Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Σχόλιο του κ. Βαρουχάκη με αφορμή την ανάρτηση “Η Ελληνική Ημέρα της Μαρμότας”

   
Αντί άλλων σχολίων στα λεγόμενα από εσχάτως και οψίμως αφυπνισθέντες και προς συμπλήρωση του εξαιρετικού άρθρου του psi-action με τίτλο: «Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας και η Ελληνική Ημέρα της Μαρμότας» παραθέτω αποσπάσματα  από την προ οκταετίας (23 Σεπτεμβρίου 2004) τέταρτη αναφορά μου στον Νικήτα Κακλαμάνη έναν από τους πολλούς σωτήρες της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης. Και επειδή τα πράγματα πρέπει να λέγονται επώνυμα και με το όνομά τους θα συνεχίσω τις παρεμβάσεις μου με την έσχατη ελπίδα ότι θα βρεθούν και άλλοι που θα πράξουν το ίδιο.

«Κύριε Υπουργέ… η όλη εξέλιξη  των πραγμάτων δεν μου επιτρέπει να συνεργήσω δια της σιωπής μου ώστε να παραμείνουν στο απυρόβλητο -και μερικοί μάλιστα να συνεχίσουν ανεμπόδιστοι το καταστροφικό τους έργο- όσοι επέδειξαν βαριά και ασύγγνωστη αμέλεια  στην εκτέλεση των καθηκόντων τους, όσοι παραμέλησαν το καθήκον τους να υπερασπίζονται τη νομιμότητα και τα συμφέροντα του δημοσίου,  όσοι υποτάχτηκαν χωρίς αντίσταση στα κελεύσματα των ισχυρών… Και να συνεχίζεται η κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος  και η ανικανότητα στην απορρόφηση των κοινοτικών πόρων  με προφανή ζημία αυτών για τους οποίους προορίζονται και όφελος των επιτηδείων…

H προσπάθεια για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση στη Χώρα μας ξεκίνησε το 1984 με τον Κανονισμό 815/84. Βασικός στόχος ήταν και παραμένει η  βαθμιαία συρρίκνωση και τελικά η κατάργηση των Ψυχιατρείων  υπό την εντελώς απάνθρωπη ασυλιακή μορφή τους και παράλληλα η ανάπτυξη των αναγκαίων υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας στην κοινότητα.

Μετά από είκοσι χρόνια η κατάσταση έχει κατά βάση όπως την περιγράφω στο από 1-5-2000 Υπόμνημά μου στον τότε Υπουργό Υγείας και στα δημοσιεύματά μου στην Ελευθεροτυπία της 17 Οκτωβρίου 2002 με τίτλο «O ευτελισμός της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης»  και  της 22 Μαΐου 2003 με τίτλο «Εμπόριο ανθρώπων χωρίς πρόσωπο»…

Τα λίγα υπέρ των αρρώστων οφέλη… τείνουν να εξουδετερωθούν πλήρως. Και η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση ακάθεκτη καταποντίζεται. Συρρικνωμένη και ευτελώς φτιασιδωμένη προς εντυπωσιασμό των αφελών και δικαιολόγηση μιας άνευ προηγουμένου κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος, αλλά αγνώριστη στα μάτια εκείνων που μια ζωή την πίστεψαν και αγωνίστηκαν γι αυτή.

Έμποροι ανθρώπων, ονείρων και ιδεών και μεταπράτες της ανθρώπινης οδύνης, επήλυδες στο χώρο της ψυχικής Υγείας, αλαζόνες ιππείς της δοτής εξουσίας, οσφυοκάμπτες των υπουργικών προθαλάμων, επιτηδείως διαπλεκόμενοι με όλους εκείνους που μπορούν να δώσουν και να πάρουν ασελγούν εν ονόματι της σε ό,τι απόμεινε να τη θυμίζει. Και καταδικάζουν στη σιωπή και στην αφάνεια κάθε φωνή διαμαρτυρίας, κάθε απόπειρα αντίστασης στα άνομα σχέδιά τους.

Και οι υπεύθυνοι αυτής της κατάστασης όχι μόνο δεν νιώθουν την ντροπή που τους ταιριάζει, αλλά τολμούν να κομπάζουν και να επαίρονται… και ξεχνούν (ή ίσως δεν ξέρουν) …ότι στόχος της Ψυχιατρικής μεταρρύθμισης δεν είναι απλώς να επιβιώσει ο άρρωστος. Αλλά να επιβιώσει ως άνθρωπος. Δεν είναι να επιβιώσει ως όν που οι μόνες ανάγκες του  και τα μόνα του δικαιώματα είναι «Μαμ, κακά και νάνι». Και οι μόνες του υποχρεώσεις να μη πειράζει, να μη ενοχλεί, να μη φοβίζει τους άλλους. Σκοπός, πνεύμα, αίμα και σάρκα της Ψυχιατρικής μεταρρύθμισης είναι να ξαναβρεί ο άρρωστος το χαμένο του Πρόσωπο, να ξαναζήσει το θαύμα της ανθρώπινης ύπαρξης της μοναδικής και ανεπανάληπτης που παραμένει η ίδια και ταυτόχρονα διαφορετική στη πορεία του χρόνου. Ένα Πρόσωπο που έχει και άλλες ανάγκες εκτός από τις βασικές για την επιβίωση του. Να νιώσει τη χαρά της δημιουργίας, τη χαρά από την αγωγή της ψυχής του, τη χαρά από την συνύπαρξη εν κοινωνία με τους άλλους , τη χαρά από την ανταλλαγή συναισθημάτων και όλες τις άλλες κοινές και πανανθρώπινες χαρές (και τις λύπες). Και ακόμη τη χαρά από τη συνείδηση και την εκπλήρωση του χρέους του προς τους άλλους. Και στόχος της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης, ίσως και περισσότερο σπουδαίος γιατί αφορά τους περισσότερους , είναι να μη χάσει ποτέ ξανά άνθρωπος το Πρόσωπο του.

Ξεχνούν ή δε ξέρουν ότι η συρρίκνωση ή η κατάργηση των Ψυχιατρείων δεν είναι αυτοσκοπός που πρέπει να επιτευχθεί παντί τρόπω, με κάθε μέσο ή με μεθόδους που θυμίζουν «τελικές λύσεις» …ξέχασαν τις χιλιάδες των αρρώστων που θα έπρεπε να είχαν εισαχθεί στο «Δαφνί» τα τελευταία πέντε χρόνια, αλλά παρέμειναν αβοήθητοι άγνωστο που εγκαταλειφθέντες και των οποίων αγνοείται η τύχη και σε ποιες άθλιες συνθήκες ζουν κάποιοι από αυτούς και ποιοι ενδεχομένως έχουν πεθάνει.

Ξέχασαν ότι η βελτίωση των συνθηκών της ζωής των αρρώστων είναι πολύ μικρότερη από αυτή που επέβαλλε η μετά τόσα χρόνια αύξηση του δημόσιου πλούτου της χώρας, η παγκόσμια κατακραυγή και το χρέος τιμής προς τις χιλιάδες των αρρώστων που πέθαναν πολύ πριν από την ώρα τους, βασανιζόμενοι και ψυχικά νεκροί πολύ πριν από το βιολογικό τους θάνατο στα πανάθλια άσυλα που είχε στήσει εναντίον τους.

Ξεχνούν γιατί τους βολεύει να ξεχνούν. Και γιατί κανείς δεν τους το θυμίζει. Και επειδή οι ίδιοι οι άρρωστοι, τα θύματα αυτής της πρακτικής, κτυπημένοι από βαριά αρρώστια και τις συνέπειες του μακρόχρονου εγκλεισμού, παραιτήθηκαν από τη ζωή και την ελπίδα, ενώ ελάχιστοι είναι και εύκολα εξουδετερώνονται από τους πολλούς όσοι απόμειναν να νοιάζονται γι’  αυτούς…

- Όλα τα  οικοτροφεία –ή έστω σχεδόν όλα- λειτουργούν παράνομα. Αυτό ισχύει τόσο στο Δημόσιο όσο και στον Ιδιωτικό Τομέα.

- Κάποια -πιστεύω τα λιγότερα- και στον Δημόσιο αλλά και στον Ιδιωτικό Τομέα λειτουργούν ή προσπαθούν να λειτουργούν σύμφωνα με τις αρχές και τις αξίες της Ψυχιατρικής μεταρρύθμισης. Το υπάρχον όμως θεσμικό πλαίσιο όχι μόνο δεν ευνοεί, αλλά αντίθετα παρεμβάλλει εμπόδια σε μια τέτοια λειτουργία.

- Στα περισσότερα οικοτροφεία έχει παγιωθεί ή τείνει να παγιωθεί η ασυλιακή νοοτροπία και πρακτική.

- Αρκετά οικοτροφεία -ίσως δε και περισσότερα από όσο φοβάμαι- λειτουργούν χωρίς  τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις ασφαλούς και επωφελούς για τους αρρώστους λειτουργίας…

Ο Κανονισμός 815/84, το πρώτο και βασικό εργαλείο για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση, προέβλεπε μεν τη λειτουργία Οικοτροφείων και άλλων Μονάδων Ψυχικής Υγείας, το θεσμικό όμως πλαίσιο για τη λειτουργία τους ήταν επί χρόνια  ανύπαρκτο…΄Έτσι όσα Οικοτροφεία οργανώθηκαν στα πλαίσια αυτού του Κανονισμού, αλλά και των άλλων κοινοτικών Προγραμμάτων (Horizon, Καταπολέμηση του Αποκλεισμού από την Αγορά Εργασίας κ.τ.λ.), λειτουργούσαν κατά το δοκούν, εκτός θεσμοθετημένων κανόνων και σύμφωνα με τις αντιλήψεις των υπευθύνων τους. Ατέλειωτες προσπάθειές μου να θεσμοθετηθεί η λειτουργία τέτοιων Μονάδων και παρά τη δημόσια δέσμευση του Υπουργού, ακόμα και ενώπιον της Βουλής ότι θα το πράξει, απέτυχαν πλήρως.

- Είχαν περάσει σχεδόν οκτώ χρόνια θεσμικά μετέωρης λειτουργίας Οικοτροφείων όταν με το Νόμο 2071/92 καθιερώθηκαν επί τέλους τα Οικοτροφεία (και οι άλλες Μονάδες κοινωνικής και επαγγελματικής αποκατάστασης) ως Μονάδες Ψυχικής Υγείας. Όμως η θεσμική αυτή βελτίωση αποδείχτηκε εντελώς ανεπαρκής. Και τούτο γιατί οι αρμόδιοι παρέλειψαν, για ακόμη επτά χρόνια και παρά τις φορτικές πιέσεις και τις επανειλημμένες επισημάνσεις των καταστροφικών συνεπειών αυτής της παράλειψης, να εκδώσουν τις απαραίτητες υπουργικές αποφάσεις που προέβλεπε ο Νόμος για να καταστεί εφαρμόσιμος.

- Την παράλειψη αυτή των υπευθύνων και τα κενά του Νόμου ήλθε υποτίθεται να καλύψει ο ισχύων Νόμος  2716/1999.  Η κακοδαιμονία όμως συνεχίζεται. Ο Νόμος  προέβλεπε σειρά μεγάλη Προεδρικών Διαταγμάτων και Υπουργικών Αποφάσεων πολλών συνήθως συναρμοδίων Υπουργών. Δεν νομίζω ότι υπάρχει Διάταγμα ή Υπουργική Απόφαση που να εκδόθηκε μέσα στην προθεσμία ( συνήθως έξι μηνών) που ορίζει ο Νόμος. Καίριες δε διατάξεις του Νόμου πέντε ολόκληρα χρόνια μετά την δημοσίευσή του δεν εφαρμόζονται.

Τα  επί επτά χρόνια κενά του Νόμου κάλυψε όπως ήταν επόμενο η αυθαιρεσία, η αλαζονεία και η πάσης μορφής ιδιοτέλεια. Και το κακό ολοκληρώθηκε με τον εν κρυπτώ και παραβύστω σχεδιασμό των Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας που κατέληξε στο περίφημο Πρόγραμμα που ανελλήνιστα ονομάσθηκε «Ψυχαργώς». Ένα σχέδιο επί χάρτου, που προφανώς σχεδιάστηκε από ανθρώπους που δεν είχαν καμιά εμπειρία από τα συμβαίνοντα στα Ψυχιατρεία και πια ήταν τα προβλήματα που έπρεπε να αντιμετωπίσουν, πρόχειρο και ανερμάτιστο, βασισμένο σε ελλιπή ή ανύπαρκτα στοιχεία. Ένα σχέδιο που κυριαρχείται από την ιδέα  της με κάθε τρόπο κατάργησης των ψυχιατρείων χωρίς όμως καμιά ουσιαστική επισήμανση των προβλημάτων που θα δημιουργούσε μια τέτοια ριζική αναδιάταξη των Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας της Χώρας, ούτε εφαρμόσιμη σχεδίαση του τρόπου αντιμετώπισής τους.

Τα καταστροφικά αποτελέσματα αυτής της νοοτροπίας και αυτή της πρακτικής ήταν αναπόφευκτα. Τα συνοψίζω:

Τίποτα από όσα σχεδιάστηκαν δεν υλοποιήθηκε στην ώρα του ή όπως έπρεπε. Πολλά δε από τα επί χάρτου σχέδια παρέμεναν επί χάρτου.

Η απορρόφηση των πόρων του Γ΄ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης παραμένει ασύγγνωστα ελλιπής. Και όσοι πόροι απορροφήθηκαν χρησιμοποιήθηκαν εν πολλοίς σπάταλα, ασυντόνιστα και χωρίς εγγυήσεις έντιμης και υπέρ των αρρώστων  διαχείρισής τους… και πρέπει να  ρωτηθούν και να δώσουν λόγο οι υπεύθυνοι  και να σας πουν:

- Γιατί το άρθρο 2 του Νόμου 2716/99 κατάντησε σκέτη κοροϊδία; Αφού οι εκθέσεις της προβλεπόμενης από το άρθρο Επιτροπής προστασίας των δικαιωμάτων των Ατόμων με Ψυχικές Διαταραχές διαβιβάζονται μεν στην από άλλο Νόμο (2519/1997) προβλεπόμενη Επιτροπή Προστασίας των Δικαιωμάτων των ασθενών αλλά εκεί απλώς βρίσκουν τον τόπο της βαθείας  ταφής τους.

- Γιατί το Κεφ. Β του Νόμου 2716/99 για την Τομεοποίηση, το βασικό εργαλείο για την οργάνωση των Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας σύμφωνα με τις αρχές της Ψυχιατρικής μεταρρύθμισης, αλλά και του ίδιου του Νόμου, δεν έχει ακόμα (πέντε χρόνια μετά) εφαρμοστεί στη Περιοχή Αττικής όπου και τα δύο μεγαλύτερα Ψυχιατρεία της Χώρας;

- Γιατί δεν εξασφαλίστηκε η υποχρεωτική πρόσληψη ψυχιάτρου από τις διάφορες μη κερδοσκοπικές Εταιρείες που λειτουργούν Οικοτροφεία όταν ο Νόμος (άρθρο 9 παρ.2) ορίζει ότι «Οι Μονάδες Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης … έχουν σκοπό την τοποθέτηση και ψυχιατρική παρακολούθηση… ατόμων με ψυχικές διαταραχές…»;

- Οι μεταφερθέντες στα οικοτροφεία ασθενείς έχουν υποβάλλει την προς τούτο αίτηση που επιβάλλει ο Νόμος ή μεταφέρθηκαν εκεί χωρίς καν να ερωτηθούν;

- Γιατί δεν υλοποιήθηκε ακόμη (πέντε χρόνια μετά) το άρθρο 9 παρ. 3  του Νόμου 2716/99 που ορίζει ότι «Τα Οικοτροφεία και οι ξενώνες συνιστώνται με κοινή απόφαση των Υπουργών  Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης, Οικονομικών και του κατά περίπτωση αρμόδιου Υπουργού μετά από πρόταση της αρμόδιας κατά τόπο Τομεακής Επιτροπής Ψυχικής Υγείας, ως αποκεντρωμένες μονάδες νοσοκομείων του ν.δ  2592/1953 και του ν. 1397/1983, των Πανεπιστημιακών Ψυχιατρικών Νοσοκομείων, των Πανεπιστημιακών Ινστιτούτων Ψυχικής Υγείας και των Πανεπιστημιακών Μονάδων που έχουν αντικείμενο την  Ψυχική Υγεία ή των Μονάδων Ψυχικής Υγείας του άρθρου 5 του παρόντος νόμου… Με προεδρικό διάταγμα…. συνιστώνται και οι θέσεις προσωπικού των μονάδων αυτών»;

- Γιατί τα ψυχιατρικά νοσοκομεία δεν έχουν ακόμη, είκοσι ολόκληρα χρόνια  από τότε που άρχισε ο αγώνας για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση, αναμορφώσει τους Οργανισμούς του, ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της;

- Με ποια κριτήρια, με ποιες διαδικασίες και με ποιες εγγυήσεις η Υφυπουργός Υγείας Κυρία Τσουρή με το με αριθμό Υ5β/Γ.Π.οικ.40055 της 6ης-12-2001 επέλεξε τις μη Κερδοσκοπικές Εταιρείες στις οποίες εμπιστεύτηκε πακτωλό δημόσιου χρήματος και τις τύχες των ψυχικά πασχόντων;

- Τι ύψους προκαταβολές χρημάτων δόθηκαν στις Εταιρείες αυτές με βάση αυτό το έγγραφο και με ποια λογική η Διαχειριστική Αρχή του Ε.Π. «Υγεία –Πρόνοια» ενέκρινε αυτές τις προκαταβολές; Δεδομένου ότι το έγγραφο αυτό της Κυρίας Τσουρή ούτε κάν στην έγκριση σκοπιμότητας που απαιτεί ο Νόμος αντιστοιχεί (αφού δεν προηγήθηκε η απαιτούμενη γνώμη της Τομεακής Επιτροπής Ψυχικής Υγείας) και ούτε φυσικά στην άδεια ίδρυσης και στην άδεια λειτουργίας;

- Πως θα αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που θα προκύψουν αν Οικοτροφεία που ήδη λειτουργούν και που ήδη έχουν πάρει χρήματα αποδειχτεί ότι δεν έχουν τις προϋποθέσεις για να πάρουν την άδεια λειτουργίας; Με ποιο τρόπο το Δημόσιο θα  διεκδικήσει τα χρήματά του; Και προ παντός τι θα απογίνουν οι άρρωστοι που νοσηλεύονται σ’ αυτά; Θα επιστρέψουν στα Ψυχιατρεία ή θα πεταχτούν στο δρόμο;΄Η, όπερ και το πιθανότερο, θα υποχρεωθούμε σύμφωνα και με τις καθαγιασμένες ελληνικές συνήθειες να νομιμοποιήσουμε εκ των υστέρων την παρανομία, κάνοντας έκπτωση στις επιταγές του Νόμου και βέβαια στις ανάγκες των αρρώστων (ποιος τους λογαριάζει και ποιος θα διαμαρτυρηθεί) και επιβραβεύοντας τους επιτήδειους;

- Με ποια νόμιμη εξουσιοδότηση και με ποια λογική η Κυρία Τσουρή  προσδιόρισε το προσωπικό των Οικοτροφείων; Και όρισε π.χ. 15 εργαζόμενους «γενικών καθηκόντων» χωρίς βέβαια να προσδιορίσει ποια ακριβώς είναι τα προσόντα αυτών των εργαζομένων και ποια αυτά τα «γενικά καθήκοντα» απέναντι σε άρρωστους ανθρώπους. Και παρέλειψε να περιλάβει μεταξύ του προσωπικού ψυχίατρο παρά τις επιταγές του νόμου, της κοινής λογικής και τις πάγιες θέσεις του επιστημονικού κόσμου.

- Με ποια κριτήρια η Κυρία Τσουρή προσδιόρισε (ήδη από το έτος 2000) το κόστος στο ποσό των 210.000.000 δραχμών ετησίως ανά οικοτροφείο και περίπου 1.170.000 περίπου το μήνα ανά ασθενή;»

Αυτά έγραφα προ οκταετίας και θα μπορούσα εν πολλοίς να επαναλάβω και σήμερα τριάντα σχεδόν χρόνια από τότε που ξεκίνησε η προσπάθεια να αλλάξει η μοίρα των αρρώστων που απειλούνται πάλι με βιολογική εξουδετέρωση και ηθική εξουθένωση.


*Ο κ. Χάρης Βαρουχάκης είναι ψυχίατρος και τ. διευθυντής της ιατρικής υπηρεσίας του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής.
 

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κε Βαρουχάκη
Όπως έγραψα σαν ανώνυμος πριν από μήνες, (επέλεξα την ανωνυμία συνειδητά, εγώ ένας επαγγελματίας ψυχικής υγείας, για να κρίνομαι από τα λεγόμενά μου και τα γραφούμενά μου και μόνο) σας τιμώ και σας σέβομαι για το έργο που έχετε επιτελέσει, ένα έργο όπου λόγια και πράξεις είναι ταιριαστά. Επιπλέον, συμφωνώντας με τις ανησυχίες σας είχα καταθέσει, σ’ εκείνο το δημοσίευμα, τις προσωπικές μου αγωνίες «για να περισωθούν τα λίγα από τα όσα δεν διέλυσαν από το 2005 και μετά περαστικοί πολιτικοί με τα εξαπτέρυγά τους και οι αρμόδιοι υπάλληλοι με τους γαντζωμένους στην καρέκλα περισπούδαστους τιτλούχους συμβούλους τους». Είχα, ακόμη, θέσει πέντε ερωτήματα για διερεύνηση και απάντηση παρά τη βεβαιότητά μου ότι δεν θα απαντηθούν από λαλίστατους και πολυγραφότατους κατά τα άλλα συναδέλφους που δεν σταματούν να διατυμπανίζουν τη συνεισφορά τους στην ψυχιατρική μεταρρύθμιση με την ιδιότητα των εσαεί και επί πάσης επιστήμης ειδημόνων. Προέτρεπα να δοθούν απαντήσεις ουσιαστικές για να ξέρουμε οι εργαζόμενοι τι να περιμένουμε στο μέλλον από την ιδιωτικοποίηση της ψυχιατρικής φροντίδας. Ζητούσα από όσους έχουν συνείδηση της ευθύνης τους απέναντι στους αρρώστους, στους εργαζόμενους, στην πολυπόθη ψυχιατρική μεταρύθμιση και στη Δικαιοσύνη να σταματήσουν τα μισόλογα, τις κούφιες υποσχέσεις, τα ψέμματα και τις τζάμπα μαγκιές. Επαληθεύτηκα. Καμία απάντηση από την «τρόϊκα των συμβούλων της ψυχιατρικής ΑΠΟρύθμισης». Όπως δυστυχώς συμβαίνει και με τα δικά σας κείμενα και ερωτήματα που θέσατε τα τελευταία 25 χρόνια και εξακολουθείτε να θέτετε.

Τα γράφω αυτά κε Βαρουχάκη γιατί ελπίζω ότι με την επίκαιρη επερώτηση βουλευτών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α προς τον υπουργό Υγείας για την «κατάρρευση του δημόσιου συστήματος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης λόγω της μνημονιακής πολιτικής και οι δραματικές επιπτώσεις στο επίπεδο υγείας των πολιτών και την κοινωνική συνοχή στη χώρα» κάτι το θετικό θα προκύψει από την ανάδειξη της σημερινής διαλυτικήςκατάστασης στην οποία έχει περιπέσει η ψυχιατρική περίθαλψη. Γιατί ελπίζω ότι παρά τα πάσης φύσεως χονδροειδή επιστημονικά λάθη που έχουν διαπράξει ορισμένα μέλη των άτυπων συμβουλευτικών, τα γνωστά εξαπτέρυγα λιβανιστίρια, που πραξικοματικά αποφασίζουν για τη ζωή των ψυχικά αρρώστων και των εργαζομένων εξακολουθεί να είναι εν μέρει και υπό όρους να είναι αναστρέψιμη. Ακόμη γιατί ελπίζω, πωςόσοι διαβασουν το κομμάτι της επερώτησης των βουλευτών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α που αφορά την ψυχική υγεία θα κατανοήσουν, παρά τις κακόγουστες ωραιοποιήσεις που επιχειρούνται από τη γνωστή παρεϊστικη νομενκλατούρα των συμβούλων με σημαία ευκαιρίας, που βρισκόμαστε και «τίνες πταίουσιν».


















Ανώνυμος είπε...

ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΕΠΕΡΩΤΗΣΗ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ ΤΟΥ ΣΥ.ΡΙΖ.Α
ΤΜΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

ΣΤ. Ψυχική Υγεία
Τα τελευταία 26 χρόνια επιχειρείται στη χωρά μας μια ασυντόνιστη μη ολοκληρωμένη και μονομερώς επικεντρωμένη στην αποασυλοποίηση Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση, που έχει δώσει ορισμένα αξιόλογα αποτελέσματα. Όμως στην εποχή των μνημονίων, όπως άλλωστε συμβαίνει και σε πολλούς άλλους τομείς του κοινωνικού κράτους, οι υπηρεσίες ψυχικής υγείας που παρέχονται δωρεάν είτε από ΝΠΔΔ είτε από ΝΠΙΔ παρουσιάζουν σημαντικά προβλήματα στη λειτουργία τους. Η αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών, που είναι αποτέλεσμα και του σχεδιασμού των υπηρεσιών και κυρίως της υλοποίησης της μνημονιακής νεοφιλελεύθερης στρατηγικής στο χώρο της ψυχικής υγείας, οφείλει να είναι άμεση και αποτελεσματική, διαφορετικά θα ζήσουμε την κατάρρευση διάφορων δομών ψυχικής υγείας, που τελευταία λειτουργούν οριακά.
Οι υπηρεσίες ψυχικής υγείας, είναι επιπλέον εξαιρετικά αναγκαίες στις συνθήκες της αδυσώπητης κρίσης που ζούμε, καθώς είναι διαπιστωμένο ότι τα ψυχικά νοσήματα και γενικότερα η ψυχική καταπόνηση αυξάνεται ραγδαία σε συνθήκες υψηλής ανεργίας, εκτεταμένης φτώχιας, κατάρρευσης των κοινωνικών αγαθών και δικαιωμάτων κλπ.
Η ασυντόνιστη συρρίκνωση των ψυχιατρικών Νοσοκομείων, χωρίς τη δημιουργία ανάλογων εναλλακτικών δομών έχει μετατρέψει τους Ψυχιατρικούς τομείς των Γενικών Νοσοκομείων, σε υπηρεσίες με ασυλικές νοοτροπίες και πρακτικές. Οι ψυχιατρικοί τομείς των Γενικών Νοσοκομείων(Ψ.Τ.Γ.Ν) δεν επαρκούν για να καλύψουν τις όλο και αυξανόμενες ανάγκες για νοσηλεία και το «φαινόμενο» των ράντζων ιδιαίτερα στα Νοσοκομεία των αστικών κέντρων διογκώνεται, καθώς επιπλέον μειώνονται οι δυνατότητες (λόγω οικονομικής κατάρρευσης και των μεσαίων στρωμάτων) να στραφούν οι πάσχοντες στον ιδιωτικό τομέα.
Στα Ψυχιατρικά Νοσοκομεία λόγω και των ελλείψεων προσωπικού, οι καθηλώσεις είναι μια συνήθης πρακτική σύμφωνα και με αναφορές της Ειδικής Επιτροπής Ελέγχου Προστασίας των Δικαιωμάτων των Ατόμων με Ψυχικές διαταραχές.
Σε αυτές τις συνθήκες είναι φυσικό να έχουν εγκαταλειφθεί η τομεοποίηση, η θεραπευτική συνέχεια και η συνέχεια της φροντίδας, η πρόληψη των ψυχικών διαταραχών και η προαγωγή της ψυχικής υγείας, καθώς και οι ψυχοκοινωνικές παρεμβάσεις, πεδία στα οποία με κατάλληλες παρεμβάσεις και πολιτική βούληση, και το συνολικό κόστος θα μειώνονταν και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του συστήματος θα βελτιώνονταν.
Κρίσιμη είναι η κατάσταση στις μονάδες του ιδιωτικού μη κερδοσκοπικού τομέα. Οι διαδοχικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αφού δημιούργησαν με αδιαφανείς διαδικασίες ένα ελαστικοποιημένο κοινωνικό κράτος για τις υπηρεσίες ψυχικής υγείας χωρίς πλαίσιο αξιολόγησης και κοινωνικό έλεγχο, έρχονται τώρα να περικόψουν έως και 55% τη χρηματοδότηση και να λοιδορήσουν τις μονάδες αυτές επειδή δεν ελέγχονται. Όμως οι μόνοι που δεν φέρουν ευθύνη για την κατάσταση αυτή είναι οι άμεσα πληττόμενοι: οι 1600 ασθενείς που φιλοξενούνται στις μονάδες, οι 3000 εργαζόμενοι και οι πάνω από 30.000 εξωτερικοί ασθενείς που εξυπηρετούνται από τις μονάδες αυτές. Οι μονάδες αυτές βιώνουν την κρίση για έβδομη συνεχόμενη χρονιά και τα όρια αντοχής τους έχουν προ πολλού εξαντληθεί.
Την ίδια στιγμή, ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός του υπουργείου υγείας δηλ. το αναθεωρημένο πρόγραμμα «Ψυχαργώς», έκλεισε χωρίς ουσιαστική διαβούλευση, βρίσκεται πιθανά στον αέρα, ενώ διαπνέεται από μια «εργαλειακή» λογική, που επί της ουσίας απομακρύνει από το πνεύμα της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης είναι ένα σχέδιο ένταξης της λογικής των περικοπών και της ελαστικοποίησης του κοινωνικού κράτους στην ψυχική υγεία, ενώ ταυτόχρονα αφήνει απ’ έξω το δημόσιο τομέα, δίνοντας προτεραιότητα στις ΜΚΟ.
Η αξιοποίηση των πόρων του ΕΣΠΑ για την ψυχική υγεία ακολουθεί και αυτή τη λογική των μνημονίων και των περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες. Αντί να γίνει εργαλείο ανάπτυξης νέων κοινοτικών μονάδων στο δημόσιο τομέα, όπως είχε αρχικά σχεδιαστεί, πρόκειται να δοθεί τελικά στις ΜΚΟ για να σωθούν οι υπάρχουσες μονάδες από την κατάρρευση, που έχει προκληθεί λόγω των περικοπών.

Post.Scriptum.Inter-Action. είπε...

Για να διευκολύνω τη συζήτηση, ο ανώνυμος, 23 Οκτωβρίου 2012 2:31 μ.μ., αναφέρεται στη συζήτηση που είχε γίνει εδώ, αν κατάλαβα καλά.

ΥΓ. Καλό θα είναι, για να υπάρχει μια συνέχεια, να αφήνετε ένα link όταν αναφέρεστε σε παλαιότερη ανάρτηση ή/και να χρησιμοποιείτε ένα ψευδώνυμο (διατηρώντας την ανωνυμία σας, εφόσον το επιθυμείτε).

Ανώνυμος είπε...

Χάρης Βαρουχάκης

Ευχαριστώ τον ανώνυμο της 23 0κτωβρίου 2012 2;31. Κάποτε μαζί με άλλους , όχι πολλούς, υποσχεθήκαμε στο Δαφνί να μην εγκαταλείψουμε ποτέ αυτούς που μας εμπιστεύθηκαν λίγες από τις λίγες ελπίδες τους. Πιστεύω ότι απόμειναν ακόμη μερικοί και όσο υπάρχουν δεν χάθηκαν όλα.
Μια παρατήρηση μόνο . Με την επίκαιρη ερώτηση του Σύριζα συμφωνώ εν πολλοίς.. ¨ομως διατηρώ σοβαρές αμφιβολίες για το άδολο του ενδιαφέροντος που επιδεικνύει και το αμόλυντό του από την κομματοκρατορική αντίληψη των ενεργειών του.
Χάρης Βαρουχάκης

Ανώνυμος είπε...

Ναι κε Βαρουχάκη, και εγώ την ίδια άποψη έχω. Η επερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ γράφτηκε ΙΣΩΣ από κάποιους που με το ένα πόδι βρίσκονται στο χώρο του και με το άλλο μέσα στο ΥΥΚΑ αμειβόμενοι ως σύμβουλοι και πολλαπλά οφειλούμενοι αφού σχεδιάζουν και μοιράζουν προγράμματα ευλογόντας τα γένια τους. Όλοι πλέον τους γνωρίζουν. Υπηρέτες δυο αφεντάδων σήμερα και πολλών κατά καιρούς. Παρέθεσα την επερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ μόνο και μόνο για να γίνει αντιληπτό από τους εργαζόμενους το ΧΟΝΤΡΟ δούλεμα που πέφτει από μέρους των εμπόρων του Ψυχαργώς (με ποιες διαδικασίες πέρασαν οι δομές του Τσιάντη σε κάποια άλλα χέρια;) καθώς ΕΠΑΨε να υπάρχει και το ελάχιστο ίχνος ντροπής από μέρους των φερεφώνων τους που εξακολουθούν να επαίρονται για τα έργα και τις ημέρες της παρέας.
για τ

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

 
2008-2016 psi-action. Powered by Blogger Blogger Templates designed by Deluxe Templates. Premium Wordpress Themes | Premium Wordpress Themes | Free Icons | wordpress theme
Wordpress Themes. Blogger Templates by Blogger Templates and Blogger Templates