BBC: Ρεπορτάζ 20 χρόνια μετά το σκάνδαλο της Λέρου. Τι άλλαξε στην Ελλάδα;

Tο ρεπορτάζ του BBC για το σύστημα ψυχικής υγείας στη χώρα μας. Τι άλλαξε είκοσι χρόνια μετά το σκάνδαλο της Λέρου:

Greek mental care failures exposed

By Chloe Hadjimatheou
BBC World Service, Athens

Twenty years after a scandal erupted over the appalling conditions in which psychiatric patients were kept in Greece, the BBC has seen evidence that in some parts of the system little has changed.

The European Commission has warned Greece that if it does not come up with roadmap for psychiatric reform by next month, EU funding will be cut from social projects across the board.

As I approach the women's clinic at the Dromokraitio Psychiatric Hospital in Athens I assume it is a disused building, with its crumbling walls and broken shutters hanging from windows.

But inside I see patients in bare rooms, lying in their beds staring into space, as the minutes tick by.

Dromokraitio is home to around 300 patients, and is one of the two main psychiatric hospitals in Athens.

"If I had a dirty room in my house I might want to hide it from visitors," says Dr Yiorgos Astrinakis, a resident psychiatrist at the hospital.

"But this hospital belongs to the public and they have the right to know where they might end up if they get sick."

As we walk through the women's clinic I notice wide leather straps and buckles lying beside the beds.

"We have to keep some patients tied at night to prevent them wandering around and waking the other patients," Head Nurse Maria Makraki explains.

Dr Astrinakis interrupts her: "Just like a dog you tie up to stop it wandering off… this could be considered the veterinary approach to psychiatry."

He points to buckets below the beds that act as make-shift toilets.

A woman sits with her head in her hands. Around her leg I see a belt tying her to her bed.

"Whenever she's left loose she becomes aggressive towards the other patients," says Nurse Makraki.

"She needs constant supervision and so we're forced to keep her tied all the time because we simply don't have the resources to look after her properly."

Nurse Makraki tells me that staff shortages mean that there are usually only two nurses caring for around 30 patients.

That is half of what is required to provide basic care.

Stella Galianos, a psychologist, estimates that in every clinic at Dromokraitio hospital there are around three to four people tied to their beds.

I ask her if the woman I saw could end up tied to her bed for years.

"Yes definitely."

The Dromokraitio hospital is in a state of disrepair

"Like a dog you tie up to stop it wandering off…this could be considered the veterinary approach to psychiatry" Dr Yiorgos Astrinakis, resident psychiatrist at Dromokraitio hospital

"Island of the damned"

In 1989, the world was shocked by pictures of patients chained up and naked in a Greek psychiatric hospital on the island of Leros.

Dubbed the "island of the damned" it was regarded as the worst mental institution in the whole of Europe.

Shamed into action, Greece enacted numerous reforms, helped by EU funding and an army of foreign mental health experts.

But that progress seems to have slowed and even begun to reverse itself in recent years.

The European Commissioner for Social Affairs, Vladimir Spidla warns that Greece can not let its progress continue to decline.

"The system is in a state of reform, but I have to say that if patients are attached to their beds for hours or days, that's totally unacceptable. For me it's sad that this exists in the European Union."

Dr Pavlos Theodorakis, who represents the Greek ministry of health at the World Health Organization, admits that there are many doctors who do not follow the guidelines set out by the European Commission on restraining psychiatric patients.

"There are huge problems in terms of culture and mentality among health care professionals," he told me.

"But it's important to remember how far Greece has come in the last 20 years."

Athina Residential Home is just one example of those changes.

Here there are 25 members of staff looking after just 15 residents.

The director of the residential unit, Petroula Dimitropoulou, tells me that they never tie patients under any circumstances.

"There are other approaches. If a patient becomes violent you can ask them to sit in their room and discuss their feelings with a member of staff."

But according to the non-governmental organisations that run these projects, the ministry of health funding meets less than half their necessary costs.

Last year Athina came in danger of closing when the staff went unpaid for six months.

Dr Theodorakis admits that there have been unacceptable delays in paying professionals working for NGOs like Athina.

But he says the government has been struggling to provide full financial support since European Union funds ended last year.

"It makes me very angry," say Jimmy, one of the residents at Athina Residential Home.

"The government doesn't care about us. It's not right."

"The government doesn't care about us. It's not right." Jimmy

Ακούστε και το: Echos of "Island of the Damned" από το BBC

Η ζωή στην κοινότητα είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα και αποτελεί προϋπόθεση για την κατάκτηση όλων των άλλων δικαιωμάτων, γι' αυτό και υποστηρίζουμε την κατάργηση των ιδρυμάτων.

Η μεταστέγαση όμως των εγκλείστων ανθρώπων από τα ιδρύματα σε κοινοτικές δομές δεν αρκεί για να εξασφαλίσει αυτά τα δικαιώματα. Οι σύμβουλοι αξιολόγησης ψυχικής υγείας, από τα πρώτα χρόνια υλοποίησης του προγράμματος “Ψυχαργώς”, είχαν επισημάνει “…Πρέπει συνεχώς να επαγρυπνούμε, ώστε να μην αντικατασταθούν τα παλιά ιδρύματα με νέες δομές διαφορετικής μορφής που όμως θα έχουν την αντίληψη του ιδρύματος. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ότι οι εργαζόμενοι ασυνείδητα βάζουν στο μυαλό τους όρια σχετικά με το τι μπορεί να επιτύχει ένα άτομο και ότι αυτό μπορεί να γίνει αυτό-εκπληρούμενη προφητεία. Η εμπειρία μας δίδαξε ότι κανείς δεν μπορεί να προβλέψει στην αρχή της διαδικασίας αποϊδρυματισμού, πόσο πολύ θα μπορέσει κάθε άτομο να ανακτήσει μια φυσιολογική, πλήρη ζωή”.

Το σημερινό ρεπορτάζ του BBC μας “θύμισε” ότι η κατάσταση των ιδρυμάτων παραμένει τραγική και την περασμένη Κυριακή στο indymedia “ανέβηκαν” φωτογραφίες από οικοτροφείο στις οποίες φαίνονται καθηλωμένοι άνθρωποι. Τα τραγικά ελληνικά ιδρύματα υπάρχουν, αλλά και ο κίνδυνος να μεταφερθεί η ιδρυματική αντίληψη στις κοινοτικές δομές είναι πλέον ορατός.

Μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσουν οι όποιες διαμάχες μεταξύ όλων των αρμοδίων (που θεωρούν ότι το έργο της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης τους ανήκει) και να καταλήξουμε σε κάποιες βασικές αρχές ή θα περιμένουμε το επόμενο “επετειακό αφιέρωμα” του BBC; Και επιτέλους, υπάρχει πολιτεία;

update: μετάφραση στα ελληνικά από τους "πολίτες των αμπελοκήπων"

Το Υπουργείο Υγείας θα εξοφλήσει τα χρέη του αυτή την εβδομάδα;

Η ομιλία του Υπουργού Υγείας κ. Δημήτρη Αβραμόπουλου για την Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών - όπως αναμενόταν - περιείχε:

και συγχαρητήρια μηνύματα...

“...Πραγματικά, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε αυτή τη Παγκόσμια Ημέρα, από το να είμαστε σήμερα κοντά με τα παιδιά του προγράμματος ΑΤΡΑΠΟΣ του ΟΚΑΝΑ, που κατάφεραν να ξεφύγουν από την εξάρτηση, να κερδίσουν το προσωπικό τους στοίχημα και να δώσουν σε όλους μας ένα φωτεινό παράδειγμα.

Τους αξίζουν όλα τα συγχαρητήρια, γιατί με τα επιτεύγματα τους και τη δύναμη της ψυχής τους, μας γεμίζουν ελπίδα, ότι αυτός ο αγώνας μπορεί να κερδηθεί.

Αξίζουν επίσης, συγχαρητήρια σε όλους τους εργαζόμενους του ΟΚΑΝΑ, που με το καθημερινό τους έργο συμβάλλουν στην πρόληψη, τη θεραπεία και την κοινωνική ένταξη όλων των συνανθρώπων μας, που έχουν αντιμετωπίσει το φάσμα της εξάρτησης...”

και υποσχέσεις...

“...Εμείς, από τη δική μας πλευρά ως Υπουργείο Υγείας, προχωράμε στην υλοποίηση ενός Σχεδίου Δράσης, το οποίο υπάρχει, γιατί πιστεύουμε, ότι μονάχα συντονισμένα, με σχεδιασμό και στρατηγική μπορούμε να φτάσουμε στο αποτέλεσμα, που όλοι προσβλέπουμε.

Προχωράμε με γρήγορους ρυθμούς στην ένταξη των μονάδων υποκατάστατων του ΟΚΑΝΑ, στα Δημόσια νοσοκομεία της χώρας.

Εντάσσουμε για πρώτη φορά προγράμματα του Τέταρτου Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης για τη πρόληψη, την θεραπεία και την κοινωνική ένταξη..."

και υπενθυμίσεις (άλλοι φταίνε για το πρόβλημα της υποχρηματοδότησης)...

"...Καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για να επιλύσουμε ζητήματα υποχρηματοδότησης, που έχουν προκύψει από την αυθαιρεσία και την άναρχη ανάπτυξη, που επικράτησε τα τελευταία 20 χρόνια στο χώρο των εξαρτήσεων.."

και τελικά, είμαστε όλοι μαζί στον αγώνα...

“...Ο αγώνας για την καταπολέμηση των ναρκωτικών είναι κοινωνικός, είναι ανθρώπινος, εθνικός και παγκόσμιος. Σε αυτόν τον αγώνα δεν περισσεύει κανείς. Σε αυτόν τον αγώνα είμαστε όλοι μαζί. Από εμάς εξαρτάται, να δώσουμε μια νέα προοπτική στα παιδιά μας και με ενεργητική πολιτική πρόληψης να χτυπήσουμε το πρόβλημα των ναρκωτικών στη ρίζα τους. Για άλλη μια φορά συγχαρητήρια στα παιδιά. Τα επιτεύγματά τους είναι συγκινητικά. Όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά..."

Οι συγκινητικές προσπάθειες που κατέβαλε ο Υπουργός Υγείας να πείσει ότι “είμαστε όλοι μαζί” και “κανείς δεν περισσεύει”, δεν εμπόδισαν τους απλήρωτους εργαζόμενους να διαμαρτυρηθούν, όπως βλέπετε στη φωτογραφία.

Όμως όλα αυτά τα προβλήματα σύντομα τελειώνουν, γιατί όπως διαβάζουμε στον τύπο: “Σχετικά με την υποχρηματοδότηση των Κέντρων Πρόληψης, ο υπουργός Υγείας ανακοίνωσε την άμεση καταβολή των χρεών του υπουργείου προς τα Κέντρα του ΟΚΑΝΑ και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ορίζοντας την ερχόμενη Δευτέρα ως μέρα καταβολής των χρωστούμενων”. Δηλαδή αύριο !!!

Και μεθαύριο 30 Ιουνίου, θα έχουν καταβληθεί και τα χρέη του Υπουργείου Υγείας προς τους φορείς ψυχικής υγείας (μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα), σύμφωνα με το μνημόνιο συνεργασίας του Υπουργού Υγείας και του Επιτρόπου Vladimir Spidla !!!

Εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο να αμφιβάλλουμε ότι ο Υπουργός Υγείας κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος θα τηρήσει τις δεσμεύσεις του και αυτή την εβδομάδα θα καταβληθούν τα χρέη του Υπουργείου Υγείας προς όλους τους φορείς και συνεπώς δεν θα υπάρχουν απλήρωτοι εργαζόμενοι στο χώρο της ψυχικής υγείας και της πρόληψης.

Η "εξυγίανση" συνεχίζεται, τα Κέντρα Πρόληψης κλείνουν

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος την 26η Ιουνίου (Παγκόσμια Ημέρα Κατά των Ναρκωτικών) θα παρακολουθήσουμε την αγωνία της ηγεσίας του Υπουργείου Υγείας για τη “μάστιγα των ναρκωτικών”, τη θλίψη για τις “χιλιάδες οικογένειες που πλήττονται από το πρόβλημα της εξάρτησης από ναρκωτικά”, τις υποσχέσεις για το “σχέδιο δράσης για την καταπολέμηση του προβλήματος της χρήσης τοξικών ουσιών” και άλλες σχετικές εκδηλώσεις.

Τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου παρακολουθούμε την απαξίωση και την υποχρηματοδότηση των Κέντρων Πρόληψης και την αγωνία των εργαζομένων (τουλάχιστον όσων δεν έχουν ακόμα παραιτηθεί!) που συνεχίζουν το έργο τους και ας παραμένουν απλήρωτοι και χωρίς καμιά υποστήριξη. Διαβάζουμε, στο Δελτίο Τύπου του Σωματείου των Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης, ότι ο Υπουργός Υγείας κ. Αβραμόπουλος δήλωσε πως εξυγιαίνονται τα Κέντρα Πρόληψης. Βέβαια, εμείς βιώνουμε την ίδια κατάσταση (εξυγίανσης) στο χώρο της ψυχικής υγείας και δεν μας παραξενεύουν όλα αυτά.

Η συνταγή της εξυγίανσης, του Υπουργού Υγείας, είναι γνωστή πλέον: Εργαζόμενοι που παραμένουν απλήρωτοι για μήνες, δομές που υποβαθμίζονται και κλείνουν, χρήστες των υπηρεσιών που εγκαταλείπονται και περιθωριοποιούνται, σχέδια που δεν υλοποιούνται (και αλλάζουν κάθε λίγο). Τα υπόλοιπα θα τα διαβάσετε στο Δελτίο Τύπου που ακολουθεί και για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε το www.prolipsiworkers.blogspot.com

«ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΠΡΟΛΗΨΗΣ»
(ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΟΚΑΝΑ & ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ)
Διεύθυνση Γραμματείας: Κ. Π. Ν. Σάμου «Φάρος», Θ. Σοφούλη 261, 83100, Σάμος.
Τηλ.: 2273023443, 2273087070. ΦΑΞ: 2273023441.
Κινητά: 6956248200,6936828341. e-mail: prolipsiworkers@yahoo.gr

Λίγες μέρες πριν την 26η Ιούνη, «Παγκόσμια Ημέρα Κατά των Ναρκωτικών», οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες των Κέντρων Πρόληψης διατρανώνουμε την άποψή μας ότι δεν αρκεί μια μέρα να ξορκίσει την ευθύνη όλης της κοινωνίας για το συνεχώς διογκούμενο πρόβλημα των ναρκωτικών και γενικότερα των εξαρτήσεων. Δεν μπορεί μόνη της μια μέρα να εξευμενίσει τη θύελλα του πόνου, της οργής, των αδιεξόδων των νέων ανθρώπων της χώρας, που η Πολιτεία δεν έχει καταφέρει ακόμα να διαβάσει, ώστε αυξάνεται συνεχώς η χρήση ναρκωτικών ως σύμπτωμα-«κορυφή του παγόβουνου». Δεν αρκεί μια μέρα για να βυθομετρηθούν τα ψυχοκοινωνικά ερέβη που αφήνουν πίσω τους η κατάρρευση του συστήματος δημόσιας υγείας, ένα δημόσιο σχολείο σε κρίση από πλευράς στόχων και περιεχομένου, η πίεση για επαγγελματική επιτυχία, η έλλειψη νοήματος για ζωή, η ανεργία, η οικονομική κρίση, η διογκούμενη άρνηση του διαφορετικού και, πάνω από όλα, η κυρίαρχη πρόταση για μια κοινωνία που δεν θα βιώνει το αίσθημα της αλληλεγγύης. Τόσο αρκεί μία μόνη μέρα για την αντιμετώπιση των ναρκωτικών, όσο μια μεγαλοπρεπώς αόρατη φορεσιά αρκεί για να καλυφθεί η γύμνια του ματαιόδοξου βασιλιά.

Στην Ελλάδα, το όνομα του γυμνού βασιλιά είναι «Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης». Ο βασιλιάς, σε συνεννόηση με το στρατηγό του, τον Οργανισμό ΚΑτά των ΝΑρκωτικών, χρωστά 13 εκατομμύρια ευρώ στα 73 Κέντρα Πρόληψης της χώρας, που τα κατάντησε -ακριβώς μετά τον εγκωμιασμό τους από το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο για τα Ναρκωτικά- «είλωτες» της μάχης κατά των εξαρτήσεων. Το μέχρι σήμερα διαμορφωμένο χρέος των 13 εκατομμυρίων ευρώ προκύπτει από την άρνηση καταβολής εκ μέρους Υπουργείου Υγείας-Ο.ΚΑ.ΝΑ. των προγραμματισμένων μέσω 5ετών συμβάσεων εισφορών τους στα Κέντρα Πρόληψης για την περίοδο 2006-2009. Το Υπουργείο Οικονομικών δηλώνει πως τά ’δωσε. Το Υπουργείο Υγείας δηλώνει πως τα προώθησε. Ο Ο.ΚΑ.ΝΑ. δηλώνει πως ακόμη τα περιμένει. Κι αυτή είναι η -δωρική, είναι αλήθεια- ιστορία της εξαφάνισης 13 εκατομμυρίων ευρώ που προορίζονταν για την πρόληψη των εξαρτήσεων. Αυτή η οικονομική «μαύρη τρύπα» ρουφάει κάθε επιστημονική υποστήριξη-επιμόρφωση και συνεχιζόμενη ειδική κατάρτιση για τα στελέχη, με σημείο αναφοράς το κλείσιμο από το 2006 του Κέντρου Εκπαίδευσης Στελεχών Κέντρων Πρόληψης, που λειτουργούσε στο πρωτοπόρο ΕΠΙΨΥ με ευθύνη του ΟΚΑΝΑ.

Πίσω από τα παχιά λόγια περί «ευαισθησίας», «αγώνων» και «επιτυχιών», που οι άρχοντες του Υπουργείου Υγείας θα εκτοξεύσουν σαν φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα την 26η Ιουνίου, θα επιχειρήσουν να κρύψουν κακήν-κακώς τις οικογένειες, τους εφήβους, τους νέους των τοπικών κοινωνιών, που κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς παροχή δημόσιων υπηρεσιών ψυχοκοινωνικής μέριμνας, εξ αιτίας των πολιτικών υποβάθμισης των Κέντρων Πρόληψης εκ μέρους του ίδιου του Υπουργείου Υγείας. Αλλά κι αυτό είναι μονάχα το μισό της αλήθειας που κρύβεται. Το άλλο μισό της είναι πως η παροχή των υπηρεσιών αυτών θα έπρεπε να είχε πάψει ήδη, δεδομένων των οφειλών του Υπουργείου Υγείας και των πολλαπλών σοβαρών προβλημάτων που έχουν αυτές επιφέρει. Το γεγονός ότι συνεχίζεται η παροχή των υπηρεσιών -και μάλιστα με ποιοτικά αποτελέσματα και σταθερά μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς- οφείλεται αποκλειστικά στους εργαζόμενους και εργαζόμενες των Κέντρων Πρόληψης, τη συμπαράσταση των φορέων Τοπικής Αυτοδιοίκησης και ευαισθητοποιημένων μελών των τοπικών κοινωνιών: Κυρίως, όμως, στην ηθική στήριξη εκ μέρους των ωφελουμένων των παρεμβάσεών μας, οι προσωπικές σχέσεις μας με τους οποίους μάς κινητοποιούν περισσότερο από όλα μαζί τα «πάρτυ» κατά των ναρκωτικών. Η δε απουσία του Υπουργείου Υγείας και του Ο.ΚΑ.ΝΑ. από τους αγώνες για την πρόληψη των εξαρτήσεων έχει χαρακτήρα ενεργητικό, καθώς λ.χ. υφυπουργοί έχουν δηλώσει «κλείστε τα να τελειώνουμε», ο Πρόεδρος του Ο.ΚΑ.ΝΑ. κ. Φωτεινόπουλος δήλωσε πριν πέντε εβδομάδες πως «δεν έχει καμιά ευθύνη για τα Κέντρα Πρόληψης» και ο Υπουργός κ. Αβραμόπουλος δήλωσε πριν τρεις εβδομάδες πως «τα Κέντρα Πρόληψης και χρηματοδοτούνται και εκείνο που έχουμε κάνει είναι να εξυγιάνουμε τον τρόπο λειτουργίας τους […] και χρήματα έχουν εξασφαλιστεί και νέους πόρους έχουμε διασφαλίσει». Ο φαρισσαϊσμός σ’ όλο του το μεγαλείο.

Από τη μια πλευρά, λοιπόν, κάποιοι πραγματικά αγωνίζονται και μάλιστα απλήρωτοι, χωρίς ένσημα, χωρίς παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, χωρίς εκπαίδευση, χωρίς εποπτεία, χωρίς πιστοποίηση των υπηρεσιών τους, τελευταία χωρίς συναδέλφους (καθώς το 35% περίπου των εργαζομένων αλλάζουν επάγγελμα, δεδομένων των συνθηκών). Από την άλλη, τον κοινωνικό αυτόν αγώνα, που περιλαμβάνει πολλά μέλη των τοπικών κοινωνιών μας, θεωρούν το Υπουργείο Υγείας και ο Ο.ΚΑ.ΝΑ. πως μπορούν να καρπώνονται χωρίς καμιά υποχρέωση ή έστω εκδήλωση ελάχιστου ενδιαφέροντος απέναντί μας. Δεν θα τους κάνουμε, όμως, τη χάρη να παλινδρομήσουμε σε εποχές προηγούμενες και της φεουδαρχικής ακόμη. Θα συνεχίσουμε να καλύπτουμε τις πραγματικές, όσο και επείγουσες ανάγκες των πληθυσμών με προσωπικούς και συλλογικούς αγώνες, χωρίς όμως να αποδίδουμε κεφαλικό επιστημονικό φόρο, για όσο καιρό η κυρίαρχη τάση θα είναι αυτή της πλειοδοσίας σε πολιτικές υποκατάστασης/καταστολής, που σπρώχνουν το πρόβλημα κάτω από το κεντημένο με το σύνθημα «Πάρε το χάπι σου και δίνε του» χαλί.

Προκειμένου να προωθήσουμε τις χρόνιες διεκδικήσεις μας, έχουμε αποφασίσει τη διεξαγωγή του αγώνα μας σε παράλληλα πεδία. Φέτος, για παράδειγμα, η χώρα μας δεν θα εκπροσωπείται με στοιχεία σχετικά με την πρόληψη των εξαρτήσεων στην επίσημη ετήσια έκθεση του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για τα Ναρκωτικά. Αντ’ αυτού, θα παρουσιάσουμε με δική μας ευθύνη το πλούσιο επιστημονικό έργο μας σε διημερίδα, που θα διεξαχθεί το φθινόπωρο στην Αθήνα, έχοντας στείλει, βέβαια, εδώ και δυόμισι μήνες εξασέλιδη αναλυτική αναφορά στο Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο, με την οποία εξηγούμε με λεπτομέρειες τις αιτίες της απόφασής μας και ονομάζουμε τους υπαίτιους της κατρακύλας της πρόληψης των εξαρτήσεων στην Ελλάδα. Επιπλέον, από τις 19 έως τις 25 Ιουνίου θα δίνονται συνεντεύξεις τύπου σε αστικά κέντρα της Περιφέρειας, με πρωτοβουλία του Προέδρου του Σωματείου και έμπειρων εργαζομένων περιφερειακών Κέντρων, προκειμένου να αναδειχτούν κατά το δυνατόν πληρέστερα τα προβλήματα και τα αιτήματά μας. Από τις νέες μορφές διαμαρτυρίας μας δεν θα απουσιάζουν τα δρώμενα, με τις μορφές κοινωνικών «αντι-πάρτυ» ως απάντηση στα αντικοινωνικά «πάρτυ» της αναλγησίας και της υποκρισίας. Στις κατά τόπους δράσεις μας της 26ης Ιούνη οι συμπολίτες μας θα ενημερώνονται τόσο για τις δράσεις μας όσο και, κυρίως, για τα εμπόδια, τα οποία Υπουργείο Υγείας και Ο.ΚΑ.ΝΑ. θέτουν στο έργο μας τα τελευταία τρία χρόνια, επιλέγοντας να εγκαταλείψει έναν επιτυχημένο θεσμό κατά των Ναρκωτικών, τα Κέντρα Πρόληψης. Προκειμένου να υποστηριχτεί ο στόχος αυτός, έχει εκδοθεί κοινή αφίσα διαμαρτυρίας, που θα αναρτηθεί σε κάθε σημείο της χώρας όπου υπάρχει Κέντρο Πρόληψης.

Συνεχίζουμε τον αγώνα μας μέχρι να επιλυθεί το θεμελιώδες θεσμικό πρόβλημα των Κέντρων Πρόληψης της χώρας, με πρόβλεψη πάγιας και επαρκούς χρηματοδότησης από τον κρατικό προϋπολογισμό και διασφάλιση τόσο της επαρκούς στελέχωσής μας, σε αντιστοιχία με τις αυξανόμενες ανάγκες των τοπικών κοινωνιών, όσο και της επιστημονικής εκπαίδευσής μας και του γνήσιου αποκεντρωτικού χαρακτήρα των υπηρεσιών μας. Άμεση, ωστόσο, διεκδίκησή μας καθίσταται εκ των πραγμάτων η καταβολή των οφειλών Υπουργείου Υγείας-Ο.ΚΑ.ΝΑ. ύψους 13 εκατομμυρίων ευρώ. Την επόμενη της καταβολής των οφειλών, απαιτούμε να ξεκινήσει υπεύθυνος διάλογος σχετικά με την επίλυση του θεσμικού μας προβλήματος, με συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων φορέων και των κοινοβουλευτικών κομμάτων και επί της βάσης επίσημης πρότασής μας για δίκτυο αυτοδιοικούμενων Ν.Π.Δ.Δ., υπό τη συνεπή επιστημονική εποπτεία του Υπουργείου Υγείας και του ΟΚΑΝΑ.

Για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες των Κέντρων Πρόληψης κάθε μέρα είναι κατά των ναρκωτικών!

ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΤΩΝ ΕΞΑΡΤΗΣΕΩΝ (group στο facebook)

Η συμφωνία Αβραμόπουλου - Spidla και ...διαφημίσεις

Έμειναν δύο εβδομάδες μέχρι το τέλος του Ιουνίου.

Μέχρι τις 30 Ιουνίου, σύμφωνα με το μνημόνιο συνεργασίας που υπέγραψε ο Υπουργός Υγείας κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος και ο Επίτροπος κ. Vladimir Spidla την 7η Απριλίου 2009, οι Ελληνικές Αρχές έχουν δεσμευτεί:

α) για το έτος 2008, να εξασφαλίσουν και να καταβάλουν άμεσα τους απαραίτητους πόρους για την κάλυψη των μέχρι σήμερα πραγματοποιηθεισών δαπανών των φορέων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα (ΝΠΙΔ)
β) μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους, να εξασφαλίσουν και να καταβάλλουν προκαταβολικά, ανά τρίμηνο, τους απαραίτητους πόρους για την κάλυψη των δαπανών που προβλέπεται να πραγματοποιηθούν από τους φορείς.

Επίσης, οι Ελληνικές Αρχές δεσμεύτηκαν να λάβουν (και πάλι έως τις 30/6/2009) όλα τα απαραίτητα μέτρα για:

α) την πιστοποίηση και την έκδοση αδειών λειτουργίας για το σύνολο των Δομών Ψυχικής Υγείας
β) τη σύναψη συμφώνων μεταξύ του Υπουργείου Υγείας και όλων των εμπλεκόμενων φορέων που να επικυρώνουν την εκχώρηση και τους όρους προσφοράς των υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας εκ μέρους τους.

Τα σχετικά σύμφωνα θα πρέπει να περιλαμβάνουν κατ ελάχιστον:
- ποιοτικά πρότυπα για τις προσφερόμενες υπηρεσίες
- στοιχεία κοστολόγησης των υπηρεσιών ανάλογα με την φύση τους
- κριτήρια και διαδικασίες παρακολούθησης, αξιολόγησης και οικονομικού έλεγχου

Υπενθυμίζουμε ότι η παρέμβαση της Ε.Ε. έγινε μετά από σειρά διαμαρτυριών, καταγγελιών και ερωτήσεων στο Ελληνικό και Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την υποχρηματοδότηση των κοινοτικών δομών ψυχικής υγείας και την εγκατάλειψη της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης.

Τι έγινε μέχρι σήμερα; Απολύτως τίποτα! Οι δομές ψυχικής υγείας συνεχίζουν να υπολειτουργούν, οι παρεχόμενες υπηρεσίες τους υποβαθμίζονται και οι εργαζόμενοι παραμένουν απλήρωτοι για μήνες. Δηλαδή, η γνωστή κατάσταση των τελευταίων ετών.

Προς το παρόν, η μοναδική προσπάθεια που κάνει το Υπουργείο Υγείας για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση είναι να τη διαφημίσει. Συγκεκριμένα, στο Marketing Week (ναι, από το Marketing Week ενημερωνόμαστε πλέον για την ψυχική υγεία) διαβάζουμε ότι “το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης προκήρυξε διαγωνισμό που αφορά στην επιλογή αναδόχου για την υλοποίηση εθνικής καμπάνιας ενημέρωσης του πληθυσμού για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση”. Πόσο θα στοιχίσει η καμπάνια; 3,4 εκατ, ευρώ!

Φυσικά και χρειάζεται να ενημερωθεί ο πληθυσμός για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση, αλλά τη στιγμή που έχουν εγκαταλειφθεί από την πολιτεία οι μονάδες ψυχικής υγείας (δημοσίου τομέα και ιδιωτικού μη κερδοσκοπικού τομέα που συστάθηκαν στο πλαίσιο της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης) αναρωτιόμαστε ποιο θα είναι το αντικείμενο της ενημέρωσης. Πως θα γίνουν οι ενέργειες για την ευαισθητοποίηση των πολιτών, όταν δεν έχει ευαισθητοποιηθεί το αρμόδιο Υπουργείο;

Θα περιμένουμε, λοιπόν, άλλες δύο εβδομάδες για να δούμε εάν ο Υπουργός Υγείας κ. Αβραμόπουλος θα τηρήσει την συμφωνία του με τον Επίτροπο κ. Spidla.

Μέχρι να δούμε έργα, θα συνεχίσουμε να έχουμε (μόνο) τα λόγια:

και θα επανέλθουμε σύντομα στο θέμα, όπως καταλαβαίνετε.

ΥΓ1. Στις στατιστικές μετρήσεις, οι απλήρωτοι εργαζόμενοι (οι οποίοι συνεχώς αυξάνονται) που εντάσσονται; Άνεργοι δεν είναι, αλλά ούτε ακριβώς εργαζόμενους θα τους λέγαμε. Έχει αναρωτηθεί κανένας “αρμόδιος” πως μπορεί να επιβιώσει ένας εργαζόμενος που παραμένει για τέσσερις έως έξι μήνες απλήρωτος (και δεν γνωρίζει πότε και αν θα ξαναπληρωθεί); Τον παραλογισμό να φορολογείται κάποιος για τα χρήματα του προηγούμενου έτους, τα οποία δεν έχει εισπράξει ακόμα, τον έχετε σκεφτεί; Μήπως πρέπει να προβλεφθεί κάποιο επίδομα για τους απλήρωτους εργαζόμενους;

ΥΓ2. Στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά που περιγράφει το παρακάτω video (?) και μην επιχειρήσετε να το βαθμολογήσετε ή να το σχολιάσετε (όπως συνηθίζετε να κάνετε στο youtube) γιατί οι δυνατότητες αυτές έχουν απενεργοποιηθεί από τον χρήστη "youtube.com/davramopoulos" (γιατί άραγε;).

Τα "κέντρα υποδοχής" και ...μια ιστορία

Πέρυσι τον Ιούνιο, το Κέντρο Ημέρας “Βαβέλ” οργάνωσε μια ημερίδα με τίτλο “Διασχίζοντας Σύνορα: Διαιώνιση ή φροντίδα του τραύματος;”.

Ένα χρόνο αργότερα, η κυβέρνηση αποφάσισε τη δημιουργία “κέντρων υποδοχής παράνομων μεταναστών". Οι χώροι που εξετάζονται, εγκαταλειμμένα στρατόπεδα, βρίσκονται εκτός κατοικημένων περιοχών. Παρόμοιοι χώροι έχουν “υποδεχτεί” διάφορες ομάδες ανθρώπων στο παρελθόν και εκεί έχουν γραφτεί κάποιες από τις πιο μαύρες σελίδες της Ελληνικής ιστορίας.

Δεν γνωρίζουμε πως αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση την “υποδοχή”. Σύμφωνα με το λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας, η “υποδοχή” είναι: 1. η φιλοξενία ή/και η απόδοση τιμών σε προσκεκλημένο ή επισκέπτη σύμφωνα με τους τύπους και τα έθιμα 2. ο χώρος ή το τμήμα κτηρίου στο οποίο δέχεται κανείς ξένους 3. ο τρόπος ή η διάθεση με την οποία αντιμετωπίζει κανείς κάτι καινούργιο Αν κρίνουμε από τα δεκάδες σχετικά δημοσιεύματα, στα οποία διαβάζουμε για άγριες νύχτες, επιχειρήσεις “σκούπα”, εφόδους, σαφάρι εντοπισμού μεταναστών και συλλήψεις, φαίνεται ότι στην προκειμένη περίπτωση μας ενδιαφέρει η τρίτη ερμηνεία της λέξης “υποδοχή”, δηλαδή ο τρόπος ή η διάθεση με την οποία αντιμετωπίζει κανείς κάτι καινούργιο. Την πρώτη ερμηνεία την αποκλείουμε γιατί δεν μπορεί να θεωρηθεί η “σκούπα” και το “σαφάρι” μέρος της απόδοσης τιμών, σύμφωνα με οποιουσδήποτε τύπους και έθιμα. Τη δεύτερη ερμηνεία την αποκλείουμε γιατί αναφέρεται σε χώρους που δέχεται (και όχι μεταφέρει βίαια) κανείς τους ξένους.

Με όλα αυτά θα θέλαμε (μόνο) να υπογραμμίσουμε ότι αυτά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες για τους μετανάστες και κυρίως αυτά που θα ακολουθήσουν, με τη λειτουργία των “κέντρων υποδοχής”, τελικά θα δείξουν τον τρόπο και τη διάθεση με την οποία αντιμετωπίζουμε το καινούργιο.

Είναι όμως κάτι καινούργιο το θέμα της μετανάστευσης για τον Έλληνα; Φυσικά όχι. Επίσης, γνωρίζουμε τον τρόπο και τη διάθεση με την οπαία αντιμετωπίστηκαν οι Έλληνες μετανάστες, σε πολλά μέρη του κόσμου. Μια ματιά στο “Όταν οι Έλληνες ήταν μαύροι”, για τους Έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ και στο “Οι ανεπιθύμητοι Έλληνες”, για τους Έλληνες μετανάστες στην Αυστραλία, μας δίνει μια εικόνα.

Επιστημονικές έρευνες για τους γονείς που κακοποιούν τα παιδιά τους έχουν δείξει ότι συνήθως και οι ίδιοι έχουν κακοποιηθεί από τους δικούς τους γονείς και κακομεταχειρίζονται τα παιδιά τους με τον τρόπο που κακομεταχειρίστηκαν και τους ίδιους. Συχνά, το παιδί λειτουργεί ως “αποδιοπομπαίος τράγος”, προς το οποίο στρέφεται η επιθετικότητα των γονιών.

Ας το σκεφτούμε σε επίπεδο λαών και, επιστρέφοντας στην περυσινή ημερίδα του Κέντρου Ημέρας “Βαβέλ”, ας σκεφτούμε και την απάντηση στο ερώτημα που θέτει. Έχουμε, τελικά, την ικανότητα να φροντίσουμε το τραύμα (το δικό μας και του “άλλου”) ή θα το διαιωνίσουμε;

Επιλέξαμε να αναδημοσιεύσουμε μια μικρή ιστορία, από τα κείμενα της ημερίδας, για τη σχέση της κας Μοσχούλας με τον κο Καραφίλ (και όχι για τη σχέση μιας Ελληνίδας με έναν Αλβανό).

“Η κυρία Μοσχούλα και ο Ιταλός” του ηθοποιού Καραφίλ Σένα:

Λοιπόν τις ιστορίες αυτές όταν τις ζεις είναι εντελώς αλλιώς. Όταν τις βλέπεις μετά από δώδεκα-δεκατρία χρόνια κάπου φιλτράρονται μερικά πράγματα, χάνονται στο δρόμο. Εμένα τον Γενάρη του 1993 κάποιος φίλος μου λέει “έλα εδώ σου έχω βρει ένα σπίτι”. Και πού ήταν το σπίτι; στο Κολωνάκι. Αλλά εγώ δεν ήξερα με τίποτα τι σημαίνει Κολωνάκι.

Οι πρώτες κουβέντες µε τους ντόπιους, με διάφορους ανθρώπους, ήταν “από που είσαι αγόρι μου;”, “από την Αλβανία”. “Ναι, και που μένεις;” “Στο Κολωνάκι”. “Μπράβο, αγόρι μου”. Εγώ συνήθως δεν μπορούσα να καταλάβω το μπράβο, τι είχα κάνει, τι ηρωισμός. Τέλος πάντων, ο Αλέξανδρος, ήταν φίλος μου, Βορειοηπειρώτης και ήμασταν φίλοι από κει, μου λέει “έλα εδώ, είναι μια γκαρσονιέρα εδώ ανάμεσά μας”.

Δηλαδή η γκαρσονιέρα ήταν κάτω, υπόγειο, και τότε ο Αλέξανδρος έμενε με μια κοπέλα, την Λίτσα, κι από τη δεξιά μεριά ήταν η κυρά Μοσχούλα, εγώ ήμουνα στη μέση. Τον κοινό χώρο τον είχαμε μαζί, είχαμε μια αυλή φοβερή, αυλή με λουλούδια, τα προσέχαμε. Το θέμα είναι, λέει η Λίτσα, ότι “κοίταξε να δεις, δε θα πεις πουθενά ότι είσαι Αλβανός”.

Της λέω, γιατί; “Γιατί”, μου λέει, “η πολυκατοικία θα μαζέψει υπογραφές και θα σε διώξουνε”. Της λέω εγώ, “γιατί;” Αλλά με το “γιατί” τι να μου πει η Λίτσα; “Θα κάνεις αυτό που σου λέω εγώ και δε θα πεις πουθενά ότι είσαι Αλβανός”. Κι από που είμαι; Βορειοηπειρώτης δεν πήγαινε, είχαν γίνει πάρα πολλοί Βορειοηπειρώτες τότε και αποφασίσαμε τελικά να με βαφτίσουν Ιταλό. Δηλαδή Ιταλός από το Μπρίντεζι, ούτε από το βορρά της Ιταλίας, δεν γινόταν.

Τέλος πάντων, και με το κούρεμα που κάναμε, ένα μοντέρνο κούρεμα, τίποτα δεν γινόταν αυτό το πράγμα, και έμεινα δηλαδή στη Νότια Ιταλία, μέχρι εκεί πήγαινε. Σε αυτό το θέμα υπάρχουν χιλιάδες ιστορίες, αλλά θα μείνουμε εδώ όλη τη νύχτα. Το πρόβλημά μας ήταν ότι η κυρά Μοσχούλα που ήταν δεξιά μου δεν έπρεπε να το μάθει το μυστικό αυτό, γιατί τη θεωρούσαν επικίνδυνη επειδή μπορούσε να φανερωθεί το μυστικό και να γίνει το κακό.

Λοιπόν περνάγανε οι μέρες, οι μήνες, έβγαινα εγώ, πήγαινα για δουλειά, με το που έκλεινα την πόρτα η κυρά Μοσχούλα µου έλεγε “φίλε φεύγεις;” “Φεύγω κυρά Μοσχούλα”. “Πότε θα γυρίσεις;” “Δεν ξέρω κυρά Μοσχούλα, θα δούμε, µία-δύο”. “Καλά αγόρι μου”. Έφευγα εγώ και γύρναγα µιάµιση-δύο η ώρα τη νύχτα, με το που έβαζα το κλειδί στην πόρτα η κυρά Μοσχούλα μου έλεγε “έφτασες φίλε;” “Έφτασα κυρά Μοσχούλα”. “Πώς είσαι αγόρι μου;”

Αλλά όλος αυτός ο διάλογος ήταν με έναν τοίχο, δηλαδή ποτέ δεν είχα μπει στο σπίτι της, ποτέ δεν είχε μπει αυτή στο σπίτι μου. Η κυρά Μοσχούλα, χωρίς παρεξήγηση, ήταν περίπου στα εξήντα τρία με εξήντα πέντε. Πολλές φορές πίναμε καφέ στην αυλή μας και γινόταν αυτό, περνάγανε οι μέρες, το ίδιο πράγμα. Δηλαδή, στην εβδομάδα, δύο με τρεις φορές η κυρά Μοσχούλα με το που έβαζα το κλειδί μου έλεγε “φεύγεις;” Κι όταν γύρναγα μου έλεγε “γυρνάς;” “Ναι, γυρνάω”. Κι αυτή κοιμόταν μια χαρά.

Μετά από καιρό η Λίτσα φεύγει μαζί με τον Αλέξανδρο, αλλάζουν σπίτι κι εγώ μένω μόνος μου µε την Μοσχούλα. Λοιπόν έβγαινα στο δρόμο, με όλη τη γειτονιά εκεί πέρα είχαμε αποκτήσει γνωριμίες, εγώ ήμουνα ο Ιταλός, δηλαδή όποια ομάδα της Ιταλίας -η Γιουβέντους, η Μίλαν- αν έχανε, μου κάνανε χειρονομία “Ιταλέ” κι εγώ, εντάξει, θα δεχόμουνα την ήττα τότε.

Αλλά, να σας πω την αλήθεια, με έτρωγε κάθε μέρα που εγώ δεν είχα ταυτότητα και προσπαθούσα και πού να το πω; Με την κυρά Μοσχούλα ήταν αυτή η σχέση η πάρα πολύ καλή, πίναμε καφέ, ένα απόγευμα αποφάσισα ότι θα το πω. Βγαίνουμε έξω, η κυρά Μοσχούλα ήταν στην αυλή, βγαίνω κι εγώ, “τι κάνεις”, “καλησπέρα”, “καλησπέρα”. “Θέλεις καφέ;” “Ναι”. Σηκώνεται μου φτιάχνει έναν καφέ στο σπίτι της και τον βάζει στο τραπέζι.

Ένοιωθα αμηχανία γιατί δεν ήξερα πώς να ξεκινήσω την κουβέντα. “Τι έχεις” μου λέει, “τίποτα”. “Τίποτα, τίποτα;” “Τίποτα, τίποτα”. “Κυρά Μοσχούλα”, της λέω, “κοίταξε να δεις, θέλω να σου πω κάτι”. “Πες το αγόρι μου” μου λέει. “Κοίταξε, χωρίς παρεξήγηση, αλλά θέλω να σου πω κάτι που δεν ξέρω πώς θα το αντιμετωπίσεις, αλλά εγώ δεν μπορώ πια, θα το πω”. “Πες το αγόρι ρου, τι είναι”; Και είχα το χέρι επάνω στο τραπέζι και ξεκινάω να της πω “κοίταξε κυρά Μοσχούλα, εγώ δεν είμαι Ιτ...” Δεν είχα τελειώσει ακόμα το ταυ κι αυτή μου πιάνει το χέρι και μου λέει “το ξέρω αγόρι μου, το ξέρω”. Αυτή ήταν η ιστορία.
 

Γνωριμία με το Social Work Action Network

Πριν από ένα μήνα ήρθε σε επαφή μαζί μας το Social Work Action Network, το οποίο αποτελεί μια πλατφόρμα δράσης με τη συμμετοχή εργαζομένων στον τομέα της πρόνοιας, φοιτητών, ακαδημαϊκών και χρηστών κοινωνικών υπηρεσιών. Αν και έχει τη βάση του στο Liverpool, το Δίκτυο απευθύνεται σε άτομα και ομάδες από όλο τον κόσμο που αγωνίζονται για την κοινωνική αλλαγή και χειραφέτηση, αμφισβητούν τα παραδοσιακά πρότυπα και οραματίζονται εναλλακτικά μοντέλα κοινωνικής και προνοιακής εργασίας με βασική αρχή την κοινωνική δικαιοσύνη. Όπως θα διαπιστώσετε, οι προβληματισμοί τους ξεπερνούν τα Βρετανικά σύνορα.

Το Δίκτυο προωθεί το διάλογο για θέματα σχετικά με την κοινωνική εργασία μέσα από το site του, στο οποίο μπορείτε να στείλετε τις απόψεις σας, καθώς και με τη διοργάνωση συνεδρίων και άλλων εκδηλώσεων. Μπορείτε να διαβάσετε το μανιφέστο που ακολουθεί, για μια πρώτη γνωριμία με το Social Work Action Network:

Κoινωνική Εργασία και Κοινωνική Δικαιοσύνη: Ενα Μανιφέστο για Συνδιασμένη Πρακτική

1. Η κοινωνική εργασία σήμερα.

Η κοινωνική εργασία στη Μεγάλη Βρετανία έχει χάσει την κατεύθυνσή της. Κάτι τέτοιο δεν είναι καινούριο. Πολλοί έχουν διαπιστώσει πως η κοινωνική εργασία βρίσκεται σε κρίση παραπάνω από τρεις δεκαετίες. Εν τούτοις η αφετηρία για αυτό το Μανιφέστο εντοπίζεται στο ότι η «κρίση της κοινωνικής εργασίας» δεν πρέπει να γίνει άλλο ανεκτή.

Πολλοί από εμάς εισήλθαμε στον κλάδο της ΚΕ –και άλλοι ακόμα το επιλέγουν- ακολουθώντας μια δέσμευση προς την κοινωνική δικαιοσύνη, η τουλάχιστον επιθυμώντας να επιφέρουν θετικές αλλαγές στις ζωές των ανθρώπων. Σταδιακά όμως η προοπτική για κάτι τέτοιο αποδυναμώθηκε.

Στον αντίποδα, η δουλειά μας διαμορφώνεται πλέον από τα διαχειριστικά πρότυπα, την πολυδιάσπαση των υπηρεσιών, από τους οικονομικούς περιορισμούς και έλλειψη χρηματοδοτικών πηγών, από την αύξηση της γραφειοκρατίας και εντατικοποίησης της εργασίας, από την κυριαρχία του προνοιακού μάνατζμεντ και τους σχετικούς δείκτες απόδοσης και τέλος από την όλο και αυξανόμενη διείσδυση του ιδιωτικού τομέα. Ενώ οι προαναφερθείσες τάσεις είναι καιρό τώρα παρατηρημένες στις δημόσιες δομές άσκησης κοινωνικής εργασίας, πια κυριαρχούν στην καθημερινή δουλειά των κοινωνικών λειτουργών πρώτης γραμμής και καθορίζουν τις υπηρεσίες πρόνοιας που παρέχονται στους εξυπηρετούμενους. Το άμεσο αποτέλεσμα είναι η αύξηση της απόστασης μεταξύ των μάνατζερς και των κοινωνικών λειτουργών από τη μια μεριά και των κοινωνικών λειτουργών και εξυπηρετούμενων από την άλλη. Το κύριο ενδιαφέρον των μάνατζερς κοινωνικών υπηρεσιών εστιάζεται όχι στη παροχή πρόνοιας στους εξυπηρετούμενους αλλά στον έλεγχο των προϋπολογισμών. Παράλληλα η σχέση κοινωνικών λειτουργών- εξυπηρετούμενου χαρακτηρίζεται σημαντικά από αυστηρό έλεγχο παρά από παροχή πρόνοιας.

Εάν δεν αλλάξει αυτή η δομική κατεύθυνση της κοινωνικής εργασίας, τότε ούτε το ενιαίο πτυχίο κοινωνικής εργασίας αλλά ούτε και νέοι οργανισμοί όπως τα Συμβούλια Κοινωνικής Φροντίδας, θα μπορέσουν να κάνουν κάτι προς βελτίωση της κατάστασης. Αυτές δεν είναι πάρα επιφανειακές λύσεις πάνω σε βαθιά ριζωμένα προβλήματα. Επομένως προσπάθειες από συγκεκριμένες τοπικές αρχές να αναστρέψουν το πρόβλημα επάνδρωσης των υπηρεσιών προσφέροντας οικονομικά κίνητρα –τα επονομαζόμενα «χρυσά καλωσορίσματα»- απλά περιστρέφουν το πρόβλημα.

Απούσης της οργανωμένης απάντησης σε αυτές τις τάσεις, είναι κατανοητό πως πολλοί εργαζόμενοι αντιδρούν με διαφορετικούς τρόπους. Μερικοί κοινωνικοί λειτουργοί εγκαταλείπουν το επάγγελμα, αν και για τους περισσότερους αυτό δεν είναι λύση. Μερικοί άλλοι κατάφεραν να βρουν χώρους στην εργασία τους όπου μπορούν να αναπτύξουν μια πια ολοκληρωμένη μορφή άσκησης κοινωνικής εργασίας –κυρίως στον εθελοντικό τομέα η σε πιο εξειδικευμένα προγράμματα- για τους περισσότερους όμως αυτή η δυνατότητα δεν είναι εφικτή. Ακόμα και ο εθελοντικός τομέας τείνει να καθρεφτίζει τις τεχνοκρατικές τάσεις του δημοσίου.

Επιπλέον η ανάγκη για κοινωνική εργασία στρατευμένη στην κοινωνική δικαιοσύνη και στην καταπολέμηση της φτώχειας και των διακρίσεων είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Σύμφωνα με την άποψη μας αυτή παραμένει μια πτυχή που αξίζει να υπερασπιστούμε. Περισσότερο από κάθε άλλο επάγγελμα στο χώρο της πρόνοιας, η κοινωνική εργασία προσπαθεί να αντιληφθεί τη σχέση μεταξύ «δημόσιων θεμάτων» και «προσωπικών δεινών» αντιμετωπίζοντας και τα δυο. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο πολλοί από τους κατέχοντες εξουσία και επιρροή στη κοινωνία μας θα ήθελαν να δουν μια κοινωνική εργασία αποκαρδιωμένη και ηττημένη. Μια κοινωνική εργασία που θα αδυνατεί να τραβήξει την προσοχή προς τα δεινά και τις δυσκολίες που πλήττουν τόσους πολλούς στην κοινωνία μας. Κάτι τέτοιο κάνει από μόνο του την κοινωνική εργασία ένα επάγγελμα άξιο για να παλέψει κάνεις.

Η σύγχρονη απαξιωμένη επαγγελματική κατάσταση της κοινωνικής εργασίας είναι άρρηκτα δεμένη με το στάτους και τις διεκδικήσεις των χρηστών υπηρεσιών κοινωνικής εργασίας. Οι εξυπηρετούμενοι, που αποτελούν μέρος των πιο ευάλωτων και εξαθλιωμένων στρωμάτων της κοινωνίας μας, έχουν επωφεληθεί ελάχιστα απο τις μεταρρυθμίσεις των Νέο-εργατικών στην κοινωνική πρόνοια. Στην πραγματικότητα, υπό τους Νέο-Εργατικούς, έχουμε γίνει μάρτυρες όχι μόνο ευρύτερης ανισότητας στην κατανομή των υλικών αγαθών άλλα και εντεινόμενης δαιμονοποίησης των αιτούντων άσυλο, της νεολαίας και των φτωχών οικογενειών. Των ομάδων δηλαδή που κατεξοχήν βρίσκονται στο επίκεντρο άσκησης της κοινωνικής εργασίας. Σήμερα πολύ συχνά οι κοινωνικοί λειτουργοί δεν κάνουν πολλά περισσότερα από το να επιβλέπουν την επιδείνωση στις ζωές αυτών των ανθρώπων.

Επομένως στον αντίποδα όλων αυτών που θα ήταν ευτυχισμένοι να δουν μια κοινωνική εργασία ηττημένη και σιωπηλή, εμείς αναζητούμε μια κοινωνική εργασία που έχει ως καρδιά της την πρόληψη και αναγνωρίζει την αξία των συλλογικών προσεγγίσεων. Παράλληλα αναγνωρίζουμε οτι καλές εφαρμογές στην ΚΕΑ έχουν επίσης υποφέρει από τις τάσεις που αναφέραμε προηγούμενα. Προσβλέπουμε λοιπόν σε μια κοινωνική εργασία που μπορεί να συνεισφέρει στη διαμόρφωση διαφορετικού πλαισίου κοινωνικής πολιτικής, θεμελιωμένη στην κατανόηση του αγώνα που διάγουν οι εξυπηρετούμενοι προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν το φάσμα των συναισθηματικών, κοινωνικών και υλικών προβλημάτων καθώς και των δυνάμεων που αντλούν και αποθέτουν κατά τον αγώνα αυτόν.

2. Πηγές ελπίδας.

Πολλοί κοινωνικοί λειτουργοί απελπίζονται με τις μορφές των αλλαγών που έχουν επιβληθεί στην κοινωνική εργασία και δε βλέπουν τρόπους εξόδου από την παρούσα κατάσταση. Λαμβάνοντας υπόψιν τις αδίστακτες και άδικες κριτικές που η κοινωνική εργασία –και οι κοινωνικοί λειτουργοί- έχει δεχθεί από πολιτικούς και τον τύπο κατά τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια, κάποια στοιχεία απελπισίας και εγκλωβισμού είναι κατανοητά. Εντούτοις είναι πραγματικός ο κίνδυνος αυτή η κατάσταση να μας τυφλώσει απέναντι στις νέες πηγές ελπίδας που έχουν πρόσφατα αναδυθεί και οι οποίες μπορεί να δείξουν το δρόμο προς μια ανανεωμένη και αποτελεσματική κοινωνική εργασία που συμμετέχει στις διεκδικήσεις για μια πιο δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία.

Κατά τις δυο τελευταίες δεκαετίες η ανάπτυξη κινημάτων απο εξυπηρετούμενους (όπως το κίνημα των αναπήρων και ψυχικά ασθενών) έχουν φέρει αέρα καινοτομίας και αυτοαναζήτησης στους τρόπους με τους οποίους αντιλαμβανόμαστε τα ατομικά και κοινωνικά προβλήματα. Αυτά τα κινήματα έχουν αναδείξει πολλές σχετικές και ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις στην αντιμετώπιση των αναγκών των εξυπηρετούμενων- συλλογική δράση, όπως για παράδειγμα στο χώρο της ψυχικής υγείας απο την ομάδα των Hearing Voices και προσεγγίσεις πρωτοβουλίας εξυπηρετούμενων όπως στο μοντέλο Clubhouse. Το γεγονός πως αυτά τα μοντέλα προέκυψαν, όχι απο την επαγγελματική κοινωνική εργασία αλλά απο τους ίδιους τους εξυπηρετούμενους, αναδεικνύει πως η κοινωνική εργασία είναι ανάγκη να έρθει σε επαφή και να μάθει από αυτά τα κινήματα με τέτοιο τρόπο που θα επιτρέπει το σχηματισμό συνεργασιών και την ανάπτυξη νέας γνώσης και καινοτόμων προγραμμάτων σπουδών.

Επιπλέον τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες της ενίσχυσης δυναμικών διεθνών κινημάτων διαμαρτυρίας ενάντια στον καπιταλισμό και τους πολέμους. Κατά τις δεκαετίες 1960 και 1970 η κοινωνική εργασία ήταν ισχυρότατα επηρεασμένη από το “πνεύμα του εξήντα”, από κινήματα όπως το αντιρατσιστικό, το γυναικείο και το αντιπολεμικό. Αυτό ήταν που θεμελίωσε τις βάσεις της μελλοντικής αντι-καταπιεστικής κοινωνικής εργασίας. Σήμερα παρατηρούμε την εμφάνιση παρόμοιων κοινωνικών κινημάτων. Μέσα από το αντικαπιταλιστικό και αντιπολεμικό κίνημα βρίσκουμε μεγαλύτερες πηγές ελπίδας από αυτές που υπήρχαν διαθέσιμες τα τριάντα τελευταία χρόνια. Μέσα σε αυτά τα κινήματα ομάδες εξυπηρετούμενων και κάποιες ΜΚΟ που έχουν παραγωγικά συμμετάσχει ανάγοντας ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης σε βασικές προτεραιότητες. Έχουν προκαλέσει και αμφισβητήσει την ορθοδοξία της νεο-φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και του καταστροφικού της αντίκτυπου στους φτωχούς και μη έχοντες του πλανήτη, στο περιβάλλον και το ανθρώπινο κόστος των ιδιωτικοποιήσεων υπηρεσιών.

Το αντικαπιταλιστικό αυτό κίνημα αναγεννήθηκε μέσα στις διαμαρτυρίες και τις διαδηλώσεις εναντίον της συνόδου υπουργών του ΔΝΤ στο Σιάτλ το 1999 και απο τότε απλώθηκε σε όλο τον πλανήτη. Τον τελευταίο χρόνο ενώθηκε με το αντιπολεμικό και αντι-ιμπεριαλιστικό κίνημα. Τον Φλεβάρη του 2003 το πνεύμα των αντικαπιταλιστικών διαμαρτυριών ήρθε στη Βρετανία όταν 2 εκατομμύρια άνθρωποι διαδήλωσαν στο Λονδίνο κατά του πολέμου στο Ιράκ. Η έκταση και συμμετοχή αυτού του κινήματος σε συνδυασμό με την ενεργητικότητά και τον αυθορμητισμό του, αναγέννησε πολλούς οι οποίοι είχαν εγκλωβιστεί στην απελπισία. Επιπλέον έπαιξε και ρόλο στην ανανέωση του πνεύματος αντίστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Αυτά όμως τα κινήματα δεν κατευθύνονται μόνο ενάντια στον πόλεμο και τον καπιταλισμό αλλά παράλληλα άρχισαν να σκέφτονται και την προοπτική ενός εναλλακτικού μέλλοντος. Τα τελευταία τρία χρόνια σε ποικίλα Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά κοινωνικά φόρα μεγάλος αριθμός ανθρώπων συναντήθηκε, μοιράστηκε ιδέες και συζήτησε για το πώς ένας εναλλακτικός κόσμος θα μπορούσε να μοιάζει. Αυτές οι συζητήσεις μπορούν να μας βοηθήσουν να μορφοποιήσουμε μια νέα κοινωνική εργασία βασισμένη σε δομικές αντικαπιταλιστικές αξίες, όπως η δημοκρατία, η αλληλεγγύη, η υπευθυνότητα, η συμμετοχή, η δικαιοσύνη, η ελευθερία, η ισότητα και η διαφορετικότητα.

Βρίσκουμε επομένως τους εαυτούς μας σε σταυροδρόμι. Από τον ένα δρόμο διέρχονται τα νέα διαχειριστικά πρότυπα και η αυξανόμενη εμπορευματοποίηση, συνοδευόμενα από τη ματαίωση και απογοήτευση των κοινωνικών λειτουργών. Παράλληλα στον άλλο δρόμο βρίσκεται η πιθανότητα –και όχι κάτι παραπάνω ακόμα- για μια ανανεωμένη και αναγεννημένη κοινωνική εργασία που διαπλέκεται με με τις διαθέσιμες πηγές ελπίδας εντοπισμένες στο σύγχρονο συλλογικό κίνημα για έναν διαφορετικό και καλύτερο κόσμο.

3. Μια “ηθική” καριέρα

Η συνεχιζόμενη κρίση στη Βρετανική κοινωνική εργασία μας έχει διδάξει ορισμένα πράγματα. Μας έχει οδηγήσει σε μια κατάσταση όπου κανείς ορθά σκεπτόμενος δεν θα μπορούσε να την αντιληφθεί ως πιθανά επωφελή. Μας έχει διδάξει πως δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στο παρελθόν της επαγγελματικής υπεροψίας και πως η όποια προοδευτική αλλαγή πρέπει να συμπεριλάβει τους χρήστες κοινωνικών υπηρεσιών και όλους τους κοινωνικούς λειτουργούς πρώτης γραμμής. Σαν φορείς αλλαγής οι μάνατζερς είχαν την ευκαιρία τους. Αυτή η περίοδος μας υπενθύμισε πως τα προνοιακά συστήματα που κυριαρχούνται από οικονομίστικες λογικές είναι σκληρές και καταστρεπτικές για την ανθρώπινη ευημερία. Τα θύματα αυτής της λογικής εντοπίζονται παντού μέσα στο θεσμό της κοινωνικής εργασίας, τόσο ανάμεσα στους κοινωνικούς λειτουργούς όσο και τους εξυπηρετούμενους. Αυτά τα χρόνια αναστάτωσης ανέδειξαν με έμφαση πως η κοινωνική εργασία πρέπει να επαναπροσδιοριστεί οχι σε σχέση με τη λειτουργία της προς το κράτος αλλά σε σχέση με τη δική της βάση αξιών. Πάνω από όλα, η πιο ξεκάθαρη διαπίστωση είναι η ανάγκη για συλλογική οργάνωση, τόσο για να υπερασπιστούμε το όραμα μιας κοινωνικής εργασίας βασισμένης στην κοινωνική δικαιοσύνη, όσο και για να διεκδικήσουμε τις εργασιακές σχέσεις που θα καταστήσουν κάτι τέτοιο υλοποιήσιμο.

Όπως προαναφέραμε στην αρχή αυτού του Μανιφέστου, στο παρελθόν πολλοί άνθρωποι επέλεξαν την κοινωνική εργασία γιατί φάνηκε να τους προσφέρει ένα τρόπο να εξοικονομούν τα προς το ζήν, χωρίς να πρέπει να καταπιέζουν η να εκμεταλλεύονται ανθρώπους, άλλα αντίθετα να μπορούν να συνεισφέρουν, έστω και κατ’ ελάχιστο, στην προσπάθεια κοινωνικής αλλαγής. Υπήρξε με άλλα λόγια μια ηθική επιλογή καριέρας. Αυτή η δυνητική δυναμική κοινωνικής αλλαγής, συντρίφτηκε από τις επιλογές των διαχειριστικών προτύπων και της εμπορευματοποίησης, που χαρακτήρισαν τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια. Είναι εντυπωσιακό όμως πως ακόμα και τώρα πολλοί άνθρωποι επιλέγουν την κοινωνική εργασία όχι για να γίνουν μάνατζερς πρόνοιας, είτε “εκλογικευτές υπηρεσιών”, είτε “διανομείς κοινοτικής καταστολής”, αλλά για να συνεισφέρουν θετικά στις ζωές των φτωχών και καταπιεσμένων ανθρώπων.

Εάν αυτή η διευρυνόμενη διάσταση μεταξύ υπόσχεσης και πραγματικότητας είναι που ενισχύει τον θυμό και την ματαιότητα ανάμεσα στους κοινωνικούς λειτουργούς, τότε η αναγνώριση πως η κοινωνική εργασία μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι πολύ καλύτερο οδηγεί πολλούς απο εμάς να επιμείνουμε σε αυτή.

Σημειώνουμε πως η οργάνωση “People and the Planet” συμπεριλαμβάνει την κοινωνική εργασία ανάμεσα στη λίστα με τα επαγγέλματα που συνδέονται με μια “ηθική καριέρα”. Εάν αυτή η προοδευτική υπόσχεση γίνει αντιληπτή, έστω επί μέρους, τότε πρέπει να συνεργαστούμε και να οργανωθούμε γύρω απο ένα κοινό όραμα σχετικό με το πως η αυθεντικά αντι-καταπιεστική κοινωνική εργασία πρέπει να είναι.

Αυτό το Μανιφέστο αποτελεί μια μικρή συνεισφορά στη διαδικασία συγκρότησης και οργάνωσης αυτού του οράματος.

Συγγραφείς: Chris Jones, Ian Ferguson, Michael Lavalette, Laura Penketh
Επιμέλεια στα ελληνικά: Βασίλης Ιωακειμίδης

από το: www.socialworkfuture.org

Μονομέρεια: Ένα γράμμα

Αγαπητέ Post.Scriptum.Inter-Action.,

Όταν ο Οδυσσέας Ανδρούτσος – ένας άνθρωπος στον οποίο πιστεύω προσωπικά ότι χρωστάω πάρα πολλά – και είναι η προσωπική τρέλα μου να το πιστεύω αυτό – αναφέρεται (στο περίφημο γράμμα του προς τους Γαλαξειδιώτες) στον «δαίμονά του» που τον σπρώχνει να επαναστατεί ενώ θα μπορούσε να κάθεται αναπαυτικά και ήσυχος στις εξουσίες που κληρονόμησε από τον μπαμπά του, στην τρέλα του φυσικά και αυτός αναφέρεται: Αυτήν την τρέλα φοβήθηκαν άλλωστε και οι πολιτικάντηδες τής εποχής, και τον γκρεμοτσακίσαν από την άγρια πλευρά τής Ακρόπολης.

Η τρέλα πάντα πληρώνεται, και οι τρελοί είναι οι μόνοι που το ξέρουν.

Από την άλλη, είναι μεγάλη η παράδοση πολιτικαντισμού στη χώρα μας – 200 σχεδόν χρόνων – προέρχεται από τις αρχές μας – τώρα θα εξαφανίζονταν οι άνθρωποι;

Οι τρελοί πάντα «τα κάνουν πλακάκια» με τον χειρότερο εχθρό τού πολιτικάντη, που είναι η λογική τής ελευθερίας μου. Αλλά και η λογική τής άλλης πλευράς είναι επίσης απλή: «εδώ ο κόσμος καίγεται, με τούς τρελούς θα ασχολούμαστε;» Είναι φυσικά η ίδια πρόταση με την – φαινομενικά – αντίθετή της: «ψηφίστε μας και θα σάς αγαπήσουμε, θα αγαπήσουμε τούς πάντες, ακόμα και τούς τρελούς».

Όταν ήμουν μικρή μού είχαν διηγηθεί μια σκηνή τής πολιτικής μας ζωής, που μού προξενούσε μεγάλη απέχθεια: εκείνο το «Πιστεύουμε και στη Λαοκρατία» τού (ύστερα από δεκαετίες) «γέρου» τής δημοκρατίας, πράγμα που ειπώθηκε καθώς μού λέγανε ύστερα από την επιμονή τού κάτω πλήθους να απαντάει (μονομερώς) με «λαοκρατία» στο δικό του «δημοκρατία» (είμαστε ακόμα στην εποχή που το 90% τού πληθυσμού (το οποίο έβγαινε από μια λαμπρή αντίσταση) δεν είχε μετατραπεί στο περίφημο 10 των στάλιν, ρούζβελτ κλπ): Εκείνος λοιπόν φώναζε «δημοκρατία», «λαοκρατία» τού απαντάγανε, και κάποια στιγμή ο περίφημος ρήτορας αποφάσισε ότι έπρεπε να πάψει να βρίσκεται σε δύσκολη θέση: λέξη θέλεις, λέξη θα πάρεις: «Και πιστεύουμε και στη Λαοκρατία». Έγινε χαμός, όλα καλά, και ακολούθησε ό,τι ακολούθησε.

Γιατί τους φέρνετε σε δύσκολη θέση τούς πολιτικούς μας; Εδώ πάμε για εξουσία, κι εσείς μάς μιλάτε για τρέλες; Με τις λέξεις θα παίζουμε τώρα; Ψηφίστε μας και θα σας αγαπήσουμε. Όλους θα τους αγαπάμε, και τους τρελούς και τους κουτσούς και τους ζαβούς θα τους αγαπάμε. Έχω την ίδια αίσθηση ναυτίας στο στόμα: ασφαλώς και μας αγαπάνε όλους, μέχρι αποδείξεως τού εναντίον. Άλλωστε, τι θα πει «τρελός»; Καημό το ’χω ν’ ακούσω έναν άνθρωπο σήμερα να υποστηρίζει μια υπόθεση με επιχειρήματα μη-πολιτικώς-και ηθικώς-ορθά, μη-τεχνοκρατικά, μη-αμιγώς-και επιμελώς-επιστημονικά: Τι θα πει τρελός; Ποιοι είναι τρελοί; Ποιος είναι αρκετά τρελός για ν’ ασχοληθεί με τέτοια θέματα;

Ασφαλώς και έχει τεράστια σημασία (για τον πολιτισμό τών κομμάτων μας) το ότι μόνο 6 από τα 24 (που θέλουν και ευρωπαϊκή καριέρα) καταδέχτηκαν ν’ απαντήσουν στην ερώτησή σας. Και το ότι μέσα στα 6 αυτά δεν συμπεριέλαβαν τούς εαυτούς τους τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας (σ’ αυτό ας πούμε ότι μοιάζουνε), ούτε το ένα μικρό κόμμα μη-εξουσίας, ούτε και το άλλο μικρό που αποβλέπει όμως με αισιοδοξία σε μελλοντική εξουσία (σε τίποτ’ άλλο φυσικά τα δύο αυτά δεν μοιάζουνε παρά μόνο σ’ αυτή την ταύτισή τους για τούς τρελούς: οι τρελοί για κάποιες ιδεολογίες δεν πρέπει να υπάρχουν, συνεπώς όταν εκείνοι υπάρχουν, αυτοί εξαφανίζονται: τουλάχιστον είμαστε ειλικρινείς στη Βουλή μας) λοιπόν ναι, γι’ αυτούς που είναι στη Βουλή και δεν απάντησαν, το πράγμα είναι σαφές: όχι ότι δεν θέλουν να γίνουν καλοί ρήτορες αλλά διότι οι τρελοί, και αν ακόμα υπάρχουν, χώνονται στα μπουντρούμια μας και παύουν να υπάρχουν.

Είναι όμως απολύτως φυσικό κατά τη γνώμη μου από τα 24 κόμματα και τα 24, όταν μιλάμε για τρελούς να μάς θεωρούν τρελούς – απλώς, τα 18 το δείχνουν χοντροειδώς, και τα 6 λεπτοφυώς.

Τους αδικούμε αυτούς που απάντησαν; Θα ’λεγα ότι κι αυτοί επίσης που απάντησαν μάς αδικούν με τη σειρά τους, διότι το μόνο που μάς είπαν είναι «πιστεύουμε και στη λαοκρατία», δηλαδή: αγαπάμε όλον τον κόσμο, δεν κοστίζει τώρα τίποτα. Δηλαδή: βγάλτε μας, και βλέπουμε – και φυσικά βλέπουμε. Και θα δούμε.

Εγώ όπως σάς έλεγα και τις προάλλες, έχω πάψει να ενδιαφέρομαι πια για συνθήματα. Μολονότι άνθρωπος καταδικασμένος να παίζω με τις λέξεις, έχω πάψει να ασχολούμαι με λέξεις. Όταν μού μιλάνε για πολιτική, ακούω μόνο μουσική εγώ: τόνους: πώς λένε αυτά που λένε, βλέπω μόνο χρώματα: προς τα πού κοιτάνε όταν κοιτάνε αυτά που κοιτάνε: Μπερδεύω χρόνους, αρνούμαι να υπακούσω σε ημερολόγια: ανακατεύω αυτό που λένε τώρα με το ύφος που είχανε όταν μού το έλεγαν πριν από ένα μήνα. Είμαι από μια άποψη και (μονομερής, το αναγνωρίζω) οπαδός εκείνου τού ευρωπαίου φιλόσοφου που ήθελε τα παιδιά να τού τα λένε όλα «με δικά τους λόγια» για να τούς περάσει στο μάθημα: πολύ περισσότερο που, αν η κλοπή φράσεων ή η παπαγαλία είναι καλή μέθοδος για να πάρεις ένα άχρηστο πτυχίο, χάνει κάθε της αβαντάζ όταν μιλάμε για τη ζωή μας, ή και την ανάπτυξη σκέψεων.

Γι’ αυτό κι εγώ πάνω απ’ όλα αρνούμαι να σκεφτώ θετικά: η άρνηση είναι ο μεγάλος μου έρωτας: Δεν μ’ ενδιαφέρουν αυτοί που λένε «αγαπάω τούς πάντες, ακόμα και τους τρελούς», μ’ ενδιαφέρουν αυτοί που αρνούνται να πιστέψουν ότι μπορεί να ’ναι οι ίδιοι τρελοί: και συνεπώς οι τρελοί θα είναι πάντα απέναντί τους και άρρωστοι. Μειοψηφίες. Ψάχνω να βρω ποιοι θεωρούν μειοψηφίες ποιους – και τι ύφος έχοντας.

Ξέρετε βέβαια ότι η εποχή τής θετικότητας δεν πάσχει από καμία άλλη παραδοχή μεγαλύτερη από το ότι η αποδοχή σαν ιδέα είναι ωφέλιμη, κι από καμία άλλη άρνηση δυνατότερη από την αποδοχή τής ιδέας ότι η άρνηση είναι καταστροφή. Μ’ αυτήν την έννοια η τρέλα καταστρέφει το σύμπαν τους. Εμένα μ’ ενδιαφέρουν αυτοί που καταστρέφουν αυτό το σύμπαν.

Και μ’ αυτήν την έννοια είναι απόλυτη η αλληλεγγύη μου με τούς τρελούς – και τους κουφούς και τους κουτσούς και τους τυφλούς – ότι βλέπουν κι ακούν και βαδίζουν καλύτερα – και, το κυριότερο: κάναν τον κόπο κάποτε, κάτι έστω ελάχιστο να σκεφτούν και να τού επιτρέψουν να τους πληγώσει.

Θα ’πρεπε ως κοινωνία να σεβόμαστε περισσότερο τούς τρελούς μας, γιατί αυτοί κάποια στιγμή μάς πήραν στα σοβαρά, πολύ στα σοβαρά, και μάς αφήσαν να εισβάλουμε στον χώρο τους – είναι θύματα μ’ άλλα λόγια τής απόλυτης θετικότητας. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν, επιπλέον, το μοναδικό θάρρος να μπορούν να πονάνε – διαρκώς, – να μπορούν να θυμώνται – διαρκώς, να μπορούν να κλαίνε. Να μιλάνε μόνοι τους και να μην ντρέπονται, γιατί το ’χουν πάρει απόφαση ότι είναι μόνοι – πόσοι από μάς είχαμε ποτέ το θάρρος να πάρουμε μια τέτοια απόφαση;

Κι απέναντί τους στέκονται οι άνθρωποι που σκοτώνουν πουλιά και λένε: πιστεύουμε και στα πουλιά – οι άνθρωποι που (ως καλοί χριστιανοί) μισούν τις γυναίκες, και λένε: πιστεύουμε και στις γυναίκες, οι άνθρωποι που (ως πλούσιοι) σιχαίνονται τούς φτωχούς, και λένε: πιστεύουμε και στους φτωχούς, κι οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουνε τη φύση με την (πιο μίζερη) δικαιοσύνη, αναγνωρίζοντάς την μόνο σαν «το σπίτι που τούς προστατεύει» κι εξορίζοντας απ’ την περιοχή (μονίμως) τον έρωτα – κι ύστερα: η σωστή αριστερά για την οποία ούτως ή άλλως ο έρωτας ήτανε πάντα ύποπτος – και συνεπώς και γι’ αυτούς ο άνθρωπος δεν γίνεται να ’ναι τρελός: τον αγαπάν όμως κι αυτοί: όπως κι εκείνοι τής πιο «άμεσης» δημοκρατίας που «τάσσονται» φυσικά / πόση τσιγκουνιά φυσικότητας κρύβεται πίσω από την λαμπρή αυτή (των πάντων) συνθηματική συντομία (δεν οφείλεται στην συντομία που τους επιβάλατε, τα «λίγα λόγια» δεν είναι αναγκαστικό να είναι και «άχρωμα» λόγια) / τάσσονται «φυσικά» όλοι (με τι;) αλλά για να μη μάς χαλάσουν το χατίρι, και υποψιάζομαι με βάση την εμπειρία μου, προεκλογικά.

Εάν αρκούμαστε στις λέξεις είμαστε δικοί τους. Εγώ πια προτιμώ να ’μαι με τη μεριά τών τρελών, τών πουλιών, τών γυναικών τού κάθε φύλου και τού άδικου: Θέλω να είμαι αχάριστη, και να κρίνω τη στάση, και το ύφος, και τα βλέμματα, κι όχι τα λόγια. Θέλω να ’μαι τυφλή και κουτσή και στραβή για να μην τρελαθώ πιστεύοντας πως νοιάζεται κανείς απ’ αυτούς γι’ αυτά που με νοιάζουν. Και θέλω να ’χω τρελαθεί αρκετά, για να πιστεύω πως θα τρελαθούμε όλοι μας κάποια στιγμή – και θα τούς κάνουμε πέρα διεκδικώντας τ’ αδιανόητα:

Έτσι δεν γίνεται πάντα; Η επανάσταση δεν ήτανε πάντα το παραμιλητό μιας τρέλας, που μεταμορφώνεται σε λογική και μάς θάβει;

Αλλά (στο ενδιάμεσο) τι ωραία που λάμπει εκείνη η λευκή στιγμή τής σιωπής, εκείνη η (μαγική) τρέλα τής (απόλυτης) νόησης, όταν ανεβαίνουν επιτέλους στη σκηνή οι πραγματικοί τρελοί (της ιστορίας) και η Ρόζα και ο Δαντόν και ο Σπάρτακος, και λένε τα τρελά τους, πριν τούς σταυρώσουν τούς καρατομήσουν τούς πυροβολήσουν και τούς πετάξουν στο ποτάμι;

Γιατί ν’ αρκούμαι σε μια μικρότερη μονομέρεια, και σε κάτι λιγότερο απ’ αυτούς τούς τρελούς;

(ευχαριστώ για τη φιλοξενία)

μπλογκο-αναγνώστρια χ.


Εγώ σε ευχαριστώ "μπλογκο-αναγνώστρια χ." και χαίρομαι όταν τα (μεγάλα) παιδιά τα λένε όλα "με δικά τους λόγια". Δώσαμε την ευκαιρία σε όσους διεκδικούν μια θέση στο Ευρωκοινοβούλιο να απαντήσουν, αλλά δεν θα μπορούσαμε να μη φιλοξενήσουμε και όποιον/α "διεκδικεί τ’ αδιανόητα" (σε ένα blog που διεκδικεί τ' αυτονόητα).

Οι απαντήσεις των υποψήφιων Ευρωβουλευτών στο psi-action

Σήμερα, δημοσιοποιούμε τις απαντήσεις των υποψήφιων Ευρωβουλευτών στο ερώτημα που τους υποβάλαμε την Πέμπτη 28 Μαΐου 2009:

“Κύριοι υποψήφιοι Ευρωβουλευτές, στην περίπτωση που εκλεγείτε να εκπροσωπήσετε τους Έλληνες πολίτες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, προτίθεστε να στηρίξετε με τις ενέργειές σας τη συνέχεια της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης στη χώρα μας; Θα παρακολουθήσετε την πιστή εφαρμογή του Μνημονίου* που υπεγράφη και γενικότερα δεσμεύεστε ότι θα προωθήσετε το θέμα της Ψυχικής Υγείας ως θέμα υψηλής προτεραιότητας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;”

Το πλήρες κείμενο του μηνύματος, το οποίο εστάλη σε εικοσιτέσσερα πολιτικά κόμματα που συμμετέχουν στις Ευρωεκλογές, με την παράκληση να προωθηθεί στους υποψήφιους Ευρωβουλευτές, μπορείτε να διαβάσετε εδώ: Υποβολή ερωτήματος προς υποψήφιους Ευρωβουλευτές

Ο σκοπός της υποβολής του ερωτήματος ήταν: α) να διαπιστώσουμε εάν οι υποψήφιοι Ευρωβουλευτές και τα πολιτικά κόμματα είναι ενημερωμένοι για τα σημαντικά προβλήματα των κοινοτικών Μονάδων Ψυχικής Υγείας και για τον κίνδυνο να σταματήσουν οι προσπάθειες για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση στη χώρα μας, β) να γνωρίσουμε τη θέση των υποψήφιων Ευρωβουλευτών για το θέμα της ψυχικής υγείας και την πρόθεσή τους να το προωθήσουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και γ) να γνωρίσουμε εάν οι υποψήφιοι Ευρωβουλευτές μπορούν να απαντήσουν άμεσα και χωρίς “στημένες διαδικασίες” σε απλούς πολίτες που θέτουν ένα ερώτημα σχετικά με ένα σοβαρό κοινωνικό θέμα.

Ποιοι απάντησαν: Από τα εικοσιτέσσερα πολιτικά κόμματα που απευθυνθήκαμε, μόνο έξι μας απάντησαν (με τη σειρά που μας απάντησαν: Κοινωνία, Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών, Οικολόγοι Πράσινοι, Ελληνικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας, Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς και Φιλελεύθερη Συμμαχία). Επίσης, ένα κόμμα (Ένωση Κεντρώων) μας απάντησε: “Επειδή απουσιάζουν οι αρμόδιοι του πολιτικού σχεδιασμού του κόμματος, θα καθυστερήσει λίγο η απάντηση στο email που μας στείλατε”. Από τα πέντε κόμματα που εκπροσωπούνται ήδη στην Ευρωβουλή απάντησε μόνο ένα (Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς). Δηλαδή, δεν απάντησε κανένα από τα δύο πολιτικά κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία (Νέα Δημοκρατία, ΠΑ.ΣΟ.Κ) και συνεπώς έχουν την κύρια ευθύνη για τη μέχρι τώρα πορεία της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης. Επίσης, δεν απάντησαν Κ.Κ.Ε. και ΛΑ.Ο.Σ. !

Οι απαντήσεις (όπως ακριβώς τις λάβαμε):



Κοινωνία – Πολιτική Παράταξη συνεχιστών του Καποδίστρια

Αγαπητοί κύριοι,

Δεν γνωρίζουμε εάν και κατά πόσο είσαστε ενημερωμένοι για την Παράταξή μας γενικότερα αλλά ειδικότερα για το πολιτικό μας πρόγραμμα.

Αν και δεν είναι της παρούσης, θα θέλαμε επιγραμματικά να σας γνωστοποιήσουμε πως είμαστε αυτοί που πρεσβεύουμε το ότι η Πατρίδα μας πρέπει κάποια στιγμή να κερδίσει από την παρουσία της στην Ε.Ε. Είμαστε υπέρ του να αξιοποιηθούν στο έπακρο όλες οι προτροπές και υποδείξεις της Ε.Ε. που ανυψώνουν το βιωτικό επίπεδο των συμπολιτών μας, όταν αυτό βέβαια δεν αντιστρατεύεται τον νόμο του Θεού.

Ως εκ τούτου, ειδικά για τους ψυχικά πάσχοντες και επειδή έχουμε γαλουχηθεί μέσα στην Εκκλησία που είναι το κατ` εξοχήν ιατρείον των ψυχών και των σωμάτων, δεν μπορούμε και δεν θα μείνουμε αδρανείς. Να είστε σίγουροι πως αυτό που σας λέμε δεν είναι προεκλογική υπόσχεση ή αερολογία, αλλά δέσμευση ανθρώπου προς τον ψυχικά πάσχοντα συνάνθρωπό του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως στις πρώτες θέσεις του Ευρωψηφοδελτίου μας βρίσκεται ένας υπέρμαχος αγωνιστής των ψυχικά ασθενούντων και των συνθηκών της ζωής τους, ο ψυχίατρος κ. Γουλιανός Αλέξανδρος.

Ελπίζουμε να μας δοθεί η ευκαιρία κάποια στιγμή να σας αναπτύξουμε λεπτομερώς και εκτενώς το πολιτικό μας πρόγραμμα αλλά και εν γένει το σκεπτικό μας, έτσι ώστε να γνωριστούμε καλύτερα αλλά και να απαντήσουμε κι άλλες απορίες σας. Παραμένουμε στην διάθεσή σας για οποιαδήποτε συμπληρωματική πληροφορία ή διευκρίνηση.

Με φιλικούς χαιρετισμούς,

Από το Γραφείο Τύπου
Κοινωνία – Πολιτική Παράταξη συνεχιστών του Καποδίστρια


Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών

Κύριοι,

Είμαστε ευαισθητοποιημένοι στο μεγάλο ζήτημα των ΑΜΕΑ, απέναντι σε όλα αυτά τα άτομα που έχουν την ανάγκη μας και εμείς καταλαβαίνουμε το χρέος μας απέναντί τους.

Μελετώντας το Μνημόνιο-Μανιφέστο που υπεγράφη στις Βρυξέλλες την 7η ΜαΪου 2009 για την βελτίωση της Ψυχικής Υγείας στην πολιτική αντζέντα της Ευρώπης μας και έχοντας ως οδηγό μας πως "η καλή ψυχική υγεία αποτελεί την σπονδυλική στήλη κάθε υγιούς πληθυσμού που θέλει να ενισχύει την κοινωνική του συνοχή", όπως αναφέρεται στο επίσημο Δελτίο Τύπου της MHE-SME (Ψυχική Υγεία Ευρώπης-SANTE Mentale Ευρώπη isbl), σας δηλώνουμε τη συμπαράστασή μας ως ΚΕΚ σε κάθε νόμιμη διαδικασία που εγγυάται την ασφαλή προώθηση, την σοβαρή αντιμετώπιση και την στήριξη συνεργασίας της Πολιτείας με τους αρμόδιους φορείς για την εποικοδομητική οργάνωση και λειτουργία Μονάδων Ψυχικής Υγείας καθώς επίσης δεσμευόμαστε και με την ενεργό συμμετοχή μας σε κάθε αξιοσέβαστη δράση και διάλογο που θα συντελέσουν στη σωστή προσέγγιση για ένα Κράτος με αξιοπρέπεια σε όλους τους πολίτες του.

Σας ευχαριστούμε για την ευχή της Καλής επιτυχίας μας αλλά και για την τιμή που μας κάνατε να πλησιάσουμε, έστω και σύντομα, της ανάγκες της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης.

Η Συντονιστική Επιτροπή του Κόμματος Ελλήνων Κυνηγών


Οικολόγοι Πράσινοι

Αν και δεν θα εκλεγώ προσωπικά, ως υποψήφιος των Οικολόγων Πράσινων σας απαντώ: Η ψυχιατρική υγεία είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα, συχνά παραμελημένο και που αντιμετωπίζεται με πολλές προκαταλήψεις. Είμαστε κατά της περιθωριοποίησης ομάδων με προβλήματα, του κοινωνικού αποκλεισμού, όπως επίσης πιστεύουμε ότι με την βελτίωση της ποιότητας ζωής όλων μας, θα είναι καλύτερη και η ψυχική μας υγεία εν γένει.

Ολες οι οδηγίες της Ευρωπαικής ένωσης σε τέτοια ζητήματα πρέπει να γίνουν σεβαστές από το Ελληνικό κράτος.

Φίλιππος Δραγούμης, Υποψήφιος Ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων



Ελληνικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας

Αγαπητοί μας ενδιαφερόμενοι συμπολίτες,

φυσικά τασσόμαστε υπέρ της στήριξης με ενέργειες της συνέχισης της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης στη χώρα μας. Θα συμβάλουμε με μεθόδους καταγραφής γνώμης πλήθους και ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ για την πιστή εφαρμογή του Μνημονίου που υπεγράφη και γενικότερα δεσμευόμαστε ότι θα προωθήσουμε αν εκλεγούμε το θέμα της Ψυχικής Υγείας, ως θέμα υψηλής προτεραιότητας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Γιώργος Κόκκας για το "Ελληνικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας"



Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς

Άγαπητοί/ές φίλοι/ες

Σας προωθούμε απάντηση στο ερώτημα που θέσατε στους υποψήφιους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, εκ μέρους του Νίκου Χουντή, επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου.

Το γραφείο τύπου

Απάντηση Ν. Χουντή

O Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς στηρίζει την προσπάθεια για την μεταρρύθμιση των ψυχιατρικών υπηρεσιών στην κατεύθυνση της κοινωνικής ψυχιατρικής και της κοινοτικής φροντίδας. Θεωρούμε ότι η δημιουργία ενός σύγχρονου, τομεοποιημένου, δημόσιου και δωρεάν συστήματος ψυχικής υγείας πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα τόσο από άποψη δημόσιας υγείας, όσο και για την προστασία και την προαγωγή των δικαιωμάτων των ατόμων με ψυχικές διαταραχές. Γι' αυτό έχουμε καταθέσει σειρά ερωτήσεων τόσο στο Ελληνικό όσο και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, προκειμένου να ελέγξουμε την πορεία της μεταρρύθμισης, η οποία λόγω της κυβερνητικής αδιαφορίας και ανικανότητας βρίσκεται σε κρίση.

Το μνημόνιο που υπογράφτηκε μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και Ευρωπαϊκής Επιτροπής ουσιαστικά επαναλαμβάνει αυτό που θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο: ότι η ψυχιατρική μεταρρύθμιση πρέπει να προχωρήσει χωρίς εκπτώσεις και πισωγυρίσματα. Εμείς δεσμευόμαστε ότι θα παρακολουθήσουμε την εφαρμογή του μνημονίου, περιμένοντας ταυτόχρονα από την κυβέρνηση την κατάθεση της πολυναναμενόμενης αναθεώρησης του Εθνικού Σχεδίου Δράσης για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση.


Φιλελεύθερη Συμμαχία

Σε απάντηση του ερωτήματός σας οι υποψήφιοι Ευρωβουλευτές της Φιλελεύθερης Συμμαχίας σας γνωστοποιούν ότι:

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία σε περίπτωση εκλογής Ευρωβουλευτή(ών) στο Ευρωπαικό Κοινοβούλιο δηλώνει ότι θα στηρίξει τη συνέχεια της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης στη χώρα μας και θα παρακολουθήσει την πιστή εφαρμογή του Μνημονίου που υπεγράφη την 7η Απριλίου 2009 μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε κάθε περίπτωση το κοινοτικό δίκαιο θα πρέπει να τηρείται και οι συμφωνίες με την Ευρωπαϊκή Ένωση να υλοποιούνται.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία επισημαίνει ότι μεταρρυθμίσεις όπως αυτή μπορεί να υλοποιηθεί μόνο εφόσον τα κόμματα εξουσίας πιεστούν αποτελεσματικά από ένα κίνημα ενεργών πολιτών και γιαυτό καλεί στη δημιουργία ευρείας μεταρρυθμιστικής συμπαράταξης.

Μακροπόθεσμα, η Φιλελεύθερη Συμμαχία προτείνει την ομοσπονδιακή διάρθρωση της Ευρώπης (Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης) και τον επαναπροσανατολισμό των πολιτικών της, ώστε οι εξουσίες των νέων ομοσπονδιακών αρχών να θέσουν ασφυκτικούς περιορισμούς στην ασυδοσία του ελληνικού κράτους. Ενός κράτους, που όπως όλοι γνωρίζουμε αναστέλλει τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα.

Για τη Φιλελεύθερη Συμμαχία

Μανώλης Μανωλεδάκης
Αντιπρόεδρος

Αυτές ήταν οι απαντήσεις που λάβαμε και εσείς μπορείτε να βγάλετε τα συμπεράσματά σας. Θα μας ενδιέφερε η γνώμη σας και τα σχόλιά σας για τις απαντήσεις που λάβαμε (και για τις απαντήσεις που δεν λάβαμε).

* Για το Μνημόνιο, που αναφέρουμε στο ερώτημά μας, μπορείτε να διαβάσετε εδώ

Υποβολή ερωτήματος προς υποψήφιους Ευρωβουλευτές

Την Πέμπτη 28 Μαΐου 2009, από το psi-action αποστείλαμε, μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, το μήνυμα που ακολουθεί σε εικοσιτέσσερα (24) πολιτικά κόμματα που συμμετέχουν στις Ευρωεκλογές και καλούμε τους υποψήφιους Ευρωβουλευτές να απαντήσουν σε συγκεκριμένα ερωτήματα σχετικά με την ψυχική υγεία:

ΥΠΟΒΟΛΗ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΕΣ

Η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα ξεκίνησε κατόπιν της δημοσιοποίησης των τραγικών συνθηκών διαβίωσης των ψυχικά πασχόντων στο άσυλο της Λέρου, οι οποίοι παρέμεναν εκεί έγκλειστοι για δεκαετίες, προκαλώντας τη διεθνή κατακραυγή και τις έντονες αντιδράσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω του Κανονισμού 815/84 υποχρέωσε τη χώρα μας να εκσυγχρονίσει τις υπηρεσίες ψυχικής υγείας. Απαιτήθηκαν περισσότερα από είκοσι χρόνια για να επιτευχθεί ένα μέρος των στόχων και να γίνουν ορατά τα αποτελέσματα από τις προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση.

Τα τελευταία έτη παρατηρούνται σημαντικά προβλήματα στη λειτουργία των κοινοτικών Μονάδων Ψυχικής Υγείας, δημοσίου τομέα και ιδιωτικού μη κερδοσκοπικού τομέα, που συστάθηκαν στο πλαίσιο της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης.

Κατόπιν αυτών και πάλι η Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω του Μνημονίου που υπεγράφη την 7η Απριλίου 2009 μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δέσμευσε τις Ελληνικές αρχές: “να ολοκληρώσουν την ψυχιατρική μεταρρύθμιση, έως τις 31/12/2015, αξιοποιώντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όλες τις προγραμματισμένες παρεμβάσεις του τομέα της υγείας στο πλαίσιο των Προγραμμάτων του Εθνικού Στρατηγικού Σχεδίου Αναφοράς 2007-2013”.

Κατόπιν των παραπάνω, θα θέλαμε να υποβάλουμε ερώτημα προς τους υποψηφίους ευρωβουλευτές σας, το οποίο σας παρακαλούμε να προωθήσετε:

Κύριοι υποψήφιοι Ευρωβουλευτές, στην περίπτωση που εκλεγείτε να εκπροσωπήσετε τους Έλληνες πολίτες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, προτίθεστε να στηρίξετε με τις ενέργειές σας τη συνέχεια της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης στη χώρα μας; Θα παρακολουθήσετε την πιστή εφαρμογή του Μνημονίου που υπεγράφη και γενικότερα δεσμεύεστε ότι θα προωθήσετε το θέμα της Ψυχικής Υγείας ως θέμα υψηλής προτεραιότητας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;

Οι απαντήσεις σας αναμένονται έως την Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009, προκειμένου να δημοσιοποιηθούν στο www.psi-action.blogspot.com (ιστολόγιο για την ψυχική υγεία) και να ενημερωθούν οι αναγνώστες μας για τις θέσεις σας σχετικά με το παραπάνω θέμα. Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι οι απαντήσεις σας θα δημοσιοποιηθούν χωρίς περικοπές, γι’ αυτό σας παρακαλούμε να είναι σύντομες και συγκεκριμένες.. Επίσης, θα ενημερώσουμε τους αναγνώστες μας σε περίπτωση που δεν λάβουμε απάντησή σας. Οι απαντήσεις, πιθανόν, να αναδημοσιευθούν και σε άλλα ιστολόγια (blogs).

Σας ευχαριστούμε και σας ευχόμαστε καλή επιτυχία.

Επίσης, την Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009 εστάλη η παρακάτω υπενθύμιση (μαζί με το αρχικό μήνυμα) για να είμαστε σίγουροι ότι το μήνυμά μας έφτασε στα πολιτικά κόμματα:

Σας υπενθυμίζουμε το ερώτημα που υποβάλαμε την Πέμπτη 28/5/2009 και αναμένουμε την απάντησή σας έως την Τετάρτη 3/6/2009 προκειμένου να δημοσιοποιηθεί. Σε περίπτωση που έχετε ήδη απαντήσει, σας παρακαλούμε να αγνοήσετε την υπενθύμιση.

Ποια πολιτικά κόμματα απάντησαν και ποια όχι; Ποιες ήταν οι απαντήσεις τους; Πόσο ενημερωμένα είναι τα πολιτικά κόμματα για το θέμα της ψυχικής υγείας και ποιά από αυτά δεσμεύονται να το προωθήσουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;

Οι απαντήσεις των πολιτικών κομμάτων θα δημοσιοποιηθούν την Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009 από το psi-action !