Μαρτυρίες

Μαύρη ήταν η ζωή πριν για την 50χρονη σήμερα Βάσω, που κάνει μια συγκλονιστική εξομολόγηση: «Στο Δαφνί ήταν μια κόλαση. Δεν έχω να θυμηθώ τίποτα που να μη μειώνει την αξιοπρέπειά μου. Τα περισσότερα ντρέπομαι να τα πω γιατί τώρα έχω συναίσθηση... Έζησα άσχημα, κάποιοι με χτυπούσαν πίσω στο κεφάλι, κρυβόμουν και έκλαιγα... Πολλή βρωμιά, δεν μπορούσες ούτε να πλυθείς ούτε τίποτα; Το νερό που είχαμε μύριζε...». Στα πλαίσια της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης η Βάσω μεταφέρθηκε αρχικά σ΄ έναν ξενώνα όπου υπήρχε «τόση καθαριότητα που είπα μέσα μου “Θεέ μου, δεν θέλω να φύγω ποτέ από εδώ”. Εκεί πλύθηκα πρώτη φορά ύστερα από χρόνια σαν άνθρωπος, αλλά δεν είχα ρούχα να αλλάξω. Ήμουν σχεδόν γδυτή. Μου δώσανε άλλος εσώρουχο, άλλος μπλούζα, άλλος παντελόνι και ντύθηκα με ρούχα καθαρά και σιδερωμένα... Η κοπέλα που με πήγε στον ξενώνα μού έβγαλε ακτινογραφίες στο κεφάλι που πονούσε από τα χτυπήματα και όσο έμεινα στον ξενώνα με βοήθησε να βγάλω και τη σύνταξη.

Μετά, μια άλλη κοπέλα με πήρε από εκεί και με έφερε στο ξενώνα “Αθηνά”. Στην αρχή δεν ήθελα να φύγω, φοβόμουν και έκλαιγα. Αλλά γρήγορα άλλαξα γνώμη. Εδώ είναι πια το σπίτι μου. Δεν με πονάει πια το κεφάλι μου και όλη μου η ζωή άλλαξε.

Με υπολογίζουν σαν άνθρωπο. Το πιο σημαντικό για μένα... Μπορώ να πλένομαι κάθε μέρα! Το πιστεύετε; Κάνω μπάνιο κάθε μέρα και δεν μυρίζω πια όπως παλιά...».


Ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου ο 43χρονος Δημήτρης κλείνει τέσσερα χρόνια στον ξενώνα «Αθηνά». Στις 14 Φεβρουαρίου του 2005, «μια φωτεινή κοπέλα, η κοινωνική μας λειτουργός, ήρθε στο προκάτ όπου έμενα επί πέντε χρόνια στο Δαφνί, με βοήθησε να μαζέψουμε τα μπαγκάζια μου και με έφερε στο οικοτροφείο. Δεν ήξερα τι σημαίνει “οικοτροφείο” και είχα έναν φόβο. Και ξαφνικά είδα ότι οικοτροφείο σήμαινε σπίτι. Είχα δωμάτιο καθαρό με έπιπλα, χρώματα, φως και όχι βρωμιά και κατσαρίδες. Επιτέλους υπήρχε μπάνιο, δεν μας έπλεναν με τις μάνικες. Και δίπλα μου είχα φίλους, ανθρώπους που πίστευαν ότι έχω και εγώ αξία, ενώ για χρόνια κάποιοι άλλοι με έβριζαν. Για πέντε χρόνια ήμουν σε προκάτ, στη χειρότερη πτέρυγα όπου τρώγαμε δίπλα στις ακαθαρσίες...». Μέρα με την ημέρα ο Δημήτρης άρχισε να μεταμορφώνεται: «Άρχισα από τα μικρά για να κάνω μεγαλύτερα και ακόμα μεγαλύτερα βήματα και να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα: να συναλλάσσομαι με ανθρώπους!», λέει τώρα.


Ακόμη μια εξομολόγηση από τη 48χρονη Μάρω. Έζησε και εκείνη την «παγωμάρα» μιας ψυχιατρικής πτέρυγας στο Δαφνί:

«Εκεί οι άνθρωποι ήταν ψυχροί και οι άλλοι ασθενείς όχι και τόσο φιλικοί. Συνέχεια φοβόμουν, καθόμουν σε μιαν ακρούλα κι ούτε που ανάσαινα... Κάποια μέρα του Φλεβάρη ήρθε μια κοπέλα και ένας κύριος και μου είπαν ότι θα με πάρουν κάπου έξω από το Δαφνί. Φοβήθηκα. Δεν ήξερα τι πάει να πει οικοτροφείο... Αλλά όταν με έφεραν εδώ έκλεινα τα μάτια μου και τα άνοιγα, τα έκλεινα ξανά και τα άνοιγα γιατί δεν το πίστευα. Είδα ένα όμορφο σπίτι, ενώ οι άνθρωποι χαμογελούσαν, ήταν ευγενικοί και τρυφεροί. Στ΄ αλήθεια, δεν το πίστευα ότι θα με κρατούσαν! Μετά τις πρώτες νύχτες άρχισα να σκέφτομαι αισιόδοξα. Τώρα ξέρω ότι εδώ είναι το σπίτι που ποτέ δεν είχα. Δεν είμαστε φυλακισμένοι σε κελιά, αλλά άνθρωποι που ανοίγουν την πόρτα και βγαίνουν στην αυλή, στον δρόμο, στο καφενείο, στη γειτονιά...».

Στις παραπάνω μαρτυρίες θα μπορούσαμε να προσθέσουμε εκατοντάδες άλλες. Προτιμήσαμε αυτές που δημοσιεύθηκαν σήμερα στην εφημερίδα "Τα Νέα", για να μην αμφισβητηθεί η εγκυρότητά τους. Και δεν χρειάζονται άλλα σχόλια. Τους γυρίζουν στη «φωλιά του κούκου»

Αναρωτιόμαστε μόνο αν ο Υπουργός Υγείας κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο πρώην Υφυπουργός Υγείας κ. Γιώργος Κωνσταντόπουλος, ο Υφυπουργός Υγείας κ. Μάριος Σαλμάς, ο Γ. Γραμματέας του Υπουργείου Υγείας κ. Αριστείδης Καλογερόπουλος και η Γ. Γραμματέας Πρόνοιας κ. Μαρία Τροχάνη, οι υπεύθυνοι δηλαδή για τη διάλυση των κοινοτικών δομών ψυχικής υγείας που λειτουργούν από ΜΚΟ εδώ και 20 χρόνια, πέρασαν ποτέ από έναν τέτοιο χώρο και αν αντάλλαξαν δύο κουβέντες με τους φιλοξενούμενους σε αυτές.

Θα πρέπει να γνωρίζει η παντοδύναμη ηγεσία του Υπουργείου Υγείας ότι, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του σχεδίου που έχει για τις κοινοτικές δομές (αν υπάρχει κάποιο σχέδιο), δεν έχει κανένα δικαίωμα να απειλεί με τη στάση της τους ανθρώπους που κατάφεραν να επιβιώσουν από τα ελληνικά ψυχιατρεία. Την επόμενη φορά που θα προσπαθήσετε, με αριθμούς και εξαγγελίες, να αποπροσανατολίσετε την κοινή γνώμη, θυμηθείτε ότι μιλάτε για ανθρώπους που έχουν κακοποιηθεί από το δημόσιο σύστημα εγκλεισμού. Έχετε ήδη περάσει στις μαύρες σελίδες της ιστορίας της χώρας μας. Περιμένουμε με αγωνία να δούμε τι άλλο θα καταφέρετε.