθελα ζητήσω πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στο ψνα δαφνί γιατί θα νοσηλευτεί ο φίλος μου ακούσια...για απεξάρτηση από ουσίες ενώ έχει και ψυχικά θέματα να αντιμετωπίσει...Μπορεί κάποιος που δεν έχει πρώτο βαθμό συγγένιας να τον επισκέπτεται?

Ανώνυμος είπε...

Σχετικά με το ερώτημα για το Δαφνί.Ενδεχομένως να έχεις ήδη άποψη ωστόσο σου δίνω τη δική μου. Λόγω προβλήματος με την αδερφή μου είχαμε την ατυχία την τελευταία 10ετία να επισκεφτούμε όλες τις ψυχιατρικές τις Αττικής. Η φημολογία που επικρατεί για το Δαφνί είναι απαράδεκτη και δεν έχει καμία σχέση με αυτό που είναι σήμερα. Θα το χαρακτήριζα μακράν το καλύτερο. Μην περιμένεις πολλά πράγματα, εξακολουθεί να είναι ένα δημόσιο νοσοκομείο με τα προβλήματα που τα περισσότερα εαν όχι όλα, έχουν. Είναι όμως πολύ καθαρό, ανακαινισμένο και το προσωπικό πολύ υψηλότερου επιπέδου και με πολύ καλύτερη συμπεριφορά απο ότι στα υπόλοιπα. Εννοείται ότι μπορείς να τον επισκεφθείς, νοσοκομείο είναι, όχι φυλακή. Το αν θα τον επισκεφθείς έχει να κάνει αποκλειστικά με τη σχέση που εσύ έχεις αναπτύξει με τον ασθενή. Καταλαβαίνεις ότι δεν είναι ευχάριστο για τον ασθενή να γνωρίζει όλος ο περίγυρος ότι νοσηλεύεται. Αν δεν είσαι λοιπόν απο τα άτομα που έτσι κι αλλιώς ο ίδιος θα σου το εκμυστηρευόταν καλό είναι να μην πας. Επιπλέον ο γιατρός μπορεί να συστήσει λίγες επαφές μέχρι ο ασθενής να προσαρμοστεί με τη θεραπεία του ή αν ταράζεται με τις επισκέψεις,αλλά και πάλι δε μπορεί να σου το απαγορεύσει. Επαναλαμβάνω είναι νοσοκομείο, ισχύει ότι σε όλα τα νοσοκομεία για τις επισκέψεις. Δεν ξέρω αν κάποιοι είχαν άσχημη εμπειρία από το νοσοκομείο και πριν πόσα χρόνια ενδεχομένως την είχαν. Η προσωπική μου άποψη (πάντα εκ πείρας) είναι αυτή.

Ανώνυμος είπε...

Να διευκρινίσω ότι τα παραπάνω αφορούν περίπτωση ακούσιας νοσηλείας.

Ανώνυμος είπε...

Αντιμετωπίζω κι εγώ ένα παρόμοιο πρόβλημα με το χειρότερο στοιχείο ότι εκείνος είναι αντρας κι επιθετικός και σηκώνει το χέρι του στην οικογένεια. Είμαστε έρμαια του ψυχικού συστήματος και τον πόλεμο των ψυχιατρικών κλινικών μεταξύ τους, καταδικασμένοι να ζούμε με τον φόβο χωρίς καμία βοήθεια κρατική. Μόνο αν εχουμε λεφτα να εγκλειστεί σε ιδιωτική κλινική με 1300 ευρώ το μήνα..... Δεν ξερω τι διέξοδο να βρω για την προστασια της οικογένειας...

Ανώνυμος είπε...

εμενα.παλαλιγο.ναsσφαξει.η.πρωιν.γυναικα.μου.εμενα.και.τα.παδια.και.μεεντολη.εισαγγελεα.τηνεκλεισε.δρομοκαιτειο

Ανώνυμος είπε...

Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΓΧΕΙΡΗΣΗ ΠΟΥ ΕΣΠΑΣΑ ΤΟΝ ΑΣΤΡΑΓΑΛΟ ΠΛΗΡΟΣΔΑ 1500 ΕΥΡΩ ΣΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΣΙΔΕΡΑ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΝΟΣΟΚΟΜΕΣ ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ 1 ΓΙΑ 30 ΘΑΛΑΜΟΥΣ
ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΑΣΘΕΝΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΑΔΕΙΑ ΟΩΣ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΣ ΔΕΝ ΧΑΝΕΙ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΧΕΙ
ΠΛΗΡΕΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΜΕ ΕΜΠΕΙΡΟ ΠΡΟΣΟΠΙΚΟ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΕΝΟΥΝ ΣΕ ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΚΤΟΣ ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΚΥΝΔΙΝΟΣ ΕΧΕΙ ΔΙΑΚΩΠΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΤΟΥ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΒΟΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΙΚΡΕΣ ΕΞΟΔΟΥΣ ΤΗΝ ΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΟΛΛΑ ΤΑ ΚΟΜΦΟΡ ΠΟΥ ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΕΚΕΙ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙΣ ΤΑΛΕΝΤΟ 300 ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΝΟΤΡΟΠΙΑ 18 ΑΙΟΝΑ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΡΥΨΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΡΚΕΤΕΣ ΠΕΡΙΠΤΟΣΕΙΣ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΔΕΝ ΤΟ ΑΠΟΔΕΧΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΟΝΙΣΤΗ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΓΙΑ ΙΔΙΑ ΔΙΚΑΙΟΜΑΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΤΗ ΟΤΙ ΠΟΛΛΟΙ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΟΜΟΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΦΩΒΟΥΝΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ

Ανώνυμος είπε...

εισαι να σε κανουν μια εισαγγελικη για να μαθεις οτι ετσι δεν λυνεις προβληματα.δεν θελω ειλικρινα να σε βρισω εχω περασει τα πανδεινα απο αυτο τον κωλονομο περι ακουσιας νοσηλειας.

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

 
2008-2016 psi-action. Powered by Blogger Blogger Templates designed by Deluxe Templates. Premium Wordpress Themes | Premium Wordpress Themes | Free Icons | wordpress theme
Wordpress Themes. Blogger Templates by Blogger Templates and Blogger Templates