Επιστολή του Χ. Βαρουχάκη προς τον υπουργό Υγείας Ανδρέα Λυκουρέντζο και τον Επίτροπο László Andor

Χάρης Βαρουχάκης
Πρώην Διευθυντής της Ιατρικής Υπηρεσίας του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής
Γρηγορίου Ε΄23 Τ.Κ 18534 Πειραιάς
E-mail: bxaris@otenet.gr

Αθήνα, 10 Απριλίου 2013

Προς

1. Τον Υπουργό Υγείας και Κοινωνικής  Αλληλεγγύης Κύριο Ανδρέα Λυκουρέντζο

2. Τον Επίτροπο Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων Κύριο Λάζλο Άντορ

Κοιν. 

1. Υφυπουργό Υγειάς και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Κυρία Φωτεινή Σκοπούλη

2. Διεύθυνση Ψυχικής Υγείας

Θέμα: Η κατάρρευση της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης

Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ,

Αξιότιμε Κύριε Επίτροπε,

Ακούστε παρακαλώ τη γνώμη ενός πολίτη, που επί σαράντα σχεδόν χρόνια δούλεψε στο μεγαλύτερο ψυχιατρείο της χώρας και κάτι ίσως χρήσιμο έχει να σας πει. Επιχείρησα να το κάνω μέσω της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, αλλά δεν κατάφερα να πείσω ότι έπρεπε- εν όψει της επικείμενης συμφωνίας σας- να επέμβουμε κατεπειγόντως.

Είμαι βέβαιος ότι και σεις έχετε δει το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση στη χώρα μας. Με μεγάλη λύπη μου όμως διαπιστώνω ότι όχι μόνο δεν παίρνονται μέτρα για την ανάσχεση της κατάρρευσης, αλλά συνεχίζεται μια πρακτική που οδηγεί στη πλήρη διάλυση των υπηρεσιών, που το Κράτος οφείλει να παρέχει στους ψυχικά πάσχοντες, ιδιαίτερα δε στους ποιο αδύναμους, ανυπεράσπιστους και εγκαταλειφθέντες.

Θεώρησα λοιπόν αναγκαίο να σας ενημερώσω, όπως έπραξα και στο παρελθόν –απευθυνόμενος εις μάτην στους προκατόχους σας- για ορισμένα πολύ σημαντικά θέματα που αφορούν την Ψυχική Υγεία και την εξέλιξη της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης και για τα οποία, υπηρεσιακοί παράγοντες, θεσμικοί ή εξωθεσμικοί σύμβουλοι της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας και των αρμοδίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλοι, που επηρεάζουν αμέσως ή εμμέσως, ανιδιοτελώς ή ίσως και ιδιοτελώς τις αποφάσεις τους, παραλείπουν, άγνωστο για ποιο λόγο, να σας ενημερώνουν ή σας ενημερώνουν ανεπαρκώς, επιλεκτικά, με στρεβλό ή αναξιόπιστο τρόπο. Και να σας προειδοποιήσω με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο, ότι εάν αυτό εξακολουθήσει να συμβαίνει θα οδηγηθείτε και σεις σε λανθασμένες επιλογές και αποφάσεις που θα καταλήξουν εκεί όπου κατέληξαν και οι αποφάσεις των προκατόχων σας. Δηλαδή στην για ακόμη μια φορά κατασπατάληση των διαθέσιμων πόρων υπέρ των ολίγων και ισχυρών και σε βάρος των πολλών και αδυνάτων, τη στρεβλή και λιπώδη διόγκωση του Ιδιωτικού Τομέα και σε πέραν παντός ανεκτού ορίου καχεξία του Δημόσιου.

Θα αναφερθώ ειδικότερα στα εξής επί μέρους ζητήματα:

1. Σχετικά με τους ψυχιάτρους και τους άλλους εργαζόμενους στις Μονάδες Ψυχικής Υγείας.

Σύμφωνα με τα διεθνώς κρατούντα, το Νόμο και τις κοινωνικές παραδοχές και απαιτήσεις βασικό και σε πολλές και σοβαρότερες περιπτώσεις κυρίαρχο ρόλο σε θέματα Ψυχικής Υγείας έχουν οι ψυχίατροι. Και αυτοί θα κληθούν να υλοποιήσουν κατά μεγάλο μέρος τους σχεδιασμούς και τις όποιες αποφάσεις λαμβάνονται και αφορούν τους ψυχικά πάσχοντες Και μάλιστα από τις περισσότερο κομβικές και υπεύθυνες θέσεις. Και είναι αυτοί που έχουν την πρώτη και βασική ηθική και ποινική ευθύνη για οτιδήποτε συμβαίνει σε βάρος των ψυχικώς πασχόντων, παραβιάζει τα απαράγραπτα δικαιώματά τους και σφραγίζει τη ζωή και τη μοίρα τους. Και είναι αυτοί που πρώτοι και με αυστηρότητα καλούνται (τουλάχιστο θάπρεπε) να λογοδοτήσουν στον καθένα πάσχοντα ξεχωριστά, στους οικείους του, στο κοινωνικό σώμα, τον ποινικό Νόμο και, κυρίως, στη συνείδησή τους. Ουδεμία λοιπόν Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση είναι εφικτή με αποφάσεις που λαμβάνονται εκ των άνω, χωρίς να επιδιώκεται όχι απλώς η συναίνεση αλλά και η ενεργός και ενθουσιώδης συμμετοχή τους. Όσοι λοιπόν αγνοούν ή υποβαθμίζουν το ρόλο των ψυχιάτρων και την ύπαρξη, τις επισημάνσεις, τις διαπιστώσεις και τις προτάσεις της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, του κορυφαίου επιστημονικού οργάνου που επί σχεδόν τριάντα χρόνια τους εκπροσωπεί, ή επιχειρούν να υποβαθμίσουν και να περιθωριοποιήσουν το έργο και το θεσμικό της ρόλο, κακώς πράττουν και κακώς σας συμβουλεύουν. Το γεγονός ότι οι ψυχίατροι (πρόσωπα και συλλογικά τους όργανα) δεν υπερασπίστηκαν πάντα με την αποφασιστικότητα και την ένταση που χρειαζόταν το θεσμικό τους ρόλο, δεν απαλλάσσει τους άλλους από τις δικές τους ευθύνες.

Αυτό που ισχύει για τους ψυχίατρους ισχύει εν πολλοίς και για τους άλλους εργαζόμενους στις Μονάδες Ψυχικής Υγείας. Εργαζόμενοι απωθούμενοι από τα κέντρα των αποφάσεων, αμέτοχοι στα τεκταινόμενα, απλήρωτοι επί μήνες, προσωπικά ανασφαλείς και υπόδουλοι της ανάγκης, όμηροι των ιδιωτών εργοδοτών τους που με τα λεφτά του δημοσίου τους προσέλαβαν και τώρα τους απειλούν με απολύσεις και τους χρησιμοποιούν, (όπως και τους αρρώστους άλλωστε), για να εκβιάσουν το Κράτος, δεν μπορούν να διατηρήσουν τον ενθουσιασμό που απαιτείται για μια ουσιαστική ψυχιατρική μεταρρύθμιση.

Αυτή η πρακτική της συστηματικής αγνόησης των εργαζομένων είναι μια από τις αιτίες, και όχι η λιγότερο σημαντική, που μας οδήγησαν εδώ που φτάσαμε. Και είναι εξοργιστική η διαπίστωση ότι συνεχίζεται η ταπεινωτική τους απώθηση από τους επικυρίαρχους αλαζόνες που αποφασίζουν. Τα κρούσματα είναι πολλά με τελευταίο τη βαρύγδουπη «1η Πανελλήνια Ημερίδα του Μηχανισμού Υποστήριξης Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας και Δικτύωσης-Συνεργασίας σε Τομεακό και Περιφερειακό Επίπεδο» της 28ης Μαρτίου 2013, κατά την οποία ο Μηχανισμός (εξ ίσου ακριβός και εξ ίσου αναποτελεσματικός με αυτούς που προηγήθηκαν) κάλεσε το «Πανελλήνιο» αλλά δεν πρόσεξε ότι στην Ελλάδα, πλην των εξήντα πέντε και πλέον ΜΚΟ, εδρεύουν και συλλογικά όργανα εργαζομένων.

2. Σχετικά με τις λεγόμενες μη κερδοσκοπικές εταιρείες.

Τα Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου μη Κερδοσκοπικού Χαρακτήρα που ενίοτε εμφανίζονται και ως ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις- ένα περίεργο είδος Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, που δηλώνουν μεν μη Κυβερνητικές, αλλά χρηματοδοτούνται εξ ολοκλήρου από την Κυβέρνηση) έχουν πετύχει να υποκαταστήσουν το Κράτος στις υποχρεώσεις του. Διεκδικούν να συνεχίσουν να το πράττουν και εν πολλοίς το κατορθώνουν. Πέτυχαν π.χ. την ισχυρή εκπροσώπησή τους στην «Ομάδα Εργασίας για την αναθεώρηση του Προγράμματος Ψυχαργώς 2011-2020». Πέτυχαν την έκδοση της Υπουργικής απόφασης με αριθμό Υ5β/Γ.Π./οικ.46769 της 03/05/2012 με Θέμα: Δεκαετές πρόγραμμα ανάπτυξης μονάδων και δράσεων ψυχικής Υγείας ΨΥΧΑΡΓΩΣ Γ (2011-2020). Πέτυχαν την ανάθεση σε αυτές της υλοποίησης Προγραμμάτων εκατοντάδων εκατομμυρίων ΕΥΡΩ. Φαίνεται δε να διατηρούν πολύ ισχυρή ακόμα την παρουσία τους, μέσω του Δικτύου ΑΡΓΩ, στις διαβουλεύσεις για την επικείμενη Συμφωνία Λυκουρέντζου-Αντορ, αν τουλάχιστο κρίνουμε από την ανακοίνωσή του της  21ης-02-2013. Στην ανακοίνωση αυτή το Δίκτυο ΑΡΓΩ θριαμβολογεί ότι «ΟΡΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΤΟ ΝΕΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΕΠΙΤΡΟΠΟΥ ΑΝΤΟΡ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΥΓΕΙΑΣ ΑΝΔΡΕΑ ΛΥΚΟΥΡΕΝΤΖΟΥ». Ότι «Ο Γ.Γ. κ. Καλλίρης αποδέχτηκε τις περισσότερες από τις προβλέψεις του Νέου Συμφώνου που είναι προς  υπογραφή…. η Ελλάδα δεσμεύτηκε ότι: θα υπογράψει 5ετή σύμφωνα με τις ΜΚΟ». Και καταλήγει: «Η παραπάνω εξέλιξη είναι το επισφράγισμα της σταθερής στρατηγικής μας στο Δίκτυο για συνεχή ενημέρωση και επικοινωνία με την ΕΕ και πίεσης προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή που θεωρούμε ότι είναι ο εγγυητής και ο βασικός υποστηριχτής της Ψυχικής Υγείας στην Ελλάδα».

Σχετικά με τις ΜΚΟ, τα ΝΠΙΔ και το Δίκτυο ΑΡΓΩ που ισχυρίζεται ότι τα εκπροσωπεί θα πρέπει να γνωρίζετε ότι:

Κάποιες από αυτές τις Μ.Κ.Ο. έπαιξαν σημαίνοντα και σε ορισμένες περιπτώσεις πρωτοποριακό ρόλο στην προς την ορθή κατεύθυνση εξέλιξη της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης. Κάποιες άλλες όμως ξεπήδησαν από το πουθενά, γιγαντώθηκαν ως η άμμος της θάλασσας, επελέγησαν με αδιαφανείς διαδικασίες, χρηματοδοτήθηκαν αφειδώς, στεγάζουν ασθενείς χωρίς να τηρούν τις προβλεπόμενες από το νόμο διαδικασίες για την εισαγωγή σε Μονάδα Ψυχικής Υγείας, λειτούργησαν για χρόνια (ίσως δε και λειτουργούν ακόμα) χωρίς άδεια λειτουργίας ή με άδεια που τους χορηγήθηκε εκ των υστέρων, επεκτείνουν τη δραστηριότητά τους και σε νέους τομείς πέραν παντός ανεκτού ορίου. Επωφελούμενες δε από τα πολλά υπάρχοντα κενά και τις αντιφάσεις στο υπάρχον θεσμικό πλαίσιο, αναλαμβάνουν δράσεις και απαιτούν και επιτυγχάνουν πλούσια χρηματοδότηση, χωρίς καμιά αξιόπιστη επίβλεψη του τρόπου λειτουργίας και της διαχείρισης των πόρων που τους παρέχονται. Εσχάτως μάλιστα πληθαίνουν οι σχετικές καταγγελίες ακόμα και από πολιτικά στελέχη του Υπουργείου Υγείας, αλλά ο αναγκαίος έλεγχος καρκινοβατεί, με προφανές όφελος για τους ιδιοτελώς διαχειρισθέντες το δημόσιο χρήμα και σε βάρος των εντίμων που προσπαθούν να περισώσουν ό,τι μπορεί να περισωθεί και έχουν εγκλωβιστεί σε ένα βαρύ και ψυχοφθόρο κλίμα γενικευμένης καχυποψίας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ιμπεριαλιστικής νοοτροπίας και πρακτικής κάποιων από αυτές τις ΜΚΟ είναι ότι επιζητούν και φαίνεται να το πετυχαίνουν, επωφελούμενες από τα κενά του Νόμου που αναφέρεται στη Δικαστική Συμπαράσταση, να αναλάβουν ως Δικαστικοί συμπαραστάτες προσώπων που νοσηλεύονται σε οικοτροφεία τους ενώ ο Νόμος ρητά το απαγορεύει για δύο βασικούς λόγους. Πρώτο γιατί στα οικοτροφεία εισάγονται ασθενείς «…μετά από αίτησή τους…» (άρθρο 9 του Ν. 2716/1999) που προφανώς οι περισσότεροι ασθενείς που χρειάζονται δικαστική συμπαράσταση δεν έχουν υποβάλει. Και δεύτερο γιατί σύμφωνα με το άρθρο 1670 του Αστικού Κώδικα αποκλείεται ο διορισμός δικαστικού συμπαραστάτη «…αυτού που συνδέεται με σχέση εξάρτησης η με οποιοδήποτε άλλο στενό δεσμό με τη μονάδα ψυχικής υγείας στην οποία ο συμπαραστατέος έχει εισαχθεί ή απλώς διαμένει».

Είναι λοιπόν προφανές ότι τόσο το Υπουργείο όσο και οι αρμόδιοι για την διάθεση των κοινοτικών πόρων πρέπει να παραδεχτούν ότι έχουν αυτοπαγιδευτεί στις επιλογές τους, στις πράξεις και στις παραλείψεις τους. Γιατί αν και στις περισσότερες από αυτές τις στεγαστικές Μονάδες των Μ.Κ.Ο. έχει επικρατήσει η ασυλιακή νοοτροπία και πρακτική με μόνο θετικό σημείο τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, γιατί ακόμη και στην περίπτωση που διαπιστωθούν σε κάποιες από αυτές κάθε μορφής παράνομες πράξεις ή ατασθαλίες ή άλλα παρακμιακά φαινόμενα, η επιστροφή των προσώπων που στεγάζουν στα γιγαντιαία και αποκρουστικά Άσυλα είναι αδιανόητη. Και γιατί επίσης απαράδεκτη είναι η απόλυση των εκεί εργαζομένων. Όμως τόσο το Υπουργείο όσοι και οι αρμόδιοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να βρουν τρόπο, ώστε να μπορούν να αντισταθούν στον εκβιασμό που μπορεί να υποκρύπτει η επίκληση τέτοιων επιχειρημάτων. Και βέβαια όλοι να είναι προσεκτικότεροι όταν παραδίδουν σε ιδιώτες τους δημόσιους πόρους. Ίσως λοιπόν κάποιοι (υπηρεσιακοί παράγοντες στην Ελλάδα, ίσως δε και στην Ευρωπαϊκή Ενωση, πολιτικοί τους προϊστάμενοι, μέλη των διαφόρων Επιτροπών Παρακολούθησης (που άγνωστο είναι τι ακριβώς παρακολουθούν), διάφοροι κατά καιρούς αξιολογητές, μέλη των διάφορων ποικιλώνυμων Μονάδων και Μηχανισμών Υποστήριξης, Παρακολούθησης κ.τ.λ ) θα πρέπει να εξηγήσουν κάποτε γιατί τόσα χρόνια δεν πρόσεξαν τα παρακμιακά αυτά φαινόμενα και γιατί δεν έκαναν κάτι για να τα αποσοβήσουν.

3. Σχετικά με το θεσμικό πλαίσιο.

Πολλά και ουσιώδη κενά, προβλήματα εφαρμογής και αντιφάσεις έχουν επισημανθεί κατά καιρούς, από συγκεκριμένα πρόσωπα, από την Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία  και από την Ομάδα Εργασίας που συγκροτήθηκε με τη συνεργασία της Ε.Ψ.Ε. και του Συνηγόρου του Πολίτη, στο υπάρχον θεσμικό πλαίσιο και κυρίως στο Νόμο 2071/ 92, στο Νόμο 2716/1999 και σε διατάξεις του Αστικού Δικαίου που αναφέρονται στη Δικαστική Συμπαράσταση. Εξ άλλου έγκριτα πρόσωπα από το νομικό και τον ιατρικό χώρο, ο Συνήγορος του Πολίτη, η Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία, η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχουν παρέμβει κατά καιρούς σε επί μέρους ειδικότερα ζητήματα. Τα σχετικά κείμενα έχουν δημοσιευτεί και είναι στη διάθεσή σας.

4. Σχετικά με την κατάργηση των ειδικών ψυχιατρικών νοσοκομείων.

Η κατάργηση όλων των ειδικών ψυχιατρικών νοσοκομείων δεν πρέπει να είναι στόχος που πρέπει να επιτευχθεί με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο και με μεθόδους και διαδικασίες που θυμίζουν «τελικές λύσεις».

Η επιστημονική κοινότητα δεν φαίνεται να έχει ευρέως αποδεκτή απάντηση στο ερώτημα εάν πρέπει ή δεν πρέπει να υπάρχουν ειδικά ψυχιατρικά Νοσοκομεία (όπως άλλωστε συμβαίνει και για άλλες ιατρικές ειδικότητες π.χ. αντικαρκινικά, ορθοπεδικά, πνευμονολογικά νοσοκομεία). Και θα πρέπει η περαιτέρω πολιτική και πρακτική της Κυβέρνησης να απαλλαχτεί από την ιδεολογική σκλήρυνση και τις εμμονές όσων θεωρούν ή εμφανίζουν τα ειδικά ψυχιατρικά νοσοκομεία ως πηγή και μάλιστα τη μόνη, ανήκεστων δεινών. Εξ άλλου η πλήρης κατάργηση και μάλιστα όλων των ψυχιατρείων, δεν είναι εφικτή στο εγγύς μέλλον, υπό τις παρούσες συνθήκες. Όμως η επιστροφή στο άθλιο καθεστώς των παλαιών ασύλων είναι απολύτως απαράδεκτη. Οι βελτιώσεις που επιτεύχθηκαν πρέπει να κατοχυρωθούν πάση θυσία, αλλά να αντιμετωπιστούν με σοβαρότητα τα τυχόν προκύψαντα παράπλευρα προβλήματα. Πάντως δε, πριν από την οποιαδήποτε περαιτέρω συρρίκνωση ή κατάργηση των Ψυχιατρείων πρέπει να προβλεφθεί και να προηγηθεί η οργάνωση και η επαρκής λειτουργία των Μονάδων Ψυχικής Υγείας που θα αναλάβουν το αντίστοιχο έργο. Αν αυτό δεν καταστεί αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση, αν δεν συγκεντρωθούν τα απαραίτητα επιδημιολογικά στοιχεία (όπως η ΕΨΕ έχει προτείνει), εάν δεν προσδιοριστεί έστω κατά προσέγγιση ο αριθμός των κλινών που χρειάζονται για να καλύψουν την ανάγκη ενδονοσοκομειακής νοσηλείας, που ενδεχομένως χρειάζονται κάποιοι ασθενείς σε κάποια φάση της νόσου, εάν δεν δοθούν πειστικές απαντήσεις και λύσεις σε καίρια ερωτήματα (π.χ που και πως θα νοσηλεύονται ασθενείς που έχουν εμπλακεί με τον ποινικό νόμο ή ασθενείς με εξάρτηση και ταυτόχρονα σοβαρή ψυχική διαταραχή) μείζονα θέματα θα προκύπτουν. Όπως π.χ. η νοσηλεία ασθενών σε ράντζα και σε απαράδεκτες συνθήκες τόσο στα απομείναντα ειδικά ψυχιατρικά νοσοκομεία όσο και στους ψυχιατρικούς τομείς των Γενικών Νοσοκομείων ή η εσχάτως επιχειρούμενη αναβίωση στο Δαφνί του άθλιου Τμήματος Κρατουμένων, που με σκληρούς αγώνες καταργήθηκε εδώ και πολλά χρόνια.

Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ,

Αξιότιμε Κύριε Επίτροπε,

Λαμβανομένου υπόψη ότι οι μόνοι ασφαλείς πόροι για την ψυχική υγεία είναι οι προβλεπόμενοι από το ΕΣΠΑ, εν όψει της επικείμενης Συμφωνίας σας, το περιεχόμενο της οποίας αγνοώ, όπως και πολλοί άλλοι, (αλλά για το οποίο οι θριαμβολογίες του Δικτύου και η μέχρι τούδε πρακτική υπέρ αυτού σφόδρα με ανησυχούν), και εν συνεχεία των όσων πιο πάνω σας αναφέρω, σας παρακαλώ και σας απευθύνω ύστατη έκκληση:

1. Να μη προχωρήσετε στην υπογραφή της συμφωνίας χωρίς να λάβετε υπόψη όλα όσα πιο πάνω συνοπτικά σας αναφέρω.

2. Να αναστείλετε την ισχύ της Απόφασης Μπόλαρη. Επισημαίνω πάλι ότι η πολιτική του Κράτους για τα επόμενα μέχρι το 2020 χρόνια προσδιορίζεται με την Υπουργική αυτή απόφαση, την οποία ο κ. Μπόλαρης και η απελθούσα πολιτική ηγεσία του Υπουργείου θέλησε να δεσμεύσει την πολιτική του Κράτους μέχρι τότε, με σαφή τον προσανατολισμό στην επικυριαρχία των ΜΚΟ. Ενδεικτικό μάλιστα της βιασύνης όσων ενεπλάκησαν είναι το γεγονός ότι ο κ. Μπόλαρης, αρμόδιος τότε Υφυπουργός Υγείας επί Υπουργίας του κ. Λοβέρδου -υπέγραψε την απόφασή του τρείς μέρες πριν από τις εκλογές της 6ης-05-2012. Η δε Απόφαση αναρτήθηκε στη θεοσκότεινη «Διαύγεια» την 18η-05-2012 και ενώ ο κ. Μπόλαρης δεν ήταν πλέον Υπουργός.

3. Να αναστείλετε την υλοποίηση των Προγραμμάτων που έχουν υποβληθεί και εγκριθεί για υλοποίηση μέσω του ΕΣΠΑ.

4. Να προχωρήσετε στη κατάρτιση νέου προγράμματος για την Ψυχική Υγεία μετά από εισήγηση Ομάδας εργασίας με ισχυρή εκπροσώπηση σ’ αυτήν της ΕΨΕ και άλλων ανεξάρτητων θεσμικών οργάνων (π.χ. Συνήγορος του Πολίτη, Εθνική Επιτροπή για τα δικαιώματα του Ανθρώπου, Ειδική Επιτροπή Ελέγχου Προστασίας των Δικαιωμάτων των Ατόμων με Ψυχικές Διαταραχές, συλλογικά όργανα εργαζομένων κ.α.)

5. Να αποφασίσετε την επανεξέταση, με συμμετοχή της ΕΨΕ και των άλλων ανεξαρτήτων οργάνων στην όλη διαδικασία, των προτάσεων που έχουν υποβληθεί μέχρι σήμερα.

6. Να μην προχωρήσετε σε λήψη μέτρων που θα οδηγήσουν σε απολύσεις εργαζομένων. Και άλλα κενά στις Μονάδες Ψυχικής Υγείας θα οδηγήσουν στη βιολογική και ηθική εξουδετέρωση των προσώπων που εργάζονται και στεγάζονται εκεί.

Παραμένω στη διάθεσή σας για κάθε συμπληρωματική πληροφορία ή διευκρίνιση.

Με τιμή

Χάρης Βαρουχάκης

Υ.Γ. Θα δώσω στη δημοσιότητα αυτή την αναφορά μου για να ενισχύσω τις πιθανότητες να τύχη της προσοχής σας.

   

Σημείωση του blog: Η επιστολή εστάλη από τον κ. Χάρη Βαρουχάκη στο psi-action στις 14/04/2013