Σε αναζήτηση ενός νέου φορέα, ο οποίος θα δεχτεί να αναλάβει τη λειτουργία των δομών ψυχικής υγείας της Ε.Ψ.Υ.Π.Ε. βρίσκεται το Υπουργείο Υγείας. Μάλιστα, προτάθηκε στους εργαζόμενους να συστήσουν ένα νέο φορέα και να αναλάβουν οι ίδιοι τις δομές, που μένουν στον αέρα μετά την αίτηση διακοπής λειτουργίας που υπέβαλε η Ε.Ψ.Υ.Π.Ε.
Υπενθυμίζουμε πως η Ε.Ψ.Υ.Π.Ε. έχει δηλώσει την αδυναμία της να συνεχίσει τη λειτουργία των μονάδων της, λόγω της παρατεταμένης υποχρηματοδότησής τους και της συστηματικής άρνησης της πολιτείας να τηρήσει τη συμφωνία για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση που υπεγράφη μεταξύ Υπουργείου Υγείας και Ε.Ε. (γνωστή ως σύμφωνο Spidla).
Με λίγα λόγια, το Υπουργείο Υγείας αναζητά έναν άλλο φορέα (από τους ήδη υπάρχοντες ή ένα νέο που θα συστήσουν οι εργαζόμενοι) που θα συνεχίσει να λειτουργεί τις μονάδες ψυχικής υγείας της Ε.Ψ.Υ.Π.Ε., χωρίς όμως να εγγυάται τη συνέπεια από την πλευρά της πολιτείας στη χρηματοδότησή τους. Δηλαδή, οι εργαζόμενοι έχουν να επιλέξουν μεταξύ του να παραμένουν απλήρωτοι μέσω ενός φορέα που θα δημιουργήσουν οι ίδιοι ή μέσω κάποιου άλλου φορέα που θα δεχτεί να αναλάβει τις δομές! Βέβαια, στη δεύτερη περίπτωση δεν αποκλείονται και οι απολύσεις εργαζομένων.
Τις παραπάνω “λύσεις” για τη βιωσιμότητα των μονάδων πληροφορήθηκαν οι εργαζόμενοι στις κοινοτικές δομές της Ε.Ψ.Υ.Π.Ε. στη συνάντηση που είχαν με τη Διευθύντρια Ψυχικής Υγείας του Υπουργείου Υγείας κα Σ. Κατσικάρου, την Πέμπτη 27 Μαΐου. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε μετά από αίτημα των εργαζομένων να συναντηθούν με την Υπουργό Υγείας Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου και την Υφυπουργό Φώφη Γεννηματά, οι οποίες, όχι μόνο συνεχίζουν τη διάλυση των δομών ψυχικής υγείας, που ξεκίνησε ο προκάτοχός τους, αλλά εξακολουθούν να αρνούνται το διάλογο με τους εργαζόμενους.
Η απαξίωση των δομών ψυχικής υγείας, λοιπόν, συνεχίζεται σε μια περίοδο που οι ανάγκες υποστήριξης των ευάλωτων κοινωνικά ομάδων και φροντίδας της ψυχικής υγείας αυξάνονται. Φαίνεται πως ο Πρωθυπουργός δε ζητά τη συναίνεσή μας για τα νέα μέτρα, αλλά τη συναίνεσή μας να συνεχίσει την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης και πως είναι δυνατόν να πειστούμε για κάτι διαφορετικό όταν:
α) Συνεχίζεται η προσπάθεια να συνδεθεί η υποχρηματοδότηση των δομών ψυχικής υγείας με την οικονομική κρίση. Γνωρίζουμε ότι η “οικονομική κρίση” στην ψυχική υγεία ξεκίνησε το 2005, ως αποτέλεσμα των πολιτικών επιλογών και όχι της οικονομικής κρίσης που ήρθε τρία χρόνια αργότερα. Αυτό το αναγνώριζε (προεκλογικά) και ο κύριος Γ. Παπανδρέου γι' αυτό και δήλωνε: “...Κάποιοι λένε τώρα με την κρίση, εκ των πραγμάτων θα πρέπει να περιορίσουμε τις δαπάνες μας για τη στήριξη ομάδων πληθυσμού, για την κοινωνική πρόνοια, την υγεία, την παιδεία κ.ο.κ..Όχι απλώς είμαι αντίθετος με αυτή την θέση, αλλά θεωρώ ότι, ακριβώς εν μέσω δύσκολων καιρών και κρίσεων, είναι υποχρέωσή μας να προφυλάξουμε, να προστατέψουμε βασικά δικαιώματα και, βεβαίως, ειδικές ομάδες που πλήττονται ιδιαίτερα: άτομα με αναπηρία, ψυχικά ασθενείς, άτομα εθισμένα, τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας μας...” (πηγή)
β) Ο Πρωθυπουργός δείχνει να έχει ξεχάσει όλες τις (σχετικές με τις δομές ψυχικής υγείας) δηλώσεις του: “Είναι απαραίτητος ο σχεδιασμός, είναι απαραίτητη η στήριξη της επιστημονικής γνώσης, είναι απαραίτητη η σοβαρή αξιολόγηση και χρηματοδότηση, είναι απαραίτητη η στήριξη του προσωπικού σε αυτές τις υποδομές, είναι απαραίτητη η πρόσληψη προσωπικού σε αυτές τις υποδομές, είναι απαραίτητη η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά προς αυτές τις κοινωνικές ομάδες. Τα προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται ούτε με την εμπορευματοποίηση του πόνου αυτών των ανθρώπων, ούτε βεβαίως με το να τα αφήσουμε να λυθούν από μόνα τους.
Πάνω σε αυτή την αντίληψη, δυστυχώς, έχουμε τα τελευταία χρόνια την πλήρη απαξίωση των υποδομών στήριξης αυτών των ανθρώπων. Δεν είναι μόνον η σημερινή οικονομική κρίση, αλλά και πριν από αυτήν, ακόμα και σε εποχές ανάπτυξης της χώρας μας, τα τελευταία πέντε χρόνια, αντί να έχουμε παράλληλη ανάπτυξη και ενίσχυση αυτών των υποδομών, είχαμε το αντίθετο. Είχαμε την απαξίωση αυτών των υποδομών...” Και δυστυχώς την απαξίωση την έχουμε ακόμα, κύριε Πρωθυπουργέ.
γ) Ο Τομέας Ψυχικής Υγείας του ΠΑΣΟΚ σε ανακοίνωσή του, μετά την υπογραφή του συμφώνου Spidla, δήλωνε: “Με παρέμβαση του κ. Spidla δικαιώθηκαν τα αιτήματα των εργαζομένων στον Τομέα της Ψυχικής Υγείας”. Σήμερα, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ αρνείται συστηματικά να τηρήσει αυτό το σύμφωνο.
δ) Επί διακυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ είχαν φέρει, δεκάδες φορές, στη Βουλή (αλλά και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο) το θέμα της υποχρηματοδότησης των δομών ψυχικής υγείας. Τώρα, καλούνται να απαντήσουν στις ίδιες ερωτήσεις που έρχονται πλέον από τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας !!!
ε) Σε συνέντευξη τύπου των κυριών Ξενογιαννακοπούλου και Γεννηματά διαβάζαμε ότι “η ψυχιατρική μεταρρύθμιση επανέρχεται στο προσκήνιο μετά από 5 χρόνια απίστευτης απαξίωσης, υποχρηματοδότησης και εγκατάλειψης”, ενώ για το σύμφωνο Spidla έλεγαν ότι “μέχρι και την λήξη της θητείας της προηγούμενης κυβέρνησης δεν είχε εκτελεστεί, δεν είχε καν ενεργοποιηθεί, δεν είχε γίνει καμία ενέργεια από την πλευρά του συγκεκριμένου Υπουργείου για να ανταποκριθεί η χώρα μας σε αυτά που είχαν συμφωνήσει μέσω του Συμφώνου Spidla...”. Μέχρι σήμερα, καμία από τις δύο κυρίες δεν βρήκε το χρόνο να συναντήσει τους εργαζόμενους και να τους εξηγήσει γιατί συνεχίζουν την ίδια πολιτική με την προηγούμενη ηγεσία του Υπουργείου Υγείας. Από ό,τι φαίνεται θα συνεχίσουν να κρύβονται γιατί η κα Γεννηματά ενδιαφέρεται για την τοπική αυτοδιοίκηση και η κυρία Ξενογιαννακοπούλου αναζητά νέα θέση. Ολοκλήρωσαν και αυτές το έργο τους, όπως ο προκάτοχός τους, και τώρα φροντίζουν να μη χαλάσει η “εικόνα” τους.
ΥΓ. Χρήματα υπάρχουν, όπως έλεγε προεκλογικά και ο Γιώργος Παπανδρέου, αλλά συνεχίζουν να τα τρώνε τα "πιράνχας" (διαβάστε: 1, 2, και το τελευταίο κεφάλαιο στο 3) και εμείς νομίζαμε ότι τα εξόντωσε ο προηγούμενος υπουργός.
9 σχόλια:
.......έξυπνη η θέση του Υπουργείου,
στην επόμενη συνάντηση θα σας πούνε ότι οι εργαζόμενοι φταίτε για την εξέλιξη της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης στην Ελλάδα,
που δε συστήνετε εταιρείες και δεν αναλαμβάνετε τις Δομές............
Ανώνυμε, ναι έξυπνη η θέση του. Από εξυπνάδες δεν έχουμε παράπονο, έχουμε ακούσει τις απίστευτες "λύσεις" την τελευταία τετραετία. Και τώρα: "ο σώζων εαυτόν σωθήτω", λένε με λίγα λόγια.
Δεν αποκλείεται να το ακούσουν και αυτό που λες οι εργαζόμενοι. Δηλαδή, ότι σας δώσαμε την ευκαιρία να σώσετε τις μονάδες και τη δουλειά σας, αλλά εσείς δε δεχτήκατε...
Πάντως, η μόνη διαχρονική απάντηση είναι το "δεν υπάρχουν χρήματα". Βέβαια, αν διαβάσει κανείς το τι γίνεται στο Υπουργείο Υγείας (πχ από τα links που υπάρχουν στο υγ του παραπάνω post), καταλαβαίνει ότι πραγματικά είναι δύσκολο να μείνουν χρήματα για τους μισθούς των εργαζομένων (όσο συνεχίζουν να κάνουν πάρτι τα λαμόγια).
θα'λεγα θλίψη, αλλά περισσότερο είναι θυμός :(((
έχει κάνα νόημα να λέμε και να ξαναλέμε ότι ο πολιτισμός ενός κράτους εξαρτάται από τό πόσο προσέχει τους "αδύναμους"; (Εδώ μάλλον οι "αδύναμοι" είναι οι ίδιοι οι κυβερνώντες...)
Χάρη, τα συναισθήματα είναι ανάμικτα για όλους μας. Ακόμα και όσοι το βιώνουμε από μέσα αυτό που συμβαίνει, νομίζω ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος της καταστροφής. Δεν είναι μόνο (!) ότι ποτέ δεν θα ολοκληρωθούν οι προσπάθειες για να έχουν μια ανθρώπινη ζωή οι αζήτητοι άνθρωποι των ιδρυμάτων, ότι καταρρέει ό,τι δημιουργήσαμε με τεράστιες προσπάθειες για να ξεπεραστούν αντιστάσεις και προκαταλήψεις, ότι πλησιάζει η εποχή που οι ευάλωτες κοινωνικά ομάδες θα ζουν στο δρόμο... αλλά και ότι όλα αυτά δρομολογούνται με έναν απίστευτο κυνισμό από τους κυβερνώντες και (σχεδόν) χωρίς καμία αντίσταση από τους πολίτες.
Βέβαια, δεν ξέρω αν ο κόσμος έχει καταλάβει πως δεν καταρρέουν μόνο οι δομές ψυχικής υγείας και πως ακολουθούν και άλλα ( δες και εδώ ). Τι και αν φωνάζουμε (όσοι φωνάζουμε) εδώ και κάποια χρόνια, βαδίζουμε στο δρόμο που χάραξε ο Ρίγκαν
Είναι τραγικός ο τρόπος που επαναλαμβάνεται η ιστορία.
Και, για να γυρίσω στο σχόλιό σου, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι έχει νόημα να λέμε τα ίδια και τα ίδια και αυτό με έχει βάλει σε σκέψεις για το αν έχει νόημα και η συνέχεια του συγκεκριμένου blog.
Να είσαι καλά.
psi-a (ο δεύτερος σύνδεσμος btw δεν λειτουργεί, για κοίταξέ το) όταν έγραφα "να λέμε τα ίδια" αναφερόμουνα σε μάς, τους κάπως πιο "έξω" ας πούμε, ως σχολιάστριες και σχολιαστές : πιστεύω ακράδαντα ότι εσύ πρέπει να συνεχίσεις, ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ, (όπως και το no-budget άλλωστε, και όλα τα σχετικά). Κι αν δεν έχει τον αντίκτυπο που θα΄πρεπε στους "κυβερνώντες" (τα εισαγωγικά τα΄βαλα σκόπιμα όπως καταλαβαίνεις), είναι τουλάχιστον ένας τρόπος να μένουμε κοντά στό πρόβλημα (τα προβλήματα :( ) όλοι οι υπόλοιποι που ενδιαφέρονται - και αυτό από μόνο του είναι σημαντικό - άσε που αποτελεί και μια "καταγραφή" που μπορεί να αποτελέσει επαρκέστατη "πρώτη ύλη" για μια Ιστορία τού Μέλλοντος! :))) (και μη με κοροϊδέψεις : ΠΡΕΠΕΙ να έχουμε μέλλον, δεν μπορούμε να ζήσουμε αν δεν το πιστεύουμε, όπως και να'χει...)
υγ : άφησα απέξω την πολύ σημαντική επισήμανσή σου για το "σχεδόν χωρίς καμία αντίσταση από τους πολίτες" - γιατί αυτό από μόνο του σηκώνει όπως καταλαβαίνεις χωριστή διαπραγμάτευση -- είναι κι ένας λόγος για μεγαλύτερη "θλίψη και θυμό", αν και δεν είναι ακατανόητο, στη χώρα που ζούμε (κι ίσως όχι μόνο)...
Χάρη, κατάλαβα τι εννοούσες, αλλά με πέτυχες σε μια φάση που σκεφτόμουν τη συνέχεια του blog και αν έχει νόημα να συνεχίσει η καταγραφή των γεγονότων πριν από την κατάρρευση των δομών ψυχικής υγείας.
Η καταγραφή ξεκίνησε όταν φαινόταν πια καθαρά ότι δεν ήταν τυχαία κάποια πράγματα. Δεν ήταν τυχαίο ότι ο Νικήτας Κακλαμάνης “ξέχασε” να εγγράψει στον προϋπολογισμό τους πόρους για την ψυχική υγεία, ότι ο Δημήτρης Αβραμόπουλος εγκαινίαζε μονάδες και μετά πετούσε λάσπη και τις άφηνε στη μοίρα τους, ότι η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου δεν έχει πει λέξη για τις μονάδες και συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχουν. Το ίδιο έκαναν όλοι, απλά ο καθένας έβαζε το προσωπικό του στυλ (ή έκανε ό,τι θα είχε το λιγότερο πολιτικό κόστος). Τελικά, τα κατάφεραν και δεν χρεώθηκε κανένας αυτή τη διάλυση. Φυσικά, πάντα υπήρχε κάποιος άλλος που έφταιγε, όπως και με όσα συμβαίνουν σε αυτόν τον τόπο. Τα κατάφεραν, λοιπόν, να ανοίξουν το δρόμο στις ιδιωτικές κλινικές (οι μόνες που αναπτύσσονται τα τελευταία χρόνια), οι οποίες σε λίγο καιρό θα αποτελούν τη μόνη λύση για όσους μπορούν να επιλέξουν. Οι υπόλοιποι θα κοιμούνται στους δρόμους ή θα έχουν ξεμείνει στα απομεινάρια των ιδρυμάτων και θα ζουν με τους εφιάλτες τους. Κανένας δεν υπολογίζει πόσο θα ανέβει ο αριθμός αυτών που θα χρειάζονται στο μέλλον τις υπηρεσίες που διαλύονται σήμερα (κάτι για το οποίο προειδοποιούν μέχρι και οι γραφειοκράτες της ΕΕ).
Λες, λοιπόν, ότι θα είναι χρήσιμο να καταγράψω και το τελευταίο κεφάλαιο, ακόμα και αν το ξέρουμε ε; Δεν ξέρω μπορεί να έχεις και δίκιο. Εσύ είσαι η συγγραφέας, κάτι θα ξέρεις παραπάνω :)
Δυστυχώς, η έλλειψη αντίστασης που αναφέρω παρατηρείται γενικότερα. Δεχόμαστε να υποτιμούνται καθημερινά η παιδεία, η υγεία, η κοινωνική πρόνοια, με μια απίστευτη αδιαφορία. Σαν να συμβαίνει κάπου αλλού, σαν να το παρακολουθούμε στην τηλεόραση. Σαν να πρόκειται οι τέσσερις τοίχοι μας να μας προστατεύσουν από τα πάντα. Μέσα σε αυτό το κλίμα δεν περιμένω να ενδιαφερθούν οι πολίτες για την ψυχική υγεία, τουλάχιστον όσο θεωρούν δεδομένη τη δική τους.
Θα τα ξαναπούμε (τα ίδια και άλλα) Χάρη και σε ευχαριστώ που αφήνεις τους κήπους σου για να περνάς καμιά βόλτα και από εδώ (που συνήθως δεν έχει τα πιο ευχάριστα νέα).
ΥΓ. Ο σύνδεσμος δεν λειτουργεί γιατί δεν λειτουργεί το site της Γαλέρας (μέχρι χθες λειτουργούσε), από την οποία είναι το άρθρο. Δοκίμασε κάποια άλλη στιγμή (ελπίζω να μην έκλεισε η Γαλέρα).
It's certainly worth writing, at the very least this record of events will exist. The government knows what is happening, and they are accountable.
The situation here is much worse than in the UK, but I have the feeling that the public attitude is the same, that is "somebody else will take care of the problem".
I've met many people here in Greece, who when I've explained to them my son doesn't go to school have said "but there are schools for children like that, they haven't got a clue, and don't want to know (makes them feel uncomfortable maybe).
When I speak to my family about my sons future, even they have said "things can't be as bad a you believe" or "things will be better when he is older", they continue to sleep too wrapped up in their own concerns to become "involved".
But it's worth remembering sometimes it only takes a few people to make a big change. So for as long as you can I hope you keep writing.
Emma, έχεις δίκιο για τις κοινωνικές στάσεις.
Οι άνθρωποι αντιδρούν το ίδιο όταν τους πλησιάζει "η διαφορετικότητα". Για παράδειγμα, έρευνες (σε διάφορες χώρες) έχουν δείξει πολλές ομοιότητες στις αντιδράσεις των κατοίκων απέναντι στους ξενώνες ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης.
Πολλοί είναι αυτοί που απαντούν θετικά στο να κλείσουν τα ιδρύματα και να ζουν οι άνθρωποι στην κοινότητα, αλλά στην ερώτηση: "θα θέλατε να λειτουργήσει στη γειτονιά σας ένας ξενώνας;" οι περισσότεροι απαντούν αρνητικά. Το γνωστό "not in my backyard".
Η διαφορά, λοιπόν, δεν είναι στις στάσεις αλλά στην προσπάθεια της πολιτείας να αλλάξει αυτές τις στάσεις. Δυστυχώς, σε αυτό είμαστε πολύ πίσω (για την ακρίβεια δεν γίνεται τίποτα, εκτός από κάποιες μεμονωμένες προσπάθειες και αυτές κυρίως στο πλαίσιο κάποιας έρευνας). Το σχολείο είναι ένας ιδανικός χώρος για τέτοιες παρεμβάσεις. Θα μπορούσαν να γίνουν πολλά...
Όμως, κανένας δεν θέλει να εμπλέκεται με όλα αυτά, γι' αυτό μένουν κρυμμένα σε μια γωνία. Μέχρι που τα ΜΜΕ "ανακαλύπτουν" κάποιο παιδί με νοητική υστέρηση να κακοποιείται από την οικογένειά του ή σε κάποιο ίδρυμα και τότε η κοινωνία "σοκάρεται" και "αντιδρά". Λίγο αργότερα, κάποιος πολιτικός βγαίνει στην τηλεόραση και δίνει τη "μαγική λύση" (ξέρεις, αν πάρει ο πολιτικός τηλέφωνο όλο και κάποια θέση θα βρεθεί). Το κοινό ησυχάζει και αλλάζει κανάλι για να δει το αγαπημένο του σήριαλ. Την ίδια στιγμή, εκατοντάδες παιδιά κακοποιούνται με τους ίδιους τρόπους σε όλη την Ελλάδα.
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο και για την παρότρυνση να συνεχίσει αυτό το blog.
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.